Weidsheid

Doordat de Bayerische Freundin vooral van lege polderlandschappen houdt en niet van bos ben ik mij weer meer bewust van welke landschappen men kan appreciëren. De landschappen van je jeugd, de landschappen van je vakanties, van je fietstochten. Van huis uit ken ik de Hondsrug, de Emmerdennen, en de veenkoloniën. En van jongs af aan ben ik gebiologeerd geweest door de grote rivieren. Ik houd van Griekenland, Schotland, Mecklenburg Vorpommern, you name it, Als je er langere tijd vertoeft ga je er vanzelf van houden.

Door de Corona-crisis ben ik ook de polders ten noorden en westen van Utrecht gaan waarderen. Die vond ik altijd te saai voor woorden. De saaiheid komt door de monotone landbouw-graslanden. Er wordt nu weer geprobeerd boeren zo ver te krijgen dat ze hun weilanden laten bloeien. 

Ik weet nog goed dat ik toen ik pas in Amsterdam woonde ook Noord-Holland heel erg saai vond. Want er was geen bos, geen omwalling, geen hei (nou ja... wel in het Gooi, maar ik wist lange tijd niet dat dat Noord Holland was), en vooral leeg grasland. Ruimte. Kale ruimte. Pas toen ik in Amsterdam-Noord bij Oostzaan en Landsmeer kwam te wonen leerde ik Noord-Holland kennen: de waters, de kust, de duinen, de geestgronden. De boerderijen, de molens, de gemalen, de dijken. De stadjes, de dorpen. Zo gaat dat: hoe meer je er bent hoe meer de schoonheid zich ontvouwt. De verten, de luchten, de tinten.

Het Stedelijk Museum Alkmaar heeft nu een tentoonstelling gewijd aan de weidsheid van het Noord-Hollands landschap. De musea moeten zich in deze tijden allemaal her uitvinden. Er is geen geld en geen publiek voor grote blockbusters. Alle musea zie je met een verse blik naar hun eigen collectie kijken en thema’s verzinnen die mensen zouden kunnen trekken. Nu in samenwerking met het Hoogheemraadschap is deze tentoonstelling over het Noord Hollands landschap bedacht en gerealiseerd. weidsheid. En ik ga meteen.