Ik heb met Nieuwe Wilma en Everdine afgesproken bij het Stayokay-café in Amelisweerd. We gaan uitwisselen over onze betrokkenheid bij De Fluisterstille Stem waar Wilma en ik het afgelopen jaar de stiltewandelingen voor organiseerden en Wilma en Everdine sinds kort een reeks meditatieochtenden. Over hoe we onze functie en rol zien. Eerst zullen we een lunch nuttigen bij de Stayokay en daarna misschien nog wandelen. Afhankelijk van het weer.
Ik zou met de fiets komen maar ga toch met de auto, vanwege de miezer. En Nieuwe Wilma die in december haar pols had gebroken is ook met de auto. Voor het eerst weer met de auto. Heel blij, want de beterschap komt in zicht.
Maar langs het terras van het café hangt een merkwaardige lage afrastering, enkelhoogte, met een zware ketting. En precies daar struikelt ze over. Plat op haar gezicht. Bloedt als een rund. Pijnlijke kaak, pijnlijke pols.
Laat ik niet van minuut tot minuut gaan vertellen, zo'n belevenis is het overigens wel. Gelukkig heeft het café twee BHV-ers, dus die nemen de leiding. Eerst bellen ze 112, die ze naar de huisarts verwijst, want dat is protocol om bij de Eerste Hulp binnen te geraken, maar dat is bij nader inzien echt te omslachtig en dan vragen alsnog om een ambulance. En ik bel Wilma's man, die voor een klus is in Drente. 'Gerrit, je moet nú naar huis komen.' Gerrit die net verlost is van twee maanden mantelzorg.
Dus de ambulance-mevrouw onderzoekt haar. Ik rijd haar naar de Eerste Hulp bij het Diaconessenhuis in Utrecht. Daar worden foto's gemaakt van haar kaak en haar pols. Kaak is pijnlijk maar bottechnisch OK, en de pols wéér gebroken. De gipszuster kent haar nog van december. Wilma in tranen. Tegen vieren zijn we weer bij haar thuis. En dan komt Gerrit ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten