Gescand

Vandaag begint de 'taxi'-dienst met de getergde mevrouw in de Zeeheldenbuuurt, die als eerste om 09u op mijn schema staat, wat ik vanaf de parkeergarage in Overvecht (waar onze auto’s ‘s nachts staan) nooit kan halen. Ze is weer woedend, want ze moest om 08.45 ergens zijn. ‘Ik doe voetreflextherapie, maar u weet natuurlijk niet wat dat is’, moppert ze. Maar na haar gaat alles gemoedelijk: louter lieve dames. 

Één keer heb ik een half uur geen rit en een keer drie kwartier. Die laatste ‘pauze’ ga ik thuis plassen en koffie drinken. De eerste ‘pauze’ wachtte ik in de straat in kwestie. Dat was het deftige Tuindorp, daar is betaald parkeren. Ik denk: als ik in de auto zit te wachten, dan is dat geen probleem. Maar dan reken je buiten de handhavers. Na een kwartier een handhaver op een brommertje. Een Hindoestaanse man. Ik zit nog een beetje naar hem te kijken en te peinzen over dat ik het idee heb dat er bij die ‘handhavers’ best veel Hindoestanen zitten en hoe dat komt. Dan komt er ook nog een tweede bij. Het ziet er niet goed uit, al spreken ze mij niet aan, dus ik draai mijn raampje maar erna open en vraag: ‘Ik sta hier te wachten op iemand, dat is toch geen probleem?’

‘Jawel’, zegt de handhaver streng en bars: ‘U staat hier al 20 minuten zonder te betalen, er staan overal borden dat het betaald parkeren is, dus u krijgt een boete.’ ‘Ja maar...’  Maar de man op het parkeerbekeerbrommertje is onvermurwbaar. ‘Dat vind ik wel heel sneu’, zeg ik. ‘Sneu!?!’ snauwt hij. ‘Ja sneu. Ik doe vrijwilligerswerk en rijd oude mensen van A naar B. Hier moest ik even een kwartiertje stukslaan.’ Hm. Hij bekijkt de auto, overlegt met zijn compaan, doet allemaal handelingen op zijn boordcomputer en geeft me dan absolutie. ‘Maar de volgende keer gaat u onherroepelijk op de bon. OnHerRoePeLijk.’ 

‘Hoe weet u trouwens dat en hoe lang ik hier sta?’ vraag ik nog. ‘U wordt gescand.’

- Scanauto parkeerbeheer Utrecht:

https://www.utrecht.nl/wonen-en-leven/parkeren/parkeren-bezoeker/op-straat-parkeren/parkeerhandhaving-met-scanauto/

De kroon

Mijn maandabonnement op Netflix heb ik er al ruimschoots uit. Drie jaargangen The Crown heb ik gezien: maar liefst 3x10=30 afleveringen. Heel veel Britse adel en Britse geschiedenis. Heel boeiend en goed gemaakt. Alle personages gaan voor je leven. Prins Philip met zijn fascinatie voor luchtvaart en de landing op de maan; Prins Charles met zijn eigenzinnige kunstzinnige gevoelige karakter, the Queen die niet kan huilen, al hun overlevingsstrategieën... Inmiddels ben ik behoorlijk eager om de vierde jaargang te zien, nú, maar dat is nog even wachten. 

Onderhoudsdag

Er zijn diverse op zich kleine klusjes die ik almaar uitstel. Ze kunnen ook volgende week maar dat zeg ik elke week. Het geeft lucht als je de dingen eindelijk eens doet. De achterruitverwarming van de bolide werkt niet naar behoren en glimmende Toyota-embleem van de voorklep is kwijt. De e-bike moet nodig naar de fietsenmaker voor een nog gratis servicebeurt. Er moeten medicijnen gehaald. Het haar is een woestenij. En ga zo maar door. Dus wandel ik naar alle middenstandsvrienden uit de buurt. Dirk van de garage, Peter van de fietsenmaker, het Poolse maisje... alleen de apothekeres heeft geen naam. Daar werken zoveel assistentes, daar ken ik niemand persoonlijk. En zij mij niet.

Gisteren was Hani501 op bezoek en deden we een uitje naar Café De Leckere bij de Werkspoorkathedraal. Kon ik leuk vertellen over de geschiedenis van Zuilen en de kanalen en de sporen. Over wonderlijke wijkjes, de middenstand en het museum. En bij het café liepen we directrice van mijn taxibedrijf tegen het lijf. Zij ging met een stuk of twaalf klanten van onze taxi daar lunchen. Cadeautje van een sponsor.

Dan voel je toch wel dat je hier tamelijk thuis geraakt bent. Ruim vier jaar deed ik erover.

Te Huizen

Dit is de Hema in Huizen. Niet dat het belangrijk is maar vanwege de verhaallijn ‘pastaborden’. Huizen zou vanaf mijn huis 30 minuten rijden zijn, en Vianen en Loosdrecht 25 minuten, dus ik kan best naar Huizen. Ik heb twee uur tijd, dus dat moet makkelijk lukken. Alleen: ik ken Huizen eigenlijk niet. Op Google zie ik dat de Hema daar in een soort voetgangersgebied ligt, dat misschien ook wel een winkelcentrum zou kunnen zijn, zoiets als Bisonspoor in Maarssen of winkelcentrum Overvecht. Die associatie is er omdat ik van Huizen alleen maar oneindige wijken doorzonwoningen uit de jaren zeventig, tachtig, negentig ken. Marg zus woont er. 

Google Maps leidt me naar het centrum, waar ik een Gemeentehuis zie, een grote bioscoop, en een gebouwencomplex dat een winkelcentrum zou kunnen zijn. Parkeerplaatsen te over maar allemaal bezet: nergens een plekje vrij. En dat op een doordeweekse ochtend. Why? En waar is de Hema?!? Die 30 minuten heenweg worden al gauw 45 minuten. En het stormt en regent. Brr. En dat allemaal vanwege een paar pastaborden. 

Uiteindelijk vind ik toch het echte centrum en  de winkelstraat, parkeer ik onder de kerk, kuier ik over de Markt naar de Hema en kan ik de borden zo meenemen van de klantenservice. De cassier is een Utrechter, uit Hoograven. Maar nu in Huizen. Helemaal uit Utrecht voor zes borden? vraagt hij verbijsterd. 

Enfin, ik kan het wel weer afstrepen van mijn to-Do-lijst. Bij thuiskomst vraag ik Bobby maar of hij de keukenkastjes wil herinrichten, want we hebben ineens twee serviezen; die van wijlen Schoonmama en die van mij. Beetje veel. Het past niet meer. Kastjes vullen kan hij goed.

De helleborus

Als eerste bloeit de helleborus. Hij staat al twee jaar te niksen in mijn voortuintje. Mien toentje. De helleboris is prachtig, als hij bloeit, en hij valt op want hij bloeit in de winter. Als enige. Ook in échte winters. 

Ik heb indertijd helaas niet zo'n mooie witte gekocht, wist ik veel, maar een soort met lichtgroene bloemen met paarse zweem. Of hij wordt nog wit. In de geveltuin om de hoek staan wittere hellebori. Ook net in bloei. 

Het gaat bijna beginnen met de bloembollen. Op de Carnegiedreef (in Overvecht) waar ik wekelijks met de taxi tijd bloeien de narcissen al. 

De pastaborden

Om even terug te komen op de pastaborden: Bobby moppert een beetje dat we nu wel nieuw servies hebben maar geen diepe pastaborden. En hij houdt zo van pasta. Op zijn verjaardag kreeg hij het klassieke Italiaanse kookboek De Zilveren Lepel - Pasta. Ik bedoel maar. (Voor wie deze verhaallijn gemist heeft: lees de hier de december-misère even na. Ik wilde nieuw servies voor het kerstdiner en koos de Rome-serie van de Hema.) Toen ik laatst bij Zus3 in Den Helder was kwamen we toevallig in haar Hema en zag ik nog één pastabord van de serie. Dat vond  ik toen maar weer zo één. Dus die kocht ik niet. Had ik misschien toch moeten doen.

Nu zijn de Rome-pastaborden helemaal van de website van de Hema verdwenen. Maar via Google vind ik ze toch. Ze zijn nog steeds niet leverbaar, maar 'check de winkelvoorraad'. In Almelo en in Baarle Nassau zijn de borden - als je de Hema-site mag geloven - ruim voorradig, maar dat zeiden ze toen in december ook over Utrecht, wat niet waar bleek. 

Om het nu systematisch aan te pakken bel ik eerst maar eens naar de algemene Hema Klantenservice. Die weten het ook niet. Ik ben - blijkt - veel handiger met hun systeem dan zij. Ze kan niet zeggen of en wanneer die pastaborden weer in het assortiment zijn. Ze kan ook niet een mailtje sturen als de borden er weer zouden zijn. Er is geen reden om aan te nemen dat de betreffende borden helemaal uit het assortiment zijn, ook al zijn ze van de website af, maar verder weet ze het ook niet. Nee, ik kan de borden niet opgestuurd krijgen uit een van die winkels, mochten ze nog ergens op voorraad zijn, als ik ze vind (dat moet ik zelf doen) dan moet ik er zelf naar toe. In Utrecht en Maarssen heb ik in december tevergeefs de Hema’s afgefietst, maar als ik iets verder in de omgeving rondneus lijken ze 'ruim op voorraad' in Loosdrecht (heeft Loosdrecht een Hema?) , in Vianen, in Huizen. 

Ik weet niet waarom, maar ik bel met Huizen. Klantenservices in dorpen zijn veel aardiger dan die in grote steden. En waratje: Hema Huizen heeft nog zes Rome pastaborden! Ze legt ze opzij, zegt ze, en ik kan ze komen oppikken. Ik had me geheel ingesteld op een oeverloze zoektocht, was dit het al!

De kroon

De revalidatie is teruggeschroefd naar eens per week. Wel moet ik de vele oefeningen thuis blijven doen. Want ook al denk/hoop ik soms dat het nu wel vanzelf beter gaat - wishfull thinking - dat is wel een beetje maar niet echt zo. Als ik niet steeds oefen wordt de pols weer stijver en pijnlijker. De oefening met het strekken van de pols (minstens een uur achtereen) is moeilijk omdat ik erg moeilijk een uur kan stilzitten. We hebben alles geprobeerd met spalken en dynabands, maar dat wil niet. Daarom heb ik weer een abonnement op Netflix genomen en ben ik helemaal into de serie The Crown.  Heel goed, heel verslavend. Zo zit ik zo een uur stil aan tafel met zo ver mogelijk gekromde pols.

Het ‘wrede meisje’ dat mij behandelt kijkt ook The Crown. Iedereen kijkt naar The Crown. Ook zij heeft soms moeite te geloven wat er allemaal gebeurt bij de Britse Royal Family en gaat dan googelen. Dat krijg je als die royals je niet zo interesseren. Maar het is allemaal waar.

We bespreken ook nog even het tutoyeren, want na het onverwachte ‘u’ een paar weken geleden zegt ze nu ineens weer ‘jij’. Ze heeft een functioneringsgesprek gehad en de kwestie en al haar overwegingen doorgenomen. Ze mag blijven, en ze mag ook weer ‘jij’ tegen mij zeggen.

Schalkwijk

Ik had er nooit van gehoord, tot mijn medekoorlid/boerendochter vertelde dat ze uit Schalkwijk komt en nu komt Will met het voorstel om het Klompenpad te Schalkwijk te gaan lopen. Het ligt bij/onder Houten, tussen het Amsterdam-Rijnkanaal en de Lek in, en het schijnt prachtig te zijn. Will en ik verzamelen bij het TOP-punt Eiland Schalkwijk, bij een pannenkoekenrestaurant, 25 minuten rijden van mijn huis, te bereiken via de A27. Een onbegrijpelijke route. 

Eerst lopen we een stuk langs het spoor, de trein naar Culemborg, dan gaan we het land in langs oude boomgaarden, dan allemaal bunkers uit WO-II, en dan forten van de Hollandse Waterlinie, tot we de Lek bereiken wat het doel en altijd weer een grote vreugde is. De lucht en de ruimte van de Lek. Aan de overkant ligt Everdingen. 10 km. Een echt TOP-uitje.

Star Wars IX

Nol had een cadeau bedacht voor Bobby’s verjaardag: een avondje Star Wars in de nieuwe megabioscoop Kinepolis bij de Jaarbeurs. Met zijn vieren. Zij hebben een verleden met Star Wars. Ik ben niet zo op het genre ingesteld. Het is veel visueel spektakel met veel personages en meestal snap ik helemaal niet wat er gebeurt. Niet wat het plot is, wie de personages zijn, waar de oorlog over gaat en waar we überhaupt zijn, om maar wat kwesties te noemen. Maar ik ben geen spelbreker dus ik ga mee. 

Allereerst ga ik altijd alleen maar na de kleine bioscopen met kwaliteitsfilms in de binnenstad: Louis Hartlooper en Springhaver. Dit Kinepolis naast de Jaarbeurs is andere koek. Groot Groter Grootst. 3D, 4D. Enorm grote zalen met mega-projectieschermen en megabakken met popcorn. En een entree in een ongelofelijk stenige ongezellige onpersoonlijke omgeving. Alleen de omgeving is een soort Metropolis.

De stoelen zijn goed. Ruim en het zit lekker. Dat compliment aan deze bioscoop klopt. Van de reclame en voorfilms word ik al bijna misselijk, zo druk en veel. Allemaal geweld en achtervolgingen. Ik waarschuwde Ernie maar vast: het kan zijn dat ik tijdens de film in slaap val, uit pure afweer tegen het spektakel. Zij snapt er niets van. Zij vinden Star Wars ontzettend leuk. 

Achteraf valt het best mee en vond ik het wel leuk. Ik snap inderdaad het verhaal niet, wie wie is en hoe de relaties zitten, wie tegen wie vecht en waarom. Maar zij snappen dat eigenlijk ook niet en genieten er desondanks enorm van. De tweede helft raak ik wat aan het spectakel gewend en kijk ik zonder in slaap te vallen. Ik ben zelfs zo nieuwsgierig dat ik mij kan voorstellen dat ik deel I t/m VIII op video zou gaan kijken.

 

Helden

Bobby gelooft zijn ogen niet als hij mij voetbalplaatjes ziet inplakken als hij thuiskomt van het werk. Ik spaar de voetbalplaatjes al jaren wel, meestal geef ik ze aan onze buurjongen, of ik deel ze uit in het winkelcentrum aan de horden smachtende kinderen achter het hek, maar dit jaar kijk ik veel meer voetbalwedstrijden dan vorige jaren en natuurlijk wil ik de namen van de spelers van de Eredivisie eindelijk ook wel onthouden. Dus heb ik bij AH het plakboek gekocht en plak nu ook ik trouwhartig in. Bobby is allereerst Feyenoord-fan, en dan Sparta. Ik ben eerst Ajax-fan en dan AZ. Voor mij valt er dus meer te genieten. ‘Ben je niet een béétje voor Emmen’, vraagt hij steeds, maar nee, ik ben niet een béétje voor Emmen.

Milka-reep

Tweede taxibeurt deze week. Ik wil er achter komen of de tegenslagen afgelopen maandag toeval waren of structureel. Toen zat ik steeds meer dan een kwartier achter op schema. En kreeg ik ds de hele tijd kleumende en mopperende mensen in de auto. Ik vind het schema te krap maar de directrice wil (mij) niet minder ritten geven. Gewoon helemaal meedraaien of niet. Volgens haar is het gewoon een kwestie van inwerken en wennen.

Mevrouw met het hoge spierwitte witte suikerspinkapsel van de kapper gehaald. Ze gaat eens per twee weken. Een mevrouw naar de fysiotherapie gebracht. En weer terug naar huis. Ze heeft een zwak trilbeen dat weer sterker moet worden. Twee mevrouwen met zware boodschappentassen aan hun rollators van het grote winkelcentrum gehaald. Een Marokkaanse mevrouw met drie dochters van het buurtcentrum naar huis gebracht. Ik ken u heel goed, zegt ze. Ik u ook, zeg ik, ik heb u vorige week bij het CBR gehaald! De dochters vinden het een chille auto. Een mevrouw naar een gezellige middag in de kerk. De meeste dames zijn vrolijk, van één krijg ik een Milka-reep, maar een is bozig omdat ik vijf minuten te laat ben en ook nog het adres in de Tomtom moet typen. Voor haar ben ik het toppunt van onbekwaamheid. Al met al is het een succesvolle middag zonder stress.

Insomnia

Afgelopen weekend hoorde ik op de radio een interview met journaliste Carlijn Vis en las ik in de krant een interview met fotografe Annabel Oosteweeghel, beide over de tentoonstelling-met-boek Insomnia over mensen met slapeloze nachten. Ze praatten er heel prettig open over, vond ik, opvallend zonder oplossingen en meningen. Er zijn ontzettend veel mensen die aan slapeloosheid lijden. Soms geven zij zich een tijd over aan pillen of slaapdeskundigen, maar doorgaans helpt dat niet echt, en zijn ze overgeleverd aan zichzelf en de nacht. De gedachten stopzetten, dat zeggen slapelozen is het allermoeilijkst. De vermoeidheid en wanhoop en eenzaamheid zijn onbeschrijfelijk alleen. In de slapeloze nacht is relativeren bijna onmogelijk. veel praten slapelozen er niet over, van mensen die de ervaringen van slapelozen aanhoren komen nogal snel met ongebreideld ongevraagd advies. 

De fotografe hoorde zo vaak mensen praten over slapeloze nachten, niet kortstondig maar jarenlang, dat ze besloot er een fotoserie over te maken. Want de wereld waar de slapeloze in de nacht in terechtkomt is een heel andere dimensie van het bestaan. Ze fotografeerde de mensen niet in hun eigen huis, maar in een huis dat ze ervoor huurde en ensceneerde.

Omdat ik zelf ook jarenlang weken van slapeloosheid heb gekend (het kwam en ging) was ik nieuwsgierig wat ze gemaakt heeft en hoe het daar hangt. Dus reis ik af naar Zwolle, naar Museum De Fundatie, waar een heel andere hoofdtentoonstelling hangt, met/over kunstenaars uit de buurt van Leipzig, met veel vervreemdende landschappen zonder mensen, maar deze tentoonstelling treft me meer. Een zaal is het slechts, donkerblauwe wanden, foto’s van slapeloze mensen, sprekende citaten en een prachtig sferische soundscape.

We zien mannen en vrouwen, oud en jong, in bed, op de grond, tussen de deurposten, in een vloerkleed gerold, in bad, buiten, wandelend in een nachtpon. duistere omgevingen, wondere lichtinval, ongemakkelijke houdingen. 

Outfitcommissie

Dit nummer 'Four arms, Two Necks, One Wreathing' van Thomas Weelkes staat vandaag weer op de kooragenda. Vorige week ook al. Dat gaan we vast zingen, komend optreden. We moeten nog een stijl kiezen. De dames van de groep 'Court and Country' (zie tweede filmpje) zijn wel het grappigst.  

Ik zet het filmpje in de koor-app, hoewel de koor-app daar nadrukkelijk niet voor bedoeld is. Die is voor mededelingen van de dirigente en voor muziekbestanden. Geen ziekmeldingen en beterschapswensen. Toch doen mensen dat soms wel. De dirigente is haar eigen regels even vergeten en reageert op het filmpje met een hartelijk Hahaha. Een mede-alt pruttelt: ‘Dat staat mij niet.’ Waarop Inge uitlegt: ‘Het staat die dames óók niet.’ Ja dat waren zó víer appjes.

Natuurlijk volgt er een standje van het bestuur. Corrie giechelt: ‘Ik vond het een heel leuk  filmpje, vooral omdat het van jou was. En ik wíst dat je op je donder zou krijgen.’

Opzeggen

Al jaren stoei ik met mijn abonnement op Vrij Nederland. Vrij Nederland is een oude waarde in mijn leven, een oude vriend. Ik gun ze wel een abonnement, maar ik vind het blad veel te dik en ik lees doorgaans maar een of twee artikelen. En voor oud papier vind ik het te duur. 

Toen het een tijdje terug van een weekblad een maandblad werd nam ik weer een halfjaar-proefabonnement, maar toen gebeurde hetzelfde, dus dat verlengde ik maar niet. Om toch op de hoogte te blijven abonneerde ik mij op de nieuwsbrief: dan kreeg je met enige regelmaat een link naar een artikel. Tot mijn verrassing las ik die steeds wel. Daarom koos ik een online abonnement voor €4,90 per maand: dan kreeg je elke dag een link naar één artikel. Ik kan VN ook in Blendle lezen, maar die 4,90 per maand gun ik ze. Dat is toch maar liefst € 58,80 per jaar. (Inclusief de papieren editie, kost een abonnement momenteel € 7,50 per maand, ofwel € 90).

De wereld van de abonnementen was decennia lang mijn wereld. Redacties en uitgeverijen hebben het niet gemakkelijk met de transitie van papier en online. Met het grillige gedrag van lezers. Met de hang naar gratis informatie. Hoeveel conferenties over businessmodellen ik wel niet bijgewoond heb. Bij VN stoeien ze er ook mee. Nog niet zo lang geleden is ook daar vrijwel de hele redactie de laan uitgestuurd. En ik ben alleen nog consument.  

Net komt er een mail in de mailbox van de hoofdredacteur himself, dat ze heel blij met me zijn als online abonnee, maar dat ik vanaf nu wel ik minder artikelen ga krijgen. Hoevéél staat er niet bij. Maar wel ‘relevanter‘ en ‘urgenter‘. En in elk geval regelmatig een column. Sorry Leen, maar ik ga eerst maar eens opzeggen. 

En vervolgens geraak ik in een krankzinnige opzeg-procedure. Het lijkt wel satire. Aanmelden kun je met alleen je e-mail adres, maar voor het opzeggen willen ze alles van je weten en uiteindelijk blijkt het opzeggen per opzegbrief per post te moeten, waar ik in de mail een pdf voor ontvang, die ik moet printen en in een brievenbus gooien. Of zij verzorgen die brievenbuspost voor me online à €3,99. Belachelijk. 

Het fijne met online abonnementen op bijvoorbeeld Netflix, Spotify, Blendle, Kobo, is dat je ze any moment online en ook op de telefoon kunt starten en stopzetten. Dat maakt de drempel laag en een abonnement is zo genomen. Dat bemoeilijken van opzeggen is zo old school. Daar win je geen zieltjes mee. Hier word ik echt chagrijnig van. Ze verdienen gewoon geen online abonnementen.

Je blijkt je abonnement ook telefonisch op te kunnen zeggen. Kim van de klantenservice zegt dat het een extra service is om de brief per post te kunnen opzeggen. Vanavond na 19u krijg ik een bevestigingsmail.

Consumentenbond over opzeggen:

https://www.consumentenbond.nl/nieuws/2020/online-opzeggen-vaak-moeilijk-gemaakt

Star

De succesvol-naar-werk-cursus aflevering 4 gaat over competenties en de juf legt ons de Starr-Methode uit. Starr staat voor Situatie-Taak-Actie-Resultaat-Reflectie. Het is een manier om over je competenties te vertellen zonder dat je ze als zodanig benoemt. We krijgen de opdracht om een gebeurtenis te noteren waar we erg trots op waren. Trots op onszelf. Mag werkgerelateerd zijn maar ook privé. 

Die opdracht vind ik een stuk leuker dan het rondje hoe-gaat-het-sinds-vorige-week-met-ons? Ik kan wel tien dingen bedenken waar ik trots op ben. Dus ik maak een rijtje van tien en kies het blog dat ik maakte voor het Festival Oude Muziek, alweer anderhalf jaar geleden. 

Ik geef de juf een compliment dat ik dit echt een leuke opdracht vind. Dat zie ik, zegt ze, je straalt helemaal. Het is veel leuker om over dingen te vertellen waar je trots op bent dan ietwat sneue antwoorden te geven op de vraag: Heb-je-al-werk-gevonden, of: Solliciteer-je-nog? Misschien moet je meer conversatietechnieken toepassen zoals politici dat doen, tipt de juf, die hebben ook altijd een paar cases of anekdotes paraat om het gesprek een beetje in de gewenste richting te sturen.

Daarna doen we ook nog de kernkwadranten en kernkwaliteiten van Daniel Ofman. Dan is het wel weer genoeg.

Grace en Frankie

Ben weer (even?) lid geworden van Netflix en ben weer ‘Grace & Frankie’ (seizoen 6) aan het binge-watchen. Bij mijn vorige lidmaatschap bekeek ik de eerste vijf seizoenen van die serie in een paar avonden achter elkaar. Daar schrok ik zo van (dat ik zo snel en hevig verslaafd was) dat ik maar weer lid af werd. 

Nu kijk ik zo weer 5 afleveringen achter elkaar. En de volgende avond weer 5. Wat is dat toch een verrukkelijke serie. De vier hoofdpersoon zeventigplussers zijn allemaal wel erg slank en well to do, ik vraag me af hoe de serie zou zijn met wat minder rijke types. Maar al met al is het een mooie mix van humor en liefde en ironie en misverstanden. 

Taxi!

Het is best een druk werkdagje vandaag. Het taxibedrijf werkt met ritten van een kwartier, ongeacht de afstand. Dus ik begin bij een mevrouw die naar een adres moet waar ik een kwartier later arriveer en dan moet ik dus al op het volgende adres zijn. En zo begin je met achterstand, die niet meer in te halen is. De coördinator die ik gevraagd heb om drie in plaats van vier ritten per uur lijkt niet zo geneigd erop in te gaan, maar ik houd vol. De passagiers krijgen een te late taxi en gaan mopperen, en ik probeer wel alles heel zen te doen, maar schiet na twee uur toch ook in de stress. 

Het is een combinatie: én de straten en de handige routes die ik niet ken, en de rollators, hoewel dat al weer beter gaat. De Surinaamse oude mevrouw die vaak visjes voor de medebewoners haalt gaat ook vandaag visjes halen. Ik tref ook een mevrouw die altijd in het Boekenvak heeft gewerkt, bij Kluwer, en die het geweldig vindt om daar met mij over te praten. De nieuwe tijd, met al die smartphones, ze vindt het maar niets.

Sant’Egidio

De Mozes en Aaronkerk in Amsterdam op het Waterlooplein: ik ben er nooit binnen geweest. Ik had het idee dat ik alle katholieke kerken van de Amsterdamse binnenstad kende. Bij de Mozes en Aaronkerk had ik beelden bij van ellende en armoede en verwaarlozing. Dat die kerk verlaten en gekraakt was. Waarschijnlijk omdat hij beklad was met graffiti en er maaltijden voor daklozen en vluchtelingen georganiseerd werden. Blijkt helemaal niet te kloppen. 

Vanmorgen heb ik een snik naar een mooie muzikale Amsterdams katholieke dienst. Àls we tegenwoordig naar een kerkdienst gaan is dat naar de Oranjekapel aan de Amsterdamsestraatweg. Dat is PKN, en in de wijk, en aardige welwillende mensen. Maar niet die schoonheid. 

Zo zit ik ineens met mijn kopje koffie op schoot op de bank te bedenken wat ik zal doen en val ik in een KRO-programma waar een mevrouw wordt geïnterviewd van de Sant’Egidio-gemeenschap in Amsterdam, verbonden aan precies deze Mozes en Aaronkerk. Wat binnen een werkelijk schitterende kerk blijkt te zijn. Met ook veel Byzantijnse iconen. Zij doen veel voor ‘de armen’, wat wil zeggen maaltijden en vriendschap. Ze doen niet zozeer ’goed’, zegt de mevrouw, maar leggen werkelijk contact met daklozen, die volgens haar meer behoefte aan echt contact en vriendschap hebben dan aan eten. 

Gevolgd door een dienst in deze kerk. Heel mooi, vooral de muziek. Op tv naar een kerkdienst kijken, zie mij, dat is toch iets voor hele oude mensen, doet me denken aan Schoonmama en Mutti. 

Grøndahl

Gelezen: Vaak ben ik gelukkig van de Deense schrijver Jens Christian Grøndahl. Dat is nou echt een lievelingsschrijver van mij. Elke keer vind ik zijn boeken zo mooi, zo gevoelig, zo diep. in deze roman kijkt Ellinor, een vrouw van zeventig, terug op haar leven. Ze spreekt haar oude vriendin Anna toe die de geliefde van haar eerste man Henning geweest bleek te zijn. Anna en Henning waren veertig jaar eerder al overleden, samen in een lawine. Ellinor en Anna’s man George trouwen uiteindelijk met elkaar en zorgen voor de kinderen. Wanneer George overlijdt kan Ellinor de loop van haar leven gaan opmaken. 

Ze werd geboren in 1945, dochter van een Deense jong meisje en een Duitse soldaat, wat tijdens de oorlog een mooie prille liefde was en na de bevrijding hartvochtig werd afgestraft. Ellinors moeder leefde in een arbeiderswijk, onderhield haar dochter en zichzelf door kleine baantjes en afgezonderd van de mensen. Ellinor gaat terug naar die wijk, wonen, tot ontzetting van haar stiefkinderen. Mooi subtiel raak boek.

Pluche

Waar ga je naar toe als je een leuke knuffel wilt kopen. We gaan straks op baby-bezoek en mijn leven lang doe ik al mijn best voor de nieuwe baby de allerleukste knuffel mee te brengen. Knuffels vind ik vaak internationaal onderweg, bij benzinestations, op veerponten, kerstmarkten. Nooit ben ik er actief naar op zoek, ze vallen me toe. Dus ik heb een voorraadje knuffels voor de volgende baby. Maar als ze té leuk zijn dan houd ik ze. 

Zo is mijn laatste knuffel een egeltje dat ik kocht in het Bezoekerscentrum van de Biesbosch. Iedereen die bij mij op bezoek komt is vertederd. Die moet ik niet gaan weggeven. 

Onder mijn bureau vind ik een plastic tasje van de veerdienst DFDS, nog van de overtocht IJmuiden Newcastle. De heenweg had ik een rek prachtige pluche Schotse hooglanders gespot, vast van plan óp de terugweg een of twee te kopen. En toen waren ze op. Dat ik toen maar dit eekhoorntje meenam was ik helemaal vergeten. Van het WWF. Toen ik thuis kwam had ik natuurlijk dat gedoe met het ziekenhuis en het gips en ben ik de beestjes helemaal vergeten. Dat komt nu goed uit.

In Amsterdam was een mooie pluchen beestjes winkel, ik herinner me aan de Klovenierburgwal. Of de Snoekjesgracht. Met louter smaakvolle knuffels. Of die er nog is? En in Amersfoort de firma Speelboek. Maar in Utrecht-stad? Ik moet nodig eens op onderzoek uit. De kinderboekwinkel misschien, of de Hema, of de Bijenkorf?

Er is er één jarig

Gaat het nou regenen of blijft het droog? Buienradar zegt dat het droog blijft, terwijl het onmiskenbaar miezert. Zus1 viert haar verjaardag met een wandeling in de bos & eide bij De Kuil van Drakensteijn bij Lage Vuursche. Bobby heeft tegenwoordig op maandag woensdag en vrijdag de bolide, dus zie dan maar eens bij Lage Vuursche te geraken. Gelukkig kan Zus3 me halen. 

Funda

Ik wil helemaal niet driemaal daags een blog schrijven maar de onderwerpen staan een beetje te dringen. Schoonmama's huis staat sinds een uur op Funda. Ik krijg er wel een beetje een snik van. Dat ze er niet meer is. En dat het nu helemaal netjes leeg is. En hoe mooi de Funda-fotografen zoiets kunnen fotograferen. Die blauwe lucht hebben ze er achter geplakt, het miezerde nogal die dag..

Honingland

Verpletterende film, een documentaire, over een vrouw Hatidze in het bergland van Noord Macedonië. 'Honeyland'. Gezien in het Louis Hartlooper. De film schijnt een hit geweest te zijn op het afgelopen IDFA en is genomineerd voor een Oscar. De film laat het leven zien van Hatidze die in de Macedonische bergen woont in een verlaten dorp met haar oude zieke moeder. Ze voorziet in hun onderhoud met honingteelt.

Op een gegeven moment komt er een Roma-familie het dorp in rijden met een groot rommelig gezin, veel onhandelbare kinderen, een caravan en troep, en een kudde runderen. Ze gaan óók honing telen en verpesten met hun gebrek naan kennis en hebberigheid de hele boel.

Het is onvoorstelbaar dat dat in het hier en nu speelt. Het lijkt wel of het op een andere planeet is. Het is nauwelijks voor te stellen hoe iemand daar kan leven, want behalve voor je eigen voedsel zorgen, is verder niets te doen. Hatidze is niet bezig met haast of concurrentie. Ze ís er gewoon.

De Optreedcommissie

Mijn taak als lid van de Optreedcommissie van ons dameskoor neem ik natuurlijk heel serieus. Vanmorgen gaan Inge en ik op bezoek bij de Doopsgezinde Kerk aan de Oudegracht 270 om de afspraken voor ons eerste echte optreden op 5 april a.s. definitief te maken.  Koffie, thee, ontvangst, piano, oefenruimte, fiets parkeren, you name it. 

We hebben al klein gedoe in de Optreedcommissie waar ik na lang aandringen in gestapt ben. Inge heeft in de kerstvakantie ineens met twee andere koorleden met connecties een optreden in december 2020 afgesproken in een verzorgingshuis. Geheel buiten mij om. Er vielen enthousiaste mailtjes in de mailbox van de voorzitster met ‘Híer word ik nu blij van!’ Huh? Waarom zit ik in die commissie als dit zonder mij geregeld wordt? Zitten daar overwegingen achter of is het gewoon de macht der gewoonte of slordigheid en zit er niets kwaads bij? 

In het café smullen de café-koorleden over onze kwestie. Ha! zeggen ze enthousiast, Gedoe in de Optreedcommissie. Zelf te beroerd om wat te doen. We gaan ook een koordag afspreken, om te oefenen, maar dat kost natuurlijk geld, want de dirigente moet betaald. Maar dan neemt iedereen toch wat lekkers voor de lunch mee, zeg ik. Nee, zeggen de café-koorleden, dat doen wij niet, daar hebben wij geen zin in. 

Parelcouscous

Leuk recept van een actueel AH-receptenkaartje: Siciliaanse visstoof met parelcouscous. Parelcouscous kende ik nog niet. Dat blijkt groffere couscous te zijn. Die je 10 minuten moet koken. Deze couscous wordt vooral in Israël en Libanon gebruikt, lees ik ergens. Het ziet er en beetje uit als gort. Parelgort. Maar je kan in plaats daarvan natuurlijk ook pasta nemen of brood of aardappels.

In het recept maak je de couscous smeuïg met een saus van basilicum en amandelen, dat vond ik teveel gedoe, daar heb ik potje pesto voor gebruikt.

De groentesaus is verrassend door de venkel met kaneel en verse basilicum. De kaneel schoot uit, maar dat gaf niet, want er moest wel een theelepel in. 

Recept: https://www.ah.nl/r/1193360

Taxi!

Mijn derde werkdag-alleen bij de buurttaxi gaat bijna rimpelloos. Ook al vond de directrice dat ik nu wel volledig kan meedraaien, toch heeft de planner mijn verzoek om me nog op een keer per half uur in te plannen ingewilligd, wat ik fijn relaxed vind.

De chauffeur die ik aflos verzucht: ‘Het was zo stressvol vandaag, het lijkt wel écht werk!’ Ik heb besloten dat het komt zoals het komt, ik zie wel. Ik heb aardige mevrouwen, ze moeten bijna allemaal naar het grote winkelcentrum. En dan een uur later weer terug naar huis.

Ik heb ook een mevrouw die bij haar schoonzus op bezoek is geweest bij ons in Zuilen om de hoek. En een nogal forse niet zo oude dame die naar de telefoonwinkel moet en een half uur later met een enorme milkshake in de auto stapt. Een Surinaamse vrouw die twee Hema-worsten en gerookte vis haalt voor haar volkomen invalide buurman in het verzorgingshuis.

Drie van mijn zeven klanten van vandaag hebben een rollator, dat is minder dan de helft. Twee van de drie lukt het me om in te klappen. De derde - een heel zwaar oud model - krijg ik niet ingeklapt en de mevrouw heeft ook geen idee - maar met ingeklapte achterbank komt-ie toch mee. Dat is een prettige bijkomstigheid van pessimisme: dan valt vaak alles weer mee. 

Bijna iedereen is blij. Dat is de vreugde van dit werk: de blije klanten.

Uitzinger

Gelezen: ‘Verloren in Berlijn’ door Marjolijn Uitzinger, gevonden in de e-boek-catalogus van de bibliotheek. Zij staat op mijn netvlies vanwege haar journalistieke verleden. Een voorbeeld voor mij toen ik jong was. Ze werkte bij radio en tv, een eigengereide radiovrouw. Net als Clairy Polak, Hanneke Groenteman, Margriet Brandsma, indertijd allemaal mijn rolmodellen. In haar biografie lees ik dat ze van 1947 is, en dat ze met de CDA-er Gerrit Brox getrouwd was. En even doorzoeken levert op dat zijn aftreden als staatssecretaris in 1986 te maken had met zijn buitenechtelijke affaire met de journaliste Marjolijn Uitzinger. Na zijn overlijden in 2002 is ze in 2006 of daaromtrent verhuisd naar Berlijn, waar ze eerst correspondent was en toen schrijfster is geworden. Thrillers.

Je ervaart wel dat het een (ex)journalist is die hier aan werk is. Een van de hoofdpersonen is een Nederlandse freelance journaliste die een verhaal op het spoor komt van vrouwen in de DDR die hun baby‘s verloren die vervolgens geadopteerd werden door trouwe partijleden. Hier gaat het om een kapster uit Brandenburg die het in 1987 overkwam, vlak voor de val van de Berlijnse Muur. Haar vriend was een sporter die na de val van de Muur succesvol een sportschool begint in West Berlijn. Zij begint een paar jaar later een kapsalon in West-Berlijn. Het verhaal met haar verloren dochtertje laat haar niet los en ze begin in de Stasi-archieven te zoeken. Het is een heel spannend verhaal, veel verhaallijnen en personages, de Nederlandse journaliste dus en de vrouwelijke rechercheur, de kapster en haar artsen, ze hebben ook bijna allemaal een roerig liefdesleven. Ja, een leuke onderhoudende krimi.

Zwanenpaar

Heb ik al gemeld dat er weer twee zwanen in de vijver zijn? Ze hebben de Oud & Nieuw-nacht overleefd. Het maakt de dagelijkse ronde om de vijver zoveel romantischer, ook al loop je in je eentje. Ze inspireren tot héérlijk zwijmelen over togetherness, eeuwige liefde en trouw. En nu maar hopen op het nest...

Steenbokken

Vati en Mutti waren allebei begin januari jarig, dus dat leidt dezer dagen tot enige foto’s op de Geschwister-app. De foto’s die gestuurd worden zijn van 1987 en 1991. Ze ontroeren me, ik ben al bijna zo oud als zij toen. Het moet een Hoogtijdag geweest zijn, veertig jaar getrouwd ofzo. Het waren geen fijne tijden omdat Vati door hersenbloedingen vroegtijdig arbeidsongeschikt en hulpbehoevend thuis was geraakt. En daar was hij niet voor in de wieg gelegd. Wie is dat wel, vraag je je af. Maar als het je overkomt dan moet je er toch wat van maken. Je bent wel omgeven door Steenbokken zegt Bobby, die zelf ook een Steenbok  is. De Steenbokken die wij kennen in de familie vinden we niet erg op elkaar lijken.

'Sterrenbeeld Steenbok is gedisciplineerd, verantwoordelijk en betrouwbaar. Steenbokken zijn erg ambitieus en moeten altijd iets hebben om achterna te gaan dat hun leven betekenis geeft. Steenbokken zijn extreem geduldig en kunnen lange tijd wachten op hetgeen ze willen. Het sterrenteken Steenbok kan zich erg goed concentreren en heeft een actieve geest. Steenbokken zien het leven vaak zwart of wit.

Sterrenbeeld Steenbok is melancholisch en streng omdat ze hun leven leiden door zelfdiscipline en verantwoordelijkheid. Steenbokken worden vaak verward met kilheid, Steenbokken zijn echter niet zo kil. Dit lijkt zo omdat Steenbokken graag alles zelf doen, dan hoeven ze zich geen zorgen te maken dat iets niet gedaan wordt of iets niet fatsoenlijk gedaan wordt. Steenbokken zijn zeer eigenwijs en zijn het daardoor niet snel met een ander eens.

Sterrenbeeld Steenbok kijkt de kat uit de boom, het kan even duren voor ze zich veilig voelen en los komen. Steenbokken houden ervan verbonden te zijn op intellectueel niveau. Steenbokken lachen graag, iedereen die hen kan laten lachen zal zeer gewaardeerd worden. Steenbokken luisteren graag naar anderen en hun emoties, hun eigen emoties geven ze niet snel bloot. Ze staan bekend om hun afstandelijkheid.'

Paardentherapie

Vandaag heb ik paardenmeisje Eef als fysiotherapeut. Mijn vaste therapeut Morris is ziek. Eef is stagiaire, wil paardenfysiotherapeut worden, en moet daarvoor eerst de opleiding humane fysiotherapie doen. Zij heeft weer een andere aanpak dan invaller Bas van afgelopen vrijdag. Die was de eerste die mijn hand rechtuit een ‘klotehand’ noemde, wat niet zo netjes is maar voor mij wel wel een opluchting.

Bas had mij een rode dynaband gegeven om de oefening van het buigen van de pols (wat ik minstens een uur per dag moet doen) zou bevorderen. Omdat de diverse spalken van het wrede meisje niet werken. Met de dynaband moet ik van hem op de rand van de bank gaan zitten, met de arm op de leuning, en die band om de hand en de voet binden. en naar stretchen. Die dynaband schiet er steeds af, het is verschrikkelijk. Ik laat het paardenmeisje zien wat ik zelf voor oplossingen heb gevonden voor deze oefening, en uiteindelijk steunt ze me. Ze vindt ook dat de therapeuten te ambitieuze schema’s aan de mensen geven. Wat heb je eraan als de mensen de oefeningen dan niet doen? Ik moet mijn eigen oefening maar doen - dat is beter dan niets. 

Pán

We hebben een gesprek over trans en inter en LGBTI. M. geeft sinds een jaar ofzo voorlichting aan jongeren. Hij dacht dat hij voorlichting zou gaan geven over homoseksualiteit, maar tegenwoordig gaat het over zoveel meer. Jongeren zouden zich niet meer in de indeling homo-lesbisch-bi-hetero herkennen. Het spectrum is meer en meer fluïde. Meer jongeren voelen zich transgender of interseksueel. Wij zijn trouwens met elkaar meer voor het verzamelwooord queer dan voor de rij letters.

Veel homomannen van rond de zestig vinden dat nieuwe maar lastig, is M’s ervaring, die willen liever de oude indeling houden: ho of he - desnoods bi. Ik wil trouwens mijn leven lang al geen hokjes en letters, dat wilde ik niet met een vrouw en dat wil ik niet met een man. Maar ik snap wel dat jonge mensen van alle variabelen moeten weten om te begrijpen dat het allemaal fluïde kan zijn. Veel jonge homo’s en lesbo’s willen ook trouwen en kinderen. Toen wij twintig waren was de keuze voor homo/lesbisch nog een keuze voor geen kinderen. 

Het is maar lastig. Als een lesbo zich macho gedraagt is zij dan misschien gewoon butch of trans? Ik zou zeggen: macho.

En dan. We hebben allemaal ervaring met ouders met leuke jonge zonen en dochters die (nog) geen verkering hebben - of melden. Zijn die misschien homo, denken de ouders dan? Moeten zij als ouders vragen/zeggen: ‘Ben jij misschien homo? Je weet toch dat dat voor ons geen probleem is?’ Ik vind trouwens dat we een beetje terughoudend mogen zijn met daarnaar vragen. Iemand die geen verkering heeft moet niet aan Jan en alleman verantwoording hoeven afleggen of en waarom hij of zij wel of geen relatie heeft. Dat vind ik. Een relatie hebben moet niet de norm zijn.

Bobby en ik praten nog wat na tijdens onze nachtwandeling in het plantsoen. Ik wil niet in een hokje en ik heb nooit in een hokje gewild, zeg ik. Volgens hem val ik in de categorie die niet in een categorie wil vallen, zich tegenwoordig noemende panseksueel. Die kunnen romantisch involved raken met het gehele spectrum: ho le bi trans en inter. Bij ‘pans’ gaat het om de persoon en niet om het geslacht. Ik houd toch meer van géén stempeltje. https://blog.easytoys.nl/panseksualiteit-liefde-en-aantrekking-tot-alles/?gclid=EAIaIQobChMI8siD4JL_5gIVCYbVCh2KeAvpEAAYASAAEgJiQ_D_BwE

Upstairs Downstairs

Gelezen: ‘Cliffrock Clastle. Werken op een kasteel in Schotland’ door Josephine Rombouts. Ik heb de schrijfster nog niet zo lang geleden gezien in een van de laatste afleveringen van VPRO Boeken, waar ze vertelde over het tweede deel van deze reeks. Toen heb ik denk ik het e-boek gedownload via de e-bibliotheek. Die gebruik ik meestal alleen maar in de vakantie, maar tijdens onze zaterdagmiddagwandeling vanmiddag bij Kortenhoef refereerde Will er aan, zij had het boek van Astrid Holleeder via de e-bibliotheek geleend. Dat heb ik inmiddels ook gedaan, maar eerst lees ik nu Rombouts uit, die moet ik 17 januari uit hebben. Het is echt vermakelijk en onvoorstelbaar, de wereld waar ze in komt te werken, dat dat nog bestaat. Al die omgangsvormen, de feodale verhoudingen, de frases in de conversaties, wat allemaal niet gezegd mag worden, wat zich allemaal buiten haar blikveld afspeelt. 

Hippe hutspot

Ik vind dat wel knap hoe ze bij AH zoiets traditioneels als hutspot weten op te leuken naar een hippe Marokkaanse pompoenschotel. De groenten niet meegekookt, zoals te doen gebruikelijk in Hollandse stamppotten, maar knapperig en kruidig geroosterd in de oven. Het kost geen extra tijd, want dat doe je terwijl de aardappelen staan te koken tot puree.

Teruglezende in mijn blog zie ik dat ik eerder viel voor een recept van hutspot met pepermakreel.

Recept: https://www.ah.nl/r/1191960

De Zorgoutlet

Omdat ik mij nog een beetje zorgen maak over mijn onhandigheid bij het in- en uitklappen van de rollators ga ik naar de Zorgoutlet, om mij daar verder in te bekwamen. Want de twee chauffeurs die mij inwerkten deden het wel voor, waarbij zij vooral waarschuwden dat er zoveel soorten en systemen rollator zijn. De eerste rollator die ik zelf moest inklappen ging het al mis. Ook bij het uitklappen. 

De man van de Zorgoutlet moet een beetje lachen om mijn vraag, maar vindt het natuurlijk goed. Hij doet er een paar voor en zegt luchtig, dat dat wel ongeveer de systemen zijn. Hij kan zich helemaal niets bij mijn zorgen voorstellen, dat zie je zo. Twee probeer ik zelf nog een keer, maar hij vindt het zo’n onzin dat ik maar weer ga.

Raar is dat als je tamelijk ontechnisch en onhandig bent. Als ik een handeling herhaal en herhaal, zodat deze uiteindelijk in mijn lijf en leden zit, dan gaat het wel. Net als bij moeilijke melodieën bij het koor. Herhalen herhalen, tot ze in je systeem zitten. Fascinerend zoals dat werkt. 

Beach life

Het is bijna twee uur met de trein, maar dan ben ik opeens aan het strand bij Julianadorp aan Zee. Dat ligt onder Den Helder. Daar bij Paal 6 is volgens Zus2 de prettigste strandtent met de aardigste bediening. De weer-app had mooi weer beloofd, maar dat is er niet. Er staat een snijdende noordenwind. Julianadorp aan Zee is een wonderlijk oord, kaal, geestgronden, bebouwd met huisjesparken. Het strand is smal, de strook duinen is smal. Maar de zee en sfeer universeel oer. 

Andere tijden

Na afloop van het koor in het café krijgen we het over de wereld, de landbouw, en de boerenprotesten. Een van de alten is boerendochter uit Schalkwijk met acht broers waarvan velen nog boer zijn. De meesten van het koor zijn GroenLinksige types met GroenLinksige opvattingen en bij zo’n onderwerp  lopen aan de stamtafel ineens de meningen uiteen. Want de boerendochter is trouw aan de boerenstand. En omdat algemeen bekend is dat ik familie heb met een grootschalig boerenbedrijf hoopt ze op wat steun van mij.

Heb je die documentaire over Sicco Mansholt gezien, vraagt ze. De socialistische Groningse boer die aan de wieg stond van de ruilverkaveling en de schaalvergroting van de landbouw en de veeteelt in Nederland en heel Europa. Eerst na WOII minister van Landbouw in Nederland, die moest zorgen voor voldoende voedsel voor het land, en daarna commissaris voor Landbouw in Europa. Ik had er wel over gelezen, maar niet gezien. Ga ik nu doen. Heel interessant.

Mansholt wilde af van de keuterboeren die vaak straatarm waren, en wilde grote bedrijven en efficiency en hogere opbrengsten, waar ook boeren ruimte kregen voor iets als vakantie. In de jaren zestig en zeventig werd het hele Nederlandse landschap heringericht. Dat was ook een grote ommezwaai die veel emoties opriepen. We kregen er elektriciteit, riolering, verharde wegen voor terug, vertelt een boer in de documentaire.

Aanleiding voor deze aflevering van Andere Tijden waren de boerenprotesten in 1971, in Brussel, die veel groter en gewelddadiger waren dan de boerenprotesten die we nu zien. Die waren heel erg tegen de persoon van Sicco Mansholt gericht, die (toen al) een halvering van het aantal boerenbedrijven bepleitte.

Door het rapport van de Club van Rome uit 1971 waarin de desastreuse gevolgen van dit nieuwe landbouwbeleid zichtbaar en voorspeld werden, de klimaatcrisis die zich nu ontrolt werd toen al voorspeld, zag Mansholt in dat hij een foute koers had gevaren, maar hij kon het tij niet meer keren. 

https://www.vpro.nl/speel~VPWON_1297933~een-boer-met-een-plan-andere-tijden~.html

House for sale

De Funda-makelaar adviseert zijn klanten om de foto’s voor de Funda-site te laten maken door een echte Funda-fotograaf. Voor veel geld. Want zelfgemaakte kiekjes steken daar zo miezerig bij af. We hebben er máánden naar toe gewerkt. Het huis moest leeg gefotografeerd, zei de makelaar. En vandaag is het dan zover. Het huis is leeg, we gaan het nog een keer stofzuigen en soppen en dan komen er twee dames: een voor de Funda-foto’s en een voor de Funda-tekst. het wordt ongetwijfeld het aantrekkelijkste huis ooit. Het huis is het huis van Schoonmama.

Raar is het bijvoorbeeld om het bad te soppen. Daar zitten zeepresten in van jaren. De tuin ligt onder de herfstbladeren, die moeten ook voor een deel weg. Op zolder vinden we nog een plaatjes asbest, dat breng ik nog even naar de Milieustraat.

Wanneer komt het bord in de tuin, vragen de buren, die al heel lang naast een leeg huis wonen. 

Petites histoires

Elk ritje is een klein verhaaltje. Een mevrouw moet naar de kapper in winkelcentrum Overkapel. Een mevrouw maar een holistische massagetherapeute in Voordorp. Een mevrouw moet ik halen bij het CBR. Ze hadden gewaarschuwd dat het moeilijk parkeren is bij het CBR maar dat was eufemistisch uitgedrukt. Maar je moet het toch wel zelf zien en ervaren. Het is daar een komen en gaan van lesauto’s en niemand mag dat terrein op. Hoe geraak ik aan mijn klant die achter de slagboom staat? 

Gelukkig tref ik vandaag geen een rollator. Aan de directeur vraag ik hoe ik mij de rollators eigen kan maken, en hij suggereert dat ik naar een rollatorwinkel ga en vraag of ik even alle rollators mag in- en uitklappen.

Rood en groen

Vandaag is het thema 'Communicatiestijlen' bij de cursus 'Succesvol naar werk'. We leren de rode gele, groene en blauwe persoonlijkheden met bijbehorend gedrag. Dat heb ik allemaal al zo vaak gezien, en wat moet je ermee, behalve dan als organisatie je blauw betalen om met dergelijke methoden te mogen werken. Ik kreeg zo'n cursus opgedrongen in november 2009, herinner ik me. Met het 'drijfverenwiel' en Steven Covey. DISC noemden ze het hier. Het DISC model bestaat uit vier temperamenten: dominant (rood), interactief (geel), stabiel (groen) en consciëntieus (blauw). Als je weet wat voor temperament je zelf hebt, en wat het temperament is van de persoon tegenover je, dan kun je misschien effectiever communiceren.

De juf is niet zo thuis in de materie en laat daarom maar wat filmpjes van YouTube zien.

Ik vind dat er verhoudingsgewijs wel veel groene (sociale, mensgerichte) vrouwspersonen in de klas zitten. Ik daarentegen ben een rood-gele: een resultaatgerichte dominante. Ik kan niet zo goed tegen gejeuzel-bij-de-koffiemachine. En dit is een en al gejeuzel-bij-de-koffiemachine. Hopelijk is de volgende les inspirerender.  Na afloop doe ik er nog maar een sollicitatie uit. Nee heb je, tenslotte.

Rood wil iets van groen:


Groen wil iets van geel:

Meisjes

Line heeft me uitgenodigd voor een film en we gaan naar ‘Bulbul can sing’ van de Indiase regisseuse Rima Das. De film is deze week film-van-de-week bij Cineville. Hartverscheurend práchtig. Een coming-of-age film, zoals dat heet, in een Indiaas plattelandsdorp. Vijf jongeren, twee meisjes en drie jongens staan centraal. Ze zijn zo mooi, zo vrolijk, zo speels, zo ongecompliceerd. Al kondigt zich in het begin al wel wat noodlot aan als een van de jongens tegen Bulbul zegt dat ze haar mooie lange haar beter niet los kan laten hangen, maar moet samenbinden. Ze gaan naar school, ze hebben het leven met rituelen in hun dorpje, alles is mooi zoals het is. Ze hebben ook best veel vrijheid. Een van de jongens is anders, meisjesachtig, een soort homo in de dop. Dat kan blijkbaar.

Maar twee meisjes en twee jongens worden verliefd en gaan zoenen aan de rivier. Wat er precies gebeurt blijft in het midden, maar ze worden gemolesteerd door religieuze mannen, met stokken geslagen, en dientengevolge ook van school gestuurd en alle onschuld is kwijt. Het is zo pijnlijk. De vriendschappen stokken ook. Het is te erg. 

Hele mooie film. De derde al van deze regisseuse.



(Interview met regisseur Rima Das vanaf 02:49)

Thatcher

Gezien op tv: de film The Iron Lady over Margareth Thatcher met Meryl Streep in de hoofdrol. Zij was Brits prime minister van 1979 tot 1990. De film gaat vooral over haar leven, weinig over haar politiek. Zij overleed in 2013, de film is van 2011. Hij is op 4 januari weer uitgezonden.

De film laat een bejaarde Thatcher zien, die wat dementerend is, haar huis opruimt, met haar overleden man Dennis praat, haar dochter bebaast. En natuurlijk zien we flash back van haar jeugd als kruideniersdochter, haar ambitie om hogerop te komen, haar politieke drive, en dan haar premierschap. De film focust vooral op het feit dat ze als vrouw zover kwam, nauwelijks op haar keiharde politiek waarbij ze de mijnen sloot en staatsbedrijven privatiseerde. Thatcher was een krachtig icoon uit mijn twintiger jaren, toen het langdurig en Europabreed economische crisis was, ze was zeer gehaat. Zoals we nu Donald Trump en Boris Johnson haten.

Meryl Streep is verbluffend in haar vertolking van Thatcher. Maar het is toch vervreemdend om naar zo’n film te kijken. In een recensie in de Filmkrant lees ik de kritiek dat het in de media - en in films -tegenwoordig veel meer over gevoelens gaat dan over ideeën, en dat is dan ook de insteek van de film.

In de bergen

Gelezen: De grote angst in de bergen door Charles-Ferdinand Ramuz (Van Oorschot). Er is een nieuwe tafel in onze bibliotheek, met behoorlijk nieuwe titels. Daar ben ik blij mee, ik heb dan toch het gevoel relevantere boeken te pakken, al is dat onzin. Het is de vertaling van een Zwitserse klassieker uit 1926. De vertaler heeft het bij de uitgeverij ingebracht. Het heeft juichende recensies en meerdere drukken opgeleverd. Hoe indrukwekkend romans over de bergen kunnen zijn herinner ik me van het boek De acht bergen van de Italiaan Paolo Cognetti. De bergen zijn tamelijk tijdloos, zo machtig en onaantastbaar door de mens. Hoewel dat ook weer niet waar is nu de gletsjers ten gevolge van de opwarming van de aarde beginnen te smelten. 

Maar goed. Het verhaal gaat over een mooi alpenweide, ver boven het dorp, dat al twintig jaar niet gebruikt is nadat daar vreselijke dingen zijn gebeurd waar niet meer over gepraat wordt. In het dorp wordt gestemd wat te doen en de jonge bewoners stemmen vóór. En dus wordt er weer een onderkomen klaar gemaakt en gaan zes mannen er naar toe met 70 stuks vee. Die zullen er dan drie maanden blijven. En weer slaat het noodlot toe. De koeien krijgen ‘de ziekte’ en sterven een voor een. Het is een zeer besmettelijke ziekte en de mannen mogen niet beneden. Er wordt wekelijks proviand halverwege de berg gebracht maar zij moeten boven blijven. De zieke koeien afmaken en begraven. Ze praten niet meer met elkaar. En er is een verliefd stelletje: Joseph en Victoria dat hartstochtelijk naar elkaar verlangt en via de gletsjer naar elkaar toe probeert te komen. Prachtige beschrijvingen van dat grote drama in dat grootse landschap. Het loopt allemaal desastreus af. Weer. Net als twintig jaar geleden. Adembenemend boek.

'De straat waar ik woon'

Het wordt weer een hele uitdaging. De kerstvakantie is voorbij en alles gaat weer van start. Zo ook het koor. Er staan diverse nieuwe nummers op het programma. Het eerste is 'De Straat waar ik woon', de tekst is van Christina Guirlande (1938) en de muziek van Geert Van der Straeten (1962). Er is maar één uitvoering van dit lied op YouTube, door een koor uit Dendermonde. Hoe komt onze dirigente hierbij?

Op de site Koorklank.be legt ene Nele Dufait het nummer als volgt uit: 'Een pittige melodie met een quasi instrumentale begeleiding. De straat waar ik woon is een lied met vier strofen waarbij de hoofdmelodie ondersteund wordt door een vrij ritmische begeleiding. De hoofdmelodie is als het ware doorgecomponeerd over de strofen heen en beperkt zich niet tot de eerste stem. In de tweede strofe wordt de melodie door de tweede stem overgenomen. In de begeleiding zien we drie verschillende motieven. We hebben allereerst het ‘Nah’-motief ( strofe 1 en 2) met veel gebonden noten, dat aan strijkers doet denken. Daarnaast staat het heel levendige ‘Lalalalai’-motief (vooral in strofe 3) met een speels fluitkarakter en ten slotte het ‘Diridom’-motief met twee verschillende karakters: in de tweede stem klinkt het als een kleine trom, terwijl het in de laagste stem de typische basondersteuning geeft door pauken of bastuba.' (...)

'Bij het instuderen is het zeer handig om het hele koor de volledige melodie aan te leren zodat die door alle zangers goed gekend is en duidelijk op de voorgrond kan komen. Hier is vooral de tekst van belang. Een duidelijke pittige articulatie en een mooie boogspanning per zin zijn heel belangrijk. De begeleidende stemmen moeten het vooral hebben van het ritme en het juiste karakter.'