Vandaag verlang ik naar de kerstfeestjes bij wijlen mijn oude moeder. Mutti. Zij woonde in Emmen. En wij kinderen in het Westen. Emmen was twee uur en een kwartier rijden. Heen. En twee uur en een kwartier terug. De ‘feestdagen’ lagen altijd gevoelig, zoals in wel meer families. Bij ons was het niet zo gezellig, en dan hadden we na de ‘feestdagen’ begin januari ook nog de verjaardagen van allebei mijn ouders. Toen Mutti in een flat ging wonen met niet meer zoveel ruimte gingen vaak de partner- en/of kinderloze kinderen en kleinkinderen met Kerst. Ik ook. Zowel gelovige als ongelovige. De samenstelling van het gezelschap was elk jaar anders, een beetje grillig. Mutti trok het allemaal niet meer, maar wij zorgden zelf voor alles. Dat maakte de kersten een poosje onverwacht verrassend en gezellig.
Ik introduceerde op enig moment kerstavond-etentjes met vriendinnen, in het kader van Wat-Doen-We-Met-Onszelf-Met-De-Feestdagen. Dat was nog eens leuk. Niks geen opzitten en pootjes geven. Gewoon slap ouwehoeren en Tarotkaarten trekken. En we speelden het bordspel ‘Set’ dat Will altijd won. En toen Bobby in mijn leven kwam integreerden we hem in het concept. Na een paar jaar stierf op een Kerstavond Schoonpapa, terwijl bij ons het gebraad nog in de oven stond. We reden accuut naar Maassluis en de gasten moesten zelf het eten maar afmaken.
De kerstavonden daarna waren voor Schoonmama tot het eind van haar leven. Dat was ook leuk. Daar kwam altijd Neef Rick en dan werden we met zijn allen een beetje teut. Er is nog een foto dat ik met Schoonmama kerstmandala’s zat te kleuren. Ze vond dat éng.
Kerst is nu is een oefening in tevredenheid met wat er wél is. Misschien een klein gezelschap, maar misschien ook niet als iemand verkouden wordt. Misschien wel lekker alleen in mijn kapelletje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten