De 96-jarige Rotterdamse Auntie die niet meer wil leven is plots een nieuw intens dossier in Bobby’s en dus ons leven. Waarschijnlijk vanwege de onverwacht grote vertrouwdheid met haar, terwijl ik haar helemaal niet kende. Wel de verhalen die aan haar kleven.
Vandaag heeft Bobby afgesproken met een verpleegkundige uit de huisartsenpraktijk. Ik chauffeer. Zij was drie weken geleden nog bij Auntie, die toen nog veel beter was. De vriendin die al weken dagelijks enkele uren bij haar is is er nu ook weer bij. Zij zegt dat Auntie al weken in die Hartmanstoel voor de tv zit zonder er uit te komen. Ze eet niet, gaat niet meer naar bed, ze laat zich niet wassen of verschonen. Ze wil niet meer leven, ze herkent zichzelf niet meer, en ze weet niets meer, zegt ze. Een paar weken geleden had ze nog een vol gezicht in plaats van dit vogelkoppie. Auntie laat foto’s zien van hoe het was. Wat nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten