College Tour

Natuurlijk ga ik toch even naar College Tour met Esther Ouwehand kijken. Ze wordt door het publiek als een grote ster binnen geklapt. Ik kijk niet vaak naar College Tour, want ik houd niet zo van (praat) programma’s met juichend publiek. Wat voegt dat toe? Is elke fractieleider ineens een mediaster? Na afloop van het programma weet je eigenlijk nog niets. Behalve dan dat Esther Ouwehand heel populair is. Van mij was het gesprek liever inhoudelijk over de issues van de Partij voor de Dieren gegaan.

Ik dacht van de week: zou ik een tekening van haar willen maken, of van andere lijsttrekkers. Toen bij de vorige verkiezingen Sigrid Kaag in beeld kwam heb ik haar getekend. Zij droeg een belofte in zich, van een nieuwe vrouwelijke beschaafde bestuursstijl. (Ik had haar wel getekend, maar niet gestemd.) Nu denk ik bij al die fractievoorzitters van wie ik vorige week een compilatie van foto’s plaatste: zal ik ze tekenen? Of is dat teveel eer? Wil ik Caroline van der Plas tekenen? Of Pieter Omtzigt? Of Frans Timmermans? Of Esther Ouwehand? Sylvana Simons had ik willen tekenen. Maar het is net of zo’n tekening een adhesiebetuiging is. En je weet het niet, bij die politici.

Een rondgang door NRC langs achttien mensen uit haar omgeving geeft toch een wat andere indruk: een ambitieuze perfectionistische politica met een stijl: men is vóór of tegen haar. En de mensen (o.a. collega Kamerleden) die zij niet ziet zitten negeert ze.

NRC: 'De andere kant van Esther Ouwehand': 
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/09/17/de-andere-kant-van-esther-ouwehand-a4174609