Soms vergeet ik bijna dat het Corona-tijd is. Er zijn nieuwe routines, en volgende week kan het museumbezoek weer beginnen, de Buurttaxi start weer op, alles uiteraard binnen de gestelde beperkingen, maar toch. Alleen samen zingen mag pertinent niet. Dus proberen we met het koor het Zoom-zingen.
Het valt niet mee, Zoom-zingen. Hoopvol zijn we vanaf 19.45u met twaalf bijeen, dat is ongeveer de helft van het koor. Vijf hebben geen zin, twee lukt het niet om in te loggen, een ligt in een revalidatiecentrum, twee zijn ziek. Een haakt halverwege af. Al met al zijn we bijna twee uur virtueel bijeen, waar ik op zich heel blij van word, want ik ben erg aan ons gehecht, maar het bijeenzijn is tamelijk passief, er gaat steeds wat mis en je moet de hele tijd wachten. Zwijgen en wachten. Daar krijg ik nou echt hoofdpijn van. We besluiten dit niet elke week te gaan doen, maar eerst maar eens òm de week.
Wat erg dat nou net zingen ongeveer de gevaarlijkste bezigheid is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten