Nog voor er sprake was van een nieuwe grote lock down hadden Will en ik afgesproken vandaag weer te gaan wandelen. Bij Loenen aan de Vecht zouden we. Maar Auntie is gisteren gevallen, twee keer, en zij ligt opeens in het ziekenhuis te Schiedam. Dus krijgt Bobby de auto en ga ik met de bus. In plaats van Loenen doen we Breukelen want Loenen is wel een uur met die streekbus.
Tot mijn verbazing zit deze streekbus vol met scholieren die allemaal hun mondkapjes ónder de kin dragen. En aan een stuk dicht tegen elkaar aan heel hard praten. Nou ja, het is hun laatste schooldag.
Will en ik nemen de situatie door in vergelijking tot de eerste ‘intelligente’ lockdown in april. Toen was iedereen voor ons gevoel veel angstiger, paniekeriger. Je voelde je al misdadig als je drie keer per week naar de supermarkt ging. Als je ging fietsen. Als je ging wandelen. Nu heb ik dat minder. Je hebt ook minder het idee dat álles dicht is. In Breukelen zien we dat Supermarkt, drogist, bakker, groenteboer, snackbar nog open zijn. Kledingwinkels, boekhandel, restaurants zijn dicht.
Toen wisten we precies waar een snackbar open was. En hoe die heette. In Loenen heette die Hans & Frietje. Je durfde toen niet in het OV. Alle bussen reden, maar waren leeg. Geen haar op je hoofd om daar in te gaan. Toen. Hoe zou dat nu gaan? De bus van vandaag zat vol, maar het was de laatste schooldag, zou vanaf nu het OV weer leeg zijn?
Nu kijken wij kinderlozen met verbazing naar alle families om ons heen die heel erg vóór de maatregelen zijn, maar wel mooi straks met Kerst met de hele grootfamilie gaan zitten. ‘Ja maar het is ons gezin!’ Dat zijn dan acht volwassenen uit allemaal een eigen ‘bubbel’. Studentenhuizen, werksituaties, zorgsituaties... Wij denken er maar het onze van.
Het druilt rond Breukelen. Het landschap is leeg. Lekker. We glibberen over natte modderpaadjes. Mooie huil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten