Er is zon! Gezien de voorspellingen vrees ik dat het maar éven duurt, dus we gaan gauw de tuin in. Je wilt toch een beetje gebruind terugkomen van een Canarisch eiland. Gebruind is het bewijs van een mooie vakantie. In de kortdurende maar niet minder brandende zon komen herinneringen bovendrijven aan alle jaren en de zon. Wij waren wit. Rossig. Wij kregen sproeten. Wij verbrandden levend. Dus wij moesten maar niet teveel in de zon. Vati was altijd van top tot teen gekleed, die had spierwitte armen en benen en alleen gebruinde handen en een gebruind hoofd. Hij vond vrouwen met blote bovenarmen onzedelijk dus erg bruin was Mutti ook niet. En wij dan roze met sproeten. Toen ik dertig was ging ik voor het eerst naar Griekenland, met Ex. Zij was van het systematisch bakken: twee maal daags drie kwartier voor en drie kwartier achter. Eerst met factor 2 en later met olie. In haar kielzog ging ik tweemaal daags eerst een kwartier zonnen en later een half uur. Toen werd ik voor het eerst goed bruin. Het kon wél. Bruin werd een soort norm: jaren ging ik een beetje naar de zonnebank.
Nu ik met Bobby vakantie vier komt er niet meer veel meer van systematisch zonnen. Hij wil wel zwemmen maar niet zonnen. Ik wil wel zonnen en niet zwemmen. Ik zeg dan: dat bruin staat je zo goed! Maar dat maakt op hem geen indruk.
Terwijl ik nu een uurtje sproeten hoop te vangen zit hij onder een boom te lezen. Net als vroeger Vati. Ze zeggen dat je dat uitzoekt. Onbewust.
We hebben Amsterdamse buren, een stel met twee jongetjes: Tycho en Ian. Die voetballen tussen ons door, zoals het jongetjes betaamt. Langzaam komt de vakantiestemming erin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten