Het is al een eind na elven als ik besluit dat het gezellige avondje uit voorbij is. Buiten blijken mijn fietssleutels zoek. Cas rent nog gedienstig Studio/K terug in, komt dan terug en zegt nee. Of hij alleen gekeken heeft waar wij zaten of dat hij ook iets gevraagd heeft: ik weet het eigenlijk niet. Ik ga maar lopend naar huis. Het is twintig minuten, dus dat gaat.
Maar als ik wakker word ben ik er niet gerust op dat mijn mooie mountainbike daar maar buiten staat te staan. Los. Met twee zware sloten, dan dan weer wel. Maar toch. Dus ben ik om half acht wéér bij Studio/K en zeul ik de fiets op mijn schouder naar huis. Het is een troost dat er nog maar weinig mensen bij de weg zijn. Niemand vraagt: wat loopt u daar met een fiets met sloten? Bent u een fietsendief?!?
Einde middag besluit ik toch nog even om te rijden langs Studio/K. Nee heb je, tenslotte. Want hoe krijg je zulke solide sloten ooit stuk? Betekent dat ijzerzaag kopen en vele uren zagen? En dan ligt bij het café mijn setje sleutels gewoon in het laatje achter de bar. Is dit het? Ja dat is het. Wat een gedoe weer. En allemaal totaal onzinnig en voor niets. Bobby is blij voor mij, maar zelf een beetje teleurgesteld dat niet weer een mooi nieuw stuk gereedschap kan kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten