Matthäus for the millions

We gaan naar Tivoli/Vredenburg. Bobby heeft vrijkaarten gekregen voor een nieuwe ingedikte gepopulariseerde versie van de Matthäus Passion. Met de serie Pieces of Tomorrow wil Tivoli/Vredenburg hun hippe jonge publiek kennis laten maken met klassieke muziek en vanavond is de Matthäus aan de beurt. Door dé Bachvereniging. Die ook het jaarlijkse ultieme optreden in de Kerk te Naarden verzorgt. De laatste jaren gaan we bijna altijd naar de Generale Repetitie in de Geertekerk, wat ongelofelijk informeel en haast huiselijk is. 

Maar dit jaar dus dit. Met een vast heel erg beroemde dj geheten St Paul. Ik denk dat hij beroemd is want de Grote Zaal zit bomvol vooral jonge mensen. En ze zijn laaiend enthousiast. Waar de Matthäus normaal uren duurt in gewijde sfeer is dit een concert van 21u tot 22.15u met allemaal kletspraatjes en interviewtjes tussendoor. 

We hebben Broerlief en Zwager4 meegenomen die ook hun ogen uitkijken naar deze nieuwerwetsigheid. Ergens vinden we het maar niets, zo, want de magie is helemaal afwezig, maar die drukte en het enthousiasme is wel weer erg leuk. Vooral het normaal toch tranentrekkende 'Erbarme Dich' voldoet helemaal niet aan onze verwachtingen en wensen. Mopperende oude mensen zijn we nog net niet, zeggen we, maar worden we al bijna. Dus vinden we het vooral een interessánte avond. Deze doordeweekse avond eindigt diep in de nacht. 

Weer thuis

Na de dagreis van gisteren en vannacht is vandaag maar moeilijk door te komen. Ik meld mij maar af voor het werk en ga thuiskomen. Wasje draaien, brood halen, koffer uitpakken, mail en agenda bijwerken. 

Het is geweldig mooi lenteweer hier. Veel mooier dan op Gran Canaria. 

Op mijn manier heb ik het reuze druk met mijn buurt/social media-activiteiten. Er moeten nodig nieuwe foto's bij de pagina's van 'mijn' Niftarlakeplantsoen en Springertuin. Een heerlijke lente-kuiergang leidt me er naar toe. In het plantsoen staat weer een fantastisch boompje wit in bloei. Naam? De vrouwtjeszwaan zit weer op haar nest, haar man begint zich alweer krankzinnig te gedragen. Zouden er al eieren liggen? Vorig jaar hadden ze er negen!

Ik heb het er op mijn manier maar druk mee. Ik voel het ook als druk. En toch geniet ik er erg van. Peinzen over de betekenis van dit al. Het gaat over storytelling, zoals dat modieus heet. De story van het plantsoen dat deze zomer aan haar metamorfose begint. Mede dankzij mijn virtueel oppimpen van de plek, en de buurtmoestuin die ook steeds meer virtuele vrinden krijgt (en misschien zo ook wel meer vrijwilligers). En natuurlijk de story van Lucie Theodora die zich enorm

thuis gaat voelen te Zuilen.

Sonja

Gelezen in het vliegtuig terug: 'Je ziet mij nooit meer terug', het levensverhaal van Sonja Barend. Een mooi evenwichtig levensverhaal is het, boordevol vragen. Ze is heel eerlijk maar vertelt lang niet alles. Ik denk dat ze zoveel in de publiciteit is geweest met dit boek dat iedereen de strekking wel kent. Maar misschien is dat niet zo. Ze is het kind van een katholieke moeder en een joodse vader, die in 1942 uit huis werd gehaald en nooit meer terug is gekomen. Achteraf is hij eind 1943 in Auschwitz omgekomen. Maar dat wist niemand. Twee jaar later liet haar moeder zich van hem scheiden en kreeg Sonja een nieuwe vader en ook een nieuwe achternaam. Is uw man ook thuis, hadden de mannen onderaan de trap gevraagd. Ja zei zei. Hij had geen schijn van kans om te vluchten. Haar moeder vertelde er niet over. Sonja vroeg er niet naar. Durfde ze niet. Ze kreeg toch geen antwoord. Dit begin van haar leven speelt door haar hele leven.

Het gaat wel een beetje over haar televisieleven, een ook wel een beetje over haar gelukkige huwelijk met A., een man met drie dochters, waardoor ze ineens een heel gezin heeft. Maar toch vooral over die verdwenen vader.

Nachttrein

We komen om half twee op Schiphol aan. Dan moeten de koffers nog van de band. Er is een probleem in de Schipholtunnel, horen we. Dus als we al met een taxi naar huis zouden willen, dan moet die door de polder. Ooit namen we een Schipholtaxi vanuit Utrecht, 's nachts, omdat het met het OV niet te doen was. Dat kostte 55 euro. 

De nachttrein gaat om twee over. Die halen we, dus de taxi hoeven we niet te overwegen. Schiphol By Night heeft een erg leuk sfeertje. De kranten worden net bezorgd bij de AKO-kiosk, dus we kunnen met verse voetbalanalyses naar huis. 

We halen de trein van 2.02u. Er stappen mensen uit die trein die straks weer de eerste vroege charters hebben. Onze trein gaat over Amsterdam naar Utrecht en doet er drie kwartier over. Daarna te Utrecht alsnog een taxi. Om 3 uur zijn we thuis. Ik geloof dat ik morgenvroeg nog maar niet ga werken.

Playa

Omdat we pas om 19 uur naar Amsterdam terug gaan vliegen, droom ik mij een laatste dagje bruin worden aan het strand. Want in de bergen was het gewoon koud deze week. En de zonnige stranden in het zuiden hadden we laten lokken. 

Eerst moeten we van Tejeda terug naar St Lucia, omdat Bobby zijn lievelingsjas daar bij vertrek heeft laten liggen, maar daarna zullen we in dat gruwelijk grootschalige toeristengebied - dat 3 miljoen toeristen per jaar verwerkt - een lief klein romantisch strandje vinden, een Geheimtipp die niemand ooit ontdekt heeft. Maar waar? 

Er is dus die snelweg, de zee en daartussenin dat industriegebied. Vind daar maar eens die Geheimtipp. Als we wat potentieel aardigs proberen is er echter geen een horeca open en dat kan niet, want we moeten naar de wc. Zo prozaïsch is het leven dan ook wel weer. Zouden andere mensen dat ook wel eens hebben? En zo wordt deze slotdag in plaats van een droomdag een dag van lelijk strandoord naar lelijk strandoord. 

Uiteindelijk vinden we een strand met wat horeca in Playa de Melenares. Hehe, dat lucht op. Meesmuilend stellen we vast dat het op vakantie nu eenmaal soms tegenzit, en dat je daarna gewoon best weer vrolijk voort kan gaan. We trekken onze badpakken aan en settelen ons met nog de picknick van Eva op onze badhanddoeken. En we zitten nog niet of er komen zware wolken boven waaien, hú koud! en dan kunnen de kleren gezwind weer aan. 

We rijden maar naar het vliegveld. Daar blijkt ons vliegtuig uren vertraging blijkt te hebben. En de restaurants op de luchthaven gaan hier om 17.30u dicht. Van je hela hola.

Een beetje googelen levert op dat we op een ontzettend leuk authentiek strand zaten, waar bijna geen toeristen komen. Een Geheimtipp. En we hadden het niet herkend.

Wandeling 5

Het leuke van in dorpjes verblijven is dat je iets meekrijgt van het gewone leven hier. Op zondag komen er hele families uit Las Palmas naar Tejeda copieus lunchen, vertelt Eva van het hotel. Zondag is de familiedag. En inderdaad zien we allemaal families, twee of drie generaties door het dorp schuifelen. Zelf gaan we voor de laatste wandeling naar Roque Nublo. Dat schijnt (weer) een makkelijke wandeling te zijn naar een spectaculaire rots. Awel, deze Roque Nublo is een favoriet zondagsuitje, ook voor de Canaria's. De kleine parkeerplaats en de kronkelweg bij het begin van de wandeling staan bomvol geparkeerd. Het is prachtig. Alles is hier prachtig. Ik lijk wel een wandelende reclamefolder.

H. Mis

Na het zondagochtendontbijt horen we kerkklokken klingelen en besluiten we naar de H. Mis te gaan. Het is een prachtige Spaans-protserige kerk, met één vrij jonge priester, en dertien oude dames en een oude heer. En wij. Geen sprake meer van een koor of een misdienaar, ook hier is het katholicisme aan zijn eindje. De oude dames lezen de bijbel en bedienen de overheadprojector. Nederigheid is wel gepast. Wat is er toch misgegaan met die kerk, bespiegel ik na afloop wat met een kopje cortedo in de hand. Het moet de rigide huwelijksmoraal zijn en het afwijzen van alles wat daarbuiten viel. En toxh is het mooi wat hier gebeurt: mensen bijeen om te zingen en bidden en te kletsen. Ik hoop maar dat er liefde gepredikt werd.

Carnaval

Het is een beetje een mysterie hoe het hier zit met Carnaval, elke plaats heeft zijn eigen data geloof ik, en vandaag is het carnaval in Tejeda. De straat is afgesloten voor auto's, dus dat belooft was. Eva van het hotel zegt dat het klein is. Een dorpscarnaval. De auto's moeten uit de straat, er lopen 3 politieagenda te surveilleren, het zou 's morgens beginnen met een kindercarnavak maar op twee allerschattigst verklede peutermeisjes en hun trotse ouders is er niet te beleven. 

's Avonds wordt het ietsje groter. Er rijdt een discovrachtwagen de dorpsstraat op en neer met vijf mannen en veel disco herrie. I want to break free!!!! van Queen knettert door het dorp. Rond negenen komen er steeds meer jongeren in de bak van de discowagen en er achteraan, en ze dansen. Op ons balkonnetje dansen we mee. Iedereen blij. Geen bier. Wel bijzonder. Om 23 uur is het weer stil in het dorp.

Senor en señora Theodora

We hebben dezer dagen nogal wat met horeca en met horecapersoneel te maken, zowel in hotels als in restaurants. Hoe de mensen begrippen als gastvrijheid en dienstbaarheid opvatten en invullen. Hoe zij hun administratie doen. Hoe zij je tegemoet treden. 

In het eerste Casa Rural in St Lucia was daar Carmen als beheerster. Heel aardige vrouw met paars roze haar en een helgroene fleece. Zij ontving je, fotografeerde je paspoort, zei dat je altijd kon bellen en dat was  het. Af en toe kwam ze een was draaien. Dan was ze tegelijk luid aan het telefoneren.

In de tweede het deftige hotel in Agaete, was er een uitgebreide staf, met een modieuze vrouwelijke manager Lourdes, en verder medewerkers uit de vallei: een paar mannelijke in de tuin en voor de ontvangst, en een paar vrouwen in roze bloemetjesjurken die het ontbijt en de kamers verzorgden. Ze waren ijverig en aardig, maar ook van het type sorry-dat-ik-besta. Ik vond die jurkachtige uniformen nogal vernederend. Heel koloniaal. Op zoek naar foto's in het genre kwam ik uit bij zwarte huishoudsters in blanke gezinnen. Amerika. Zuid Afrika. Die droegen ook zulke jurken. Waarom kiest een modern hotel hiervoor?

Bij de restaurants aan de haven daar troffen we daarentegen zeer karakteristieke obers en oberessen. Dienstbaar, niet opdringerig, maar wel met inzet van hun volle persoonlijkheid. Dat is fijn.

In het appartementhotel in Tejeda is het weer anders. Er is een pand waarin het hotel met de ontbijzaal. En een pand met restaurant en daarboven appartementjes. Ze werken met volpension, dus je ziet het personeel en de medegasten voortdurend. Eerst konden ze ons in de administratie niet vinden. We blijken ingeboekt te zijn als meneer en mevrouw Theodora. In het hotel zwaait Eva de scepter, een leuke vrouw van in de veertig maar - waarschuwt ze - Fina is de manager. Fina komen we steeds tegen, zowel in de ontbijtzaal als bij het diner in het restaurant. Zij is denk ik met haar man de eigenaar, een behoorlijk dwingende persoonlijkheid met zo haar opvattingen, die zich steeds overal mee bemoeit en daarbij haar medewerkers overrulet. Die zich daar maar mee moeten verhouden. 

Dit verhaal heeft geen clou. Ik vind het boeiend om te zien. 

Wandeling 4

We moesten maar weer eens wandelen, al groeit de neiging om de hele dag in bed te blijven liggen. We zitten nu in een appartementhotel met volpension, wat we niet wisten: ontbijt, diner en een pittige lunchbox. Het hotelpersoneel rekent er ook op dat wij wandelen. 

Bobby zoekt weer een 'makkelijke' wandeling uit, wat ik eerst voor zoete koek aanneem, maar dan schrik dat die toch weer 2.45h duurt. Dus langer. Een uurtje, heeft Henk die niet in de aanbieding? Nee dus. 

Ook deze wandeling naar de punt Alta Vista is weer behoorlijk abominabel beschreven en bewegwijzerd. Om te beginnen staat bij het beginpunt al niet op de bordjes wat er zou moeten staan, en dan ga je al weifelend van start. Moeten we dit wel doen? Dit is geen landschap om in te verdwalen. De kans dat je er nooit meer uit komt lijkt me behoorlijk aanwezig. 

Maar we gaan natuurlijk toch en de uitzichten op verten met rotspartijen hoogvlakte, de oceaan, strandjes, branding, waterbassins, Tenerife maken al het gemopper goed. Ze zijn weer schitterend en dichtbij aan onze voeten zijn prachtige bloemen. Het is koud, maar ook zonnig. 

Ma

Bol.com heeft me een cadeabon van 50 euro gegeven en nu kan ik wat e-boeken kópen. Ik vind t wel een beetje een blamage, moet ik zeggen, als je met zoveel poeha zo'n dienst lanceert. Onbeperkt Lezen!!! Nou mooi niet. Je hebt twee apps, een van Kobo en Bol samen, en een Bol.com-app. Maar in beide werkt dus die Kobo Plus niet, volgens hen omdat ik in het buitenland ben, maar je kan er ook geen e-boeken kopen. Daar kom je pas na veel geklooi achter. Ook kopen moet vanuit de website. Dat verwacht je toch niet vanuit zo'n groot bedrijf dat de webwinkel niet werkt vanuit de apps. Maar nu de persdame me  ter compensatie van het geleden leed 50 euro beloofd heeft ('Voegen we toe aan je account') moet ik toch weer verder op onderzoek uit. Hoe werkt dat dan met een cadeaubon, ik zie geen cadeaubon) maar uiteindelijk lukt het. Ik koop het op de website voor €0,00 en kan het dan downloaden in de app. Nu kan ik eindelijk 'Ma' lezen van Hugo Borst, waar ik drie dagen geleden aan begonnen was.

Het is een prachtig boek. Ik lijd weer een beetje aan slapeloosheid tussen 02 en 05 uur, dus dat levert een hoge score gelezen boeken op. De dementerende ouders. De zorg. De angst. Het schuldgevoel. De liefde. De herinneringen. Wat een stof tot prachtige boeken. Dit is een verzameling columns uit de Volkskrant. Als je de Volkskrant niet (meer) leest dan mis je toch een boel. Hugo Borst is een bijzonder persoon. Ooit bekend als voetbalanalyst, en dat is-ie nog steeds, maar ook schrijver over kwetsbare persoonlijke zaken als een kind met autisme, een depressie, dementie. En nu weer op de bres met een Zorgmanifest. Vroeger vond ik het zo'n haast te knappe jongen, en nu ziet hij er al bijna uit als een gebroken oude man. Maar gebroken is hij zeker niet. Een aanrader, zeg maar.

Apparatenstress

Ik heb een heel gedoe met mijn Kobo Plus-abonnement, het oneindig e-boeken lezen voor 10 euro per maand. Ik had een (gratis) proefabonnement genomen en vele boeken gedownload. Waarover ik al schreef. In principe ben ik ervoor en ben ik er blij mee. Maar. 

Twee dagen geleden aan het zwembad in het paradijselijke hotel in de Agaete-Vallei was ik begonnen in 'Ma' van Hugo Borst, dat ik erg mooi vond. Na twintig pagina's hield het boek er echter zomaar mee op. Ik kreeg de melding dat ik geen abonnement (meer) had. Uren later - ik probeerde alles, opnieuw downloaden, een nieuw abonnement, de iPad - maar als ik een nieuw abonnement wilde afsluiten kreeg ik de melding dat ik al een abonnement had. Af en toe leek het te lukken om een e-boek te downloaden, maar uiteindelijk verscheen het dan toch weer niet op mijn boekenplank. Gék werd ik ervan. Dit is toch wel het definitieve einde van het e-lezen. 

Omdat het voor de vakantie ook al mis ging met downloaden, ik kreeg allemaal previews in plaats van hele boeken, en downloaden het lukte alleen via de computer en niet via de iPhone, en ik ook al een telefonische conference-call had gehad met mijn vriendin van de afdeling Pers van bol.com, lichtte ik haar nu ook maar weer in over mijn nieuwe wederwaardigheden. Ik ben dan toch ook nieuwsgierig wat er aan de hand is. En ik wil aangetoond hebben dat die apparatenstress niet aan mij ligt. Vorige week zei ze nog dat ze altijd erg blij zijn met feedback, want dan kunnen ze verbeteren, maar feedback van de hoofdredacteur van Boekblad... Dat is natuurlijk gevaarlijk spel. 

Nu blijkt er iets ingewikkelds it-technisch aan de hand te zijn. Kobo (internationaal Japans-Canadees bedrijf) heeft met de Nederlandse uitgevers afgesproken dat hun e-boeken alleen voor Nederlandse en Vlaamse klanten te lezen zijn in Kobo Plus, en niet voor mensen van daarbuiten. Maar nu ik in Canaria ben ziet Kobo mij als buitenlander. Dat blijkt een klusje dat niet eentweedrie te klaren is, maar dat moet  wel, want ik zal niet de enige zijn die deze die st juist voor de vakantie gebruikt. We hadden voor 15 kilo bagage geboekt. Ik had 16 kilo, dat mocht nog wel, maar Bobby, die altijd beduidend minder kilo bagage heeft dan ik, die had nu 18 kilo. Boeken dus.  Dat mocht dus niet. Bijbetalen.

Tejeda

Het valt niet mee om Agaete te verlaten en op weg te gaan naar weer een nieuw onderkomen, maar als we ons appartementje betrokken hebben in het prachtige bergdorp Tejeda dan is dat gelijk weer over. Wat mooi is het hier ook. De route ernaartoe ging dwars door de wolken, met mirador na mirador waar niets te zien was dan wolk en mist, maar nu we hier een tijdje zijn is het no wel koud maar trekt de lucht weer open. Het is hier trouwens zo mooi met dank aan subsidies van de Europese Unie. Dat moete vele miljoenen geweest zijn. Wat daar nu weer van te denken. Het levert ze hier nu wel een bloeiende economie op. Maar ik geef toe, ik heb elders ook genoeg mislukte projecten gezien die ook miljoenen euro's gekost moeten hebben.

Casa Roja

Het is steeds behoorlijk koud en men wil niet koud. In de tuin waar af en toe zon is is er door de vele palmen weinig zich op het rode huis. Dat moet ik dan thuis nog maar eens van foto's af tekenen. Nu ga ik op de binnenplaats voor de ingang een kleintje maken. Een A5-je. Toch wel weer aardig, al zeg ik het zelf...

De manager van het hotel (Lourdes) is lááiend enthousiast en wil een printje in haar kantoortje, wAr al diverse schilderijen van het hotel hangen. We worden meteen Facebook-vrienden.

Museo Antonio Padrón

Bobby heeft in een gidsje gevonden dat er in Gáldar een museum is van een inheemse expressionist geheten Antonio Padrón, die leefde van 1920 tot 1968. Er hang een zware wolk in de  vallei dus we besluiten daar naar toe te gaan. Het is niet ver van Agaete. Gáldar is een oud rommelig kleurig stadje dat duidelijk veel betere tijden heeft gekend. Door de felle kleuren en de exotische historische bouw lijkt het een beetje Mexicaans.

Het is heel bijzonder werk. Krachtig. Eigen stijl. Het schilderij dat ik hierbij laat zien toont drie vrouwen die naar een abstract schilderij kijken. De mensen doe hij schildert hebben allemaal een hoofd in de vorm van een wybertje, en bij de vrouwen zit er dan een hoofddoekje om.

Terug naar de kust

's Avonds gaan we weer even weg uit de Hof van Eden  naar de oceaan, naar Puerto de Nieves. Dat is echt leuk. Er is daar dus de veerboot naar Tenerife en er zijn allemaal visrestarantjes. Eerst lopen we maar eens de Boulevard de las Poetas op en neer. Het is dan wel geen zomerweer, wel hebben we schitterende luchten, hoge golven, vulcanische minibaden in wat ooot de zoutwinning was. En felle  branding, Tenerife in de verte, de avondzon die over de westkust scheert. Daar zie je die prachtige kustweg lopen die wij wegens steenlawine gisteren niet mochten rijden. Mét vangrail. Gran Canaria is top. Hoezo zijn we hier maar elf dagen? Dat is veel te kort! Vandaag dineren we bij het beroemdste visrestaurant Dedo del Dios, de Vinger Gods. Een groot oud familierestarant aan het oude strandje bij de oorspronkelijke pier. Gewéldig leuk en lekker en nog heel betaalbaar ook. 

Agaete

Agaete is een raar dorp. Het heeft hele nauwe straatjes van één auto breed en daar móet je doorheen. Eenrichtingsverkeer, gelukkig. Er lopen allemaal types op straat van wie je vermoedt dat ze drugsverslaafden zijn. En hele dikke invaliden in scootmobielen. Er zijn nauwelijks winkels. Als toeristische attractie zijn er een oude Hortus Botanicus en een archeologische opgraving. 

Bobby gaat lezen in de paradijselijke tuin van het prachtige hotel. Ik wil echter óók Agaete ontdekken. Kijken of er toch niets iets meer te beleven valt dan die eerste indruk. Maar nee. Er valt niets meer te beleven. 

In de kleine maar prachtige Hortus Botanicus van Agaete staan veel exotische bomen, overal uit de wereld, en al heel oud dus heel hoog, maar er bloeit helemaal niets. Na 45 bomen gedetermineerd te hebben is dat ook wel weer genoeg. Nee, Agaete is niets aan. De katholieke kerk is alleen maar groot en ook niet mooi, en aan winkels is er alleen een Chinese Winkel van Sinkel.

Las Longueras

Na de uitdagende dag van gisteren zijn we in een paradijs beland: hotel Las Longueras in de vallei ten ooosten van Agaete. Het wordt omschreven als een heus koloniaal landhuis, de familie schijnt er ook nog te wonen, en er zijn circa 7 autootjes dus circa 7 stellen te gast. Als je de folder mag geloven hebben hier vele beroemdheden gelogeerd: politici, schrijvers, kunstenaars, en hier hun vriendschappen gevoed.

Alles is misschien niet chique maar wel heel goed verzorgd en paradijselijk. Dit wil ik iedereen aanbevelen voor een paradijselijk weekje weg. Er is een schitterende tuin bij, een zwembad, een boomgaard met sinaasappelbomen en uitzicht op die bergen. Er is een zwembad, overal prestige zitjes, tot hangmatten tussen palmbomen aan toe, een bibliotheek, you name it. In de tuin lopen kippen te tokken en overal geuren en gekwinkeleer van vogeltjes. 

Het is een paar kilometer van zee, er is een haven met vistestaurantjes en de veerboot naar Tenerife. Je kan het online vinden. Wij hebben het gekregen via Stap, maar ElizaWasHere biedt het ook aan, bijvoorbeeld een weekje voor ca 800 euro per persoon, inclusief vlucht en otootje. 

http://www.elizawashere.nl/spanje/gran_canaria/agaete/finca_las_longueras.htm

Vreemd land

Ik ben weer begonnen in een Hans Fallada. Ditmaal 'In mijn vreemde land', autobiografische aantekeningen die hij maakte over zijn leven en schrijverschap in nazi-Duitsland. Een wonderlijke mengelmoes van gebeurtenissen, meningen, confrontaties, verhuizingen, onderhandelingen, boeken, filmscripten, burenruzies, gevangenschappen, reddingen... onbegrijpelijk dat zo'n tegendraads persoon overal tussendoor fietste en overleefde. Waarom hoefde hij eigenlijk niet in militaire dienst, vraag je je af. 

Hij schreef deze aantekeningen in een soort pietepeuterig gecodeerd geheimschrift waarmee hij zijn leven ook weer in gevaar bracht. Ik lees het boek op de telefoon, wat niet ideaal is. Het is op de telefoon met die kleine bladspiegel eindeloos lang. Je hebt geen hoe ver je bent en hoe lang het nog duurt. Of je door zult gaan of dat je iets anders zult gaan lezen. Wat toch de fascinatie met deze wonderlijke schrijver is: enerzijds geniaal en eigenzinnig, anderzijds een meeloper. Maar omdat hij over al zijn tegenstrijdigheden en gemarchandeer nogal eerlijk over is blijf je lezen. 

En route

Ons tweede adres deze vakantie is in de vallei van Agaete, aan de noordwestkant van Gran Canaria. Aan de Oceaan. Omdat het nogal een tocht is bedenk ik dat we vanuit St Lucia wel via bergweggetjes recht naar het westen kunnen rijden en vandaar langs de oceaan omhoog, vooral dat laatste stuk schijnt práchtig te zijn. Op de kaart die ik bekeken had ging het om gele weggetjes, maar op een Duitse kaart staan ze als witte weggetjes, ontdek ik onderweg.

Kortom: het is adembenemend prachtig maar ook af en toe misselijkmakend, zo avontuurlijk. De weg is één auto breed. Scheert langs diepe ravijnen en heeft vrijwel geen vangrail. Omdat ik al twee dagen heb gereden rijdt Bobby vandaag. Kun je alsjeblieft wat zachter? vraag ik om de haverklap terwijl hij toch maar 40 rijdt. De route gaat dus naar Puerto Aldea de St Nicolas, waar ik mij voorstel dat we feestelijk gaan lunchen met een visje. Men stelt zich wat voor. De weg duurt twee uur, ik ben kotsmisselijk van de bochten en de hoogtevrees. Wanneer we eindelijk bij het haventje aankomen stormt het nogal. Eigenlijk moet het haventje nog ontwikkeld worden, vrachtwagens met stenen zijn daartoe een stenenstrand aan het storten. We eten een visje. We hebben uitzicht op de oceaan, op Tenerife. Deú enge weg is alweer bijna vergeten. Dit is een prachtdag. 

Een vakantie als deze is wel voortdurend je verwachtingen aanpassen, zeggen we nog.

En als we door zullen, noordwaarts,  15 km langs die adembenemende route langs de Atlantische Oceaan, ik houd mijn hart alweer vast, staat er een bord dat de weg in kwestie afgesloten is wegens een steenlawine. Wat nu. Er is geen alternatief. Het is hier bijzonder onherbergzaam. We vragen bij een benzinepomp. Nee, zegt de pompbediende, u kunt er echt niet langs. Een lawine. Niets aan te doen. De keuze is eerst langs die enge smalle bergweg terug, en dan nog twee keer zo ver langs even enge weggetjes noordwaarts. Dat is vast wel vier uur. Of naar het zuiden naar Mogan en daar de snelweg pakken en dan Gran Canaria via alle toeristeorden en de randstad aan het noordoosten rond Las Palmas driekwart rond. Dat zal zo'n 2,5 uur duren. Met een dun stemmetje zeg ik dat ik - hoe erg ik het ook is - en hoe erg ik me ook schaam voor die hoogtevrees - de 2.5 uur snelweg prefereer boven vier uur doodsangst. 

We doen het allemaal. We zien het hele eiland. Wat een uiteenlopende sferen heeft het. Die grootstedelijke agglomeratie rond Las Palmas waar we over de onbegrijpelijke snelwegen scheuren is ongelofelijk. 

En nu liggen we bij te komen in een mooie hotelkamer prachtig heel deftig koloniaal landhuis.

Wandeling 3

We doen weer een 'inloopwandeling' van Stap. Deze wandeling duurt volgens Henk drieeneenhalf  uur, wat in werkelijkheid doorgaans minstens vijf uur betekent, want a. lopen we langzamer dan Henks tijdschema en b. zijn er altijd weer volstrekt onduidelijke aanwijzingen, waardoor je de weg kwijtraakt. 

Na tweeenhalf uur zijn we waar we van Henk na anderhalf uur hadden moeten zijn. Dus nog niet eens op de helft. We hebben gelukkig wel een bocadillo kaas mee en een halve liter water, maar het lijf en de geest wil best meer. Dit is echter geen eiland met onderweg bronnetjes, kranen, mensen, cafeetjes, kortom vers drinkwater. 

We proberen een kortere weg terug te vinden maar dat valt in dit landschap waratje niet mee. De kaarten van Stap zijn gebaseerd op 'free maps' en daar heb je werkelijk niets aan. De alsdan niet verlaten gehuchten hier en daar, die wel in de beschrijving staan, en die op de kaart wat houvast zouden kunnen geven, staan er niet eens op.  

Wandelen is een oefening in alles. In stap voor stap, moment na moment, in humeur, in optimisme, in evenwicht, in spierkracht, in kaartlezen, in vage beschrijvingen begrijpen... 

Maar we komen weer thuis, natuurlijk komen ee weer thuis, na vier uur. En dan zeggen we weer: wat is het hier adembenemend ruig en prachtig. 

Bruin

 Er is zon! Gezien de voorspellingen vrees ik dat het maar éven duurt, dus we gaan gauw de tuin in. Je wilt toch een beetje gebruind terugkomen van een Canarisch eiland. Gebruind is het bewijs van een mooie vakantie. In de kortdurende maar niet minder brandende zon komen herinneringen bovendrijven aan alle jaren en de zon. Wij waren wit. Rossig. Wij kregen sproeten. Wij verbrandden levend. Dus wij moesten maar niet teveel in de zon. Vati was altijd van top tot teen gekleed, die had spierwitte armen en benen en alleen gebruinde handen en een gebruind hoofd. Hij vond vrouwen met blote bovenarmen onzedelijk dus erg bruin was Mutti ook niet. En wij dan roze met sproeten. 

Toen ik dertig was ging ik voor het eerst naar Griekenland, met Ex. Zij was van het systematisch bakken: twee maal daags drie kwartier voor en drie kwartier achter. Eerst met factor 2 en later met olie. In haar kielzog ging ik tweemaal daags eerst een kwartier zonnen en later een half uur. Toen werd ik voor het eerst goed bruin. Het kon wél. Bruin werd een soort norm: jaren ging ik een beetje naar de zonnebank. 

Nu ik met Bobby vakantie vier komt er niet meer veel meer van systematisch zonnen. Hij wil wel zwemmen maar niet zonnen. Ik wil wel zonnen en niet zwemmen. Ik zeg dan: dat bruin staat je zo goed! Maar dat maakt op hem geen indruk. 

Terwijl ik nu een uurtje sproeten hoop te vangen zit hij onder een boom te lezen. Net als vroeger Vati. Ze zeggen dat je dat uitzoekt. Onbewust.

We hebben Amsterdamse buren, een stel met twee jongetjes: Tycho en Ian. Die voetballen tussen ons door, zoals het jongetjes betaamt. Langzaam komt de vakantiestemming erin.

Wandeling 2

Kom, laten we naar de duinen van Maspalomas gaan, naar het Reserva Natural las Dunas de Maspalomas. Een stukje Sahara op de Canarische Eilanden. En weet: het ligt vlak onder de beide grootschalige toeristenoorden Maspalomas en Playa del Inglés. De foto's van de duinen zijn prachtig leeg, daar hopen we dan maar op, en misschien vangen we nog een glimpje zon. Bij ons in de bergen onweert het tenslotte almaar door. 

Als je op de kaart kijkt zou je denken dat het een half uurtje rijden is van St. Lucia naar de zee, maar dat is niet zo. Het is minsten een uur haarspeldbochten kronkelen door een woeste wildwestkloof. Wel weer een belevenis. Gelukkig hebben alle bochten een vangrail.

Eerst lopen we uren langs zee met de voeten in de verrukkelijke branding vanaf de vuurtoren van Maspalomas naar Playa del Inglés en vandaar via een superdeluxe resort door het natuurgebied weer terug. Daar geraken we in een eindeloos cruising gebied voor homomannen. Er is geen ontkomen aan. Wat een gedoe, dat gehunker en wat al niet meer in zand en struikgewas. 

Aan het eind van de dag weten we weer helemaal waarom we het niet zo op grootschalige toeristenoorden hebben, hoe mooi zee en strand en zon ook zijn, en waarom we gekozen hebben voor het prachtige bergdorp St Lucia.

Wandeling 1

 We zijn hier op Gran Canaria met een wandelarrangement, en dat betekent dus dat we bij elke locatie wandelkaarten hebben. Na een onweersbui van twee uur klaart de lucht in de loop van de middag eindelijk een beetje op, en besluiten we de inloopwandeling te gaan doen. Twee uur het lavalandschap  in, en een steile berg op waar bovenop een kruis staat. Er is geen gevaar voor hoogtevrees, staat er nog expliciet bij. Meteen is dat thema weer getriggerd, ik had er nog helemaal niet aan gedacht.. 

Van de steile wand waar we bij omhoog gaan heb ik geen foto. Het grootste deel ging het ook best goed, maar af en toe sloeg het weer in alle hevigheid toe, de hoogtevrees. Het was ook nog nat en blubberig en onder onze zolen zaten grote klonten rode kleffe klei. Het is zo afschuwelijk: een hoofd met alleen maar verlammende angst, beelden van struikelen en vallen, evenwicht verliezen, uitglijden. Bobby complimenteert me nog dat ik volhoud en doorzet, maar zelf weet ik het niet. Er komen alleen maar zinnen op als voor-mij-hoeft-het-niet. En als we dan eindelijk boven bij het kruis op het hoogte punt zijn, zijn en je geacht wordt trots en blij 360 grade om je heen te kijken word ik voornamelijk misselijk. Zie me al naar beneden storten. Dus klauter ik onhandige stap na onhandige stap weer naar beneden om op een veilig plekje zondet stortgevaat bij te komen. Bobby is net een klipgeit, die heeft dat niet. Die zegt opbeurende dingen.

Op de top na  is het wandelen door dit lavalandschap prachtig en heerlijk. 

Drank

 Gelezen: 'Hallo muur' van Erik Jan Harmens. Vorig jaar was dit boek een keer gekozen door het DWDD-boekenpanel, toen Cas er nog in zat. Dat was een panel dat ik hoog had. 'Hallo muur' focust onbarmhartig oo roken en alcohol. Het was zo confronterend en eerlijk en mooi, herinner ik me dat ze zeiden.

Nu kwam ik de titel tegen in het aanbod e-boeken van Kobo en Bol.com. Omdat ik op vakantie nooit weet wat ik wil lezen wil ik altijd wel tien boeken mee, zo niet twintig. Met dat eindeloos-lezen-aanbod van de bibliotheek en nu ook Kobo Plus kan dat zonder dat ruimte in de koffer inneemt. Vandaag valt de keuze dus op dit boek. 

Harmens beschrijft er 25 jaar drinken, van zijn 18e tot zijn 44e. En dan ermee stoppen. Ermee stoppen gaat nog steeds evenzeer over alcohol als het drinken, want het verlangen blijft. Het is goed geschreven, geloof ik, maar ik vind het een naar boek. Misschien omdat er geen echte verlossing is. Geen verklaring. Geen oorzaak. Alleen maar al die eerloze verhalen. Want dat is het: eerloos. In die zin vond ik 'De uitweer' van Amy Liptrot interessanter, die haar heil na de verslaving zocht in de uitzinnige natuur van de Orkney eilanden. 

Aankomen

 Het is nog wel even wennen. We slapen op een zolder zonder ramen en de ramen beneden hebben allemaal houten luiken. Het is inktzwart in de nacht. Goed voor Alpträume. 

Als het ochtend is ga ik er maar eens op uit. We moeten tenslotte ontbijt. Er zijn hier diverse 'bakkertjes', panederia heten die als ik het wel heb, maar die verkopen allemaal alleen maar harde witte puntjes. Niemand verkoopt hier pan integral. Verder zijn de diverse supermarktjes allemaal donkere holen zonder daglicht en met onduidelijk aanbod. Digitale weegschalen hebben ze wel, maar geen kassa's. De optelsommen worden op ruitjespapier gemaakt.

In St. Lucia zijn de luchten woest, woelig en donker. Prachtig! Maar eh... het zal toch niet weer zo'n vakantie worden - zoals ooit op Madeira - dat we truien en dekentjes moeten kopen? De temperatuur wisselt per kwartier. Als de. zon schijnt zijn je sokken en schoenen meteen veel te warm, maar meestal schijnt/ie niet. Ik heb zin eens lekker te gaan huilen. Misschien moet ik eerst maar eens een boek lezen.

Biografie

 In het vliegtuig lees ik mijn eerste boek: 'Aan het eind van de dag' van Nelleke Noordervliet. Deze auteur ziet er op de een of andere manier zo verpletterend hoogstaand uit dat ik er tot nu toe niet gekomen ben. Mijn collega Frances die tegenwoordig hoofdredacteur is van het kwartaalblad 'Boekensalon' had Noordervliet op de cover van het nieuwste nummer gezet, maar Noordervliets oogschaduw - nogal fors - was niet goed aangebracht. Het ene ooglid had veel meer dan het andere. Het leek een beetje alsof haar een blauw oog was geslagen. Dat Frances dat niet opgevallen was! Ik heb het interview nog niet gelezen, maar het triggerde toch wel om een boek van haar mee te nemen van de bieb.

Ze vertelt het levensverhaal van een linkse oud-minister Katharina Donker. Ze is al op leeftijd, zo rond de zeventig. Er klopt een sociaal wetenschapster aan die haar biografie wil schrijven en daarvoor haar medewerking vraagt. Maar Katharina twijfelt en stribbelt tegen. Maar dat is wel aanleiding om haar leven te overdenken. Die overdenkingen lezen we. Die gaan kriskras van haar jeugd in de Dapperbuurt in Amsterdam-oost tot haat gegoede gepensioneerde leven met ene Simon nu. Haar schooltijd op het Barlaeus-gymnasium, haar studietijd in de linkse studentenbeweging, haar eerste liefde in de jaren zestig met een Spaanse student waar een zoontje uit voortkomt, in de jaren zeventig een levenskunstenaar slash getroebleerd schrijver met wie ze een dochter krijgt, en in de jaren tachtig een Oost-Duitse DDR- journalist.... Ze is heel gedisciplineerd. Het werk gaar voor alles. Een vriendin slash personal assistent lost alle kwesties in het gezinsleven op.

Wat er nou precies gebeurd is dat ze niet met die biografe wil meewerken ontrolt zich maar heel mondjesmaat. Als het aan het eind wél duidelijk is dan mag dit hele boek eigenlijk nog wel een keer opnieuw geschreven  worden. En dan nu eerlijk.

St. Lucia

 Het is een heel gedoe om hier te geraken, vanuit het leven van alledag Utrecht naar de binnenlanden van Gran Canaria, maar we geven ons er gewoon aan over. Het vliegtuig (Transavia) zit vol pensionado's,  jonge gezinnen met kraaiende en hollende peutertjes en homostellen.waarvan een met hi stokoude moedertje.  De vlucht duurt ruim vier uur en dan zijn we er. 

Gelukkig is het nog net niet donker. Na een bochtige tocht door de avondschemer door de Canarische bergen komen we aan bij de bakker van St Lucia,  aan een schattig pleintje, alwaar we ene Carmen bellen. Zij  brengt ons naar een heerlijk appartementje. Carmen spreekt Spaans en nauwelijks Engels. Bobby heeft zich het Spaans eigen gemaakt uit de Wat & Hoe gids en doet dat indrukwekkend. 

En dan kuieren we in het aardedonker naar restaurant St Antonio. Lekkere visje. IJsje toe. Nachtelijke wandeling terug. Ik ben heel opgetogen. Wat een wonder, dit. 

On the road again

 Het is zover. We gaan! Het was me het weekje weer wel, met de verkiezingen en de uitslagen en de nabeschouwingen. En ook nog werken. En ook nog andere zaken afhechten. En de was. En de plantjes. En het weerbericht. En de boeken. En nog wat geld overmaken. En nog de oppas appen. Ik ben benieuwd of de zon schijnt, want dat is wel de bedoeling.

Ik pruttel nog wel even waarom we niet naar Egmond gaan of naar de Ardennen, maar deze expeditie heb ik zelf bedacht. Bobby wilde ook wel een week retraite in een klooster. 

Couch patato

Al jaren ben ik niet zo'n couch potato geweest als de afgelopen week. De laatste avond van de verkiezingscampagnes kijk ik naar het Slotdebat, de Nabeschouwingen van het Slotdebat, en naar de dubbele uitzending van Pauw & Jinek. Ik vind het allemaal ongekend boeiend en zit gekluisterd.

De debatten waren alle weken hiervoor nog niet zo gefocust. Eindelijk gaan ze uit het standje clichés. Zo even over twaalven moeten we dan ook maar weer nootjes en een glaasje. Nee, goed voor de slanke lijn zijn de verkiezingen allerminst.

Zartweizen

Bobby heeft een Duits WeightWatchers-recept met kabeljauw en Zartweizen uitgezocht, wat 'zachte tarwe' betekent. En zo heeft hij voor het rijst- en granen in de supermarkt gestaan met allemaal modieuze onbekende producten. Hij komt thuis met een doosje 'freekeh'. Wij appen Zus4 in Mecklenburg Vorpommern, of zij weet wat dat is, Zartweizen, maar zij heeft daar nog nooit van gehoord. Het is 16 minuten koken. En lekker.

Keuzestress

Uitgevloerd volg ik hele avond verkiezingsretoriek. Het is zo verslavend. En waarom? Want het is zo voorspelbaar. Eerst Wilders en Rutte bij het EenVandaag Verkiezingsdebat, dan Freek de Jonge bij de VPRO. Dan gewone Nederlanders bij Nieuwsuur. En dan heb ik Pauw & Jinek nog niet eens gehad. Ondertussen gaat de bel en staan er jonge GroenLinksers aan de voordeur te vragen of en wat ik ga stemmen. Jullie, zeg ik. Ze stralen. Maar dat zei ik zaterdag ook tegen de PvdA in het winkelcentrum waar ik een roos kreeg, die al geknakt en verpieterd was voor ik thuis was. Het zijn ontregelende tijden.

1999

We zitten in onze  bibliotheek voor het knappend houtvuur. Eerst ben ik nog een beetje sacherijnig, want we hebben nog geen goede fauteuils en op een eettafelstoel voor de houtkachel, dat is het echt niet, en dan gaat Bobby ook nog voetbal kijken. 

Maar ik sla me er doorheen en daarna wordt het heel knus en saamhorig. We bespreken onder andere onze zorgen over de wereldorde. Al die Turken vanavond in Rotterdam. En Donald Trump. En onze eigen verkiezingen. En nieuwe spanningen op de Balkan. Over de Turken: was het niet wijzer geweest een van die ministers in de luwte een kleine toespraak te laten houden? Want nu dit! 

Bobby hij zet een cd op van Rod Steward, 'want dat was ook een sentimentele ziel', zegt hij. Het gaat hem eigenlijk om het nummer 'Did I lately tell you that I love you', begrijp ik later, bloos bloos, maar mij aandacht valt in eerste instantie vooral op het nummer 'Waltzing Matilda'. We verzeilen in onze mappen met tekeningen uit een ver verleden, waarvan deze 'Waltzing Mathilda's' voor mijzelf een van de meest memorabele is. 1999 staat erop. Ik woonde nog in Amsterdam-Noord. Ik zie mezelf zitten aan de keukentafel die nu de tafel in de bibliotheek is. 42 was ik. Later dat jaar verhuisden Ex en ik naar de Jordaan en toen verliefde zij zich in een ander. Toen ik deze tekening maakte waren we nog gelukkig en waren Bobby en ik nog naaste collega's.

Memorabel voor mij is dat ik deze tekening écht mooi vond. En Leen ook, herinner ik me nog. Zij bewaarde hem speciaal. Zo beweeglijk. Het wonder dat er zomaar iets uit je vingers komt dat de moeite waard is.

Duinkerken

Gelezen: Oscar door Jan Siebelink. Lag op de tafel met nieuwe boeken bij de bibliotheek. Ik had er niet van gehoord. Mooi omslag: het schilderij 'Korenveld onder onweerslucht' van Vincent van Gogh. Trouwens was dat schilderij ook het omslag van De Graanrepubliek van Frank Westerman. De boeken verschenen ongeveer tegelijk. Maar dit terzijde. Het landschap ziet er paradijselijk ook, maar ondertussen...

Veel van Siebelink heb ik niet gelezen. Knielen op een bed violen over zijn vader de bloemenkweker en nog Een blauwe nacht, een roman over een liefde van een pensionado voor een jonge studente in Parijs in de jaren zestig.

Hier is de hoofdpersoon Oscar, een niet al te succesvolle leraar Engels in Den Haag. Zijn collega Id, een veel succesvollere docent ook Engels, is zijn enige vriend daar. Er komt een jonge vrouw werken, Esmee, met wie Oscar een verhouding krijgt, maar Oscar is getrouwd. Uiteindelijk stapt ze over naar Id, met wie ze trouwt. Dan breekt de oorlog uit, moeten Oscar en Id in het kader van de mobilisatie in militaire dienst, en in juni 1940 op geheime missie vis Duinkerken oversteken naar Engeland. Id overleeft het niet, Oscar verdwijnt naar Engeland. In 1945 komt hij terug, als Id herbegraven wordt en hij bij de begrafenis oog in oog staat met Esmee. En haar en public zoent.

Primulaatjes

Het was/is dit weekend NL-Doet. Van Suzan (van de tuin) begrijp ik dat de ouders (van de school van haar dochters) in dat kader wat vrijwilligerswerk doen op de scholen van hun kinderen. Zoals de groenvoorziening. De tuin. Wie als organisatie meedoen aan NL-doet krijgt 400 euro budget, weet zij. Bij de school van haar dochters hebben ze van dat geld plantjes voor de schooltuinen gekocht. Een beetje teveel, het paste echt niet. En zo zijn er een stuk of dertig primulaatjes naar onze tuin gesluisd. Het fleurt meteen enorm op. 

Wat ik heel knap vind van Suzan is dat zij overal gratis oplossingen voor ziet en vindt. Het puin wordt afgevoerd omdat iemand dit weekend een bakje voor achter de auto te leen heeft. Daarmee kan het puin naar de vuilstort. En het afval van het snoeiwerk van de schooltuin is ook naar ons gebracht, dat kan dan weer in de versnipperaar en op de paadjes. Ik ben zo gewend om alles te kopen. 

Baby

In de avonduren stort ik me op Bébé. De foto van Bébé dan wel  te verstaan. Baby's zijn heel moeilijk om te tekenen en zeker met mijn techniek met de klare lijn. De eerste tekening die eruit kom is wel aardig, maar lijkt niet echt, maar de tweede (deze dus) is weer helemaal raak. Apetrots. 

Labyrint

Al jaren kom ik in Nijmegen, maar eigenlijk nooit zomaar eindeloos lang. Altijd gericht op bezoek, in een afgemeten tijdspanne. Die stad verdient het om er wat meer rond te zwerven. Want hoe kom ik anders ooit bij het labyrint aan de Waalkade? De laatste keer dat ik in de buurt was en het wilde lopen lag die hele Waalkade op de schop.

Nu heb ik met Mirjam afgesproken bij Museum Het Valkhof. Haar idee was dat ik daar de bolide ging parkeren en dat we dan de Ooijpolder in gaan wandelen. Maar ik ga bij nader inzien toch met de trein. En zo kuier ik eindelijk eens langs de Waalkade en langs het labyrint. Het is best een lang labyrint. Van buiten naar binnen lopen is wel een kwartier. Het kwartier voor terug van binnen naar buiten heb ik niet meer.

Terwijl ik het labyrint in loop, zo langzaam als ik kan, komen er twee Ipies aanlopen - wat oudere wat onhandige vrouwen met rugzakje. Zij gaan ook het labyrint lopen. Dit gebeurt duidelijk op instigatie van de een, de andere vindt het maar een beetje raar. Ze gaan van onwennigheid en onzekerheid het labyrint dan maar dráven. De een legt de ander omstandig uit dat je ook in een keer naar het midden kunt lopen, zonder al die omwegen, maar dat dat niet de bedoeling is. Ze zijn bijzonder geschikt voor een Koefnoen-filmpje. Maar Koefnoen is niet meer. 

De toekomst van dit labyrint heeft een paar jaar geleden aan een zijden draadje gehangen, lees ik op Facebook. Er is een pagina Redt-Het-Labyrint, uit 2012. Dat is gelukt, want het is er nog.

En voor wie Ipie niet kent:

Nikos

Na een lange drukke werkdag kom ik lichtelijk stuk thuis. En toch app ik J.: 'Zin om mee uit eten te gaan? Bij mij in de buurt bij een Griek?'  En ja, ze wil. We kiezen Nikos, de feestgriek aan het eind van de Amsterdamsaestraatweg, boven de Boni, met uitzicht op het Amsterdam-Rijnkanaal. Of laat ik zeggen: ík kies het.

Dit is geen toplocatie voor verfijnde binnenstadsbewoners, maar echt Zuilen. Er komen veel Coronation Street-achtige types. Vanavond worden er wel drie verjaardagen gevierd. Alle jarigen krijgen vuurwerk op hun ijscoupe. 'De mensen komen hier omdat het hier zo gezellig is', legt de ober uit. En dan dat uitzicht op het binnenvaart-verkeer. 

'Ik snap niet dat je uit eten gaat als je zo moe van je werk bent', zegt Bobby als we terugkomen. Ik wel. Het alternatief is op de bank gaan liggen. Verkiezingsprogramma's kijken. Nee, doe mij dan maar Nikos. Er is leven naast het werk.

Vrouwendag

Bébé

Mandy vindt het maar typisch dat ik precies op Internationale Vrouwendag mijn werk ga verzaken door op Bébé te gaan passen. Het komt ook helemaal niet uit, geef ik onmiddellijk toe, maar ik doe het toch. Omdat ik het zo leuk vind zou ik niet weten waarom ik het níet zou doen. 

Het is leuk, Ik heb nu niemand meer achter de hand, ik mag het helemaal zelf doen. Bébé huilt af en toe, maar dan geef ik haar  een flesje Moedermelk en dat helpt goed. ('Ja, lekker veel flessen - tantes mogen dat!' reageert Bien met wie ik per mail blijf doorwerken). Het is bijzonder om zo huisvrouwelijk thuis te zijn. Er komen postbodes met pakjes en dan weer buurvrouwen voor de pakjes. Ik vraag een buurvrouw binnen: 'Wil je mijn baby zien?' En later belt ze weer aan: 'Zal ik boodschappen voor je meenemen?' Wat heb ik een mooie Vrouwendag!

Bébé woont in Nijmegen. Best ver. Maar dat weer houdt me niet. Sterker nog: ik heb me bij nog een Bébé (van 6) aangemeld, als oppastante. In de buurt van Oss. Ook lekker handig.

Meer Oranjekanaal

Reinhard Dozy, Oranjekanaal, 1924

Dirk Beintema, 'Oranjekanaal bij Elp', 2016 (€ 2.700)

 Jan van Loon, 'Onweer boven Oranjekanaal' (2006)

Snoeien

Natuurlijk zit ik naar de tuin te kijken. Behalve nog wat extra bloembolletjes te planten denk ik: Wat nu? Ik heb wat krokusjes naar de bak verplaatst die bij door de uitdijende lavendel verstikt werden. En ze hebben het gelukkig overleefd. Ik zou zo graag een buurman/buurvrouw willen die me alles vertelt. Met liefde, gratis en voor niets. Elk moment dat ik het nodig heb. Zó doe je dat, Lucie Theodora.

Hoe ik op dit Youtube-kanaal Tuinhulp terecht kom weet ik niet. Maar hij geeft zomaar praktisch advies over de lavendel.

Daarna vind ik nóg een nieuwe tuinvriend: Tuinmanieren.nl. Ik ga onmiddellijk en de lavendel en de de vlinderstruik snoeien.

Lezen

Bij de post ligt het fotoboek Lezen van fotograaf Steve McCurry. Ik heb het ter recensie aangevraagd omdat ik een van de foto's wil gebruiken voor bij mijn column. McCurry heeft zich laten inspireren door het fotoboek On Reading door André Kertesz uit de jaren zeventig. Dat boek heb ik ook gehad, ik weet eigenlijk niet of het door de decennia heen alle opruimwoedes heeft doorstaan. Daarvoor moet de bibliotheek eerst weer heringericht. Maar alle dozen zijn uitgepakt, daarover later meer, en het ordnen kan beginnen.

Het is een gewéldig boek. Overal in de wereld, hoe arm ook, zitten mensen te lezen. Je weet natuurlijk niet wat ze lezen, maar er is die concentratie op iets wat zij individueel, prachtig vinden. Waar zij blij van worden, inspiratie uit halen. De uitgeverij biedt er maar zes aan om voor publicatie te gebruiken, en uit die zes kies ik deze. Wat zegt deze ene foto, want het is vooral de verzameling die overtuigt. Deze toont de mens aan het werk, ook al is het werk schilderijen verkopen vanuit een Mini, en de escape uit de werk-werkelijkheid: met een boek.

Zie de foto's van Steve McCurry hier

Roman

Ik moet nodig naar de bibliotheek, want ik krijg almaar aanmaningen in de mail om mijn boeken terug te brengen. Digitaal verlengen, een verrukkelijke service, kan al lang niet meer. Daarvoor heb ik de boeken ge lang in huis. 

Ik herinner me van decennia  geleden dat ik boeken soms wel een jaar niet terugbracht, en boetes die opliepen en opliepen, en dat ik die boeken dan 's nachts bij de bieb door de brievenbus gooide. Toen nog aan de Prinsengracht. En alle acceptgiro's weggooide.

Er zijn bibliotheken in het land die adverteren met boetevrij lenen, maar In Utrecht doen ze daar (nog?) niet aan. Om tien voor drie hol ik nu met mijn vijf boeken naar de bieb, die om drie uur dicht gaat. Vijf keer 5 euro. Slik. Weggegooid geld. Want vrijwel elke dag loop ik langs de bieb als ik boodschappen ga doen. Ik betaal en denk: tòch  nog even bij de nieuwe boeken kijken en dan heb ik er zo weer vijf meegepakt. Want de wens even lekker een boek te lezen is er wel. 

Laatst vroeg Line belangstellend naar mijn jeugd en vertelde ik hoe ik als kind tekenen en lezen als overlevingssstrategie had. Drie keer per week ging ik naar de bieb om nieuwe boeken te halen. Eigenlijk zijn die beide strategieën gewoon gebleven. Al zou ik ze nu geen overlevingsstrategieen meer noemen maar tijdverdrijven die me tevreden thuis houden als ik weer een onbedwingbare neiging heb de wereld in te gaan.

Vanochtend in bed lees ik deze 'Het beste van Adam Sharpe' door Graeme Simsion, auteur van het verrukkelijke 'The Rosie Project'. Het is het soort boeken dat ik niet gauw koop omdat ik ze te zeer feel good en te weinig diep vind, een soort betere romcom. Van de bibliotheek lenen is voor deze categorie beter. Snob die ik ben. 

Het is een heerlijk boek. Al weken heb ik geen boek gelezen, Amy Liptrop was de laatste, wél goed voor de boekenkast. Dit 'Beste van Adam Sharpe' gaat over een Britse veertiger die zijn eerste liefde wil overdoen. Hij heeft in zijn twintiger jaren een prachtige eerste liefde gehad in Australië, een paar maanden toen hij daar een tijdelijke  baan had, maar toen de baan hem vervolgens doorstuurde naar Nieuw Zeeland ging hij. Omdat de tijd nog niet rijp was om te zeggen: ik houd van jou ik kies voor jou ik blijf bij jou. En 22 jaar later komt er een mailtje van haar. 'Hoe ist?' Beiden zijn ze nu zo'n twintig jaar getrouwd met een ander. En de fantasie vlamt op. En wordt geconsumeerd. En nog eens en nog eens. De oude vlam wordt nieuwe vlam maar er is ook die 20 jaar huwelijk. Beetje uitgeblust, maar toch... Nou ja te ingewikkeld om na te vertellen. Niet cliché en zeer onderhoudend. Heerlijk boek voor de zondagochtend. En zomaar een verrassing uit de bibliotheek. 

Lees over boetevrij lenen in Groningen:

http://www.dvhn.nl/groningen/Boetevrij-lenen-in-bibliotheken-Groningen-21742316.html

Dido & Aeneas

K. vraagt of ik meega naar een uitvoering van Dido & Aeneas in de Geertekerk! Ja! zeg ik. Dido&Aeneas was de eerste opera die mij deed realiseren dat klassieke muziek móói kon zijn en niet alleen iets van saaie oude mensen. Dat bleek bij haar ook zo geweest te zijn. De elpee die ons verraste en meesleepte. We waren begin twintig. Nu zijn we (ver) in de vijftig. Nooit hebben we een uitvoering gezien. 

Deze uitvoering is geweldig leuk. Want altijd weer ontdekken jonge mensen 'Dido&Aeneas'. Dit is een uitvoering door 'Het Kunstorkest' en 'Ensemble Illustre'. Ze zingen en spelen klassiek, maar in de enscenering zetten ze de uitvoering geheel naar hun hand.

Wormen

Suzan vraagt op de Whatsapp wie vanochtend komt werken en ik ga. Twee uur spitten. Je doet ongeveer 8 vierkante meter per uur, dus ik doe 16 vierkante meter. Suzan heeft sinds de tuinvergadering afgelopen najaar het plannen van de tuin op zich genomen en zij fabriekt nu plattegronden en schema's en dagboeken. Heerlijk is dat. Dan weet je waar je aan werkt. Ze heeft thuis al peulen en tuinbonen in bakjes gezaaid en die kunnen bijna de grond in. Vandaar dat er nu gespit moet worden. Dat doe ik graag. 

Zij heeft haar twee dochters mee die wormen zoeken in de omgespitte aarde. Die zijn voor hun composthoopje thuis. Want die wormen zorgen dat het tuinafval compost wordt. Ja ja!

Het Kleine Café aan de Haven

Bij de bartafel in onze woonkamer heb ik maritieme schilderijtjes bedacht. Dat wordt ons Kleine Café aan de Haven. Daar gaan we plaatjes ophangen van de havens van ons levens, onder meer van Amsterdam en Rotterdam. En Maassluis natuurlijk.  Maar dan wil ik ook een plaatje van het Oranjekanaal, zeg ik. Want dat was met het Zandmeertje en het Sleenerzand het water van mijn jeugd.

Bobby vindt het Oranjekanaal niet zo maritiem. Dan moet je maar geen verkering nemen met een Drents meisje, zeg ik. Dat wordt een leuk project. Het bovenste schilderij vind ik in de collectie van het Drents Museum, het is van Louis Albert Roessingh en stamt uit 1907:

http://data.collectienederland.nl/page/aggregation/musea-in-drenthe/oai-3cc85546-b205-2512-8329-2c2be2a89241-004a0f9a-dc1f-f699-3605-f5f7d1b0f651

Ter tweede schilderij (hiernaast) is hedendaags, gemaakt door ene Marc Lisse uit Assen. Hij heeft het in 2006 gemaakt voor een expositie over het Oranjekanaal. Het Oranjekanaal was een volkomen mislukt project. Er voer en vaart ook nooit een boot door. En toch houd ik ervan. Voor wie het interesseert: de geschiedenis: 

En terwijl ik google op afbeeldingen van het Oranjekanaal stuit ik op een tekening van mijzelf van het Amsterdam-Rijnkanaal bij de Zeeburgerdijk. Links mijn voormalige thuis, rechts Camping Zeeburg. Een raadsel dat dat plaatje opduikt, er staat echt geen Oranjekanaal in de tekst, maar het is in kader 'maritiem'wel een rake verrassing. Die mag ook. En misschien ga ik ook nog Utrechtse bruggen doen. Dit was een van de eerst inkleuringen van foto's. Toen had ik nog geen Stabilo-stiften, zie ik.

Kroki

Ik ben helemaal verrukt van mijn kroki maar heb er geen woorden voor. Ze komen zo fier uit de grond zetten en stralen je tegemoet. Vol beloften. Verder is het koud en guur. Hoezo lente. Dan hoor ik op Radio 1 een Ode aan de Krokus. Geweldig! Precies over de belofte. De kracht. Niet een beetje, zoals ik hier stamel, maar een echte lange ode.

Lees hier de Ode aan de Krokus