Mijn eerste museumbezoek nu het weer mag. Ik heb Den Bosch gekozen, het Noord-Brabants Museum, op zoek naar de Franse kunstenares Eva Jospin die enorme sculpturen van karton maakt. Misschien later meer over haar. Nu gaat het even over het museumbezoek an sich. Alle musea zijn blij dat ze weer open mogen, maar sommige hebben hysterische regels bedacht om de bezoekers te reguleren.
Het Noord Brabants Museum is altijd al moeilijk qua routing, mede omdat het verbonden is met het Design Museum. Ze lopen in elkaar over en je moet door de een naar de ander, maar je hebt toch twéé entreebewijzen nodig. Vervolgens staan op elke hoek employees opgesteld om je te zeggen dat je dáár (waar je naar toe wilt) niet langs mag. Maar hoe kom ik dan… Is er een plattegrond? Nee, die hebben we even niet, want alles is veranderd.
Behalve bij Eva Jospin wil ik ook even kijken bij de tentoonstelling over Meret Oppenheim, een Zwitserse surrealiste, vriendin van de vorige week besproken kunstenares Dora Maar, maar die kan ik ook niet vinden. Dat is op de twééde etage, vertelt de employee als ik via de trap weer naar beneden kom, wat ook weer niet mag want de trap heeft eenrichtingsverkeer. Maar waarom stáát dat nergens, vraag ik licht wanhopig.
Nou ja, ter troost neem ik in de prachtige zonovergoten museumtuin dan maar een glutenrijke Croque Monsieur. De bediening wordt gedaan door een megagezellige Limbo. Ik vertel hem van de nieuwe gewoonte in Utrecht om bestellingen via een QR-code te doen. Heeft hij nog nooit van gehoord. Kan hij zich niet voorstellen! Die bediening komt dan alleen het drankje afleveren? Nee! Wat ongezellig! Een Limbo naar mijn hart.
De eerste keer weer in Den Bosch sinds het afscheid van Marg. Veel herinneringen aan de tijd dat ze in een piepklein appartementje in de binnenstad woonde. De straten die we liepen, de terrasjes en restaurants waar we wat vierden, de theaters waar zij optrad en waar we voorstellingen keken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten