Doeschka Meijsing overleden

Zij was dé schrijfster van mijn adolescentenjaren. Utopia. Tijger Tijger. Beer en jager. Paard Heer Mantel.

Er valt een persbericht in de mail. 'In haar woonplaats Amsterdam is gisteravond de schrijfster Doeschka Meijsing overleden. Zij werd vierenzestig jaar. Meijsing stierf aan de complicaties van een zware operatie.'

Ik vrát haar werk. Zo slim, zo geestig, zo groots en zo kleinschalig. Zo kwetsbaar en zo verhullend. Alles had het in zich. Zo wilde ik ook schrijven. 

Een keer heb ik haar ontmoet. Soort van. Het zal zo 1985 geweest zijn. Ik werkte bij Xantippe, de toenmalige vrouwenboekhandel. Doescha Meijsing had een gedichtenbundel uitgegeven bij An Dekker en ze kwam in Xantippe signeren. Ik werkte die dag en was verlamd van verlegenheid. Er kwamen haast geen klanten en ik wist geen woord uit te brengen. Wat een dag. Ik kon wel door de grond gaan dat ik niet wat vlotter was... Uiteindelijk pakte ik alle moed bijeen, kocht ik een bundel en vroeg ik een handtekening. Daar zat ze tenslotte voor. 

Hoe heet je, moet ze gevraagd hebben. 'Lucie' moet ik geantwoord hebben. Er staat: 'Voor Lucie. plus Th., van Xantippe, zonder achternaam (zonder identiteit?), Doeschka Meijsing'. Au, deed dat, AU! En nog steeds. Waarom deed ze dat?

Haar uitgever: ‘Doeschka Meijsing verborg een diepe kwetsbaarheid achter een superieure vorm van ironie, zowel in haar werk als in haar leven. Weerspannig als ze was, was ze een vrouw om van te houden. Querido rouwt om de dood van Doeschka, die bijna veertig jaar aan de uitgeverij verbonden was. De Nederlandse literatuur verliest opnieuw een auteur van wereldformaat.’


- Mooi stuk van Arjan Peters in De Volkskrant
 

'Ik heb er ook geen verstand van'

In de reeks bizarre conversaties.  Tring tring...

- Goedemorgen, u spreekt met het Dierenasiel. Een vriendelijke meneer. Komt het uit dat ik even bel? 

- Nou eh, goed eh, zeg ik, ik ben op mijn werk, maar eh ik ga wel even naar een andere plek.

- Klopt het dat u bij ons het katertje Panthera heeft gehaald?

- Ja, dat klopt. Twee maanden geleden.

- Hoe gaat het met hem?

- Ja wel goed. Eh ja eh. Nou ja, er is wel een probleem, ze hebben drie keer op mijn dekbed gepiest.

- Zegt u "ze"? vraagt hij. U heeft toch maar één kat?

- Nee ik heb er twee. Panthera en ik weet niet meer hoe die andere heette, ze hebben andere namen nu.

- O, ik heb maar een papier van één. 

- Ik heb er toch echt twee. Twee broertjes. Samen meegenomen. Identiek. Pikzwart. Ze zijn nu een jaar oud. En ik weet niet of ze allebei op mijn bed gepist hebben, of dat maar één het deed.en welke dan. Want ik kan ze niet uit elkaar.

- Nee, hahaha

- En ik weet ook niet of ze het nog steeds zouden doen, want ik heb een dranger op de slaapkamerdeur gezet, daar mogen ze niet meer in. Het dekbed is gestoomd, en je ruikt het niet meer, maar bij de stomerij zeggen dat die katten het wel blijven ruiken.

- Is de kattenbak schoon? vaagt hij dan.

- Ja, die is schoon. Ik heb er inmiddels twéé.

- Dat klinkt allemaal wel goed, zegt hij.

- En ik had ook nog een leuk mandje met een kussentje gekocht, zeg ik, waar ze ook in gepiest hebben, dat heb ik toen maar weggegooid.

- Het klinkt naar gedragsproblemen, zegt de man.

- Dat zou best eens kunnen zeg ik, maar wat betekent dat en wat kan ik doen?

- Dat weet ik ook niet, zegt de man. Ik heb er geen verstand van.

- Zijn ze eigenlijk veel alleen? vraagt hij dan.

- Wat is veel? Ja, ze zijn doordeweeks de hele dag alleen. Daarom heb ik er expres twéé genomen.

- En speelt u met ze als u thuis komt?

- Ja, hoewel ze dan vooral honger hebben. Maar ik had altijd 's nachts de kat op bed, voor ons beider gezelligheid, en dat kan nou niet meer. Dus nu zijn ze 's nachts in de woonkamer, in plaats van in de slaapkamer. Wat denkt u, zouden ze nu zo gewend zijn dat ik het wel kan wagen? Of moet ik eerst mijn dekbed weggooien?

- Dat weet ik niet, zegt de man, ik heb er ook geen verstand van.

Dan bedankt hij mij voor mijn gastvrijheid en hangt hij op.

Nacht van het goede leven

De weerberichten over sneeuw en vorst maken me een beetje ongerust. Als ik in Utrecht ben rijd ik op maandagochtend altijd heel vroeg terug naar Amsterdam om de poezen thuis te brengen en daar nog even te troetelen. Maar mijn achterruitverwarming is kapot. Ik kan zeker niet met nat haar in de auto, want dan zijn de ramen in een paar seconden dichtgewasemd.

Waarom ben je dan niet naar de garage geweest, Lucie Theodora? Ik zie er altijd wat tegen op op de garage te bellen omdat die eigenaar steevast gaat zuchten dat hij het zo druk heeft en dat het voorlopig niet kan. Maar ik had natuurlijk allang moeten bellen. Het is al lang bekend dat het gaat vriezen. 

Ik ben zo vroeg klaarwakker, dat ik om kwart over vijf al buiten sta. Met poezen. De sneeuw is gelukkig slechts een beetje lichte stuifsneeuw en er is vooralsnog helemaal niets aangevroren. Daar rijd ik dan. Er zijn om kwart over vijf al best veel auto's bij de weg.

Op Radio 1 is een ontzettend leuk programma 'Nacht van het goede leven' met programmamaakster Adeline van Lier. Wat een andere energie dan Lara Rensen en Marcel van Oosten vanaf 06 uur.

Poezen afleveren, ontbijten, garage bellen. En dat alles voor half acht. Donderdag kan ik terecht, zegt hij. Kan het niet eerder, smeek ik nog ('Gooi je vrouwelijke charmes dan in de strijd', adviseerde Bobby). Maar deze man is daar niet gevoelig voor. Verder is hij helemaal goed en om de hoek, dus ik ga niet naar een ander.

Will zegt: 'Ik heb nóóit beslagen ramen. Je kan 's morgens ook je haar föhnen!'

Off Day

Na een uitbundig Grieks etentje (thuis) met Griekse muziek en ouzo toe en als filosofisch thema de toegenomen complexiteit van organisaties - en de waterschappen in het bijzonder - heb ik vandaag een echte off day. Op de bank liggen spelletjes doen. Puur kleuteren. 

Direct op schoot, dat dat fijn is, dat snappen Rooie en Gele nog niet zo goed, maar op de slaapzak willen ze wel op schoot. De slaapzak oefent grote aantrekkingskracht op ze uit. Als ze energie kwijt moeten gaan ze wild je voeten aanvallen. O! Puur geluk!

Marimba

Dat is wel een heel bijzondere middag: twee Vlaamse Bach-optredens. Eerst die wondere groep gebroeders Kuijken, en daarna dan Koen Plaetinck op de marimba. Plaetinck is een barokpaukenist, hij houdt van Bach en de marimba is zijn lievelingsinstrument. Hoe los je dit op? Dan maar gewoon Bach op marimba!

Hij studeerde slagwerk in Brussel en daarna marimba in Tokyo. Momenteel is hij slagwerker bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest en paukenist bij Anima Eterna. Daarnaast speelt Koen regelmatig met London Philharmonic Orchestra en het concertgebouw Orkest Amsterdam. Hij heeft al een solo-album uit bij Fuga Libre: 'Bach op marimba'.

Hij speelt groot en klein werk. Het is een schitterend ervaring zoals hij achter dat instrument beweegt met zijn vier stokken. Het laatste stuk dat hij speelt is heel klein, een Andante. Hij speelde het op de begrafenis van zijn oma. Ik doe nog maar twee filmpjes.

Stifado

Een dagje slow cooking. Ik houd mij onledig met kalfsvlees en sjalotten teneinde vanavond een heerlijke Griekse stifado te kunnen serveren. O, wat ruikt dat lekker. En dan straks een tzaziki, fassolia xera salata (reuzenwittebonensalade), salata me lahano (witte kool salade),  en aardappelen en ambelofasoula (sperziebonen). Het wordt natuurlijk weer hysterisch veel te veel eten. En nu nog even naar de winkel voor een prachtige Griekse cd. Welke winkel?

BachDag 2012

Vanmiddag is het weer BachDag in de Geertekerk te Utrecht. Vorig jaar was dat ook, toen zag ik Bach met ballen. Als ik het eerder geweten had, dan had ik mij opgegeven voor het 'scratch'-onderdeel, waarbij iedreen mag oefenen en uitvoeren enige  Bach-koralen en het motet ‘Ich lasse dich nicht’, onder leiding van Erik Van Nevel.

15 uur Het Kuijken Kwartet speelt Bachs 'Musikalisches Opfer'



16.30: Koen Plaetinck speelt Bachs 'Notenbüchlein' op de marimba



17.45 uur 'Ich lasse dich nicht' from scratch

Wij en onze oude ouders

K. heeft een diner bedacht voor een paar van haar vriendinnen die midden in de zorg voor hun zieke ouders zitten, vaak op uren rijden afstand. Iedereen om ons heen heeft dat, of heeft het gehad, of krijgt het. De onverbiddellijke zorg. Je zit al vol met je werk, je geliefde(n), je hobby's en dan opeens dát. En je dóet het. 

Het was zo moeilijk om een datum te vinden, dat inmiddels een paar van de oude zieke moeders / vaders overleden zijn. 

Daar zitten we dan met zijn vijven. Waar begin je? Wat vertel je? We kunnen allemaal wel ávonden over onze ouders vertellen, en over hoe zwaar die zorg is maar hoe mooi ook. Dat het al het wereldnieuws relativeert. We hebben foto's mee van oude broze mensen in rolstoelen. De oude mensen, aan wie ons hart verkleefd is. De zussen. De broers. De spullen.

De dochters wier moeder / ouders inmiddels overleden zijn zitten in een nieuwe fase. Hervinden. Herbronnen.

Boekenliefde te paard

In de mail zit een werk van een kunstenaar die volgens de afzender (een boekhandel) meer van papieren boeken houdt dan van digitale boeken. De boekhandel is heel erg blij met zijn klanten die van papieren boeken houden en met kunstenaars die dat uitstralen. Er zijn al 20 van deze prenten verkocht! meldt hij trots. Allemaal (papieren) boekenliefhebbers, concludeert hij erbij.

Het zal wel aan mij liggen, maar het duurt enige tijd voor ik alleen al het bóek op de prent ontdek. Volgens mij houden de kunstenaar en de koper van deze prent in het diepst van hun hart van hele andere dingen dan van boeken. Van mij mogen ze, maar om dit nu als ultieme p-boekenliefde te bestempelen?

De wegwerpgeneratie

Op de iPad begin ik documentaires te kijken. Uitzendeng Gemist. Dat vind ik op de iPad veel prettiger dan op de laptop. Vandaag kijk ik naar VPRO Tegenlicht van afgelopen maandag, over de protesterende jeugd van tegenwoordig, met name in de mediterrane landen. De Occupy-beweging. In Amsterdam heb ik ze nooit bezocht, bij toeval liep ik er tegenaan (en erin) te London. Geen werk, geen inkomen, nog bij de ouders wonen. 'Ik heb niet gestudeerd om slaaf te zijn', zingt een Portugese zangeres.

Het is intrigerend om naar die jonge actievoerders te kijken die hun (en misschien veler) ongenoegen uiten en er een richting en doel voor proberen te vinden. Het roept herinneringen op aan de crisis en de grote werkloosheid van de jaren tachtig, toen ik zo oud was als deze jongeren nu. Velen van mijn generate waren ook werkloos tussen hun twintigste en hun dertigste. Wij voerden actie, organiseerden een tegencultuur. Achteraf ben ik er best blij mee, dat ik lang niet in het gareel gelopen heb.

De Portugese groep Deolina met zangeres Ana Bacalhau:



'Wie denkt dat protestsongs iets van de jaren zestig zijn, moet dit bekijken. Er zijn live-opnamen van begin vorig jaar, toen Deolinda het liedje voor het eerst ten gehore bracht tijdens concerten in Lissabon en Porto. Elke regel die Bacalhau zingt, wordt met gejuich ontvangen. Ze zingt dat ze van de generatie is die niet betaald krijgt, en dat niet eens erg vindt. ‘Wat ben ik eigenlijk voor stomkop,’ concludeert ze. De tekst gaat over een jonge vrouw die model staat voor hoogopgeleide jongeren die geen passend werk kunnen vinden. Of zich uitgebuit voelen omdat ze een niet-betaalde stage doen.

De impact van het lied, dat zich via internet razendsnel verspreidde, was enorm. Het inspireerde vier twintigers om via Facebook betogingen in Lissabon en Porto te organiseren. Daar kwamen op 12 maart vorig jaar honderdduizenden mensen op af. Deolinda was de stem van de Geração à Rasca, de ‘wegwerpgeneratie’.

Voorleesboek

Grappig dat ik tot voor kort Riemer mocht voorlezen en dat hij nu voorleest. Het kan verkeren.

De kinderboekenuitgeverij ziet brood in de iPad. En de  iPad-app. Als je een beetje oplet kun je er gratis kinderboeken downloaden. Zoals nu tijdens de Nationale Voorleesdagen het boek ‘Van mij en van jou’ van Hans en Monique Hagen. Als volwassene zonder kinderen koop je niet zo gauw kinderboeken, ik tenminste niet, hoe leuk je ze ook vindt.

Kinderboeken zijn hartstikke leuk. Ben ik niet een carrière misgelopen als kinderboekenillustrator, vraag ik me soms af. Maar ook zonder dat vraagstuk is het leuk. Je kunt je laten voorlezen door Hans en Monique, maar je kunt hun stemmen ook uitzetten. Aanstaande zaterdag kun je bij de Kinderboekenapp gratis Kweenie van Joke van Leeuwen downloaden.

Blogtournee

Een aantal freelance marketeers in de literaire wereld hebben nieuwe manieren van marketing van literatuur bedacht, zoals 'blogtournees' rond boeken, schrijvers, dichters, gedichten. Het idee is dat blogs vaak een kring betrokken trouwe lezers hebben en dat daar wellicht gemotiveerde lezers en nieuwe markten te exploreren zijn.

Vandaag is het Gedichtendag en begint een blogtournee rond de nieuwe poëziebundel van Ingmar Heytze, Ademhalen onder de maan. Bijna twee maanden lang reist deze bundel van blog naar blog, met ruim 15 bijdragen van evenzoveel bloggers. Ik ben ook een fan van Ingmar Heytze, heb zelfs al eens over hem geblogd. Misschien vinden ze ooit mij.

Roos

Ik geef je een wereld om in te wonen.
Hier zijn de beste plekken die ik ken,
dicht bij elkaar: een huis, een wilde tuin,
een bos, de zee – dat alles samen op een
kleine planeet. Je kunt er altijd heen.

Het huis heeft betere spiegels; ze laten
je zien zoals je bent. Schrik niet, het went
vanzelf. Je mag eten wat je wilt: in de tuin
groeit alles wat je nodig hebt.

Op goede dagen kun je wandelen in het bos
dat alle bossen is, groot genoeg om uren
door te dwalen maar klein wanneer je weer
naar huis toe wilt, om als een roos te slapen.

En om dat alles ligt de zee, die elke dag zal
zijn als jij: soms woedend, donkergrijs,
dan glad, sereen of wild en blij, doorzichtig
blauw of peilloos zwart; een mooi, groot
ademhalen onder de maan.

(Ingmar Heytze dus)

Coen Peppelenbos is de eerste blogger over Heytze. Hij heeft op zijn blog ook een filmpje geplaatst.Ingmar Heytze in een weinig inspirerend soort van klaslokaal.


Ingmar Heytze leest Vormen van vallen from Coen Peppelenbos on Vimeo

Mome Marijko Marijko

Misschien vroeg u zich af: hoe ziet dat eruit, Balkan-zingen? Nou, zó ziet dat er uit, Balkan-zingen. En dit is dan een van de ordelijkste partituren uit het stapeltje kopieën dat ik meegekregen heb.

Legato

De laatste keer dat ik te huize Kerkstra was kon Riemer letters lezen maar er nog geen woorden van brouwen. Nu leest hij voor. Woorden lezen kan hij heel goed, maar ze aan elkaar verbinden tot werkelijk begrepen zinnen? Het is net als het legato op het Balkan-koor.

Flaptekst: 'Rat fluit en zegt rare dingen als "Haa stuk!" Muis is daar niet van gediend en ook kip en geit moeten niks van hem hebben. Rat snapt er niets van. Maar kat wel: rat is niet schoon en zijn taal is veel te grof. En dus krijgt rat les van kat. Kan kat van rat een heer maken?'

Riemer kan al bijna legato lezen. Vraagtekens kan hij al wel heel goed. Het is een groot genoegen. De hoop der (lezende) natie. De volgende keer maak ik een filmpje.

Wenckebach

Ik vermoed dat ik gisteren langs het afscheidsfeest van de Hell's Angels fietste. Alwéér getuige van het Wereldnieuws. Een Hell's Angel is ook maar een mens. Vandaag lees ik overal: 'President Daniël Uneputty van de Hells Angels in Amsterdam legt eind januari zijn functie neer. Hij zegt dat hij na acht jaar meer aandacht aan zijn gezin wil besteden.' De Hells Angels vertrekken maandag uit hun clubhuis aan de Wenckebachstraat. 

De gemeente Amsterdam bereikte in december eindelijk een akkoord met de Hells Angels. In ruil voor hun vertrek krijgen de Angels 400.000 euro. De locatie van het nieuwe clubhuis is nog niet bekend. De Angels gaan in ieder geval niet naar de gemeente Diemen. De bestemmingsplannen van de gemeente laten dit niet toe. Eberhard van der Laan (PvdA) liet eerder weten er alles aan te doen om te voorkomen dat de club zich op een nieuwe plek in de hoofdstad vestigt.

Middenrif

Het Balkan Vrouwenkoor. Ik ga er een beetje met een steen in het hart naar toe. Leen gaat niet mee, bij nader inzien, want Ekfa heeft op dinsdagavond Engelse les. Dan is het Leens beurt om bij Riemer te blijven.

De hele avond is vreemd en onbegrijpelijk. Alleen al de weg er naar toe! Het koor oefent in een Broedplaats aan de Wenckebachstraat. Dat is een stukje onbekende stad bij de Hell's Angels, de Bijlmer Bajes en de studentencontainerwoningen. De Hells Angels hebben een feestje. Hoewel, feestje? Zeg maar gerust féést. Gewoon doorfietsen, Jantje.

Ik mag een uur kennismaken, dan is het pauze en moet ik voorzingen, en dan besluit de dirigente of ik mag blijven.

De Balkandirigente met haar Balkan-accent, haar Balkan-aanwijzingen. We moeten met het middenrif zingen. Aanknijpen. Als een sirene. Als je dat niet doet, zegt ze dat je 'leeg' zingt. En de handgeschreven partituren met Balkantekst. On-be-grij-pe-lijk. Het liefst ren ik weg. Kan ik niet. Wil ik niet. Maar toch blijf ik. Ik mag bij de diepste alten. Het avontuur zelf. Dat wilde ik toch aan?

Welgezinde weergoden

Het is nodig om nog een dag bij te komen en ik ga naar zee. Sabien die te Egmond aan de Hoef aan de duinrand woont wil ook graag wandelen. Als je pessimistisch van aard bent ga je vandaag de deur niet uit, want om het half uur is er zwarte lucht en hagel, maar op de een of andere manier zijn de weergoden ons welgezind en lopen wij een allerzonnigste duin- en strandwandeling. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.

Rooie en Gele Revisited

Het stormt en regent veel te hard om het pand te verlaten. En dan zien ze er na een paar uurtjes CreaBea zo uit - ook nog een beetje door kleurenmenger van de computer gehaald. Ik dans door de kamer als de prent af is, zo leuk vind ik ze.

En ondertussen te Burma...

Nu zit ze in Burma. In het Mahasi Meditation Centre in Yangon. Mediteert er van 03 uur 's morgens tot 11 uur 's avonds. Met tussen de middag een paar uur vrij. Hoopt ze. Schrijft ze. En of we 18 februari kunnen Skypen.

Men (ik) kan zich er toch weinig voorstelling van maken. Ik google maar eens wat afbeeldingen en kom op deze foto. Wat zou dat met je doen? Zoveel en zo lang stilzitten tussen tientallen vreemden, zonder enige afleiding?

Ze kan mijn blog niet lezen, schrijft ze. Geblockt door de Burmese overheid? Maar wonderbaarlijk genoeg blogt ze zelf in eens wel.

Ton sur ton

De avonden brengen Rooie en Gele door op de donkerblauwe keukenstoelen. Soms elk op een van de stoelen, soms samen op één. Ik dacht dat ik ze voor de gezelligheid had, maar zeker als je 's avonds het keukenlicht dempt zijn ze volkomen uit beeld.

En fotograferen is al helemaal een opgave.

Langzaamaan verschijnt er ook een donkergrijze zweem over mijn huishouden. Ik had gehoopt dat gladharige glanzende poezen niet haarden. Nou, dat doen ze wél.

Genen

De levensloop van de mensch. Zus1 is zestig geworden. Dat valt natuurlijk niet mede, maar Zwager1 heeft er alles aan gedaan om het leed te verlichten en haar te verwennen. Zelf is het hem al enige jaren geleden ook al overkomen. 

Hij heeft een fotoshow van haar leven gemaakt, die adembenemend leuk is. Een van de eerste peuterfoto's van haar gemaakt lijkt sprekend op een van haar kleindochtertjes. De genen.

We hebben een kamer vol genen. Kinderen, kleinkinderen, zussen, zwagers, neven, nichten, oude vrienden, nieuwe vrienden. Heerlijke schalen eten zijn er en als klap op de vuurpijl is er een heuse verjaardagstaart met foto.

Einde Abdijwinkel

Ik ga naar de Abdijwinkel aan de Nieuwezijds om daar lekkere abdijzeepjes en abdijgeuren te halen. Is die dicht! Dat is schrikken. Ik hield erg van die winkel: mooie iconen, beelden, kaarsen, boeken, cd's. Altijd raak als ik in een spiri-bui ben/was. De winkel was een dependance van de winkel van het klooster in Egmond-Binnen, waar ok afgelopen oktober een heerlijk weekend verbleef. Deze winkel was al 100 jaar in Amsterdam.

Bij de Begijnhofkapel is nu een piepklein winkeltje, die nog een paar van de producten verkoopt, maar dat is niks, moet ik zeggen, hoe goedbedoeld ook. De zeepjes en parfummetjes hebben ze in elk geval níet.

In Memoriam

Een van mijn lievelingszangeressen is verscheiden. Etta James. Ze stierf op 73-jarige leeftijd aan een longontsteking. James had een nog veel grotere ster kunnen worden als ze van de drugs en drank was afgebleven. Ze geldt als een van de grootste zangeressen van haar generatie. Ze wist als geen ander een brug te slaan tussen blues en soul. Ze was niet alleen een groot inspirator voor talloze zwarte soul- en r&b zangeressen, maar bleek ook van cruciale invloed op leven en werken van grote blanke zangeressen uit de rockmuziek als Janis Joplin en Adele. Zie artikel in de Volkskrant.

Vlaflip

Het is één groot feest, ons event. Er zijn 150 gasten, en ze blijven tot het einde. De locatie (Stork) is goed, het eten is goed (stamppotten met vlaflip toe), het programma is goed, de spreker valt in goede aarde, de juryvoorzitter kwijten zich braaf van hun taak. De sfeer is geweldig. Iedereen straalt.

Dat het zo veel te veel werk was, voor iedereen, dat vergeet je dan zo maar weer! De winnaars zijn ook zo gelukkig. Ik hoop dat ze heel veel aandacht krijgen. De verliezers zijn wat minder gelukkig, au au, sommigen laten zelfs hun bloemen achter. Die neem ik met mijn goede hartje dan maar mee naar huis.

Thuis moet ik nog wel chillen tot 04 uur voordat de adrenaline een beetje uit het systeem is. En nu maar wachten op de foto's van Hani501.

Fatal error

Wordfeud heeft een fatal error en doet het niet meer, Ik ben geheel van slag. Want ik speel het dag en nacht. Drie Wordfeud-vriendinnen zijn afgehaakt, tot mijn verdriet, maar ik heb nog steeds drie vriendinnen over. En opeens is dat hoogst aangename tijdverdrijf weg! App opnieuw downloaden, helpt niets.

Ik stuur ze een teleurgestelde e-mail, dat het Wordfeud-feest wat mij betreft helaas over is. Hopelijk tijdelijk.

Wat dan wel weer mooi is dat Leen ineens bélt. Want als Wordfeud het niet doet, e-mailen doen we ook niet meer, dat is ook volstrekt old school, wij chatten via Wordfeud. Het hele telefoongesprek gaat over Wordfeud. Ekfa vindt het helemaal niet leuk dat Leen het dag en nacht zit te spelen met haar wel tíen (!) Wordfeud-vrienden. De kerstvakantie heeft ze het niet gedaan, vertelt ze, maar er wel de hele tijd over gepraat. 'Kijk, nu heb ik alweer een hele dag geen Wordfeud gespeeld...'

We lachen hard om onszelf. Eigenlijk is bellen ook wel leuk, constateren we. Zullen weer eens áfspreken? Wat een goed old school-idee!

Events

Events zijn het antwoord. Waarop? Daarop. Het is een grote herbeleving.

Twee jaar geleden organiseerden we van het werk een Gala in de Groote Industrieele Club. Toen droeg ik de eerste feestjurk van mijn leven. Het moest een soort hoogtepunt worden, waar ik met veel spanning naar toe leefde. Ik blogde voornamelijk over mijn zoektocht naar de jurk. Er gebeurde echter veel meer waar ik van in de stress schoot.

Nu doen we geen Gala maar een 'eenvoudig' Winter Dinner. Vanwege de tijdgeest. De dresscode is geen jurk, maar een Noorse trui. Dat heb ik bedacht. Leek me leuk, dan kan ik die trui uit het kille Madeira nog eens gebruiken. Ik ben er al wéken, zo niet máánden mee bezig. Buitenlandse spreker, Jurybezoeken,  Jurybijeenkomsten, Juryrapporten, Lofredes, Powerpoints, Persberichten... En dit alles naast het gewone werk, in nauwe samenwerking met Vinnie, RoRo7 en Hani501. Werk werk werk.

Vorige keer hintte Bobby mij de song: 'Its My Party And I Cry If I Want To' en zo voelt het nu weer een beetje. Alleen mis ik toenmalige Nieuwe Baas die van het toneel is verdwenen. Met haar zweepten de vreugden en diepten hoger en dieper op. Nu beleef ik het elke avond alleen. Morgen gaat het plaatsgrijpen. Morgenavond zijn we hopelijk weer apetrots.

De volle dos

Een van de verhaallijnen in dit blog is het haar, het model, de kleur en de kapper. Sinds ik  in Oost woon heb ik nog niet de juiste buurtkapper gevonden. De laatste aflevering daarover (al van maanden geleden) heette Pottenkapsel en ging over hoe ik bij de Turkse kapper verknipt werd. Mijn krullen er af en geen model. Daags daarna ging Vinnie naar mijn oude kapper in de Jordaan en beloofde hem dat ik terug zou komen. Het is inmiddels drie maanden later, en het haar is een woestenij.

Buurman heeft een kapsalon aan de Molukkenstraat aangeraden van twee Chinese homo's, maar als ik er langs fiets zie ik nooit Chinese homo's, maar alleen Ghanezen. En nooit vrouwelijke klandizie. Ik weet het niet. Dat waag ik niet.

De gang naar de kapper begint bij mij altijd met verven. Vanwege de uitgroei. Maar de kleur kopergoudblond is bij alle drogisterijen uit het assortiment. De laatste keer kocht ik toen maar hazelnoot, maar dat viel gewoon bruin uit. Best donker. En ik wil natuurlijk rood haar. Ik zie een soort rood in de Etos die me het meest de gewenste kleur lijkt te benaderen, al is-ie wel iets roder dan ik gewend ben. Die zit er nu in en inderdaad, die is ècht rood. Niet een beetje oranje, of kaneel, maar helrood.

Maar die woestenij, dat kan echt niet meer. Dus ik sms ’s avonds naar mijn oude kapper wanneer ik kan komen en wel onmiddellijk, dus daar zit ik ineens vanochtend om 08.30 uur. Het is werkelijk een genot, zo doeltreffend als hij te werk gaat. Een volle dos kan ik er nog niet van maken zegt hij, daarvoor is het nog veel te kort, maar dat komt wel weer.

Derde aflevering

De derde aflevering is nog weer heftiger dan de eerste twee waren. Beatrix in haar ivoren toren die over de familie regeert. Haar zus Irene die haar scheiding moet uitstellen vanwege Bea's huwelijk. Alex en Maxima bijven maar beleefd en meebewegend, vooral Maxima, de rest van de zonen en neven en nichten zie je niet. Dat Alex en Maxima en hun drie dochtertjes weglopen na 30 april 2010 terwijl Beatrix de natie toespreekt, onvergetelijk drama.

Twee geloven op één kussen

Ik heb steeds discussies over de iPad. De meeste mensen om mij heen zijn van het papier. Ach, je moet er gewoon niet over willen discussiëren.

De digitalisering is een kwestie op het werk die de wereld splitst in believers en non-believers, in old school en new school. Het lijkt wel een geloofsstrijd. Het is gewoon niet leuk. Men wil niet open staan voor elkaars standpunt en kan ontzettend zuur doen Soms denk ik dat ik als prediker van het én-én soms net zo verbeten dreig te worden. Ik erger me aan als mensen van wie ik houd almaar tégen zijn.

Een sms-je, dat ik Anton Dingemans moet lezen, een strip in Trouw. Hoe kan ik die snel lezen? Op mijn iPad natuurlijk. Binnen drie seconden binnen voor slechts 0,79 voor een doordeweekse krant. De strekking: het papieren boek is een briljante uitvinding, vindt op een dag zomaar een schermgebruiker uit. Het papieren boek is overal toepasbaar, je hebt er helemaal geen wifi voor nodig!

Dit is waar en dat is humor, Lucie Theodora. Waarom kun je er niet om kan lachen? OK, het is een ouwe bak, heb je ook al eens in een Amerikaanse strip gezien. Maar humor is om te lachen. Opdracht van de week.

Dingen zullen op hun plek vallen

Gekocht toen ik het eind december zag liggen in de stiltekamer van het hospitium in Wilnis. Schitterende uitgave met moderne vertalingen en afbeeldingen van Chinese kunst.

Jaren geleden had ik ook al een boekje met de Tau gekocht (Lao Tze, Tau te tsjing), ergens tweedehands, zonder titelblad, met een voorwoord van Carolus Verhulst, die ooit de oprichter van uitgeverij Servire was. In 1928. De teksten in dat boekje zijn je reinste abacadabra. 'Het niet noemen van de achtenswaardigen / houdt het volk verre van naijver. / Geen waarde hechten aan zeldzame voorwerpen / beschermt ze tegen diefstal. / Het niet tonen van wat begerenswaardig is, / behoedt het hart voor verwarring. / De wijze regeert dus voor / hun harten te ledigen,/  hun magen te vullen,/  hun eerzucht te verzwakken en hun beenderen te versterken.

Deze vertaling vind ik stukken toegankelijker, misschien door de combinatie met de beelden.

- Lao Tzu, Tao Te Ching, Een reis in beelden, uitgeverij Ten Have.

Caravan

De queeste van de gordijnen geeft onverwacht aanleiding tot melancholie. Vannacht komen alle gordijnen uit mijn leven langs het geestesoog. Bíjna alle dan, want sommige gordijnen herinner ik me niet, en dan vraag ik me af hoe dat kán. En de jaren dat ik geen gordijnen kon betalen, komen langs, de jaren dat ik de 'raamdecoratie' met bamboegordijnen van de Xenos deed. Met bamboegordijnen van de Xenos was het leven ook goed.

Vandaag stemt het me een beetje treurig over dat je in het leven steeds weer verkast, en niet altijd vrijwillig, en dat je dan weer steeds weer nieuwe gordijnen moet. Het klinkt een beetje onzinnig, maar al die spullen, die boeken, die kasten, die tafels, die kleren. Wat een gedoe. Waarom ga ik niet in een caravan wonen met alleen het hoognodige? Alles weer  weg in plaats van steeds weer dingen opnieuw aanschaffen?

Eerste stapjes naar buiten

Oef wat is dit spannend! Hun eerste stapjes naar buiten. Rooie staat steeds voor het raam, begerig naar de vogels te kijken, en ik besluit dat dit het moment is dat  de zes weken veilig-binnen hun werk hebben gedaan. De deur gaat open.

 Natuurlijk heb ik angstvisioenen dat ze er vandoor gaan peren en dat ik ze nooit weer zie, maar het gaat anders. Het gaat zoals ze hier in hun binnenkwamen. Meter voor meter voorzichtig onderzoeken. En als er een onbekend geluid is rénnen ze als een speer weer naar binnen. Binnen is het goed. Dat is goed.

Volgende week weer.

'Raamdecoratie'

Bobby gaat mee naar Hornbach. Mag hij daarna naar het Zaans IJzerhuis en zeur ik niet. Ik woon hier nu al twee jaar en de kwestie gordijnen is nog steeds niet beklonken. In de woonkamer hangen al twee jaar te korte en verschillende gordijnen. Het is net of je in de winter in oude verslete korte broek loopt. In de slaapkamer hangen nog de dure ivoorwitte gordijnen uit de Jordaan, en die zijn weer te láng, en ook daar is het de hoogste tijd voor wat anders.

De besluitvorming staakt omdat er maar liefst drie kwesties zijn om keuzes in te maken en die lopen door elkaar heen. Eigenlijk wil ik schuivende gordijnpanelen, dat vind ik mooi strak, maar ik vraag ik mij af of dat systeem in mijn kamer niet tot (nieuwe) problemen leidt. En, concluderen we nu: inderdaad leidt dat tot problemen, niet doen. En ik weet niet welke kleur. En of de slaapkamergordijnen niet toch naar de woonkamer moeten.

Dan gaan we toch maar gordijnen kijken: het gaat om rolgordijnen voor de study en gordijnen voor de living. Ooit in Noord had ik waanzinnig drukke Mexicaanse motieven, als reactie daarop in De Jordaan serene witte en nu wil ik iets in between.  En zo kom ik op dit.

Het gaat drie weken duren. Het antwoord op het vraagstuk slaapkamergordijnen is er nog niet. Dat wordt vermoed ik richting paars-taupe. Voor de study kies ik rolgordijntjes met lichte bomen, maar daar zijn we maten van vergeten. Project gordijnen wordt vervolgd. Maar stap 1 is gezet.

Nu ik naar de foto kijk zie ik dat dit groen en geel precies Mutti's kleuren waren. Had ik Mutti's gordijnen moeten nemen? Ze hangen er nog.

Klantenservice

- Goedemiddag. Moet u horen. Ik heb bij u een abonnement op nrc next, maar sinds kort heb ik een iPad. Omdat de krant er 's morgens vaak nog niet is voor ik vertrek en ik het weekend vaak weg ben, wil ik van het papieren abonnement af. Wat kunnen u en ik doen om mij als NRC-abonnee te behouden? 

- Mag ik uw postcode?

Zij vindt mij in het systeem.

- U kunt een digitaal abonnement op NRC Handelsblad krijgen voor 55 euro per kwartaal en een op nrc nect voor 37 euro per kwartaal.

- Dat vind ik een beetje veel, zeg ik. Kunnen we niet een combiprijs maken? Voor de papieren krant biedt u ook nrc next door de week en op zaterdag het Handelsblad aan. De informatie in beide kranten overlapt nogal eens.

- Nee, dat aanbod hebben we niet digitaal. 

- Kunt u dat dan niet overwegen? Kan ik misschien met iemand praten om te vertellen over wat lezers  willen en overleggen wat een goed idee zou kunnen zijn?

- Ik kan er een aantekening van maken.

- Maar ik wil graag iemand aan de lijn die het léuk vindt om te horen wat klanten willen. Die daar misschien inspiratie uit opdoet? Een klantenservice wil toch weten wat de klanten willen?

- We stellen uw suggestie zeer op prijs.

- Kunt u mij dan misschien doorverbinden met iemand met wie ik kan onderhandelen?

Ze legt neer. Overlegt.

- Ik heb het in de groep gegooid en we kunnen u 5% korting bieden. Meer kan ik niets doen. Ik heb niemand met wie ik u kan doorverbinden. Voor dit soort telefoontjes hebben we hier hier echt geen tijd voor. Het is geen bezorgklacht. Misschien kunt u een brief schrijven, zegt ze.
- Aan wie?
- Aan de krant.

- Dan moet dit maar een opzegging worden. Mag ik bij dezen mijn papieren abonnement opzeggen? U verliest zo wel lezers. Ik wil graag een aardig aanbod voor nrc next en NRC Handelsblad samen. Maar als dat niet kan, dan is dit het einde van onze relatie.

- Dat spijt mij dan voor u, zegt ze.

Sing Your Heart Out

In de kerstvakantie heb ik me voorgenomen weer te gaan zingen, maar niet weer bij Zing & Beleef in het Concertgebouw. Dat heb ik nu vier keer gedaan, het is tijd voor iets anders. Ik heb mij al aangemeld voor een oefenkeertje Balkankoor, maar daar twijfel ik nog over, daar die taal en dat stemgebruik me moeilijk lijken en ik wil juist ontspannen. Het mag strómen.

Vanavond ga ik op proef naar De Zangfabriek aan de Baarsjesweg. Op de kop van de Kinkerstraat.  Ik heb Leen en Hani501 ook getipt, die beiden met mij een seizoen Zing & Beleef hebben meebeleefd, maar die gaan vooralsnog niet mee. Eigenlijk sta ik zelf ook op het punt om in een grote griep terecht te komen, hoofdpijn, hoesten, moe, maar het verlangen nieuwe werelden buiten dat werk en de bank-thuis te betreden is er ook. 

Mindful zingen heet het wat we doen. Als Reenske terugkomt neem ik háár mee. Die beoefent al máánden mindfulness. Dit is een zaaltje met 15 vrouwen, vooral dertigsters, en twee mannen, een veertiger en een zestiger. We zijn allemaal net stripfiguurtjes, inclusief ikzelf.

We zingen om los te komen zomaar wat vrij in de rondte met zijn zeventienen. Associatief voor de vuist weg. Begeleid door Daphne op de piano. Omdat iedereen maar wat doet, durf ik ook. Ik ga steeds hoger en luider. Dat is leuk. En bevrijdend. Het is wel heel anders dan in een koor met dirigent. Deze leidster Daphne speelt op de piano en wij staan in een kring en mogen mee. Eenvoudige liedjes. Mantra's. Iedereen zingt in zichzelf en voor zichzelf. Echt toeschietelijk naar elkaar toe zijn de mensen niet.

En ondertussen in Nepal...

Reenske te Nepal is uit de meditatie / retraite van ruim twee maanden en terug in Kathmandu. Ze is weer online en nog steeds menselijk, gelukkig. Het is daar winter en koud. Ze zitten met dekentjes om in de keuken van de pensionhoudster.

Reenske's Blog

Haarstukje

Om bij te komen kijk ik in bed op de iPad op Uitzending Gemist de laatste aflevering van 'Beatrix, Oranje onder vuur'. Daarna tv nog even aan en in de herhaling zie ik discussie bij DWDD over de serie, die schadelijker voor het Koningshuis zou zijn dan een satire. Scenarioschrijver Thomas Ross en regisseur Pim van Hoeve in discussie met Erik van Muiswinkel die vindt dat de serie niet kan.

Ik val in het stukje waarin het gaat over het haarstukje ('niet een pruik, een háárstukje') van Beatrix dat ze na de dood van Claus van haar hoofd trekt. Alsof ze haar kroon af zet, legt Pim van Hoeve uit. Het kan echt niet, meent Van Muiswinkel. Na haar dood, OK, maar niet nu!

Meermeermeer

Het is zo drukdrukdruk op het werk dat ik helemaal niets te bloggen weet dan over mijn werk, mijn baas, de directie, de zieken, de zwakken en de misselijken. Maar dat doe ik niet, dat valt buiten dit kader.

Nou, klein dingetje dan. Vandaag hebben we een Happy New Year-bijeenkomst te Soesterduinen over de (tegenvallende) winst over 2011 en de aangestrakte ambities over 2012.  De directie is voor vrijheid blijheid, maar gaat iedereen die niet genoeg presteert wel een beetje extra aanjagen.

En dan bubbels en pinda's. 

Pauzefilmpje

My First iBook

Na My First Sony en My First Kobo doe ik vandaag My First iBook. Als ik digitaal ga lezen, dan wordt het denk ik via de iPad. En wel hierom: het is heel erg gemakkelijk en gebruikersvriendelijk. En dat het iPad-scherm licht geeft (in tegenstelling tot dat van de e-reader, dat zich erop voorstaat dat het géén licht geeft, met e-inkt werkt en niet reflecteert) vind ik juist prettig. Het kán komen doordat mijn ogen 54 jaar zijn, maar goed licht bevordert mijn zin in lezen.

Ik ben geïntrigeerd door digitaal lezen, maar nog niet om. Ik vind alles qua apparaten tegenvallen en de vindbaarheid van e-boeken vind ik gedoe. Je wordt niet genood, niet verleid op die sites. Je moet weten wat je wil hebben. En het downloaden naar de reader gaat bepaald niet van een leien dakje. Je moet weer heen weer naar de computer, de Kobo heeft dan wel wifi, maar de site is soms niet bereikbaar, etcetera. En dan is net dat boek dat je wilt hebben weer niet als e-boek verkrijgbaar. Op de stapel nast het bed nog-te-lezen liggen de nieuwe Jonathan Coe en de nieuwe Ali Smith, beide in het Engels, maar de letters zijn te klein, ik ben te lui, ik wil ze in het Nederlands. En wel nú.

Kortom: dan naar de iBookstore, die overigens ook nog niet uitblinkt in zoekfuncties, maar omdat ik weervaar WPG al vele titels in de iBookstore heeft staan type ik als zoekopdracht Querido in en komen er tientallen boeiende titel tevoorschijn.

Wat ik erg goed vind is dat je een proefexemplaar kunt downloaden van ca 30 pagina's. Net genoeg om hooked te raken en dus kooplustig. Het kopen in de iBookstore is een fluitje van een cent. Nu vind ik noch Jonathan Coe noch Ali Smith digitaal, grr, dus dan moet ik maar wat anders. Nu zit ik op de bank Sonny Boy van Annejet van der Zijl te lezen. Mooie luitmuziek erbij van Bach. Het zal niet lang meer duren, straks ga ik helemaal om voor het digitale lezen!

Het is gedaan

Het afscheid van een 88-jarige heel erg leuke vrouw, die de laatste 8 jaar van haar leven ineens helemaal bedlegerig werd en in een verpleeghuis wegkwijnde. Nu is ze eindelijk verlost. De dominee spreekt, een vriend spreekt, de zoon van haar beste vriendin (onze Mutti) spreekt, haar jongste zus spreekt, haar zoon spreekt en tenslotte leest haar schoondochter 'Sub finem' van M. Vasalis.

Sub finem 

En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten -
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen - en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan.

Dit was nu de laatste keer

Voor de laatste keer stak je de sleutel in het slot, begint een liedje van Jaap Fischer.... Voor de laatste keer.

We hebben er lang over gedaan, bijna vier maanden, Mutti's huis leeg te krijgen, maar nu alles dan leeg. Vrijwel. We hopen dat de volgende bewoner (per 15/1) de klerenkasten wil overnemen. De volgende keer dat ik in Emmen kom zal het huis door iemand anders bewoond zijn en zal er een andere naam bij de bel staan. Ik neem nog een plantje mee en lever de sleutel in. Dit was dus de laatste keer.

Het filmpje getuigt niet van grote filmische gaven, geef ik onmiddellijk toe, maar dat maakt het momentum des te dramatischer, zullen we maar zeggen.

Alsjeblieft kom me halen

'Dit is typisch een geval van Station Geldermalsen', zegt Bobby. Dat liedje staat op een van de eerste cd's die hij voor me kopieerde: 'Spoor' van de folkgroep Vals Plat. Een jongeman staat - midden in de nacht - op Station Geldermalsen, er gaat geen trein meer, hij heeft geen geld, en hij belt zijn ex om hem te komen halen.  'Ik weet het is véééél te laat om te vragen / ik weet het is véééél te ver bij je vandaan / maar ik sta alléééén  op station Geldermalsen / alsjeblieft kom me halen, laat me niet staan'.

Het trio Vals Plat bestaat uit Izak Boom, Jeroen Jongsma en Henrik Holm, die een soort Nederlandstalige bluegrass maken, met liedjes die op een ironische manier het dagelijks leven becommentariëren. Het is genieten van hun harmonieuze samenzang in combinatie met originele teksten. Ze zijn echt leuk en telkens weer. Op het Folkforum krijgen ze een 8,5.

Mutti's verjaardag

Vandaag is Mutti's geboortedag. We komen bij elkaar in Maarssen en eten erwtensoep en roggebrood met spek. Het is bijzonder gezellig. We vertellen over het uitruimen, de spullen, de foto's, de boeken, de gesprekken... Maar ook is het gewoon gezellig en vertellen we over het heden.

Morgen wordt Mutti's beste vriendin begraven. Ja, het leven is eindig. Welterusten allemaal! Wellicht zien we elkaar morgen weer op een van de kerkhoven van Emmen.

Rooie en Gele

Hoe gáát het nu met je katers? Zijn ze al gewend? Hebben ze al een naam? Ik werk thuis en er is veel te doen. Liefst lig ik bij ze op de bank!

Gluren bij de buren

Leuk voor redacteuren: gluren bij de buren. Een VPRO-documentaire over het maken van de Libelle. De filmmaker volgde vier hoofdpersonages: de hoofdredacteur Franska Stuy, adjunct-directeur Maureen Belderink, redacteur en columnist Femke Sterken, en redactiemanager human interest Barbara van Erp. Die laatste, erg leuk type, is inmiddels bij Libelle weg, zo heb ik begrepen.

Een collega heeft vroeger daar ook gewerkt en zij heeft veel spanningen waargenomen. Ik heb eigenlijk weinig spanningen gezien, vond het allemaal tamelijk herkenbaar en zelfs vertederend, soms een beetje gênant, zoals dat gaat op zo'n redactie. Ideeën bedenken, uitwerken, volhouden, feedback geven,vasthouden aan de formule en de strevingen. Evalueren. Lezers ontmoeten. Plannen bijstellen. En vrolijk voort maar weer.

Facts & figures

In de kerstvakantie zijn de bezoekersaantallen van mijn blog schrikbarend gedaald. Tot mijn grote bezorgdheid. Bijna existentiële crisis. Moet ik er maar eens mee stoppen? Enough is enough? Trek je conclusies?

Maar deze week trekken ze weer helemaal aan. Er is nog steeds sprake van een stijgende lijn. Sinds 2008,

Midden in het wereldnieuws

We zitten allemaal zoet en geconcentreerd te werken, als er ineens tientallen OAD-bussen aan komen rijden, waar honderden mensen in gele hesjes uitstappen en richting Utrechtsebrug lopen.

Wie zijn zij? Het zullen de stakende schoonmakers zijn. Het ene moment waan je je aan de geestdodende Joan Muyskenweg, en dan ineens sta je midden in het wereldnieuws!

Schoonmakers staken voor meer respect

Scepanovic

De dirigente van het Balkankoor heet Julia Scepanovic. Zij is een Joegoslavische Nederlandse. Heerlijk vooruitzicht: zomaar een nieuwe wereld die misschien open gaat bloeien hier te Amsterdam. Ze dirigeert - zo lees ik op haar blog - blijkbaar ook in de Dominicuskerk. Wat een type! Er staat een filmpje van haar op YouTube, zie hieronder. Wie haar van dichtbij wil zien moet even geduld hebben tot 1 minuut 14. En ik moet geduld hebben tot ze mijn verzoek om mee te doen beantwoordt... Ze heeft ook een site.

Balkan

Leen mailt dat ze een vrouwenkoor heeft gevonden dat zangeressen nodig heeft. Een Balkan-koor, dat  meerstemmige liederen uit de Balkan en Rusland zingt.

'De verschillende zangstijlen uit deze landen zorgen voor een rijk en gevarieerd repertoire. De koorklank is afwisselend scherp, lieflijk en krachtig; en vanwege de vrouwenstemmen vaak ook zwoel en exotisch.'  

Natuurlijk zijn er altijd weer bedenkingen te bedenken. 'Een beetje griezelig vind ik het wel allemaal, zo’n echt koor. Met sjaaltjes', mailt Leen. Desondanks heb ik ons aangemeld.

Rutte lacht

Voor even tussendoor: de website Ruttelachtomiets. 'Mark Rutte lacht graag. Ruttelachtomiets laat zien waar Rutte om lacht. Wordt onregelmatig ververst.'