Calera

Valle Gran Reye is het antwoord op alles. Ik zou wel alles willen laten zien, de spectaculaire toch naar beneden, het schilderachtige plaatsje Calera waar we wonen, de bananenplantages, de roze oleanders...

Er is hier een heel lang strand en er is een toegankelijke oceaan waar je heerlijk in kunt zwemmen. We doen een uurtje zon. Want die brandt nogal. Er zijn veel relaxte mensen, waaronder enige tientallen bejaarde hippy-mannen. Er zijn ook maar liefst vier hippy-winkels, waar ik mijn verjaarscadeau uitzoek.

Vanavond gaan we in de haven het staartje van de Champions League kijken: Borussia Dortmund tegen Real Madrid. Bobby heeft het me heel lief gevraagd. morgen als ik jarig ben spelen Barcelona en Bayern München. Dan kijken we niet, belooft hij. Het wordt nog wat, dat kampioenschap, met al die Duitsers en Spanjaarden hier.

En het weer...

... Daar hoeven we ons geen zorgen meer over te maken! Het terras is zelfs onbarmhartig geel en zonrijk. De Jardin, waar dit appartementenhotel naar genoemd is, is een weelderig balkon één verdieping lager. Maar u hoort ons niet klagen.

Valle Gran Reye

Waren we maar eerder verhuisd, denk je dan, want inderdaad is hier een totaal ander klimaat in de Valle Gran Rey in het westen. Volop zon. In het hotel weten hoe ze het love birds naar de zin moeten maken! Zo heb ik handdoeken nog nooit gevouwen gezien!

En dit missen wij nu allemaal

Parc Nacional

Een groot deel van La Gomera is Nationaal Park en daar gaat de rondtour verder. Ik houd nooit zo van autorijden in de vakantie, maar nu moet ik zeggen dat je zulk groots indrukwekkend natuurspektakel niet lopend of op de fiets kunt doen. Het is schitterend, dat zwarte vulkaanlandschap met de meest bijzondere vormen bergkammen, diepe dalen, kronkelwegen met uitzicht rondom op de oceaan. We stijgen en dalen en draaien haarspeldbochten dat het een lieve lust is.

Vanaf 1000 meter hoogte kom je in de dichte mist terecht. En koud! Ook weer heel intens.

El Inka

Omdat het zo koud is gaan we een dagtour met de auto doen. Een zilveren Renault Clio, niet gek. De andere Nederlander hier, die graag educatief en veel converseert, heeft me bij het ontbijt omstandig uitgelegd dat La Gomera drie klimaatzones heeft. In het zuiden, achter die hoge bergen, is het doorgaans warmer. En bóven, in het Parc Nacional, is het in de wolken meestal niet meer dan tien graden.

Laten we naar San Sebastián gaan, stel ik voor, dan ga ik verjaardagscadeautjes voor mezelf kopen. San Sebastián is heel kleurig. Ik heb er toen we met de pont aankwamen uit een ooghoek een hippie-winkeltje gezien, El Inka, ent ik ben een hippie in het diepst van mijn gedachten.

Bij El Inka werkt een Vlaamse vrouw en we worden meteen vriendinnen. Zij begrijpt mij helemaal en kom met twee gewaadachtige broeken en een witte doorkijkbloeze weer buiten.

Wat vínd je, vraag ik Bobby. Ja, zegt hij bedachtzaam. Hij heeft vooral jeugdherinneringen aan zijn Tante Els, vertelt hij, die ook altijd uren in modewinkels in verdween. Dat is geen kritiek, want Tante Els was zijn Lievelingstante.

Ik weet niet wanneer ik de kleren aan zal doen, want ik heb geen een hippie-vriendin. En ze horen bij uitbundig mooi weer, wat het ook nooit is.

Dan eten we ons wandellunchpakket in het park.

Koud

Je gelooft het niet, maar het is hier gewoon kóud. Gisteren was het koud, nu weer! Nu staat er een straffe ijzige wind bij. Een troost is dat het in Nederland nóg kouder is, 2 graden vorst aan de grond, grinniken de andere Nederlanders aan het ontbijt. Alsof dat om te grinniken is.

Maar mocht er iemand jaloers zijn dat wij op Canaria zitten: hier houdt het dus ook niet over. Ik heb al mijn vestjes aan (2), en moet steeds denken aan de voorjaarsvakantie te Madeira enige jaren geleden, waar we schapenwollen truien en dekentjes kochten. En te Samos, waar het steeds maar stormde. Als de zon doorkomt is het direct warm, maar die komt niet door. Boven Tenerife lijkt-ie wel te schijnen, zo te zien, maar wij moesten zo nodig naar La Gomera.

Ermitos San Marcos

Dan doen we nog een wandeling naar de Ermitos San Marcos. Het is een kapel. We weten niet hoe die eruit ziet, waar die ligt en waar een pad is, maar we dalen op goed geluk af en dat wordt een hele mooie wandeling langs een ruige vulkanische kust met alleen maar hoge zwarte bergen om ons heen. En de wonderlijkste vetplanten.

Het kapelletje blijkt een eerbetoon aan de eerste bewoners van La Gomera te zijn die vanaf die woeste onmetelijke oceaan op dat piepkleine eenzame strandje afgezet werden van een zwart onherbergzaam land om daar iets te gaan bouwen. Je kan je geen voorstelling van dat leven maken. En dan ging er op dat strandje een kluizenaar in een kluis zitten.

Dit is een goeie dag. Tussen de wandelingen door mogen we op bed boekjes lezen.

H Mis

Er staat nergens op de kerk hoe laat de H Mis begint. Dus gaan we maar naar binnen als de kerkklokken - die elk half uur de tijd slaan - anders slaan. De oude dames vóór de kerk gaan tenslotte ook naar binnen dus het zal zo wel beginnen.

We zitten er uiteindelijk ruim twee uur, want de Mis begint pas een uur later. De oude dames zijn daar om te zitten en te socialisen, zoals de mannen dat op het terras bij het café doen. Ze zijn er in vele soorten en maten, soms vriendinnen, soms zusters, maar ze hebben allemaal een mooie jurk en/of een mooi vestje aan en zorgvuldig gekapt haar.

De priester heeft geen hulpje en moet alle handelingen vooraf in zijn eentje doen. Kaarsen aansteken, brood en wijn voorbereiden. Dat doet hij in een ruitjesbloes. Pas daarna trekt hij zijn witte gewaad aan met bloemsjaal.

Er komt ook een organist op een soort Hammond-orgel spelen. Hij is een beginneling die slechts een paar akkoorden kan spelen en alleen heel langzaam. Maar, als de dienst eenmaal is begonnen blijkt hij over meer kwaliteiten te beschikken: hij is voorzanger en heeft een welluidende stem. Met zijn linkerhand speelt hij akkoorden, met rechts dirigeert hij het volk.

De seupele jongen/man die seksuele avances in mijn richting had gemaakt is ook in de kerk. Hij mag de collectegelden ophalen. Seupel, dat is wel de juiste omschrijving, zegt Bobby, en hij legt mij de ongeremdheden van verstandelijk gehandicapten uit. Dat weet ik ook wel, zeg ik, maar het is toch niet leuk.

Bij het elkaar vrede wensen gaan alle oude dames elkaar zoenen. Tot mijn verbazing doen ze lang niet allemaal mee met de eucharistie. En als de dienst haar einde nadert raken ze een beetje hun concentratie kwijt en zitten ze gewoon door de mededelingen en gebeden van de priester heen te praten.

Hoe langer je er zit, hoe mooier het is om al dit gedoe van al die mensen mee te maken. Is zulk volks geloof met al die vaste stramienen mooi of dom? Ook al kan ik het zelf zo niet beleven, ik geloof dat het mooi is.

Henks schuld

Met de andere Nederlanders die ook met Stap reizen nemen we de wandelroutebeschrijvingen van Henk door. We zijn het erover eens dat die niet altijd precies geformuleerd en up to date zijn. Dat betekent dat je regelmatig met de handen in het haar staat en wel in the middle of nowhere - wat kan Henk hier bedoeld hebben?

Vandaag doen Bobby en ik de gemakkelijkste inloopwandeling bij Las Rosas. Ook vanwege mijn nieuwe wandelschoenen. Het is bewolkt en koud (het zou ook eens niet) maar dat geeft niet. We hebben onze fleeces en waterdichte regenjacks. De uitbundige bloemen dichtbij en de verre uitzichten veraf maken veel goed.

Helaas. Zelfs bij deze eenvoudige 'inloopwandeling' verdwalen we al. Bij een wit huisje (dat geen huisje is) moeten we scherp naar rechts. Klopt dat wel? Laten we het toch maar toen, besluiten we. De conclusie - een uur later - is dat we daar waarschijnlijk toch linksaf hadden gemoeten. Ook al schreef Henk 'rechts'. Nu komen we in een verkeerd dal terecht. Dat scheelt zo weer een uur.

Een andere aanwijzing is een bruin huis omgeven door palmen. Dan zie je wel een bruin huis omgeven door bomen, maar niet door palmen. Uiteindelijk lopen we maar via de asfaltweg terug en proberen we niet elkaar de schuld te geven, want het is de schuld van Hénk. Het is een spirituele oefening in flexibiliteit en grootmoedigheid als je wandelt op zijn aanwijzingen.

Bij een restaurant - eindelijk koffie - krijgen we koffie met zure melk. Op het toilet is geen toiletpapier, wel hangt er een geïllustreerde instructie over het belang van handen wassen.

Men kan ook in een vakantieresort gaan, zeggen we tegen elkaar, een Club Mediterrannee ofzo. Dan weet je wat je betaalt en wat je krijgt. Maar dit is leuker. Ja dit is leuker.

Watjes

Ik voel me alsof ik de hele nacht doorgehaald heb, zegt Bobby. Ik dacht dat hij nog wel een beetje geslapen had. Het volksfeest was echt van 23 tot 04 uur. Watjes in de oren, dat kunnen we doen, maar het helpt niet echt. Verena, de Duitse eigenares van het huis, vraagt haar zes gasten bij het ontbijt of we 'mitgefeiert haben'. Nee, geen van de brave wandelborsten is ook maar wezen kíjken.

Het ontbijt is goed. Zo mooi en verzorgd. Wij gasten zijn alleen totaal uitgeput en stil.

Vandaag is halfbewolkt. Gelukkig. Vorige week was het boven de 37 graden en Code Oranje, vertellen twee Nederlanders die hier de rondwandeling maken. Mocht je echt niet wandelen.

Als ik naar de steile wanden om Agulo kijk, wordt het me bang te moede. Kunnen we hier niet ergens vlak lopen?

Vanavond is er vuurwerk.

Stern

Ik ben net twee etmalen weg en heb al twéé boeken gelezen. Van allebei ben ik onder de indruk, terwijl ik van de week net tegen de collegae zat te verkondigen dat er naar mijn indruk zo weinig noodzakelijke romans worden geschreven. Maar dat ik niet zeker wist of die stelling hout sneed, of dat ik gewoon te bezig ben om een beetje te lezen.

Dit 'Stern' van Thomas Heerma van Voss lag op de redactie. Het heeft een omslag dat sterk doet denken aan dat van Tirza van Arnon Grunberg. Ook van Ron van Roon. Eigenlijk wilde ik Daan Heerma van Voss lezen over zijn vergetelheid. Hoe deze beide Heerma van Vossen gelieerd zijn moet ik nog even uitzoeken.

Dit 'Stern' is een roman over onvergetelijk eenzame personages, die rondlopen en functioneren maar met niets en niemand echt contact maken/krijgen. Een onderwijzer uit Oud-Zuid wordt met prepensioen gestuurd en heeft niets meer om handen. Hij heeft een vrouw die een semi beroemde schrijfster is en een zoon Bram die alleen maar games speelt en niets tegen hem zegt. En na verloop van tijd een geadopteerd Koreaantje blijkt te zijn. Het is van een beklemmende alleenheid die je koud om het hart slaat. En geen verlossing.

Nu denk ik bij iedereen die ik aankijk: zou die ook zo alleen zijn? En: ben ik misschien in wezen ook zo alleen? Want elke mens is tenslotte alleen, in diepsten. Pfff.

San Marcos Evangelista 2013

Zijn we gevlucht voor Koninginnedag in Amsterdam, komen we hier in het dorpje Agulo terecht in de feestweek rond San Marcos Evangelista, met als hoogtepunt een muziekavond op het kerkplein met live muziek en dansen van 23u tot 04u onder ons raam!

Vooralsnog is het hier heerlijk warm en rustig en beeldschoon en een beetje Mexicaans. Op het dakterras komen we bij van de enerverende reis die al met al toch wel 24 uur duurde. Maar een locale Canariaanse lunch met Canariaanse soep, Canariaanse tonijn en Canariaanse aardappel (in zeezout gekookt) doet wonderen.

Krijg nog wel een onverholen oneerbaar voorstel in gebarentaal van een seupele man in de plaatselijke kerk die me naar het Maria-altaar lokt en me daar tot oneerbare handelingen probeert over te halen, maar verder is hier alles prachtig. Verpletterend heerlijk en prachtig mooi.

Ochtendstond

Reizen vereist wel uithoudingsvermogen, wilskracht en discipline. Na gisteren zes uur lang in een overvolle kinderrijke familievlucht in een heel krap vliegtuig doorgebracht te hebben - zonder te gaan gillen - gaat de reis vanochtend vroeg weet verder met de Fred Olsen-veerboot vanaf Los Christianos. Dus na het late diner bij volle maan aan het strand moeten we onmenselijk vroeg opstaan. De ochtendstond. Maar we doen hei maar mooi wel. Zonder zeuren.

Overstap op Tenerife

Na een dag vliegtuig vol onverdraaglijk luidruchtige gezinnen eindigen we voor onze overstap voor heerlijke salade met lokale wijn van hier aan het strand van Tenerife, nacht, volle maan... Wat een heerlijk einde van de dag. Morgenvroeg weer op voor de boot naar La Gomera.

Arke-Fly

We zijn ruim op tijd, anders zou je ontploffen van de ergernissen van het reisongemak. Alleen al het elektronisch inchecken, dat toch vooral bedoeld is om minder personeel te hoeven. Maar daar hapert zoveel aan dat er diverse dames naast moeten staan om ontploffingen bij reizigers voor te zijn.

Bij mij gaat het inchecken (in hall Departures 3) goed, tot het apparaat de boarding pas moet afdrukken. Dat doet-ie niet. Nou ja, enzovoort. Drie behulpzame dames en heren later blijkt dat Bobby's rugzak naar de 'Odd Luggage' moet, en dan we dan door de beveiliging in Departures 1 moeten. Het is meivakantie op Schiphol.

Gelukkig vinden we net op tijd een ligstoel voor een raam. God is genadig.

Neerlands troost in moede dagen

Het is zo'n prevakantiestressdag. Kwesties moeten opgelost die al weken hangen en waar je niet ná je vakantie nog eens weer mee geconfronteerd wilt worden.

Voor we morgen afreizen naar Canaria doen we uit eten bij de buurtchinees. Zij biedt troost in moede dagen. Waarom geeft de Chinees zo'n troost?

Deze Chinees heeft wel tafeltjes om aan te eten, maar ze is toch vooral afhaalchinees. Ze adverteert met de One Man Box voor slechts 5 euro. Dat doet vermoeden dat zij zich richt op de man-alleen als doelgroep. Wij eten hier zo eens per kwartaal op zondagavond en dan zie je die doelgroep niet zo, die komt blijkbaar eerder op de doordeweekse dag.

Vanavond zijn ze er echter in groten getale, het loopt in de tientallen, tot aan een groep brandweermannen toe. De eigenares weet van al haar klanten de sores op het werk, de gezondheid en de toestand van de moeder/schoonmoeder.

Haar echtgenoot in de keuken zien we jammer genoeg nooit. Hij moet daar in die keuken een hell of a job hebben. Vraag me ineens af: zou hij de oudere Chinees zijn die 's morgenvroeg in het Flevopark tai chi beoefent?

Lost in the stars

Het is de eennalaatste avond Weill alweer. Christoph wil vanavond heel veel laten luisteren zodat we al die interpretaties van al die Interpreten horen. Dat wij liefst alleen maar willen zingen snapt hij geloof ik niet. Hij is dól op alle muziek: 'Ik vind dat zo loik!' Hij glundert er zo bij dat je het hem allemaal vergeeft.

Ik schrijf netjes het hele rijtje nummers op dat hij laat horen. Maar daar zal ik u niet mee vermoeien. Ik heb al van trouwen bloglezers begrepen dat ze de afleveringen over Weill overslaan. Ik doe alleen het nummer 'Lost in de the stars'. Een van de laatste nummers van Weill, blijkbaar. Het is een evergreen in de USA, schijnt, maar hier tamelijk onbekend. De versie die hij laat horen kan ik niet vinden, wel deze Noorse Radka Toneff. Ook heel mooi!

Nou goed, dan doe ik ook Judy Garland:

Leed

Het is zo'n week dat ik voortdurend over het werk wil bloggen, hoe enerverend het is. En loop er steeds tegenaan dat ik dat niet doe. Dat dat niet bij mijn concept hoort. Maar vandaag wil ik er geloof ik wel iets over melden. Een aantal onderwerpen raakt me niet alleen professioneel, maar ook persoonlijk. 

Inhoudelijk is het een rampendag. Eerst lees ik over de uitspraak in de rechtszaak over de moord op een Wageningse boekverkoopster. Dat mag op dit blog. Het is het verhaal van een onderneemster van iets meer dan mijn leeftijd die valt voor een Marokkaanse loverboy van vijf jaar jonger die haar alle geld aftroggelt waarna hij haar vergiftigt. Je kan het je niet voorstellen dat het zo iemand overkomt. 

Daarna komt me het faillissement van boekhandel Vrolijk ter ore. Daar moeten we over berichten. Nu zal iedereen dat luidkeels gaan betreuren, maar we kopen met zijn allen blijkbaar geen gay & lesbian boeken meer, of in elk geval niet in de lokale gay & lesbian bookstore. Ik zet de berichten op de social media en dan verspreidt het zich. Kan het bericht er niet af? smeekt de bedrijfsleider.

Boekhandel Vrolijk ging open in 1984. Ik was daar bij. Ik zat in de redactie van Homologie, wij deelden de huur geloof ik met Vrolijk. Het was in de Voetboogsteeg.

De foto vind ik bij Cathelijne Berghouwer. Die is van jaren her, toen het nog feest was bij Vrolijk.

Had ik maar Iemand om Voor te Koken!

Het lijkt echt lente te worden. Tijd voor een frisse groenterijke Ovenschotel op het Balkon: vis met venkel, courgette en tomaatjes. Héérlijk. O! Was er maar iemand om voor te koken, om het meesterwerk van Danny de Munck te parafraseren. En een glaasje rosé mee te nuttigen! En meer van die lentedingen...

Vergiftigd

Het is een drama. Ik berichtte er geloof ik al eerder over, in mei vorig jaar denk ik, dat een Wageningse voormalig boekhandelaarster overleden was en waarschijnlijk vermoord, door haar vijf jaar jongere Marokkaanse geliefde slash echtgenoot. Vandaag heeft hij 18 jaar cel gekregen. Het staat uitgebreid in Trouw en in Elsevier.

En Omroep Gelderland heeft een 'reconstructie' van deze tragische liefdesgeschiedenis gemaakt. Het is misschien een beetje smakeloos om te plaatsen, maar ik ben ook maar een mens.

Kennis der natuur

Ik dacht dat eenden in paartjes (m/v) samenleven. Maar ik moet toegeven: ik heb weinig kennis der natuur. Op dit moment lopen de eenden bij mij in de buurt echter (nog?) in heel andere constellaties rond, alleen, met zijn tweeën of met zijn vijven. Wat te denken van déze leefeenheid? Doet me denken aan Arthur Japin en zijn twee mannen.

Rammelende fietsen

Er rammelt van alles aan mijn beide fietsen. De kettingen lopen spaak. Van mijn mountainbike slaat de ketting steeds een schakel over. Ofzo. Niet op één van de tien tandwielen, maar op alle schakelstanden. Ik kan niet bedenken wat er is, maar de fietsenmaker zegt dat ik een nieuwe ketting moet en een nieuwe stapeltje van zeven nieuwe tandwielen achter. Daar heb ik niet van terug. Dan moet dat maar.

Ik ga niet gauw naar de fietsenmaker, omdat Bobby zo graag fietsen wil maken. Hij is zelfs al een beetje verstoord als ik alleen al een fietsenmaker nóem. Maar hij is daar en ik ben hier, en er rammelt van alles aan mijn beide fietsen.

Bij mijn fietsenmaker werken allemaal bijzondere personages. Veel buitenlanders. Een Engelsman in een pyjamabroek, vandaag een Duitser in een broek vol scheuren. De eigenaar heeft waarschijnlijk een beroerte gehad  en is nauwelijks te verstaan. 

Ik vind dat een mooie winkel. Ontroerend. Ze werken precies en toegewijd. Ze snappen dat de mensen geen geld hebben. Deze week twee keer geweest. Nu rammelt er niets meer. Hoera.

'Ek Loop Die Pad'

Dia, die vorig jaar al kaartjes voor de Zuid-Afrikaanse zangeres Amanda Strydom gekocht had, is momenteel in Amerika. Ik voel mij zeer vereerd: ze heeft mij haar kaartje gegeven. Met Hani501 en Will ga ik naar de Kleine Komedie. Strydom is in Zuid-Afrika een superster, een levende legende. Ze ontving er al tal van onderscheidingen en prijzen.

In Nederland groeit het aantal fans. Ondersteund door drie topmuzikanten wisselt ze Afrikaanse fado af met stevige rock en romantische ballades. Wat een stem, wat een présence, wat een plezier, wat een perfectie, wat een emoties. Wat een prachtige avond!

Het is wel een beetje een dames-op-leeftijd-avond. Amanda geeft haar gehoor dan ook een prachtig rolmodel. Ze is van 1956, één jaar ouder dan ik dus, al zou ìk zeggen dat ze ouder is. Behalve om naar haar te luisteren is het ook fascinerend om naar haar lijf te kijken, dat heel anders is dan dat van jonge meisjes. Ze heeft een relatief groot hoofd en grote romp, en tamelijk dunne armen en benen. Voort de pauze draagt ze een legging met lang colbert, na de pauze een paarsfluwelen robe. Ze swingt en rockt en flirt. Dat is mooi, dat kun je blijven doen tot je tachtigste.

Dit is de titelsong van het programma: 'Ek Loop Die Pad':

En ze eindigt met het Pelgrimsgebed.

Bristol

Bij de mail zit een filmpje van het bliksembezoek aan de uitgeverij in Bristol (UK). Wat is dat alweer lang geleden. Wat was dát leuk!

Groen

De prenten met drie figuurtjes zijn veel en veel bewerkelijker dan de tekeningen met slechts één. Uren meer werk en meer precisie. Maar ze zijn ook leuker, moet ik toegeven. Deze kleuren zijn wel héél lente-achtig uitgevallen, maar eenmaal met die groene achtergrond begonnen is er geen weg terug. Ik vind ze een beetje té, maar Bobby vindt 't gelukkig mooi. Dat helpt, dan kan ik zelf ook wat milder kijken.

Wat doen die meisjes? Leggen ze de tarot? 

Rode Loper

Op naar de boerderette te Leerdam om de wandkleden te bekijken. Een leuke winkel met veel art deco-spullen, al is alles wel gloedníeuw.

De wandkleden liggen op een stapel en de eigenares laat ze zien, we mogen er niet zelf tussen rommelen. Dat is natuurlijk jammer. Het is goed ze te zien en te voelen, maar de bezwaren blijven hetzelfde als toen ik de kleden op internet probeerde te beoordelen. Formaat, kwaliteit, kleur, prijs. Ik wéét het niet.

Dus gaan we maar weer verder, naar Leerdam zelf, voor een versnapering op een terras aan de Linge. In Leerdam ligt de rode loper uit, voor een lokale catwalk, maar er is op die loper geen mens te bekennen. Het feest moet nog komen of is al voorbij. Kunnen Ann en ik hem ons toe-eigenen.

Mijn Eerste Meindls

Trouweloos als ik ben ga ik niet zoals beloofd aan carl Denig Amsterdam naar Carl Denig in Nieuwegein, maar naar Bever in de Jakobsstraat. Dat is tenslotte op spuugafstand van Bobby's huis. Daar hebben ze de Meindls al voor me klaargezet, maat 6. Wel even passen natuurlijk.

Een ijverig jongmens helpt me. Het is een jongmens met meningen. 'Heeft u geen wándelsokken?!?!? Waar loopt u dán mee?!?!? Katoenen sokken?!?' Ik loop al 55 jaar probleemloos zonder wandelsokken, maar nu denk ik vermoeid: Nou doe dan maar twee paar.... à € 19,95, dat wel.

Die maat 6 is volgens hem te krap voor mij, ik moet maat 6,5. Máár, helaas, net niet op voorraad. Hij probeert mij in maat 7 te kletsen. Ik ben een beetje vermoeid en vind alles best. Een gevaarlijke state of mind. Hij duwt mijn voeten in allerlei andere merken en kleuren als aubergine en mosgroen. Daar reageer ik gelukkig nog wel op. Ik wil middelbruine Meindls, sputter ik. Deze jongen heeft geen gevoel voor kleur of voor klanten met gevoel voor kleur.

Uiteindelijk worden we het eens over de Meindl Matrei Lady GXT. Ik krijg ook nog een tube impregneer mee, voor nubuck èn goretex. En nu moet ik in huis twee uur gaan lopen. In huis, benadrukt hij, niet buiten. Twee uur in huis? Hij weet niet wat hij zegt! Bobby's huis is maar 35 à 40 vierkante meter en overal staat wat!

Lepelenburg

Een plaatje voor iedereen die denkt: wat moet ze toch in dat stomme Utrecht? Ook Utrecht heeft zijn plekjes. Ontdek je plekjes. Dit plekje heet Lepelenburg. In de zomer zit het er bomvol picknickende mensen. Zoals 'ons' Vondelpark.

Ik ga lopend naar de vrijdagmiddag-stilte-meditatie in de Nikola. Al vooraf even afwinden. En ik doe het voor de gymnastiek: twee keer 33 minuten. Dat schiet op.

Sommige bomen worden al voorzichtig groen, sommige bloesems poppen uit. Veel ook nog niet. Het veld Lepelenburg is zonovergoten, maar alweer steenkoud. Niemand in de ligstoelen, geen picknickende mensen nog. Maar het komt, het komt.

Het Interview op Lucky TV

Woensdag heb ik een kwartier naar dat interview gekeken. Ik was bij Leen en we vonden dat we - als journalisten - móesten kijken. We vonden er niks aan. En dan nu de persiflage op Lucky TV. Enorm grappig, Vooral Máxima.

Little Keukenhof

Mijn Little Keukenhof wordt steeds mooier, al gaat t dit weekend geloof ik wel weer vriezen...Behalve 6 bakken paarse en lila violen heb ik nu 4 potten tulpen, 2 geraniums, 1 narcissen, 1 lelietjes van dalen, 1 allium (sier-ui), gerania, maar liefst drie azalea's, 2 pantoffelbloemjes. De munt en de aalbes komt uit zichzelf weer op.

Wie mooi wil zijn ...

Het haar heeft nodig weer een oranje boost nodig. Als ik dan toch bezig ben kan ik net zo goed die groene klei pasta van november op mijn gezicht smeren. Daar schijn je een prachtig poezelhuidje van te krijgen. 

Ik twijfel erg, maar Hani501 vindt dat t wel kan, deze foto. En dan moet ik erboven zetten: 'Wie mooi wil zijn...'

Riemer en Ekfa koken uit 'Plenty' van Ottolenghi

Woensdags kookt Riemer. Omdat ik gevraagd heb om een koolhydraat-arme maaltijd maakt Riemer puree van  knolselderij.

Ekfa maakt een prachtige groene salade van Ottolenghi. 

Uit zijn eigen kookboek maakt Riemer het toetje van mascarpone met citroensap en banaan, afgemaakt met kaneel. Dat kan ik natuurlijk niet afslaan. Hij is zo'n leuke kok: het kan natuurlijk niet uitblijven. Hij komt aanstaande zaterdag in de rubriek 'Thuiseten' van Nienke Denekamp in Het Parool.

Oppe schoenen

'Ik heb Timberland-schoenen', vertel ik mededeelzaam aan de wandelschoenenverkoper Carl Denig. 'Zodra ik ze aan doe krijg ik hele zere hielen. Ineens! Ik heb er jaren vol plezier op gelopen! Hoe kan dat?' 'Dan zijn ze óp', concludeert de verkoper. 'En bovendien: die Timberland-schoenen líjken wel wandelschoenen, maar ze zijn het niet.' Oppe schoenen, wat zijn dat?

Voor de trouwe lezer: die kan nog even lezen hoe het vorig jaar mis ging met de Timberland-schoenen op de Azoren. Met alle zwachtels en verbanden van dien.

We passen Meindls. Dat is het betere werk! 

Maar als ik Carls hellinkje afloop botsen mijn tenen tegen de neus. Dat moet je niet hebben. Ik moet een halve maat groter, maar die is niet op voorraad. Daarvoor moet ik naar het filiaal in Nieuwegein.Of zal ik stiekem naar Bever gaan?

Vandaag is de dag

Yes, ik ben er, in het Rijksmuseum! Om kwart over negen des ochtends valt het nog best mee met de drukte, zeker als je een Museumjaarkaart hebt. Dan kun je door de fast lane en scannen ze alleen je barcode.

Het is verpletterend prachtig en veel. Na een uur ben ik geheel overvoerd van alle indrukken. Volgens mij kun je hier beter wekelijks naar toe en dan één zaal per keer doen. Mét gids. En vooraf een boek over de vaderlandsche geschiedenis lezen, om de kennis op te schudden over de Tachtigjarige Oorlog en alle Stadhouders, om maar wat te nnoemen, zodat al die namen en jaartallen in een gespreid kennisbedje vallen.

Maar het is gewéldig. Weer ben ik heel erg trots op Amsterdam. De nieuwe culturele plekken voegen echt iets toe. Het duurt altijd wel even tot ze er daadwerkelijk zíjn, maar dan heb je ook wat. Eerst de OBA, toen het EYE, het Scheepvaartmuseum, vervolgens het Stedelijk en nu dit!

Om dit momentum te vieren ga ik het er eens lekker van nemen in het Museumrestaurant. Ze hebben een heel knappe logistiek, maar wel 'n beetje machinematig. Dat zal wel moeten als je zoveel duizenden mensen per dag moet verwerken. Ik neem ik een hele grote zoete appelgebak met veel slagroom bij mijn cappuccino. Voor het eerst sinds januari... (En nu niet denken, Lucie Theodora, wat een Zonde, maar: Mmmmmm!)

---------------------------------------------------

PS Blijkt dat het restaurant in de publieke ruimte is. Ik blijk uít het museum te zijn. Om elf uur is het veel en veel drukker geworden. Een suppoost bij wie ik het navraag zegt dat ik inderdaad weer door de ingang moet, en dat er heel veel fouten zijn in de routing. Alleen op de tweede etage kun je het hele pand rond lopen, op de begane grond en de eerste etage loop je steeds dood. 'En u loopt in uw eentje, dat is ook vervelend, maar dat gaat nog. Maar stelt u zich die bussen Japanners voor!' En er zijn ongeveer géén toiletten in de hall, vertelt hij, die openbare ruimte, waar mensen inmiddels in lange rijen voor de kassa staan, waar het restaurant en de museumwinkels zijn.

Tip aan mensen zonder Museumjaarkaart: neem een Museumjaarkaart, dat sowieso, of anders een e-ticket! Dan kun je ook door de fast lane.

Historie

Het is middernacht. Ik wil enorm niet naar bed. Zo ga ik - om mijn adresboek bij te werken - fotootjes van mijn familie en vrienden te googelen. Je stuit op de wonderlijkste portretten.

Op zoek naar een portretje van Zus4 stuit ik onder de naam Gerrit Vermij op een foto van mijn vroeggestorven Oom Jan.

En op de site Historisch Emmen staat een lerarenfoto die ook bij ons thuis prominent in het plakboek zat: de site heeft een lemma Christelijk Lyceum Emmen (CLE) waarin de geschiedenis van de school sinds 1949 uiteen wordt gezet.

Daar bracht Vati zijn hele werkend bestaan door. Alle mensen op de bovenste foto waren zijn professionele Umfeld en voor een deel zijn vrienden. Ze waren ook mijn middelbare schoolleraren. Sommigen hadden bijnamen, zoals Bullie, en Siepel, de leraren Nederlands.

De school aan de Baander is jaren geleden afgebroken. Nu staan er appartementencomplaxen en het nieuwe winkelcentrum. Veel Albert Heijn.

Avondloop

De meeste mensen in het park zijn aan het hardlopen. Bijna niemand kuiert. Ik ben toch echt voor kuieren. Rondkijken. Opsnuiven. Wat is die avondwandeling toch schitterend. De struiken en bomen botten uit als een gek, de eenden hebben ineens eendenkuikens, en de luchten maken je door hun licht en scherpte sowieso helemaal gelukkig.

'Freuds'

Er is feest in het Concertgebouw, ter gelegenheid van 65 jaar Palestina. Er hangen blauw-witte vlaggen. Er lopen mannen met zwarte bolhoedjes en vlechtjes en vrouwen in soepjurken en een kinderwagen. Die zie je nog wel in Antwerpen maar hier kom je ze niet zoveel (meer) tegen. Een Joodse vereniging heeft het gebouw afgehuurd. er is veel politiebewaking buiten.

Wij van de cursus worden allemaal ondervraagd en gefouilleerd.
- Wat doet u hier?
- Ik kom voor de cursus.
- Wat heeft daar in uw tas?
- Een map met partituren.

Enfin! Zing & Beleef Weill is verder weer feest. Christoph de dirigent bekent dat hij zich niet geheel gedisciplineerd aan de beloften van je projectleiding gehouden heeft, dat hij niet elke week linkjes gestuurd heeft, maar dat hij vanaf nu zijn leven zal beteren. Hij zal vanaf nu linkjes sturen.
- Kan dat misschien ook vooraf in plaats van achteraf?' vraag ik.
Hij verstaat mij niet.
- Of je die linkjes ook vooráf kunt sturen? Vóóraf? Vooráf?
Waarom verstaat hij mij niet? Is het de klemtoon?
- Wat zegt u?'
- VOORAF!'
Hij begint te giechelen.
- O! Vooraf! Het is een beetje Freuds dat ik u niet verstond.'

We behandelen vandaag Weills tijd in Amerika.  De musical / opera Street Scenes.

En of we nog wat leuke interpretaties van Weill weten. Dan laat hij die volgende week horen. Ik weet er wel een, zeg ik: Sven Ratke!

Puur suiker

Vinnie is weer een jaartje ouder geworden en heeft om dat te vieren een schaaltje zelfgebakken lekkers meegenomen. Merengue, heten ze, of marcones, of makronen. Het is puur suiker, hoor! waarschuwt hij. 

Ik neem een héél klein hapje, om te proeven, en dát is gevaarlijk! Zó lekker dat je al die dertig koekjes wel zo over je tong naar binnen wil laten glijden. Nee. Nee. Nee!

O Amsterdam....

Onlangs ben ik Facebook-vriend geworden van de site L'impression. Die publiceert elke dag een 20-e eeuws olieverfschilderij van Amsterdam. Zojuist plaatsen ze dit schilderij van de Dordtenaar Daan Mülhaus (1907-1981). 'Het doet verlangen naar de zomer. Bootjes op de grachten en volle terrassen. Kortom, summer in the city. Het schilderij is vermoedelijk in de jaren vijftig gemaakt ergens aan de Herengracht'

Birmees snoep

Reenske heeft snoep voor me meegebracht uit Myanmar, voorheen Birma. En groene thee, en een doorzichtig ei dat in de aarde is gegaard. Het snoep bestaat uit met zoet en zout en zuur gekonfijte vruchtjes.

We wandelen in de eerste lentezon langs het kanaal en nemen onze belangrijke gebeurtenissen en inzichten van de afgelopen drie maanden door. Dat zijn er nogal wat. En zo verschillend. Of niet?

Al ga je naar drie maanden naar Birma of al blijf je thuis, je komt overal al je thema's tegen.

De basiliek

Elke zaterdag is er om 17 uur Choral Even Song in de Nicolaaskerk, die nu Sint-Nicolaasbasiliek heet. Er zingt een Engels pubermeisjeskoor, het Girls' Choir of Southwell Minster. In het kader van het likken van de wonden is het fijn daar naar toe te gaan.

Mooi toepasselijk op alles is hun psalm 69.

1. Save me, O God, and that with speed / because the waters do / So very nigh my soul proceed, and enter thereinto

2. I sink full deep in mire and clay, / where I can feel no ground, / And in deep waters, where I may most suddenly be drowned.

 3. With crying I am weary, 1o, / my throat is hoarse and dry, My sight doth fail, looking also / for help to God on high.

4. My foes that guiltless do oppress / my soul, with hate are led; / In number sure they are no less / than hairs upon my head.

5. Though for no cause they vex me sore, / they prosper and are glad; / they do compel me to restore / the things I never had.

And so on and so on.

En dat klinkt zo:

Zoete broodjes

Ze hadden het voorspeld: vandaag wordt het 19 graden. Gewéldig! De hele stad loopt met bloemetjes te zeulen. Vanwege alle gebeurtenissen van de afgelopen week brengt Bobby mij vandaag allemaal roze en witte bloemetjes, voor op mijn balkontuin. Zoete broodjes bakken.

Wat is het heerlijk om al het dode hout weg te doen en fris en fruitig het jaar opnieuw te beginnen. En wel nú. Zoals elke lente weer.

Hij brengt ook een likeurtje voor me mee, genaamd Bittere Lijdens Troost, van distilleerderij 't Nieuwe Diep hier in het Flevopark. Die mag ik alleen met hem leegdrinken, en niet slempen met vriendinnen, bezweert hij. En met mate. Af en toe één glaasje.

Vooralsnog likken we de wonden van de week bij kopjes kruidenthee en genieten we van vette hommels in de viooltjes. Ik houd best van zoete broodjes. Leve de Zeeburgerdijk, zullen we maar zeggen.

Tree of life

Ik heb dringend behoefte aan iets nieuws gezelligs in mijn huis. Iets knus. De achterwand van de woonkamer is nog steeds leeg en wit. Ik zou er graag een wandkleed willen, maar het kleed dat ik mij droom kan ik niet vinden. Een keer in Denemarken zag ik er een in een toeristisch galeriegidsje, maar toen ik kunstenares in kwestie belde, zei die dat ze in Kopenhagen zat en dat dat kleed al lang verkocht was.

Als je op 'wandkleed' zoekt vind je allemaal rozen-kelims die ik op zich erg grappig vind, maar ze doen ook een beetje aan volle woonwagens denken en huilende zigeunerjongetjes.

Ann vertelt dat ze binnenkort naar Wenen gaat. Daar was ik ooit ook en zag ik in een museumwinkel een koperen object geïnspireerd op de Tree of Life van Gustav Klimt. Wat vond ik dat mooi. Maar het ding was niet goedkoop en waar moest ik kwijt? Ik twijfelde en deed het niet. 'Als je er tegenaan loopt, neem je hem dan voor me mee?'

Nu vind ik bij een winkel in een boerderij bij Leerdam twee kleden die ik wel mooi vind. De ene is een afbeelding van diezelfde Tree of Life, 70x70cm, kost € 70. De onderste is 70x100, die kost € 314. Die is misschien meer iets voor het kapelletje dan voor in de woonkamer...

Aardrijkskunde

Soms wilde ik dat ik weer naar school mocht. Gewoon alles overnieuw doen. Ook aardrijkskunde leren.

EuroShopper

Even een heel ander onderwerp. Misschien had u het al lang gelezen, maar ik had iets anders aan mijn hoofd. Wereldnieuws: AH stopt met het merk EuroShopper en dat heeft tot groot protest geleid bij Euroshopper-fans. Die zijn het niet eens met de transformatie van het budgetmerk naar 'AH Basic'. Het nieuwe 'AH Basic'-merk moet duidelijk maken dat Albert Heijn de concurrentie met Lidl en Aldi aankan. De eerste scharreleieren onder de nieuwe naam zijn deze week geïntroduceerd. Voor het einde van het jaar zal het EuroShopper-merk vervangen zijn.

Vaste fans willen er niets van weten. De website Ikbeneeneuroshopper.nl heeft al meer dan 40.000 bezoekers getrokken. Een speciale protestpagina op Facebook heeft al bijna 3000 'likes’ opgeleverd, zegt initiatiefnemerTom Seuren. De ES-producten zijn volgens hem immens populair onder studenten. Op de site zijn recepten en EuroShopper-toppers (bier, energydrink) en -floppers(spekreepjes) te vinden.

Zelf koop ik eigenlijk alleen de tomaten-in-blik van EuroShopper, en gerookte zalm, en soms als ik een zuinige bui heb wel eens geraspte kaas. In mijn achterbuurt zie ik wel dat ES immens populair is. Veel klanten kopen echt alleen maar Euroshopper.

Een brug te ver

De Martin Luther King Brug (of heet-ie de Meernbrug?) blijkt een brug te ver. Het feest gaat niet meer door. Morgen nemen we - hopelijk zonder kleerscheuren - weer afscheid van Leidsche Rijn. Het was een heftige maar korte droom.

'Wat zou ìk graag in Amsterdam wonen!'

Schoonmama te Maassluis loopt weer, zònder krukken. Helemaal los. De heupoperatie de dag voor Kerst heeft zijn werk gedaan. It's a miracle. Na al die maanden in de rolstoel kan ze weer tafel dekken, thee zetten, koken, afwassen en wat al niet. Wat een genoegen. 

Bij haar aan de eetkamertafel wachten we op het telefoontje van de makelaar. Ik geloof al lang niet meer dat het doorgaat en ga op Schoonmama's iPad alvast nieuwe woningen zoeken.

En dan komt het telefoontje. 'U heeft het huis,' zegt de makelaar. We zijn helemaal stil. En nu nog misselijker.

Ik loop naar het kantoor van Notaris Jansen aan de Haven van Maassluis voor foldertjes. 'O', zegt de mevrouw die mij ontvangt. 'Woont u in Amsterdam? En gaat u naar Leidsche Rijn? Ik zou zó graag in Amsterdam wonen. Maar nu woon ik hier.' 'In Maassluis?' 'Ja, in Maassluis. Vroeger woonde ik in Maarssen. Wat zou ìk graag in Amsterdam wonen.'

'Zeker de Liefde, dat u dan nu hier woont', opper ik. 'Ja', antwoordt ze, 'Wat zijn we volgzaam hè.' En dan vervolgt ze snel: 'Maar verder niet hoor, verder niet!'

Avontuur

We moesten het avontuur maar aangaan, zeggen we tegen elkaar. En zo hangen we de hele avond boven de fietskaart van Utrecht. Te kijken naar alle wegen en paden van en naar de Groenedijk.

We moeten de makelaar voor negenen bellen. Dan gaat het spel beginnen. Het huis is gewild, zegt hij. Als we het willen hebben moeten we omhoog met ons bod. Hoe ver willen we gaan?

Ik ben echt zenuwachtig. Je voelt dat in je hele systeem.

BR 075

Sta al een uur te staren naar bagageband 15. Het vliegtuig uit Bangkok is al lang geland, maar er gebeurt niets. Ik weet niet of Reenske haar oude telefoon nog heeft of dat ze daar eind december ook afscheid van heeft genomen. 

Ik was nogal op het nippertje en ben in de parkeergarage Kort Parkeren terecht gekomen. Nu ben ik bang dat die 6 euro per kwartier duurt. Maar dat ik als ik de bolide ga verplaatsen Reenske mis. Ze weet niet dat ik hier sta. Dilemma's, dilemma's.