Er is ineens een vloed aan familiefoto’s op de Geschwister-app. Dat komt, een van ons is een vroegere klasgenote tegengekomen op straat, een meisje uit een ander groot gezin met wie ons grote gezin bevriend was. Van de kerk, met kinderen in dezelfde leeftijd. Wie herinnert zich nog wie en wat? Ik denk dat ik het kindje met het witte zonnehoedje ben, in het zadeltje voor op de middelste fiets, dus het was zo 1958. Het is de hele tijd glimlachen. En dat in deze Corona-tijd.
Gisteren fietste ik door de lege stad. Zo mooi als die is. En bijna niemand daar. Geen tegenliggers, geen Verkeer van links of rechts, geen lawaai. Je zou haast somber worden bij het idee dat het weer drukker gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten