Er staat nergens op de kerk hoe laat de H Mis begint. Dus gaan we maar naar binnen als de kerkklokken - die elk half uur de tijd slaan - anders slaan. De oude dames vóór de kerk gaan tenslotte ook naar binnen dus het zal zo wel beginnen.
We zitten er uiteindelijk ruim twee uur, want de Mis begint pas een uur later. De oude dames zijn daar om te zitten en te socialisen, zoals de mannen dat op het terras bij het café doen. Ze zijn er in vele soorten en maten, soms vriendinnen, soms zusters, maar ze hebben allemaal een mooie jurk en/of een mooi vestje aan en zorgvuldig gekapt haar.
De priester heeft geen hulpje en moet alle handelingen vooraf in zijn eentje doen. Kaarsen aansteken, brood en wijn voorbereiden. Dat doet hij in een ruitjesbloes. Pas daarna trekt hij zijn witte gewaad aan met bloemsjaal.
Er komt ook een organist op een soort Hammond-orgel spelen. Hij is een beginneling die slechts een paar akkoorden kan spelen en alleen heel langzaam. Maar, als de dienst eenmaal is begonnen blijkt hij over meer kwaliteiten te beschikken: hij is voorzanger en heeft een welluidende stem. Met zijn linkerhand speelt hij akkoorden, met rechts dirigeert hij het volk.
De seupele jongen/man die seksuele avances in mijn richting had gemaakt is ook in de kerk. Hij mag de collectegelden ophalen. Seupel, dat is wel de juiste omschrijving, zegt Bobby, en hij legt mij de ongeremdheden van verstandelijk gehandicapten uit. Dat weet ik ook wel, zeg ik, maar het is toch niet leuk.
Bij het elkaar vrede wensen gaan alle oude dames elkaar zoenen. Tot mijn verbazing doen ze lang niet allemaal mee met de eucharistie. En als de dienst haar einde nadert raken ze een beetje hun concentratie kwijt en zitten ze gewoon door de mededelingen en gebeden van de priester heen te praten.
Hoe langer je er zit, hoe mooier het is om al dit gedoe van al die mensen mee te maken. Is zulk volks geloof met al die vaste stramienen mooi of dom? Ook al kan ik het zelf zo niet beleven, ik geloof dat het mooi is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten