Droom

Ik had een rare droom vannacht. Zo’n eindeloze droom die niet ophoudt als je wakker wordt. Ik was aan het uitgaan in een grachtjes-havengebied met allemaal oude huizen. Kruip-door-sluip-door-door een wirwar straatjes en huizen en cafétjes. Ik was met wat onbekende jonge vrouwen, ik weet niet of ik mijn eigen leeftijd was of de hunne. Het was in elk geval geen punt. We gingen van feestje naar feestje en haakten bij steeds weer nieuw gezelschap aan.Na verloop van tijd raakte ik mijn gezelschap kwijt en kon ik de uitgang van het gebied niet meer vinden, liep daar in het donker te dolen, trap op trap af’ lang donker water, en wilde alleen nog maar naar huis. 

Meestal droom ik de laatste tijd van oorlog en bezetting, dreiging, dan is dit iets minder erg. Maar ontspannend was het niet.

Ik wilde een plaatje vinden om het te illustreren, maar dat bestaat niet, hoe scherp ik het zelf nog voor de geest heb. Als je googelt op afbeeldingen café, haven, gracht, nacht, krijg je Amsterdamse grachten. Nee, dan zit het dichter bij de werfkelders van Utrecht. Cafés 19e eeuw, begin 20e eeuw levert ook niets op. Anton Pieck! denk ik, maar die tekende weer geen caféleven.

Bobby doet het aan Carl Gustav Jung denken (hij leest momenteel de biografie van Jung) en zijn theorieën over ons ‘collectief onbewuste’.

Taxi

Het is weer een bijzondere taxi middag. Een mevrouw moet ik bij een mij onbekende fysiotherapeut halen en ik kan het adres niet vinden. Het huisnummer is een gebouwtje in een plantsoen dat geheel door groen is omgeven en niet zichtbaar vanaf de straat. De mevrouw staat er in de gietende regen en ziet mij aan komen rijden en zoeken. Vréselijk. Zij denk dat ik weer wegrijd en de fysio is dicht. Zij was de laatste klant. Maar ik vind haar en lever haar veilig thuis af. Daar krijg ik een hand op mijn arm, bedankt-dat-je-zo-lief-was. 

Dat gebeurt me vandaag nog een keer, van een negentigjarige mevrouw die steeds meer de kluts kwijt raakt. Ze laat me het schriftje zien met haar To-Do lijst. Kapper bellen, staat erop. Dat had ze gedaan, maar toen was ze vergeten de Buurttaxi te bellen. Dat overkwam haar steeds vaker. ‘U moet niet zo kwaad zijn op uzelf’, zeg ik, ‘u kunt er toch niets aan doen!’ zeg ik. Vandaag komt alles goed, ik kan haar gewoon brengen en halen. Maar ze kan er niet over uit. Haar kleindochter had tegen haar gezegd: ‘Omaatje! U moet wel goed opletten!’ Bij het uitstappen weer een hand op mijn arm: ‘Dank je wel dat je zo lief bent.’

Ik moet denken aan de keer dat ik een nieuwe chauffeur inwerkte, vier uur lang, en wij te spreken kwamen over ons voorbije werkzame leven en wat je er aan mist. Dat hij toen zei: 'Dat ik heel belangrijk was.' En dat ik toen zei: 'Wat is belangrijk? Ervaar maar eens hoe belangrijk het is dat je de mensen van A naar B  brengt.' Dit was zo'n middag.

Foldertje

Het ziet er zo eenvoudig uit, maar ik ben er wel meer dan een uur mee bezig. Eerst een nieuw Word-bestand maken met de nieuwe foto, het nieuwe gedicht, het nieuwe citaat het nieuwe kaartje, en de nieuwe datum voor november. Dan print ik tien maal dubbelzijdig ('keren-op-de-korte-zijde'), waarbij de printer wel een paar keer vastloopt (grr) en maak ik met PrintScreen  vier jpg's. Die mail ik naar mezelf, waarmee ze ook op de telefoon komen. Daar heb ik een fotocollage-programma waarmee ik er één plaatje van kan maken. Dat vind ik nou leuk.

Naar Katwijk

Bobby vraagt of ik mee wil naar Katwijk voor een strandwandelingetje. Leuk om daar weer eens te kijken. Katwijk ligt in een stukje tamelijk ontoegankelijk gebied tussen Noordwijk en Wassenaar en achter Leiden. Ooit kwam hier de Rijn in de Noordzee maar die verzandde. Er is een soort kanaal, zie ik op de kaart. Benieuwd hoe dat er in het echt uitziet. 

Katwijk. Ooit (jaren tachtig) maakte ik met Zus4 een strandwandeling van Scheveningen naar Katwijk. Ik woonde net in Amsterdam en zij in Woerden. Zij werkte in Den Haag. Ik had haar van haar werk gehaald. Maar het was veel verder lopen dan we gedacht hadden en we kwamen in het aardedonker aan in Katwijk. We hadden ons helemaal niet verdiept in hoe dat daar allemaal zat en we bleken met een bus naar Leiden te moeten, die maar een keer per uur reed. En toen verder met treinen naar Woerden en Amsterdam.

Later ben ik er nog een keer geweest in de zomer, met Ex, en toen stond het strand vol verbodsborden. Nee, Katwijk was niet mijn lievelingsbadplaats. Frivoliteiten verboden.

Nu rijden we er vanuit Utrecht naar toe. Google Maps leidt ons via Amstelveen: de A2, A9, A4, A44. En dan de geestgronden in langs Sassenheim. Noordwijk. We parkeren aan de zuidkant van Katwijk, bij een natuurgebied met wandelpaden door de duinen richting Wassenaar. Maar die doen we niet: we lopen alleen langs het strand naar het noorden waar het stroompje (een kanaal) uit de Rijn in zee stroomt. Er is bar weinig aan te beleven. Maar de zee de zee klotst voort in eindeloze deining. Terug gaan de via de boulevard. In de duinrand allemaal parkeergarages. Erop diverse beeldengroepen. Weer niet naar het Katwijks Museum geweest.

Wij blijken net onder de soefi-tempel geparkeerd te hebben, die tegenwoordig te bezoeken is maar niet vandaag. Bijzonder gebouw daar in de christelijke duinen.

Ongezien opgegroeid

Nichtje vertelde laatst over een boek Ongezien opgegroeid. Herstel van een jeugd met narcistische, afwijzende en afstandelijke ouders van psycholoog Lindsay Gibson. Het gaat over opgroeien bij emotioneel onvolwassen ouders, ouders die geen echte aandacht voor de emotionele binnenwereld van hun kinderen hebben, en wat dat met die kinderen doet. Nichtje zei dat ze er al met veel mensen over praat en dat het tot onverwacht intensieve gesprekken leidt. 

Het gaat over kinderen van ouders die in principe maatschappelijk goed functioneren, goede baan, goed huis, goeie vooruitzichten, gewaardeerd, maar binnenshuis emotioneel nogal gemankeerd, niet in staat hun kinderen emotioneel te geven wat die nodig hebben, en eerder van hun kinderen te eisen wat zij nodig hebben. Die kinderen gaan dat later weer doorgeven aan hún kinderen. Het raakt van alles, moet ik zeggen. Daar ga ik hier verder niet op in. Maar wel bijzonder.

Bollen

Ik weet nog goed dat vorig jaar Linda van het koor op bezoek kwam op de tuin en op mijn gejeremieer over ik-weet-het-niet reageerde met: koop dan in elk geval wat bloembollen! Dat deed ik, maar vervolgens stopte ik ze niet in de grond. Met de weken werd het natter en kouder en de tuin troeperiger. De aarde harder. De zakjes bloembollen liggen er dus nog steeds. En als vanmorgen Reenske appt vanuit haar chalet in Elspeet of ik al bezig ben met de bloembollen besluit ik dat het er maar eens van moet komen. Geen idee of die bollen het nog gaan doen.

Ik ben een week niet op de tuin geweest en meteen slaat de wanhoop weer toe. Eerst moet het onkruid weer weg, voor ik een plan kan maken. Na twee uur zitten er 100 botanische crocussen en 60 gemengde muscari (wittte en blauwe druifjes) in de grond. Nu nog kivietsbloem, winterakoniet, sneeuwklokjes en andere crocussen.

Meteen stop ik naamlabels bij de bolletjes in de grond, anders ben ik weer kwijt wat waar in de grond zit. En halverwege zijn natuurlijk de naamlabels op. Zucht. Deze klus is niet in een dag geklaard. Morgen weer verder.

Schrijven

Uren ben ik bezig met mijn verhaal in de steigers te krijgen over de tentoonstelling La Grande Bleue in Singer Laren waar ik vorige week was. Het was mooi en de moeite waard en mijn muizenissen vooraf bleken relevant, maar onterecht. Dus na het bezoek de catalogus aangevraagd bij de uitgever, dat duurt dan een paar dagen, en dan aan de slag. Het kost de laatste tijd voor mijn gevoel meer moeite, wilskracht en concentratie om zo’n stuk voor elkaar te boksen. Zondag als Bobby op verjaarsvisite is bij een oud-collega begin ik er aan en ‘s avonds vertel ik er maar eens over. Is het te wijten aan afnemende geheugen dat het moeilijker gaat? 

Je ziet vele tientallen schilderijen, wellicht wel honderd, van bekende en onbekende kunstenaars, het is prachtig maar het duizelt je bij het idee dat je er wat over moet reproduceren. Een ander geniet en gaat daarna tevreden zijns/haars weegs. Nee, dan ik.

Soms als je een stuk moet schrijven vind je veel materiaal online, dat kun je dan knippen en plakken en herschrijven, en dat gaat best. Hier niet. Ik heb foto’s gemaakt van alle werken die daar hangen en van de teksten, maar dat kun je niet knippen en plakken in je Word document. Bijvoorbeeld Spaanse namen, ik neem ze goed in me op maar du moment dat ik het plaatje heb afgesloten en het Word-document geopend weet ik al niet meer zeker of ik de naam en spelling goed onthouden heb. Het zelfde geldt voor de essays in de catalogus. Pff. Gelukkig is het ook Bobby’s ervaring dat schrijven veel concentratie en tijd kost, dat dat nogal onderschat wordt, dat mensen denken dat het vanzelf komt als je kunt schrijven. 

Ik heb nu een methode bedacht en die is dat ik de indeling van de zalen beschrijf (dat deed ik ook bij het stuk over de Jardins d’Etretat, herinner ik me ineens) en dan verder brei met de eigen waarnemingen, opvallende bevindingen uit de catalogus, en dan hardop voorlezen en volgorde en formuleringen veranderen in mijn eigen tekst. Dan kom ik er wel. Het is echt veel werk. Papa ik wil niet naar Amerika. Doorzwemmen Jantje! Wil ik dit nog, is de vraag? 

Bij de interviews is de uitdaging meer het gesprek en de aantekeningen, die altijd veel chaotischer en onsamenhangender zijn dan je zou willen. Maar als dat allemaal uitgeschreven is is het samenhang aanbrengen  niet meer zo moeilijk.

Toch zijn de stukken als ze af zijn iets om trots op te zijn. Ik steek meer op van materie als ik er een stuk over maak.

Het stuk over de Tuinen van Etretat:

https://www.museumkijker.nl/de-tuinen-van-etretat-opzienbarend-futuristisme-aan-normandische-kust/

De Krasse Knar

Het interview met de Krasse Knar staat online. Het is alweer weken geleden dat ik het maakte, maar het afronden had nogal wat voeten in de aarde. Het is een ontzettend leuke enthousiaste man, ooit directeur van een LTS maar sinds zijn pensioen bijna fulltime bezig met het Park. Heel inspirerend.

https://maximapark.nl/henk-veldhuizen/

Amersfoort

Leuk als je door een stad dwaalt en je oog valt op een plaatje dat schilderwaardig is. Het was er zo mooi door de dreigende donkergrijze lucht. Ik had al weken geen inspiratie, de cyclaampjes waren van drie weken geleden. Maar hop daar is het weer. Gelukkig maar.

Zing je sterk

Dagje Amersfoort met de Limburgse vriendin. Aanleiding is het meezingconcert ‘Zing je sterk’ door Wishful Singing in theater De Flint. Het is een tóp-uitje. Ik heb er al over geschreven geloof ik, hun project met met zieke mensen online te zingen. Eerst voor mensen met long covid, toen voor mensen met burn out en nu geloof ik met kankerpatiënten. Ze doen met die mensen online cursussen van zes weken. 

En nu dan een live uitvoering. Ze beginnen met het lied ‘Avond’ van Boudewijn de Groot dat ze zo hemels mooi zingen dat als je mee gaat zingen je de tranen je in de ogen springen. Ik kan even niet meezingen van ontroering. De Limburgse vriendin overkomt hetzelfde en de vrouw die naast háár zit ook. Gelukkig gaat  dat over en kunnen we wel meezingen.

Daarna dwalen we eindeloos door Amersfoort en genieten. Wat een leuke mooie stad is dat. 

We eindigen het dagje uit bij ‘Zandfoort aan de Eem’, het etablissement dat ook een rol speelt in de serie Oogappels’.

- ‘Avond’ van Boudewijn de Groot door Wishful Singing:

https://spotify.link/DTjrFA54kDb

Einde Gooi

Nieuwe Wilma en ik wandelen de stille wandeling van volgende week zondag even voor. Het wordt de route ‘Einde Gooi’ bij Hollandsche Rading. Wat is het ineens weer mooi weer. Mmm.

Ik ben bij deze wandelingen een enorm Pietje Precies, merk ik. Vooral in de pr. Goeie foto’s, goeie tekst, goeie uitnodiging, het goeie moment. En als gastvrouw. Waar doen we het welkom en uitleg, waar het eerste gedicht, waar de ‘rustpauze’ halverwege… Ditmaal is de route niet eenvoudig te vinden, de groene paaltjes staan op onmogelijke plekken. 

Onze ‘moederorganisatie’ Toos, die vorig jaar naar Noord-Groningen is verhuisd, kan eigenlijk weinig meer aan. Dus wat doen we: nog steeds onder haar vlag? Of een nieuwe vlag?

Gelukkig en blij

Ik houd toch zo van sommige verjaardagen, zoals die van Hani501. Als ik daar (geweest) ben is het leven weer helemaal goed. Een kleine kring met leuke vriendinnen en faamilie die superblij zijn elkaar weer te zien. Gelukkig viert ze haar verjaardag dit jaar weer wel.

Eerst gaan we in Woudsend naar haar tentoonstelling. Daar is de fotoserie ‘100D’ te zien en een serie van het gevogelte thuis. De pauwen, parelhoenders en de kippen. Ook filmpjes van de kippen onder de noemer ‘Kippen-tv’. Ze heeft de afgelopen zomer met een stuk of tien andere kunstenaars op de laatste zondag van de maand daar geëxposeerd: zij hangt in het Jeugdhonk. Er komen op zo’n zondag wel honderd mensen voorbij. Ik was nog niet geweest en had komende zondag willen gaan, maar dat hoeft nou niet meer. ‘100D’ is een serie van 100 foto’s van 100 mensen met hun lievelingsding. Waaronder veel mensen uit Woudsend.

De beestenboel. Ik heb een gedichtenbundel van Edward van de Vendel meegenomen genaamd Gelukkig en blij. Er is een nieuwe hond Spikkel want een oude Rakki is overleden. Spikkel is bang voor mannen. Bij het zien van een man gaat hij heel hard blaffen en de man in kwestie aanvliegen. Ze zijn met hem op cursus om hem te leren kalmeren. Dus die krijgen we niet te zien, die blijft in de garage.

Dan krijgen we een feestmaal, bereid door Bart en Josine. Ze maken ramen, mooie en heerlijk Japanse soep, en dame blanche toe. Mmm. En met Dia, die aanstaande dinsdag naar het Utrechtse stadion Galgenwaard gaat om een wedstrijd van de Oranje-Leeuwinnen bij te wonen heb ik afgesproken dat ik latere wedstrijden met haar mee ga. Dat wordt een nieuwe verhaallijn: Lucie en Dia naar het voetbal-stadion. Zij gaat in oranje supporterskleding. Dat weet ik nog niet. Er zijn grenzen.

Woudsend Kunstmoment: 
https://www.fotoexpositie.nl/exposities/hannah_van_herk.html

Website Hani501:

https://hvanherk.com/2023/04/17/100d-it-giet-oan/

Ruimte maken

Gekocht en gelezen: Ruimte maken voor het andere. Het denken van Marjan Slob (Denker des Vaderlands) door Jannetje Koelewijn. Ik was in de boekhandel voor een cadeautje. Ik was verrukt over zoveel boeken die daar lagen. Ik wilde zo een stapel van zo wel tien boeken meenemen. Vroeger toen ik nog lekker verdiende deed ik dat ook, ging ik zo met stapels de deur  uit. NuBruin dat niet meer trekt lees ik vooral uit de bibliotheek. Die hebberige sensatie van Wil-Ik-Hebben heb ik daar niet.

Waarom ik deze kocht is omdat het aansloot bij het gesprek dat ik zaterdag met Syts had. Zij vertelde dat zij veel gehad had aan de godsdienstfilosoof Daniel van  Egmond en vooral geleerd had 'ruimte' te maken. Dat  spreekt mij zeer aan, dat probeer / doe ik zelf ook graag. Ruimte voor jezelf en ruimte voor de ander. en voor wat anders. Hier gaat het over ruimte voor 'het andere', net weer een nuanceverschil.

Slob benadert het begrip ruimte vanuit drie standpunten: politiek, fysiek en spiritueel.  Bij politieke ruimte gaat het over het maken –  en bewaken – van ruimte voor meerstemmigheid. Dan bedoelt ze niet zozeer ‘kunnen zeggen wat je wilt’, maar eerder hoe je luistert naar al die verschillende stemmen. Wat al die stemmen samen te betekenen hebben. Goed luisteren is lastig. Kennis is altijd gegrond in een specifiek leven en in een specifieke cultuur, en dat maakt dat kennis nooit helemaal te generaliseren valt. Mensen zijn volgens haar heel goed in staat om zich heel in te leven in een ander. 

Die openheid strekt zich volgens haar ook uit naar jezelf. In onze binnenruimte doen zich verschillende, soms tegenstrijdige gevoelens en gedachten voor. Zij vindt het belangrijk is om al die verschillende stemmen van jezelf te willen horen. Denken is: in staat zijn om de ambivalentie van die innerlijke meerstemmigheid te verdragen en te onderzoeken. Zulk denken kan de hele samenleving zachter maken. Dit denken is iets heel anders dan weten.

Een tweede benadering van haar ruimtethema is fysiek. Veel van de politieke vraagstukken van nu zijn een strijd om de fysieke ruimte. Varkensboeren en natuurliefhebbers stuiten hard op elkaar. Nieuwe woningen vragen om ruimte, maar kunnen beter niet gebouwd worden in uiterwaarden of diepe polders, want die houden we niet droog. We willen bos waar we ook heide willen, en wolven waar we ook schapen willen. Wensen en ambities zitten elkaar kortom in de weg. Ik deel met haar de bewondering voor de professionals – stedenbouwkundigen, (landschaps)architecten, watermanagers, natuurbeheerders – die zich inspannen om mooie, praktische en democratisch oplossingen te ontwerpen voor ruimtelijke vraagstukken. 

En dan onderzoekt ze  ook  de spirituele ruimte. Liefde voor de plek waar jouw bestaan zich afspeelt. Dat vereist volgens haar dat je niet wegvlucht voor de ellende die je dan ziet, en voor je eigen angsten en problemen. Het vergt uiteindelijk dat je je sterfelijkheid onder ogen ziet. Dat is moeilijk, en soms pijnlijk. Maar al het andere is verdoving. Wegkijken. En dat is niet de weg van de filosoof.

Interessant. En voor dit boekje bezoekt Jannetje Koelewijn haar in haar Utrechtse woning. En praten ze over leven en werk. Opgroeien in Giessendam in de Alblasserwaard. Naar school in Gorinchem.

And the Mother did Weep

Wat we dus gaan zingen op die uitvaart: uit het 'Stabat Mater' van Karl Jenkins 'And the Mother did Weep'. Karl Jenkins? Nooit van gehoord.

Jenkins (1944) is een Welshe componist en een voormalig lid van de jazz-/rockformatie Soft Machine. Hij bespeelt onder andere saxofoon, hobo en piano. Zijn vader was behalve leraar ook organist en dirigent en gaf zijn zoon een brede muzikale opvoeding. Karl werd zo hoboïst bij het National Youth Orchestra of Wales, waarna hij muziek ging studeren aan de universiteit van Cardiff en de Royal Academy of Music in Londen.

Aanvankelijk werd hij in beperkte kringen beroemd als jazz- en rockmuzikant, die zich vooral bezighield met de saxofoon, toetsinstrumenten en de hobo. Hij voegde zich bij de jazzgroep van Graham Collier en werd medeoprichter van Nucleus, een baanbrekende jazzband die in 1970 de prestigieuze eerste prijs op het Montreux Jazz Festival binnenhaalde. 

In 1995 maakte Karl Jenkins een begin aan zijn crossover-project Adiemus, met het album Adiemus: Songs of sanctuary en de single "Adiemus". Dit project is gebaseerd op klassieke muziek, maar is erg gevarieerd. Zo zijn er invloeden van jazz in te herkennen, maar ook van klezmer en de azan, de muzikale oproep tot gebed binnen de Islam. Daar heb ik een cd-box van en dat heb ik in de jaren negentig veel beluisterd.

Daarna schreef hij veel gewijde muziek.

Kindred spirits

De alt die bij de Zanggroep te Bilthoven vaak naast mij staat (zij is de moeder van de dirigente) heeft mij gegoogeld en is blijkbaar op mijn website met tekeningen terecht gekomen. Ze stuurt vijf foto’s van haar huiskamer waar iconen hangen, landschappen en Japanse Schonen. Ze bestelt ook direct maar mijn boekje met Japanse Schonen. Wat een verrassing dat ik al een half jaar naast iemand sta met zoveel gedeelde interesses.

Het boekje:

https://www.lucietheodora.com/boek-2

Nada te turbe

Halverwege de zangbijeenkomst in Bilthoven zegt de dirigente dat een van de sopranen in de Zanggroep nu zo ziek is dat ze niet meer lang zal leven en graag wil dat wij daar zingen bij de uitvaart. Onder anderen het lied ‘Nada te turbe’. 

Deze sopraan is er gewoon bij aanwezig. 

Ze zegt zelf ook nog wat, dat ze zo ziek is en dat het niet meer beter wordt, en dan gaan we Nada te Turbe’ zingen. De sopraan veegt haar ogen droog en mij schieten ook de tranen in de ogen. Mijn buurvrouw fluistert tegen mij: ‘We kijken nu letterlijk de dood in de ogen.’ 

Je gaat niet allemaal naar die sopraan toe om haar sterkte te wensen. Heel raar moment, dus. 

https://youtu.be/go1-BoDD7CI?si=JxB2K_Q3Si9EDenP

'All for love of one'

Elke week is het weer een uurtje gedoe: de partituren en de muziekbestanden downloaden en in de juiste mapjes opbergen. Vooral omdat het van twee koren is nu. Er wordt gedeeld via Whatsapp, via de mail, en via Google Drive. En dan printen, in fysieke mappen doen, afluisteren, uitvoeringen op YouTube vinden, en meezingen. Heel leuk en verwachtingsvol dat we dit over een dag of over een paar weken kunnen en kennen. Maar oef! Hoog!

Bob Chilcott is een componist en dirigent uit de UK. Hij is van 1955 en was ooit onderdeel van de King's Singers. The Observer beschreef hem als 'een hedendaagse held van de Britse koormuziek'.

Met bladmuziek:

Uitvoering:

College Tour

Natuurlijk ga ik toch even naar College Tour met Esther Ouwehand kijken. Ze wordt door het publiek als een grote ster binnen geklapt. Ik kijk niet vaak naar College Tour, want ik houd niet zo van (praat) programma’s met juichend publiek. Wat voegt dat toe? Is elke fractieleider ineens een mediaster? Na afloop van het programma weet je eigenlijk nog niets. Behalve dan dat Esther Ouwehand heel populair is. Van mij was het gesprek liever inhoudelijk over de issues van de Partij voor de Dieren gegaan.

Ik dacht van de week: zou ik een tekening van haar willen maken, of van andere lijsttrekkers. Toen bij de vorige verkiezingen Sigrid Kaag in beeld kwam heb ik haar getekend. Zij droeg een belofte in zich, van een nieuwe vrouwelijke beschaafde bestuursstijl. (Ik had haar wel getekend, maar niet gestemd.) Nu denk ik bij al die fractievoorzitters van wie ik vorige week een compilatie van foto’s plaatste: zal ik ze tekenen? Of is dat teveel eer? Wil ik Caroline van der Plas tekenen? Of Pieter Omtzigt? Of Frans Timmermans? Of Esther Ouwehand? Sylvana Simons had ik willen tekenen. Maar het is net of zo’n tekening een adhesiebetuiging is. En je weet het niet, bij die politici.

Een rondgang door NRC langs achttien mensen uit haar omgeving geeft toch een wat andere indruk: een ambitieuze perfectionistische politica met een stijl: men is vóór of tegen haar. En de mensen (o.a. collega Kamerleden) die zij niet ziet zitten negeert ze.

NRC: 'De andere kant van Esther Ouwehand': 
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/09/17/de-andere-kant-van-esther-ouwehand-a4174609

Oogappels

Zus1 had het er al een paar keer over gehad: de tv-serie ‘Oogappels’, dat ze daar zo graag naar kijken, ook met de kleinkinderen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Het is een hitserie. Gisteren was er een spotje op tv: ‘Binge de serie Oogappels’, maar daar heb ik geen aanmoediging voor nodig.

Vaders en moeders en hun kinderen, allemaal even onmogelijk. Thuis, op school, op het werk, sportend. Een aantal ouders is gescheiden, alsdan niet hertrouwd, samengestelde gezinnen. De ambities voor het kroost liggen hoog: hoge cijfers halen, naar academische opleidingen. De ouderskunnen de maatschappelijke druk ook niet altijd aan. Het ergste personage is Merel, ze is aanklager bij het Openbaar Ministerie, rijk, dwingend, de drinkt veel, ruziet veel, haar leuke begaafde dochters worden vermorzeld onder haar bemoeizucht. Zij is met Erik, die heel aardig is, het huishouden draaiende houdt en die een zoon heeft die een eigenzinnige zoon heeft die van opzichtige kleren houdt. 

De diverse opa’s en oma’s komen steeds met mooie levenswijsheden in beeld. Hoe zij naar het gedoe van hun kinderen en kleinkinderen kijken. Het is héél verslavend. De afleveringen duren 50 minuten en ik kijk er zo drie achter elkaar en dan nog kan ik niet stoppen. Het vijfde seizoen is net begonnen, dus ik heb heel wat te bekijken voor ik daar ben. 

Ik heb de neiging over alle personages uit te weiden, maar dat werkt natuurlijk niet. 

Gids (2)

Ik heb weer iemand een kennismakings-rondtocht door het Park gegeven. Ik had er een paar weken geleden over verteld aan Syts, en toen vroeg zij: ‘Mag ik ook?’ En dan kan ik natuurlijk geen nee zeggen. 

Net als de vorige keer toen ik K. rondleidde en zij de dag erop dezelfde route met haar partner Fr. ging doen gaat Syts de volgende keer met haar fietsclub het Park doen.

Omdat we heerlijk en uitgebreid lunchten en het leven bespraken bij Anafora kwamen we niet meer aan de wandeling toe.

Zie ook: 

Gids (1):

http://lucietheodora.blogspot.com/2023/06/gids.html?m=0

La Grande Bleue

Op naar het Singer Museum in Laren, waar een nieuwe tentoonstelling hangt: ‘La Grande Bleue. schilders van de Mediterranée’. Naar het Singer gaan als altijd een feestje, vanwege de oogstrelende schilderijen die nu wet bij elkaar gevonden zijn. En de prachtige Piet Oudolf-tuin. Wel voelt het een beetje raar om in een luxe museum allemaal prachtige beelden van de Middellandse Zee te zien van een eeuw en langer geleden, terwijl het gebied nu al jaren in het nieuws is wegens vluchtelingenstromen en klimatologische rampen. De zee is tegenwoordig een grote begraafplaats. Mag je daar van genieten? Ik ben heel benieuwd wat ze met dit gegeven gedaan hebben, want ik zal niet de enige zijn die er met gemengde gevoelens naar toe gaat.

En ja, de tentoonstelling eindigt met wat werken en wat teksten die de  huidige werkelijkheid van de zee en het gebied er omheen thematiseren, het meest indringend doet dat een schilderij van Sam Drukker, die een verdrinkende naakte man geschilderd heeft.

Linden Lea

De koorvriendinnen met wie ik na afloop van de repetities meestal even naar het café ga zijn heel nieuwsgierig. Wat was er vorige week? Waarom was je ineens weg? Maar ik voel er niet zo voor om en plein public te vertellen dat ik de muziek niet kon lezen omdat ik per ongeluk de leesbril van mijn husband op had. Maar dat ik niet mee had gezongen was ze niet opgevallen. Daarvoor waren ze teveel met zichzelf bezig geweest. Het was/is geen eenvoudig muziekstuk, dat 'Linden Lea'. Ze vonden het een prachtig verhaal en er komen allemaal verhalen los over hoe iedereen omgaat met problemen met de ogen. 

Levendig

Het interview met de kunstenares in het Park staat online. Ik stuurde het haar maandag en ze was héél tevreden: 'Knap hoe je alles onthouden hebt en levendig opgeschreven, bedankt!' Dat is dan wel weer grappig, als je bedenkt hoe gestrest ik na het gesprek thuiskwam met ik-weet-niet-meer, wat-een-chaotisch-gesprek, etcetera. Dat stemmetje moet ik maar eens uitzetten.

Het interview: https://maximapark.nl/martha-goedings/

Nazomeren

Wat heerlijk dat de ergste warmte voorbij is. Ik vertoef weer een dagje op de tuin. Het nazomer verval begint nu echt in te treden. Heel mooi, en soms ook helemaal niet. Kijken wat er nog te eten valt Een paar knollen heb ik nooit geoogst omdat ik geen idee had hoe groot ze waren. Die zitten namelijk onder de grond: de pastinaak en de knolselderij. De laatste is echt niets en die gaat linea recta in de compostbak, maar de ieniminie-pastinaakjes gaan mee naar huis. Misschien kan ik daar nog iets op verzinnen, door de aardappelpuree of zo of soep. 

De tomatenplant, de courgette en de paprikaplant zijn op. Er is nog één kleine krop kropsla. En zo probeer ik weer plekjes te maken voor de wintergroenten. Boerenkool, paksoi en winterprei. In de verte onweert het. Heerlijk dreigend. Het album Rèverie van Jian Wang op de achtergrond. 

De Limburgse vriendin stuurt me dit recept van De Hippe Vegetariër voor pastinaaksoep: met gember, pindakaas, koriander en kokos. https://www.dehippevegetarier.nl/gezonde-vegetarische-recepten/pittige-pinda-pastinaak-soep/

Ali’s Wedding

Gezien op Netflix: de film Ali’s Wedding, een romcom over Australische Irakezen. 2017. Over de moslimgemeenschap(pen) in Melbourne. Ali is de zoon van een Irakese imam, en het leven is ongeveer voor hem uitgestippeld. Medicijnenstudie, baantje, gearrangeerd huwelijk. Maar hij wil acteur worden, en hij wordt verliefd op een Libanese medicijnenstudente. 

Feesje

We gaan naar de Vrienden aan de Maas en brengen vele genoeglijke uren door onder de perenboom. We proberen niet over de hitte te praten, hebben allemaal de zwemkleren mee, en gaan zwemmen in een zijarm van de Maas, vanaf een strandje / natuurgebiedje genaamd de Hemelrijkse Waard. Arjo maakt drie gangen barbecue: saté, spare ribs en rundvlees van koeien uit de uiterwaarden. En natuurlijk heerlijke salades en toetjes. En met Oranje tegen Dublin op de radio over de A59 en de A2 terug naar huis. 2-1. 'Wat hebben we toch een rotleven', verzucht Bobby.

Tuin

Er is nog heel wat verwondering op de volkstuin. De tomaten gaan maar door, er zijn nog twee groene paprika’s, de venkels zien er wel aardig uit maar vallen in het gebruik een beetje tegen, de courgetteplant is plotseling afgestorven, de ijsbergsla-plantjes die ik twee weken geleden zo in de volle grond zette gaan eindelijk wat doen. Worden die wapperende blaadjes (rechtsonder) nou een volle ronde krop? En de artisjok (linksboven), die moet je koken en eten voor hij gaat bloeien. Wanneer te oogsten? Ik vind artisjok niet heel lekker en hij bloeit zo mooi. Oogsten? Niet oogsten? Maar natuurlijk ben ik wel zo trots (vorig jaar deed de artisjok niets) dat ik toch wel wil oogsten en eten. 

En dan de pompoen. Ik had er dus twee, waarvan een meegenomen was door de Overvechts kennis, én op  mijn verzoek ook weer teruggebracht. Die heb ik aan schoonzusje gegeven. Toen was er nog één, maar die is zo enorm dat-ie niet in de koelkast past dus ik wacht nog even met oogsten tot het wat koeler is. En wekenlang gebeurde er niets met de pompoenplant, maar nu zijn er ineens drie nieuwe kleine pompoentjes.

Bij de Intratuin waar ik langsfiets na het interview met de kunstenares hebben ze weer van die kleine zonnebloemen in een pot in de reclame, daar koop ik er twee van en ik zet ze op de plaats van de kleine aardappeloogst. De cyclaampjes hebben het moeilijk met deze zon. Die gedijen in najaar. De herfstanemonen zwoegen met die hete zon ook wat af. De bloemen vallen zo op de grond. Nog drie dagen volhouden, zeg ik tegen ze, please, please please, dan wordt het weer koeler. 

Op Atelier

Volgend weekend en het weekend erop is het weer Atelierroute in Utrecht. Dan kun je tientallen zo niet honderden kunstenaarsateliers bezoeken en eventueel Kunst kopen. Het eerste weekend is het in Utrecht-West. Dat is bij ons in de buurt en ook in en rond het Park. 

Het lijkt de ambtenares en mij leuk dat ik een kunstena(à)r(es) ga interviewen die atelier houdt ín het Park en die meedoet aan de Route. Dus van de week een kunstenaar uitgezocht en afspraak gemaakt. Het moet een beetje snel, want het is volgend weekend al. 

Zoals altijd zie ik er een beetje tegenop. Beeldend kunstenaars zijn vaak niet zo goed in tekst en verhalen. Zij zeggen het met hun schilderijen. Maar als ik een verhaal van ruim 1000 woorden wil schrijven, dan heb ik wel een uurtje tekst nodig. En ik wil natuurlijk maar één alinea over hun werk, de rest moet over leven en park gaan. Pff. En dat met die hitte. 

Mijn loopbaan begon ik ooit als pr-medewerker in een stichting voor conceptuele kunst, vooral videokunst. Toen is mijn tegenzin tegen gesprekken met kunstenaars ontstaan. Ze zeiden vrijwel niets en dan moest ik er maar wat van maken. 

Dus vandaag gaat het ook weer een zo. Het is een leuke aardige vrouw, ze heeft een prachtig atelier en ze maakt mooi werk. Portretten en bomen. Toch kom ik na afloop weer tamelijk in de stress thuis, want het gesprek waaierde alle kanten op. Het-was-niets, het-wordt-niets, stil-ik-ben-aan-het-werk. 

Een uur of twee later heb ik best weer een aardig stuk in elkaar getimmerd. Zo gaat het altijd. Ik ga het morgen nog wat finetunen, en dan mag het naar de geïnterviewde die er misschien heel andere opvattingen over heeft, en dan moeten we het eens worden, en dan gaat het naar de ambtenares en online. En dan ben ik er weer trots op. Zo gaat dat elke keer.

Atelierroute Utrecht:

https://www.atelierrouteutrecht.nl/

Fietsen

Het is erg warm en zonnig, maar we gaan toch fietsen. Te lang niet regelmatig gedaan. Elly heeft na haar heupbreuk nog niet ver gefietst, maar een proefrit van 30 km ging goed. We doen Koningsweg, Houten, Schalkwijk, Culemborg, Everdingen, Vianen, Vreeswijk, Jutfaas, en dan terug naar huis. Ondanks dat we Culemborg en Vianen leuke stadjes vinden gaan we lunchen bij in een etablissement in het groen Caatje aan de Lek tussen, Culemborg en Everdingen. Ik neem mosterdsoep. Elly wil daarna ook nog graag een terrasje in Vreeswijk, on Memory Lane, maar ik wil niet meer. Eén terras per tocht is genoeg. Naar huis.

Elly is een geboren en getogen Jutfase, maar deze route heeft ze nog nooit gedaan. Haar zus die altijd alles (beter) weet kende de tocht aan de overkant van de Lek ook niet. Ze is aangenaam verrast. Het landschap is onbegrijpelijk met al die waterwegen

Van de Lek naar Utrecht en Amsterdam: het Amsterdam-Rijnkanaal, het Merwedekanaal, het Lekkanaal… en sluizen en bruggen en ponten. Prachtig vind ik het.

Voor mij uit Utrecht-noord-west was het 56 km, voor haar uit Utrecht-oost 51 km. Ik voel de spieren en de conditie weer groeien. 

Brillendans

Ik heb een heel drama achter de rug. Ik ga naar mijn woensdagavondkoor. We studeren een moeilijk nieuw nummer in en daar blijkt dat ik de bladmuziek (noch de noten noch de tekst) kan lezen. Niet. Alles is vaag en onleesbaar. Dan kun je niet (mee)zingen. De schrik slaat me om het hart. Wat is er aan de hand?!? De gedachte dat de opticien eind juni zei dat ik beginnende staar heb slaat alsnog in als een bom. Ik-word-blind. Ik-moet-geopereerd. Ik-kan-niet-meer-zingen. Ik-moet-aan-de-luisterboeken-en-de-podcasts. Ik-kan-niet-meer-autorijden. Ik-kan-niet-meer-tekenen. In de pauze zeg ik maar dat ik me niet lekker voel en ga ik naar huis. Daar zit ik verslagen in de nachtelijke achtertuin. Mooie muziek op de oren. Te bedenken hoe ik hiermee moet leven. Wat me te doen staat.

Als Bobby na zijn volleybal thuiskomt doe ik het hele verhaal. Hij ook diep onder de indruk. Wat nu. Probeert me op te beuren.

In bed om half twee bedenk ik ineens: Bobby heeft laatst vier nieuwe leesbrillen gekocht bij de Hema, sterkte +2,5. Die lijken qua model heel erg op mijn nieuwe bril. Misschien heb ik met het heen-en-weren met de nieuwe zonnebril perongeluk een van zijn leesbrillen gepakt in plaats van mijn eigen multifocale bril. Maar waar is dan mijn eigen bril? Hoe kan ik dat idee bevestigd krijgen. Kan dat niet morgen? vraagt Bobby. Nee dat kan niet morgen.

Volgt een nachtelijke zoektocht naar alle brillen in huis. Foto’s erbij van de vakantie. Inzoomen. Waarin onderscheidt mijn bril zich van die vier van Bobby? en de conclusie is: ik heb inderdaad een leesbril van Bobby opgehad naar koor. Waar is mijn eigen bril? 

Eind van het liedje is dat ik hem in het voorvak van mijn damestas vind, waar ik hem netjes opgeborgen had toen ik die zonnebril opzette. Maar dat was ik helemaal vergeten. Zoals ik tegenwoordig wel meer vergeet. Ik zie gewoon weer goed met de eigen bril en kan ook weer bladmuziek lezen.

Nederig zeg ik sorry als ik weer in bed kom. ‘Maak de borst maar nat. Het gaat alleen maar erger worden,’ zegt Bobby opwekkend. 

Petje

De  zon is zó schel dat ik bijna een gevaar ben bij de weg. Licht en schaduw. Als je onder bomen door fietst zie ik nauwelijks iets in de schaduw. Of dat normaal is of dat dat met die beginnende staar te maken heeft  die de opticien constateerde. Bobby zei ook al: je moet een pétje en een zonnebril.  

Morgen zou ik fietsen met Elly en daar heb ik heel veel zin in, maar die zón!  Dus ik app maar vast dat we veel water en zwemspullen mee moeten nemen. En zonnebrand. En zij appt ook weer een petje en zonnebril-emoticons terug.

Ik ben geen type voor petjes en zonnebrillen. Nooit gehad. Maar nu, op mijn 66e moet ik er aan. Waar haal je een petje? Ik zou zeggen bij de Decathlon, maar die heeft de winkel op het Vredenburg net weer gesloten. Het wordt de Perry, waar ik nooit meer kom omdat die alleen nog maar sportkleding verkopen. En een rare bril op de markt. Hij doet me denken aan mijn reisje naar Thassos op mijn 50e verjaardag. Toen zaten er allemaal Bulgaarse dames op de veerpont nar Thaddeus’ met van die grote nepzonnebtillen op. 

Bobby zegt dat ik hem erg denken aan zijn excentrieke tantes toen hij klein was. Auntie ook.

Druivensap

Thuis in ons achtertuintje onder de pergola hebben we een druivenplant en - voor ons doen dan - enorm veel druiven. We worden de laatste dagen veel bezocht door duiven en spreeuwen. Dat is toch ook jammer van de druiven, dus Bobby gaat ze plukken. De oogst is een hele emmer vol. Hoe druivensap maken gaat: je wast ze en kookt ze en drukt de prut door een vergiet en een theedoek. En dan via een trechter in de fles.

Nu hebben we twee liter verrukkelijke druivensap. Geen toegevoegd suiker. En nu hebben we nog zo’n oogst op de volkstuin. 

Recept:

https://heerlijkehappen.nl/huisgemaakt-druivensap/

Wade in the water

Morgen begint de Zanggroep in Bilthoven weer. Op de app wat nieuwe liedjes, zowel bladmuziek als door de juf ingezongen bestanden, waaronder een eenvoudige versie van de gospel ‘Wade in the Water’. Er staan heel veel versies en uitvoeringen op YouTube. Die hieronder is wel de mooiste. En stel je dan nederig voor dat een groep zestig-plus dames in Bilthoven het lied zingt.

De taxi

Pff, wat een dienst! Mijn eerst rit om 09u is een mevrouw uit Tuindorp die naar het Diakonessenziekenhuis moet, even bloed prikken, of ik wil wachten en dan terug. En dan om 10 uur iemand halen in Zuilen. Dat past niet, dat zie je meteen. Wie heeft dat zo ingepland? Kom ik ook nog eens terecht in een file op de Ring Noord. En de centralist belt steeds. Nieuwe ritten. Gelukkig wil de mevrouw van het Diak wel de Regiotaxi bellen voor haar terugrit, duizend maal excuses, en na een uur zit ik weer op schema. Het is niet leuk rijden als het schema helemaal niet klopt. Echt stressen. Je gaat er ook zeker niet veiliger van rijden.

Dan heb ik een mevrouw die ik naar de huisarts rijd, waar zij - zo vertelt zij na afloop op de terugweg - levenseinde-gesprekken voert. Ze is heel leuk, hoewel vergeetachtig, maar ze weet nog wel dat ik haar laatst naar de begraafplaats gereden had naar het graf van haar man op zijn verjaardag. Zij was toen de pincode van haar betaalpasje vergeten, een heel gedoe. Nu is het leven niet de moeite meer waard. Ze heeft een kapotte heup en kapotte knieën, ze kan haast niet meer lopen. 

Ze heeft al met een psycholoog en een psychiater gepraat, en die hebben ingestemd met haar wens, en nu nog een huisarts die het wil uitvoeren. En wel zo dat haar kinderen die vakantieplannen hebben naar Italië erg geen last van hebben. ‘Wat vindt u ervan’, vraagt ze op de vrouw af. ‘Eh…’, zeg ik. ‘Emotioneel hè?’ ‘Eh…’

Dan rijd ik nog een man van 90, weduwnaar, bijzonder slecht ter been en heel smoezelig, die boodschappen gaat doen. Twee lege grote boodschappentassen aan zijn rollatorstuur. Hij doet ongeveer een minuut over een meter. Als hij uitstapt bij het winkelcentrum zit hij onder het bloed. Een wondje op zijn arm. Zo’n kwetsbare dunne huid. Met mondkapjes en pleisters lap ik hem op. 

Natuurgebied

Het is weer mooi en prachtig. Tien deelnemers, een aantal nieuwe gezichten, mooi weer, mooie poëzie, met een nazit op de tuin waar op de achtergrond bij het Oogstfeest een dixielandband speelt. Ik bedenk: ik kan ook wel een maandelijkse stiltewandeling in het natuurgebied zelf organiseren. Doordeweeks. Ter ondersteuning van de behoefte aan stilte.

In de tuin

Eerst ga ik naar de zaterdagse plantjesmarkt op het Janskerkhof, waar ik weer helemaal overweldigd word door het aanbod. Wat is dat toch een geweldige markt. Mijn doel was kijken wat er nog aan groenteplantjes te koop is, en ik koop wat prei, boerenkool, en amsoi (soort paksoi). Daarna ga ik bloemen kijken. Dat is zo veel, ik word er zo hebberig van, dat ik maar snel weer naar huis en de tuin ga. 

Op de tuin tref ik de ijverige tuinbuurvrouw die niet meer zo ijverig is. Haar tuin is bomvol en een deel  staat vol brandnetel. Ze zegt dat ze erg van brandnetel (soep) houdt, maar dit lijkt me too much. Hoe verschillend je over dingen kunt denken en voelen. Bij mij moeten brandnetels en distels er altijd meteen uit.

Ik stel haar voor dat we een nachtje op de tuin gaan slapen, tegelijk, elk in ons eigen huisje, omdat we het ook wel een beetje eng vinden. Dat vindt ze erg leuk en ‘s avonds appt ze dat ze (pas) 15 oktober kan. En tuinbuurvrouwen Trudy en Toine kunnen ook. Huh? Dan is het haast winter! 

Het is hoog tijd de waterloten van de appelboom te snoeien, en het stoepje een beetje van onkruid te ontdoen, en de troep onder de picknickbank op te  ruimen, de glazen en de plastic stoelen te wassen, vanwege dat de stille wandelaars op bezoek gaan komen. 

Vijf tomaten oogst ik. De courgetteplant die zo hysterisch veel en grote courgettes produceerde is ineens op. 

Ik blader door de foto’s in het album Tuin, en zie dat Will er in september vorig jaar nog zat. Vrolijk aan de picknicktafel. We hadden een rondje kleine Maarsseveense Plas gelopen. Dat zouden we vaak gaan doen: een glaasje op de tuin. Het heeft niet zo mogen zijn. In november kreeg ze hernia, dachten we, en in maart was ze dood. Wat is dat nog maar kort geleden en wat voelt het alweer lang geleden.

Wishful Singing

Al vele jaren ben ik fan van de a capella dameszanggroep Wishful Singing, zeker sinds ze Hildegard von Bingen zongen, ‘Missa In Mysterium’, ik geloof dat dat in samenwerking was met Herman Finkers, 2017. Hemelse muziek. Twee maanden geleden zag ik dat ze binnenkort een meezing-concert doen ‘Zing je sterk’ in het theater Amersfoort. Ze hebben onder die naam workshops gegeven aan mensen met long-covid, en ik geloof ook aan mensen met burn-out. En nu dan ook in het theater. Ik heb kaarten gekocht en ga er naar toe met de Duitse vriendinnen.

Nu zie ik weer iets van ze aangeboden, in oktober. Samen met Volkskrant-journalist Fokke Obbema die een paar jaar geleden bijna overleden was, maar genezen is, en sindsdien interviews maakt over de zin van het leven. Dat boek heb ik ook gekocht. 

Met hem hebben ze van Wishful Singing nu een muziek/theatervoorstelling gemaakt over de zin van het leven. De levensvragen. Daar wil ik wel naar toe. De Limburgse Duitse vriendin meldt: ‘Maar daar gáán we al naar toe!’ Verwarring alom.

Onderzoek wijst uit dat dit toch echt iets anders is en dat ze in samenwerking met drie kunstonderwijs-instellingen workshops doen, en in Amersfoort zijn dat drie schrijfworkshops voor mensen van 70-plus geïnspireerd op en samen met een zangeres van Wishful Singing, een kaartje voor de voorstelling is inbegrepen. Ik ben dan wel geen 70-plus, maar het lijkt me interessant om mee te maken. Na veel gedoe (slechte website) lukt het me een kaartje te bemachtigen, workshop èn theatervoorstelling. Het is zwaar gesubsidieerd en daardoor heel betaalbaar.

Bijzonder dat zo’n muziekgroep zulke maatschappelijk geëngageerde projecten doet. Dus dat wordt een bijzonder najaar met Wishful Singing. Op Spotify staat een album ‘Zing je sterk’, wellicht dat we dat gaan zingen.

- Het album ‘Zing je sterk’ op Spotify:

- Filmpje voor hun online cursus ‘Zing je Sterk’ in de Coronatijd:

Wadjda

Gezien: de film Wadjda (2012), uitgezonden in augustus bij de VPRO, keuzefilm van Khadija Arib als Zomergast. Hele mooie film. Een meisje in Saoedi Arabië woont met haar moeder, gaat naar school, en speelt met haar buurjongen. Haar vader is er maar af en toe, hij zoekt een nieuwe bruid omdat Wadjda’s moeder geen kinderen meer kan krijgen. En hij wil nog een zoon. Het leven van Wadja’s moeder speelt zich bijna geheel binnenshuis af, maar Wadjda komt nog wel buiten, hoewel steeds meer gehuld in zwarte gewaden. Daaronder is het een hip meisje, met All Star sneakers, die thuis op haar kamer graag naar Engelse muziek luistert.

Haar grootste wens is een fiets, zodat zij met / tegen haar buurjongetje kan racen. Maar in Saoedi Arabië mogen meisjes/vrouwen niet fietsen. Die mogen ongeveer niets. De film is gemaakt door een vrouwelijke regisseur Haida Al Mansour en opgenomen in het streng islamitische land waar niet eens bioscopen zijn. Ze heeft in 2013 met deze film de Publieksprijs gewonnen op het Rotterdams Filmfestival.

(Gezien op NLZIET, en ook te zien op NPO-Plus.)

Oh Mona

Mijn hemel, Mona Keijzer for president. Als je zoekt op vrouwelijke lijsttrekkers en politici dan was het plaatje twee jaar geleden heel anders, met toen de nieuwe veelbelovende Sigrid Kaag voor D66, Lianne Ploumen voor de PvdA, Sylvana Simons voor Bij1. Het is er een komen en gaan. Nu dan weer Mona Keijzer. 

Wie ga je stemmen, vraagt Bobby. De vorige keer heb ik Esther Ouwehand gestemd. En daarvoor Jesse Klaver. 

 

Nog wat cyclaampjes

Stille wandeling

Nadat we in juni en juli de stille wandelingen hadden afgelast wegens bovenmatig hoge temperaturen gaan we nu weer beginnen. Aanstaande zondag. Zes  mensen hebben zich aangemeld. Misschien komen er zondag nog meer. Het organiseren heeft altijd enige voeten in de aarde perfectionistisch als ik ben.

Nieuwe Wilma (die ik nu wel gewoon Wilma zou kunnen  noemen omdat Oude Wilma niet meer onder ons is) en ik doen altijd vóórlopen om niet tijdens de stille wandeling op vraagstukken te stuiten. Een van de doelen is een/het bankje te vinden waar we met zijn allen een kwartiertje stil staan/zitten. Dat hebben we voor deze wandeling nog niet gedaan, omdat we toen te veel aan het kletsen waren. En het is ook nu nog de vraag hoe ver ik kan lopen. Tot het kasteel, tot de begraafplaats, of tot de molens. De wandeling van zondag voert langs ons volkstuinencomplex en dan doen we daar een eenvoudige ‘nazit’.

En dan de gedichten en het foldertje. Volgens mij heb ik daar als eens over geschreven. Ik zoek doorgaans de poëzie uit en Nieuwe Wilma leest ze voor. Gedichten vinden over stilte is een heel gedoe. Ik zie het vooral als mijn taakje. Nieuwe Wilma komt uit de christelijke traditie en houdt nogal van de christelijke dichters Catharina Visser en Huub Oosterhuis. Die schrijven poëzie met een duidelijke Boodschap. Dus soms brengt zij die in. Ik ril van hun werk. Moet ik dat dan tegenhouden of mijn poot stijf houden. In juni had ik het geaccepteerd dat zij een gedicht zou lezen waar ik van ril, maar intussen was er ook een gedicht van Ahmed Aboutaleb langs gekomen dat zij ook mooi vindt en nu doen we dat.

    Laten en doen

    laten we een wandeling maken in het park

    we hoeven niks te zeggen

    de stilte is genoeg

    om elkaar te verstaan.

    laten we een voorbijganger groeten

    we hoeven geen praatje te maken

    een blik is genoeg

    om een brug te slaan.

    laten we de handen uit de mouwen  steken

    we hoeven geen gereedschap te kopen

    een arm om de schouder is genoeg

    om samen sterk te staan.

    Ahmed Aboutaleb

Ook had ik voor juni een gedicht van Herman de Coninck gevonden, over het verlangen naar NIETS, maar dat gedicht begreep zij niet. Ik ook niet, maar dat deert mij niet. Toen ik het aan haar voorlas kwam het wel over. Dus nu ga ik dit lezen.

De dame die ik vorige week interviewde over haar stille wandelingen in het Park vraagt de deelnemers daar €15 per keer voor. Wij doen het voor niets. Ik beschouw de wandelingen en de foldertjes als een kunstwerk.

- Een eerdere blog over de poëziekeuze:

https://lucietheodora.blogspot.com/2023/05/stilte-mv.html?m=1

- Interview over de stille wandeling in het Park:

https://maximapark.nl/interview-met-marian-geurtsen/