M. schreef een blog over Berthe Morisot, 19e eeuwse Franse impressioniste, een van de weinig vrouwelijke impressionisten. Gebaseerd op een artikel op de website van de New York Times. Het artikel gaat heel gedetailleerd over dit schilderij. De man binnen aan het raam die naar buiten kijkt naar twee vrouwen, een meisje en een volwassen vrouw. Of eigenlijk: over de vrouwelijke schilder die naar haar echtgenoot kijkt die naar de gouvernante kijkt die naar het meisje kijkt. De vrouwelijke blik op de mannelijke blik. Meisjes van stand die niet alleen naar buiten mochten dan gechapperonneerd door een gouvernante.
Een postertje van dit schilderij had ik aan Vati gegeven. In een witgouden lijstje ingelijst. Zo rond 1990 denk ik. Hij was al jaren ziek, kreeg hersenbloedingen, verlammingen, werd slechter ter been en slechter verstaanbaar. De woonkamer in ons huis was op de eerste etage. Hij had een studeerkamer op de begane grond, met uitzicht op een klein tuintje. Ik gunde hem meer uitzicht, meer levendigheid. Het werk heeft altijd in zijn studeerkamer gehangen.
Bij het verdelen van de inboedel later hoefde niemand dit schilderijtje. Ik ook niet. Ik probeerde een leven zónder de mannelijke blik. Nu zou het wel in mijn kapelletje passen met dat grote raam gericht op het levendige plantsoen, waar ik met de moestuinen en het bloemenlint de levendigheid mede vormgegeven heb.
Ik wist nooit van wie het schilderij was. Ik realiseerde me niet de vrouwelijke blik en de mannelijke blik. Ik zag de vrouwen buiten in de zon, en de man gevangen binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten