De wijze vriendin

Het is wel fijn om een nieuwe obsessie te hebben: de vriendinnentekeningen. Gisteren was ik een eindje  fietsen met K. waarbij op een bankje ergens in de buurt van bij Zeist met twee stukken zelfgemaakte preitaart we het Corona-tijdperk doornemen en de gevolgen voor ons en de onzen.

K. geeft les aan zorgprofessionals over behandelen van burn-out-klachten. Dat moet nu ineens per Zoom. K. heeft echter last van computerstress. Altijd al. Zij heeft moeite nieuwe computerdingen aan te leren, en dus ook dat Zoom. Nu moest zij meteen een hele dag lesgeven aan 17 personen op het scherm en tegelijk zelf ook de sessie hosten. Ik luister natuurlijk gretig naar die verhalen. Zelf kan ik niet Zoomen omdat ik geen werkomgeving heb om dat te leren, dus voor mij hollen mijn skills hard achteruit terwijl de Corona-tijd voortduurt. Mijn verhalen over de Duitse lerares met maar liefst zes klassen met 30 leerlingen per  klas in diverse Zoom-sessie komen dan ook goed binnen.

Als we dit onderwerp uitputtend gehad hebben vertel ik over de vriendinnentekeningen en of ik haar ook mag. Dat ik bij de Facebook-groep Iedere-Dag-Een-Tekening had geschreven: de wandelvriendin, de theatervriendin en de creatieve vriendin. 'Hoe ga je mij dan noemen?' vraagt ze eager. 'De wíjze vriendin', antwoord ik, want dat had ik al bedacht natuurlijk. Ze is heel aandachtig en luistervaardig. Heel fijn. 

Dat 'wijs' strookt alleen niet zo erg met haar verhalen over haar computerstress. Maar we vinden het goed haar te blijven noteren als de wijze vriendin.