We mochten weer even met zijn drieën zingen. De dirigente heeft er een hele taak aan: dirigeren, begeleiden en meezingen met wie van de drie de kluts kwijt is. Het is heel fijn en het is goed voor de ontwikkeling. Je kunt je niet verstoppen of smokkelen, je moet zíngen. We beginnen met de canon ‘Adieu sweet amaryllis’, die in mijn beleving heel hoog is. Maar de dirigente vindt dat ik dat best kan. Zij is erop tegen dat vrouwen de tenorpartij zingen. Dat is alleen maar brommen, zegt ze. Ik moet gewoon mijn stem vinden. We zingen ook weer gedrieën ‘Songs from the Sea’ van de Finse componist Aulis Sallinen. Vooral het laatste deel ‘The ballad’ is onwaarschijnlijk prachtig.
Het bestuur heeft de afgelopen week iedereen van het koor opgebeld en een verslag getypt. Niemand is ziek geworden, maar wel een aantal voelt zich kwetsbaar en angstig. En wil niets. Er zijn nu twee groepjes van drie die samenzingen. Er moet wel een uitzicht op een oplossing komen voor het vraagstuk anderhalve meter zingen, vindt de dirigente, anders gaat ze niet eindeloos door met ons. Dus een grotere ruimte dan het Muzieklokaal in het stedelijk gymnasium. Ik breek mijn hoofd maar ik weet niets.
Songs from the Sea (op 5.18 vindt u deel 4: The Ballad)
Adieu Sweet Amaryllis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten