Er zijn veel popmuzikanten doodgegaan het afgelopen jaar. De mensen en de media reageren daar nogal sterk op. Eerste item van het Journaal dat de Britse zanger George Michael dood is. Die heb ik eigenlijk al niet meer zo meegemaakt. Die was wat je noemt ná mijn tijd. Net als Leonard Cohen een beetje vóór mijn tijd was. David Bowie was het meest ván mijn tijd. Ik danste wel op zijn muziek in de diverse disco's, toen, maar die kocht ik niet.
Wat kocht ik dan wel? Bijvoorbeeld Roberta Flack kocht ik. 'Killing me softly with his song'. 'The First Time Ever I Saw Your Face', 'Feel Like Making Love', 'The Closer I Get To You', 'You Make Me Feel Brand New'... Ik weet eigenlijk niets van de zangeressen waar ik zo van hield. Zelfs vind ik maar weinige iconische foto's van hen. Het was de muziek. Altijd de muziek.
Mijn zangeressen. Ze komen weinig terug in de jaarlijkse Top2000. De Nederlandse zangeres Ricky Koole heeft wel concerten in Paradiso gedaan met andere zangeressen die ze zelfde muzikale voorliefdes had als zij. En ik. De vrouwencanon. Ben ik jammer genoeg toen niet naar toe gegaan.
Het is best moeilijk op hun namen te komen. Deze geheugenoefening doe ik al jaren af en toe. Aretha Franklin, Tina Turner, Dolly Parton, Diana Ross, Bonnie Tyler, Bette Midler, Randy Crawford, Carly Simon, k.d. Lang, Alyson Moyet, Tanita Tikaram, Joni Mitchell, Annie Lennox, Erykah Badu, Cher, Joan Armatrading, Nathalie Cole, enzovoort enzovoort...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten