Na het boekenweekgeschenk van Tommy Wieringa begin ik in het boekenweekessay Arctisch dagboek van Jelle Brandt Corstius. Het is zo populair, begreep ik nog in Nederland, dat het bijgedrukt moet worden.
Hij beschrijft een cruisereis met veel bejaarden, waarschijnlijk een NRC-teis waar hij als Rusland-kenner een aantal lezingen mag houden. Het gehoor vindt dat hij te weinig diepgang heeft en te weinig Dostojewski citeert, en steekt de kritiek niet onder stoelen of banken. En anders willen ze wel hun levensverhaal aan hem kwijt. Jelle verstopt zich al snel in zijn hut zonder ramen. Liever dat dan onder die mensen.
Het is ook echt goed en leuk en geestig en smaakt naar meer. Wat een boel meer nederigheid en zelfrelativering dan de zelfingenomenheid Tommy Wieringa. Of de laatste werkelijk zo zelfingenomen is weet natuurlijk niemand, maar dat is wel wat hij uitstraalt. Jelle Brandt Corstius daarentegen is verlegen, duikt liefst onder, roept de dingen over zich af, geniet van kleinigheden, onbenulligheden, en ergert zich (mede daardoor?) ook enorm aan andermans onbenulligheden. Ja lekker boekje, veel te dun, smaakt naar veel meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten