Vandaag spelen we Kerstengel. Eerst te Vlaardingen en dan te Den Haag. Beide tantes zijn heel blij en dankbaar. Dat je je afvraagt of je wel zin hebt valt helemaal weg als je er bent.
In Vlaardingen in het revalidatiecentrum-voor-ouderen waar Auntie sinds eerder deze week verblijft is duidelijk ook een best wel omvangrijke Corona-afdeling, helemaal afgeschermd. Er komt net een lijkauto aanrijden als wij arriveren, waar een kist in wordt geschoven. Door de ramen zie je het totaal ingepakte personeel. Op de afdeling waar Auntie ligt heerst geen Corona en daar krijgen wij als we - uiteraard gemondkapt - uit de lift stappen lekkere kersthapjes van het personeel. Heel lief. We moesten ons van tevoren telefonisch aanmelden, maar we mogen wel met twee bij Auntie op bezoek.
Voor Tante Mies hebben we bij een Haagse toko Indische rijsttafel besteld. Toen ik bij het bestellen vroeg of het eten rond half zes geleverd kon worden deden ze moeilijk, want het zou druk worden, toen ik er tussen-vijf-en-zes van maakte waren ze opgelucht. Nu zijn ze er al om kwart voor vijf. Dat is wel erg vroeg. Tante Mies helemaal van slag, want ze heft nog helemaal geen honger. En ze weet niet of ze wel genoeg bestek heeft voor drie. Tante Mies doet ook steeds in huis alle lampen uit omdat ze bang is dat ze ‘op’ gaan en ze dan geen lampen meer heeft.
Auntie had een telefoon naast haar bed gekregen en op de terugweg naar Utrecht stuur ik het nummer en de foto naar het zorgnetwerkje. Ook Aunties zwager Oom Bert uit Putten zit in dat netwerkje. Hij belt haar meteen. Zij herkent hem zowaar en hij moet haar beloven haar elke dag te bellen. Hij blij, zij blij, iedereen blij. De tranen schieten me in de ogen.
Zo met die rode kerstversiering om hun foto’s heen lijken we wel een kerstfilm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten