Het is een heel gedoe om hier te geraken, vanuit het leven van alledag Utrecht naar de binnenlanden van Gran Canaria, maar we geven ons er gewoon aan over. Het vliegtuig (Transavia) zit vol pensionado's, jonge gezinnen met kraaiende en hollende peutertjes en homostellen.waarvan een met hi stokoude moedertje. De vlucht duurt ruim vier uur en dan zijn we er. Gelukkig is het nog net niet donker. Na een bochtige tocht door de avondschemer door de Canarische bergen komen we aan bij de bakker van St Lucia, aan een schattig pleintje, alwaar we ene Carmen bellen. Zij brengt ons naar een heerlijk appartementje. Carmen spreekt Spaans en nauwelijks Engels. Bobby heeft zich het Spaans eigen gemaakt uit de Wat & Hoe gids en doet dat indrukwekkend.
En dan kuieren we in het aardedonker naar restaurant St Antonio. Lekkere visje. IJsje toe. Nachtelijke wandeling terug. Ik ben heel opgetogen. Wat een wonder, dit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten