De taxi

Pff, wat een dienst! Mijn eerst rit om 09u is een mevrouw uit Tuindorp die naar het Diakonessenziekenhuis moet, even bloed prikken, of ik wil wachten en dan terug. En dan om 10 uur iemand halen in Zuilen. Dat past niet, dat zie je meteen. Wie heeft dat zo ingepland? Kom ik ook nog eens terecht in een file op de Ring Noord. En de centralist belt steeds. Nieuwe ritten. Gelukkig wil de mevrouw van het Diak wel de Regiotaxi bellen voor haar terugrit, duizend maal excuses, en na een uur zit ik weer op schema. Het is niet leuk rijden als het schema helemaal niet klopt. Echt stressen. Je gaat er ook zeker niet veiliger van rijden.

Dan heb ik een mevrouw die ik naar de huisarts rijd, waar zij - zo vertelt zij na afloop op de terugweg - levenseinde-gesprekken voert. Ze is heel leuk, hoewel vergeetachtig, maar ze weet nog wel dat ik haar laatst naar de begraafplaats gereden had naar het graf van haar man op zijn verjaardag. Zij was toen de pincode van haar betaalpasje vergeten, een heel gedoe. Nu is het leven niet de moeite meer waard. Ze heeft een kapotte heup en kapotte knieën, ze kan haast niet meer lopen. 

Ze heeft al met een psycholoog en een psychiater gepraat, en die hebben ingestemd met haar wens, en nu nog een huisarts die het wil uitvoeren. En wel zo dat haar kinderen die vakantieplannen hebben naar Italië erg geen last van hebben. ‘Wat vindt u ervan’, vraagt ze op de vrouw af. ‘Eh…’, zeg ik. ‘Emotioneel hè?’ ‘Eh…’

Dan rijd ik nog een man van 90, weduwnaar, bijzonder slecht ter been en heel smoezelig, die boodschappen gaat doen. Twee lege grote boodschappentassen aan zijn rollatorstuur. Hij doet ongeveer een minuut over een meter. Als hij uitstapt bij het winkelcentrum zit hij onder het bloed. Een wondje op zijn arm. Zo’n kwetsbare dunne huid. Met mondkapjes en pleisters lap ik hem op.