Schrijven

Uren ben ik bezig met mijn verhaal in de steigers te krijgen over de tentoonstelling La Grande Bleue in Singer Laren waar ik vorige week was. Het was mooi en de moeite waard en mijn muizenissen vooraf bleken relevant, maar onterecht. Dus na het bezoek de catalogus aangevraagd bij de uitgever, dat duurt dan een paar dagen, en dan aan de slag. Het kost de laatste tijd voor mijn gevoel meer moeite, wilskracht en concentratie om zo’n stuk voor elkaar te boksen. Zondag als Bobby op verjaarsvisite is bij een oud-collega begin ik er aan en ‘s avonds vertel ik er maar eens over. Is het te wijten aan afnemende geheugen dat het moeilijker gaat? 

Je ziet vele tientallen schilderijen, wellicht wel honderd, van bekende en onbekende kunstenaars, het is prachtig maar het duizelt je bij het idee dat je er wat over moet reproduceren. Een ander geniet en gaat daarna tevreden zijns/haars weegs. Nee, dan ik.

Soms als je een stuk moet schrijven vind je veel materiaal online, dat kun je dan knippen en plakken en herschrijven, en dat gaat best. Hier niet. Ik heb foto’s gemaakt van alle werken die daar hangen en van de teksten, maar dat kun je niet knippen en plakken in je Word document. Bijvoorbeeld Spaanse namen, ik neem ze goed in me op maar du moment dat ik het plaatje heb afgesloten en het Word-document geopend weet ik al niet meer zeker of ik de naam en spelling goed onthouden heb. Het zelfde geldt voor de essays in de catalogus. Pff. Gelukkig is het ook Bobby’s ervaring dat schrijven veel concentratie en tijd kost, dat dat nogal onderschat wordt, dat mensen denken dat het vanzelf komt als je kunt schrijven. 

Ik heb nu een methode bedacht en die is dat ik de indeling van de zalen beschrijf (dat deed ik ook bij het stuk over de Jardins d’Etretat, herinner ik me ineens) en dan verder brei met de eigen waarnemingen, opvallende bevindingen uit de catalogus, en dan hardop voorlezen en volgorde en formuleringen veranderen in mijn eigen tekst. Dan kom ik er wel. Het is echt veel werk. Papa ik wil niet naar Amerika. Doorzwemmen Jantje! Wil ik dit nog, is de vraag? 

Bij de interviews is de uitdaging meer het gesprek en de aantekeningen, die altijd veel chaotischer en onsamenhangender zijn dan je zou willen. Maar als dat allemaal uitgeschreven is is het samenhang aanbrengen  niet meer zo moeilijk.

Toch zijn de stukken als ze af zijn iets om trots op te zijn. Ik steek meer op van materie als ik er een stuk over maak.

Het stuk over de Tuinen van Etretat:

https://www.museumkijker.nl/de-tuinen-van-etretat-opzienbarend-futuristisme-aan-normandische-kust/