We gaan fietsen naar de westpunt van het Lido. Men mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar het zijn nogal rotfietsen, dus we zien wel hoe ver we komen. Wanneer bij een van beiden de knieën het begeven keren we weerom, beloven we.
Het plaatsje halverwege het eiland heet Malamocco en is mooi kleurig verstild, 'n beetje Edward Hopper-sfeer.
De verste punten van eilanden zijn altijd fascinerend van niksigheid. Zo ook hier. Lekkere niksige dag zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten