We zijn hier op Gran Canaria met een wandelarrangement, en dat betekent dus dat we bij elke locatie wandelkaarten hebben. Na een onweersbui van twee uur klaart de lucht in de loop van de middag eindelijk een beetje op, en besluiten we de inloopwandeling te gaan doen. Twee uur het lavalandschap in, en een steile berg op waar bovenop een kruis staat. Er is geen gevaar voor hoogtevrees, staat er nog expliciet bij. Meteen is dat thema weer getriggerd, ik had er nog helemaal niet aan gedacht.. Van de steile wand waar we bij omhoog gaan heb ik geen foto. Het grootste deel ging het ook best goed, maar af en toe sloeg het weer in alle hevigheid toe, de hoogtevrees. Het was ook nog nat en blubberig en onder onze zolen zaten grote klonten rode kleffe klei. Het is zo afschuwelijk: een hoofd met alleen maar verlammende angst, beelden van struikelen en vallen, evenwicht verliezen, uitglijden. Bobby complimenteert me nog dat ik volhoud en doorzet, maar zelf weet ik het niet. Er komen alleen maar zinnen op als voor-mij-hoeft-het-niet. En als we dan eindelijk boven bij het kruis op het hoogte punt zijn, zijn en je geacht wordt trots en blij 360 grade om je heen te kijken word ik voornamelijk misselijk. Zie me al naar beneden storten. Dus klauter ik onhandige stap na onhandige stap weer naar beneden om op een veilig plekje zondet stortgevaat bij te komen. Bobby is net een klipgeit, die heeft dat niet. Die zegt opbeurende dingen.
Op de top na is het wandelen door dit lavalandschap prachtig en heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten