Things to do today

Twee mevrouwen gaan naar de gymnastiek. Voorlopig voor het laatst, rapporteren ze als ik ze weer naar huis rijd. De gymnastiek durft het niet meer aan. Normaal gaan ze samen in de auto, maar nu apart. ‘Bel me maar als je om een praatje verlegen zit’, zeggen ze tegen elkaar ten afscheid. 

Een mevrouw gaat naar het groot winkelcentrum voor boodschappen. Haar buren en haar kinderen willen haar helpen, altijd, maar liever doet ze zelf. Zolang De Buurttaxi nog rijdt kan ze het zelf doen. 

Een meneer gaat naar de kapper, dat is wel nodig ook, en voor ik hem terugrijd haalt hij nog snel even een tas vol verse vis bij de visboer. 

En een mevrouw gaat weer naar de bridgeclub die net weer begonnen was. De bridgeclub was elke week, maar de groep in in tweeën gesplitst en nu eens in de twee weken. Ze zitten aan grote tafels heel ver uit elkaar. Ze hoopt dat het doorgaat.

Raar gevoel is het, alsof iedereen zijn adem inhoudt voor als de nachtmerrie weer begint, maar zo ver is het nog net niet.

Ik vind het raar beleid: de passagiers een mondkapje op en de chauffeur mag het zelf weten. Het mondkapje beschermt toch de ánder, niet jezelf. Als wij als organisatie de mond vol hebben over onze zorg voor de kwetsbare medemensch dan moeten toch juist wij dat mondkapje voor doen. Laten we hopen dat de politiek snel besluit ze te verplichten, dan zijn die discussies tenminste over.

Mandarijneenden

Dat de Corona en veel maatregelen weer in alle hevigheid terugkomen maakt me onrustig. En tegelijk probeer ik te relativeren: hoe erg is erg (voor mijzelf) zolang je niet ziek wordt... En in tegenstelling tot een half jaar geleden weten we nu een beetje wat ons bij te wachten staat. 

Een half jaar gelegen keek je dagelijks met schrik in de ogen naar het nieuws. Bij mij vielen van de ene op de andere dag alle bezigheden buitenshuis weg. Dagen binnenzitten past mij echt niet maar met veel wandel- en fiets-ontdekkingen - en af en toe een klein bezoekje - lukte het de moed erin te houden. En op een gegeven moment hielpen ook de tekeningen van vriendinnen en van de neven-en-nichten. 

Nu staan we bij AH weer ouderwets in de rij voor een kar. Beetje terug bij af. Ik ben benieuwd welke bezigheden buitenshuis weer in de koelkast moeten. 

Van de Buurttaxi komt vandaag al de instructie dat de passagiers nu verplicht een mondkapje op moeten, en wij chauffeurs naar eigen inzicht. Er zit een groot spatscherm tussen ‘voor’ en ‘achter‘. 

En de gymjuf schrijft: ‘We zien wel wat het wordt... In elk geval nog tot vanavond!’ Iedereen wacht natuurlijk op instructies van de beroepsorganisatie.

Ik neem me voor méér te gaan tekenen dan in de eerste lock down. Mij actief te laten inspireren. Each day a drawing keeps the doctor away. 

Gisteren in het Máximapark liep ik langs een dierenweide met ook diverse siereenden. Er was een setje schitterende mandarijn-eenden waarvan het mannetje wild achter het vrouwtje aanjoeg. Hij wilde erop. Zij wilde niet. Zij was beeldschoon wit met een kuif. Van zo’n setje kon ik geen plaatje vinden, en de foto’s die ik zelf gemaakt had waren allemaal bewogen. Dus toen maar deze.

‘O’, zegt Bobby opgetogen over de tekening, ‘dat zijn wij!’ Allebei identificeren wij ons met de gekleurde eend.

Batfish

Het is een prachtige foto. Lichtdoorlatend en lichtgevend. Hoe ik erop terecht kom? Monique meldt op Facebook dat ze meegedaan heeft aan een workshop met Balkanzang. Onder leiding van ene Tatiana. Met een tag. Dus ik klik op Tatiana en kom in haar tijdlijn op een serie prachtige vissenfoto's terecht. Weet niet of ze die zelf gemaakt heeft en zo ja waar dan, of dat ze ze ergens vandaan geplukt heeft. 'Batfish', staat onder de afbeelding. Ofwel 'ronde vleermuisvis'.

De site Dive4All: 'De Platax orbicularis, oftewel de Ronde Vleermuisvis, kun je in de Rode Zee, maar ook in Afrika, rond Australië en zelfs in Japan tegenkomen. Maar waar je hem vooral tegen zult komen, is in aquaria van mensen thuis. De vis wordt in het algemeen namelijk als mooi beschouwd en dan mag hij het aquarium in.'

Nee nee nee

Wij hebben een ja/nee sticker op de brievenbus. Ja: wel huis-aan-huisbladen en nee: geen folders. Vandaag krijgen we ineens een raar blad City in de bus met vier pagina’s plaatselijk onzinnieuws en dan 20 pagina’s schreeuwerige advertenties van Kruidvat, Dirk en Hornbach. Wat een truc! Een fake huis-aan-huisblad zodat we die reclamefolders tóch in de bus krijgen. Ik ben gelijk weer woedend. Welke onverlaat zit hier achter?

Het concept City is nieuw, een initiatief van Sjuul Paradijs, de oud-hoofdredacteur van De Telegraaf. Ze zetten dat uit in steden waar een stickerbeleid is voor brievenbussen met betrekking tot reclamefolders. Blijkbaar is dat gemeentebeleid. Nooit geweten. Er zijn namelijk heel veel burgers die reclamefolders niet op prijs stellen en dat kunnen ze dan tegenhouden met nee/nee of ja/nee-stickers. Folders mogen alleen in brievenbussen gegooid worden zonder sticker of met ja/ja-stickers. 

En daar hebben ze nu dit zogenaamde huis-aan-huisblad op verzonnen. Money makes the world go round. Het blad was al geïntroduceerd in Amsterdam, Haarlem, Den Haag, Tilburg en nu ook Utrecht. Utrecht had het blijkbaar verboden, maar Sjuul Paradijs cs zijn naar de rechter gestapt en nu mag het wel. In het kader van de vrijheid van meningsuiting. Moet ik dan nu een nee/nee sticker gaan halen? 

Zo zit het (in Utrecht):

https://www.utrecht.nl/wonen-en-leven/brievenbussticker/

Máximapark

Het druilt enorm. Ik wou wel even naar het Amsterdamse Bos, maar ik heb geen Amsterdams gezelschap, dan kan ik net zo goed naar het Máximapark. Wat is het mooi. En leeg. Alleen hier en daar wat schooljongens, op het trekpontje, bij de Dixi-toiletten. Ze zijn kattenkwaad van plan, dat zie je zo, en zeggen allemaal ‘Dág mevrouw!’ met hun schijnheiligste smoeltjes.

Op de parkeerplaats tref ik een mevrouw. ‘Wáár is het Máximapark?’ roept ze haast wanhopig. Ik wijs naar over het heggetje. Daar! ‘Ik ben met mijn kleinzoon’, zegt ze. ‘Maar hij wil niet naar het Máximapark.’ ‘Waar is uw kleinzoon?’ vraag ik, want ik zie geen kleinzoon. ‘Hij zit nog in de auto.’ Ik stel me er een woedend jongetje voor dat in de auto zit te bokken: ‘Ik wíl niet naar het Máximapark!’ Ze komt uit Aalsmeer en haar kleinzoon van vier uit Woerden. ‘Er is een hele leuke speelplaats’, beveel ik aan. Ze hoopt met een belofte van patat hem het park in te kunnen lokken.

God Only Knows

'n Mooie Nederlandse film genoten, afgelopen vrijdag uitgezonden bij de VPRO: ‘God Only Knows’ van regisseuse Mijke de Jong, 2019. Bejubeld. Ik zag ‘m terug bij NLZiet, maar hij is nu ook nog te zien bij NPO Start. 

Over hoog oplopende spanningen tussen twee zussen en een broer. De broer Thomas wordt gespeeld door Marcel Musters, de oudste zus Doris door Elsie de Brauw, de jongere zus Hannah door Monique Hendrickx. Thomas is helemaal in de war, psychiatrisch, neemt zijn medicijnen niet. Kijkt de hele dag apocalyptische filmpjes op YouTube en/of meditaties van goeroes. 

De film begint ermee dat Thomas in een gracht springt. Maar daar is hij alweer uit als zus Doris zus Hannah hierover opbelt. Doris (directeur van een buurtcentrum waar vooral asielzoekers opgevangen worden) is overbezorgd en overzorgzaam, zus Hannah (fotografe) concentreert zich liever op haar eigen werk.  Zij vindt dat Thomas gewoon op moet houden met die gekkigheid. Het is fascinerend, de chaotische gesprekken, ieder goedbedoelend maar met zijn/haar eigen waarheid, de flarden van vroeger, de fragmenten uit de brieven uit hun studententijd toen ze allemaal nog jong en veelbelovend waren. Er is niet een waarheid, dat is duidelijk. Heel mooi gelaagde film waar ik ademloos naar gekeken heb.

PS hoor net op de radio dat Marcel Musters bij het Nederlands Film Festival - dat as we speak hier en nu plaatsvindt in Utrecht - een prijs heeft gewonnen voor deze rol.

De cantorij

‘Ik kom hier enkel, Heer, voor de muziek...’ Naar de Domkerk ga ik omdat ik de cantorij zo mooi vind. Maar er is vandaag helemaal geen cantorij. Blijkt. Alleen de dirigent van de cantorij is er. Hij zingt in zijn eentje en dat doet hij prachtig. 

Je moet je dus vooraf via de website opgeven en als je de kerk binnenkomt begeleidt een gastheer of -vrouw je naar een plek. Ik zeg tegen mijn ‘gastheer’ dat ik graag dichtbij de cantorij wil zitten, want de vorige keer dat we hier waren (de eerste zondag dat de kerken weer een beetje open mochten) zaten we heel vér van de cantorij, die toen uit slechts drie zangers bestond, maar toch... Hij brengt mij nu naar een raar plekje achteraf, wel bij het ‘altaar’, maar ver van de dominee én ook van de cantor. Het zij zo. 

Halverwege de dienst krijg ik een kriebelhoestaanval, je voelt je haast crimineel, maar als ik mij verwijder gaat het weer over, gelukkig.  

Ik mis onze katholieke buurtkerk nog wekelijks. De bijbellezing en preek hier trek ik niet, ik tune helemaal uit, maar er zitten en er zijn en naar de cantor luisteren is toch een genoegen. 

Misschien moet ik de Latijnse Hoogmis in de Willebrorduskerk eens proberen. Zo ben ik indertijd in Amsterdam ook begonnen. Bobby zegt steeds dat de 'priesterbroederschap' Sint Pius X die sinds een paar jaar deze St Willebrordkerk bedient heel dubieus is, qua opvattingen zeker niet mijn type, traditioneler dan Rooms Katholiek. Wat dan? vraag ik, maar dat weet hij niet precies. Ik weet niet of het mij storen zou want ik kom toch alleen maar voor de muziek.

De collecte in de Domkerk kan nu via een pinzuil. Ze zijn er van alle nieuwe snufjes thuis.

https://www.trouw.nl/nieuws/sint-pius-x-geloven-als-in-1962~b7c94afd/

Swift

Gelezen: Hier zijn we van Graham Swift. Ik vond het in de bibliotheek hier te Zuilen, op de tafel met nieuwe boeken. Nieuw Nieuw Nieuw. Hij schijnt een gerenommeerde hoog aangeschreven Britse schrijver, jaargang 1949. Nooit van gehoord. Wat weet ik toch veel niet. Maar goed, fijn dat ik zo weetgierig ben en elke dag bij leer. Doet denken aan Ian Nichols, Jonathan Coe, Ian McEwan, David Mitchell. Als ik die lees is het altijd raak en prijs. 

[Wikipedia: 'Swift geldt heden ten dage als een van de belangrijkste Britse schrijvers. Zijn werk is in meer dan twintig landen vertaald en meerdere malen bekroond. Hij verkreeg grote bekendheid met zijn romans Waterland (1983) en Laatste ronde (1996), beide ook verfilmd. Een centraal thema in Swifts werk is de functie van de herinnering, in het persoonlijk leven van ieder afzonderlijk mens, maar ook als collectieve herinnering en haar relatie tot de geschiedenis. Swifts personages bevinden zich doorgaans in de herfst van hun leven en proberen door diep te graven, terug te blikken en te bespiegelen. Ze duiden de gebeurtenissen, om vervolgens de balans op te maken. Kleine, schijnbaar banale gebeurtenissen blijken dikwijls ingrijpende gevolgen te hebben. Swift hanteert in veel van zijn boeken een a-chronologische verteltechniek. Vaak handelt het op een of andere manier over de Tweede Wereldoorlog.]

Hier zijn we vertelt het verhaal van Ronnie en Evy en Jack, alle drie artiesten in een theater in Brighton 1959. Ronnie is de echte hoofdpersoon. Geboren in London halverwege de jaren dertig, zoon van een werkster en een zeeman die geen tijd en aandacht voor hem hadden, hij wordt eind 1939 naar een pleeggezin in Oxfordshire gebracht, bij een liefdevol kinderloos echtpaar. Om de bombardementen door de Duitsers te ontlopen. Die man leert hem googelen. Illusionist. Na de oorlog keert Ronnie terug maar London, waar hij en zijn moeder het niet meer bij elkaar kunnen vinden. Hij wordt illusionist en vindt Evy als zijn assistente. Ze worden heel succesvol. Jack is tijdens de militaire dienst Ronnies buddy. Nu is hij de spreekstalmeester van het theater. 1959 is de tijd dat de tv opkomt en evenzo de buitenlandse vakanties naar zonniger stranden dan Brighton. Het einde van de theatertradities toen daar aan de stranden. 

Ronnie is heel gesloten, vertelt niemand over zijn jeugd, ook Evy niet.

Als Ronnies moeder overlijdt gaat hij naar het ziekenhuis, Evy gaat niet mee. Hij is te laat. Als hij twee dagen later in Brighton terugkomt is Evy met Jack naar bed geweest. Na een zeer succesvol optreden die avond verdwijnt Ronnie. Hij komt nooit meer terug. 

Veel zwijgen, veel geheimen. Evy trouwt met Jack die een succesvol tv-acteur wordt. In het boek is zij 75 jaar en Jack is één jaar dood. Vijftig jaar getrouwd geweest. ‘Wat is er eigenlijk toen van dat googelaartje geworden’, vraagt haar zaakwaarnemer. Wat haar gevoelens en beweegredenen precies geweest zijn, het is voor een groot deel gissen. Het vraagstuk Ronnie heeft haar nooit losgelaten.

Mooi boek.

Naar Langbroek

De bonusdochter van mijn Bayerische Freundin is verkouden, heeft lichte verhoging en moet dus getest. Daarom was de Bayerische woensdag niet op koor. Het kostte dágen om ergens getest te kunnen worden - ik hoor van mensen die naar de RAI in Amsterdam gestuurd werden - en de bonusdochter van de Bayerische Freundin kwam uiteindelijk bij een teststraat in Apeldoorn terecht. De wachttijden in de buurt van Utrecht zijn té lang. In Apeldoorn bleek het helemaal niet druk. Maar goed, tot de uitslag daar is moeten zij zoveel mogelijk binnen blijven. Maar de Bayerische Freundin zou net naar haar Mutti in München.

Of ik desondanks wel met haar wil fietsen. Dat wil ik wel. We fietsen naar Langbroek (dat is bijna Wijk bij Duurstede) om even bij te kunnen kletsen. (55 km: Amelisweerd, Bunnik, Odijk, Langbroek). Onderweg belt haar Mutti steeds of ze al weet of ze komt. ‘Nein Mutti, ich weiß noch nicht. Ich melde mich sofort wenn ich mehr weiß!’

Reizen naar Duitsland is ineens een enorm ding. De andere Duitse koorvriendin is momenteel met haar man in het Zwarte Woud op vakantie en zij zijn in geen Duits hotel meer welkom. Die reizen nu door naar Italië. Op hoop van zegen.

Het waait heel hard, wind tegen, en het is ijzig koud. Als we om op te warmen een soepje nuttigen te Langbroek komt de uitslag: de bonusdochter is negatief getest. Dat is positief nieuws. Ze kan haar Mutti geruststellen: 'Mutti, ich komme morgen.' Nu nog een vlucht boeken. Zij kan op het vliegveld te München getest worden. Gratis.

Ik heb intussen uitgezocht hoe dat zit met commerciële tests. Die kosten € 149 euro per persoon. Wat een geld! Als je voor 10.30u je laat testen garanderen ze om 22u de uitslag. Dus als wij op vrijdag vertrekken moeten we ons op donderdagochtend laten testen. En dan huisje boeken. We wachten nog maar even. Wie weet hoe de dingen zich ontwikkelen.

De terugweg regent het. Brr. En de wind is weer tegen. Langbroek is mooie bestemming, maar door al het gepraat over Duitse reizen heb ik niet zo goed om me heen gekeken. Deze tocht moet maar eens over.

Het laatste woord

Mooie serie gezien op Netflix: Das Letzte Wort. Zes afleveringen van 40 minuten. Duitse serie met beroemde Duitse comédienne Anke Engelke  in de hoofdrol. Niet dat ik haar kende, maar Ayla zei dat. Hoofdpersoon in de serie is Karla Fazius wier man de avond van (na) hun 25 jarig huwelijksfeestje plotseling overlijdt. Hij was tandarts maar blijkt al twee jaar niet meer gewerkt te hebben en geschilderd te hebben in een atelier waar niemand van wist. Onverwacht en tot verbazing van haar familie vindt Karla nieuwe energie in een nieuwe roeping: ze wordt grafredenaar. Op weg om haar eigen levenslust te herwinnen, vergezelt ze andere rouwenden en doorbreekt ze elke regel in de uitvaartbranche. Tegelijkertijd worstelt ze om haar eigen verlies te boven te komen en stort ze haar familie (puberzoon, adolescente dochter, en nukkige oude invalide moeder) dieper in de chaos. Ja, mooie serie.

Lauda

Toen Corona begon en ons koor ineens niet door kon gaan en - sterker nog - zingen als heel gevaarlijk voor de volksgezondheid werd beschouwd nam ik een abonnement op ZING Magazine. Zodat ik wat meer grip op de materie zou hebben. 

Meestal blader ik het alleen maar door, maar vandaag besluit ik muziek te gaan luisteren behorende bij interviews, recensies, advertenties. Daar kom ik deze cd in tegen, Portugese middeleeuwse vocale muziek door het Cubaanse ensemble Lauda. Liederen over heiligen. En ook te beluisteren via Spotify. Heel bijzonder en zuiver.

Herfst

Teneinde qua vraagstukken het hoofd weer wat rustig te krijgen ga ik een rondje fietsen. De zon schijnt nog als ik vertrek dus ik fiets in een jurpje met een vestje en met blote voeten in de sandalen. Bij Vreeland begint het te regenen. En dan ook harde wind. Witte koppen op de Loosdrechtse Plassen. Hu! Wel stoer, al zeg ik het zelf.

Onderweg leg ik toch even een verzoek neer bij K. en Fr. in Frankrijk. ‘Het wordt allemaal steeds onzekerder’, schrijft ze. ‘We zijn nu in Frankrijk en zaterdag gaan we terug. Ik zou volgende week met F. teruggaan, maar doe dat niet omdat F. daarna in verband met haar werk 10 dagen in quarantaine moet. Hier is het vanuit NL “code oranje“, dus advies: quarantaine na thuiskomst. Hier leef je meer in quarantaine dan in Utrecht, dat maakt het zo raar. In elk geval mogen we in België niet stoppen en in Frankrijk moet je overal een mondkapje op.‘

En vacances?

We zouden binnenkort een weekje weg, of twee, liefst naar Saarburg, of naar de Ardennen. Want we zijn wegens omstandigheden nog niet echt op vakantie geweest. We hebben nog niets geboekt, want je weet het niet. Maar nu zijn ineens bestemmingen in Duitsland en België een probleem, die willen ons niet meer. Eerst wilden ze Noord-en Zuid-Holland niet, maar gisteravond is daar de provincie Utrecht aan toegevoegd. De regels veranderen per dag. 

In Duitsland mag je (op dit moment) alleen overnachten als je een testbewijs van minder dan 48 uur oud kunt overleggen dat je Coronavrij bent. Dat lijkt me niet eenvoudig met de overladen teststraten en laboratoria. In België moet je je daar in het land aanmelden voor een test, die doen, en tot de uitslag in quarantaine. In België moet je altijd en overal een mondkapje op, ook op straat, in Duitsland in winkels, musea, restaurants, tankstations. De boetes zijn hoog. 

Opeens is op vakantie willen niet meer zo leuk. Ik wil ook wel in Nederland, maar Bobby vindt vakantie in eigen land helemaal niks. Dat je dan weer bij de AH staat met je Bonuskaart. Hij hunkert naar Saarburg of de Ardennen. In Noord-Frankrijk kijken we ook, maar daar zijn dan weer heel veel gebieden code oranje. Daar zou je elke dag de ontwikkelingen nauwlettend moeten volgen en als je terug komt vrijwillig twee weken in zelfquarantaine. In het voorjaar hadden ze in Frankrijk een hele strenge lockdown: niemand mocht naar buiten dan naar de supermarché en dan alleen met een ingevuld formulier. 

We zijn het echt grondig oneens. O! Gaan we hier uitkomen? 

https://www.anwb.nl/vakantie/reiswijzer/coronamaatregelen-duitsland

Celica

We hebben deze maand ineens wat pech met de Celica. Eerst de APK waarbij de remschijven en remblokken vernieuwd moesten worden, alsook twee banden en een koplamp. Incourant modelletje. Dat geldt voor elk onderdeel aan deze auto. 

Een week later was ineens de accu op. En vandaag is er weer een koplamp kaduuk. Dat gebeurt té vaak. Kom, we rijden even naar Dirk, zeggen we. Dat is onze garage. Zo om half vijf zijn ze meestal wel klaar met het werk en als je dan zonder afspraak langsrijdt dan willen ze vaak wel even kijken. Dirk vindt ons wel ok, want trouw de auto in onderhoud bij hem.

De teller van deze Celica (2003) staat inmiddels op 253.000 km. Tot nu toe hebben we er niet veel problemen mee gehad. Dirk vindt ook dat het best nog kan. Ja je moet af en toe een onderdeel vernieuwen. Hij heeft ook een klant met een oudere Citroen CX, vertelt hij, die hem ook niet weg wil doen. 

Niet de lamp is stuk, blijkt, maar een stekker waar die lamp aan hangt. Die is doorgebrand. Ze frutten er een nieuwe stekker in en klaar is Kees. We hoeven niets te betalen. Servies, zegt Dirk. 

Voorheen de stadsmuur

In het Centraal Museum is een nieuwe tentoonstelling: ‘De Ommuurde Stad’ over voorheen de stadsmuren rond Utrecht. Door de Corona is de tentoonstelling een paar maanden uitgesteld en viel de opening nu precies samen met de officiële opening van het water door de Catharijnesingel. Daardoor spreekt het onderwerp van de stadsmuur wellicht een beetje meer tot de verbeelding, ook al is er van de muur vrijwel niets meer over en zijn de fortificaties vervangen door het beeldschone Zocherpark langs de singels om de binnenstad heen. Hoewel, echt groot is de interesse nog niet, ik ben weer ongeveer de enige in het museum. 

Rare sensatie, net als toen ik een paar jaar geleden naar de tentoonstelling ‘De getekende stad’ ging in het Utrechts Archief, dat ik vrijwel geen gebouw herkende. Want er is hier te Utrecht veel afgebroken. Nieuwe inzichten? Hoppa... oude gebouwen plat. Zoals het station. De stadsmuur van Utrecht is rond 1830 afgebroken. Toen was-ie al erg verwaarloosd en had-ie geen functie meer. Maar er staat helemaal niets meer van overeind, ook geen mooie toegangspoort, zoals andere steden zoals Leiden nog wel hebben. Ik was als nieuwkomer in deze stad vol verwachting naar die tentoonstelling toe gegaan, om te kijken of ik al wat gebouwen herkende, in het kader van mijn inburgeringsproces, maar nee, ik herkende niets. Maar Candido die historicus is en alles weet van Utrecht, die had dezelfde ervaring, zegt hij.

Kennisoverdracht is bij deze tentoonstelling denk ik belangrijker dan de herkenning. Het is heel leerzaam. De stadsmuur stamt van 1122, toen Utrecht als eerste stad in Nederland stadsrechten kreeg van de Duitse keizer Hendrik V, Maar eigenlijk begon het ommuren van deze stad al met de Romeinen, die in 41 na Chr een houten fort bouwden, op de plek waar nu het Domplein is. Die heeft vele eeuwen dienst gedaan, ook nadat de Romeinen in het jaar 275 vertrokken. Lokale bewoners ontleenden er veiligheid aan en vanaf de 7e eeuw werd het een bisschoppelijke burcht en bouwden geestelijken er kerken en kloosters. Maar toen in de 12e eeuw begonnen werd met nieuwe stadsmuren had die oude fortificatie geen nut meer en werd die afgebroken. De stadsmuren waren in totaal 5 km. De Rijn en de Vecht zorgden aan de noord- en zuidzijde voor een natuurlijke begrenzing.

Vanaf 1304 waren Utrechtse burgers verantwoordelijk voor de verdediging. Ze waren verplicht lid van een beroepsgilde en de gilden zorgden voor bemanning van de muren en de torens. De vijanden van Utrecht waren onder meer de Vikingen, de Fransen, de Habsburgers, de Hollanders en de Gelderlanders. De aard van de verdedigingsmuren hing samen met de wapens waarmee gestreden werd. Waren dat in de vroege middeleeuwen vooral bijlen, speren, pijl-en-boog en zwaarden, in de 15e kwamen de kanonnen. Van die wapens is ook van alles te zien op de tentoonstelling.

De Utrechtse stadsmuur was inspiratie voor vele schilders en tekenaars. Daar is dan ook veel van te zien. Diverse schaatstaferelen van de 17e eeuwse Joost Cornelis Droochsloot. Begin 19e eeuw waren de Stadsmuren  ernstig verwaarloosd en verpauperd en hadden ze geen functie meer. Er kwam een plan voor afbreken en vervangen door plantsoenen rond de stad park en dat is er nog steeds. Erg leuk om Zochers plannen en schetsen daarvan te zien.

Om wat te reflecteren over de functies van de stadsmuur en de vraag waar het eigenlijk veiliger is, binnen de stad of juist daar buiten. Of dit tijdgewricht nu veiliger is dan in de vorige eeuwen waarin veel meer oorlogen waren, waarin politiek bijna vanzelf oorlog betekende, zijn er filmpjes waarin Denker des Vaderlands Daan Roovers, historicus Beatrice de Graaf, Commandant der Strijdkrachten Rob Bauer en planoloog Zef Hemel hun gedachten laten gaan over het fenomeen ‘ommuurde stad’ en de gevaren van buiten. En binnen.

Er is ook een vrouwelijke invalshoek gevonden n het toch behoorlijk mannelijke gekleurde onderwerp van politiek, geweld en verdediging Geïnspireerd op de zestiende eeuwse figuur Trijn van de Leemput die met andere vrouwen de gehate Franse dwangburcht Vredenburg sloopte, is er een fototentoonstelling van fotografe Ilvy Njiokiktjien die tien Utrechtse vrouwen heeft geportretteerd die - figuurlijk - in de stad muren afbreken. En planoloog Zef Hemel betoogt dat de laatste decennia steeds meer vrouwen in de stad en in het stadsbestuur de binnensteden steeds verder vervrouwelijken. Auto’s eruit, ruim baan voor (bak)fietsen.

Te Heeg

Er is er een jarig en dat vieren we. Te Heeg. Hoe is het, vraagt I. en zonder er bij na te denken zeg ik: ‘Wij zijn Code Rood’. Oeps. Wat zeg ik nou?

Eigenlijk weet niet eens of het klopt, ik weet alleen dat afgelopen vrijdag sommige provincies strengere maatregelen hebben gekregen vanwege de coronabesmettingen onder de studentenpopulatie, waaronder Utrecht, en dat Duitsland en België Noord-en Zuid-Holland tot Code Rood hebben gebombardeerd. Dat betekent dat Duitsers en Belgen thuis in quarantaine moeten als ze de Randstad bezocht hebben. Misschien mogen Randstedelingen ook niet meer naar Duitsland en België. Nederland bestempelt zelf ook diverse Europese regio’s als Code Oranje of Code Rood. De meningen over die codes zijn alles behalve eenduidig.

Tot nu toe voelde me niet erg aangesproken, ik volg de regels zoals ik dat al zes maanden doe, en ik ken geen mensen met Corona, geen studenten en geen ouders van studenten. Texel hebben de Duitse toeristen in aller ijl verlaten. In Heeg zitten er wel Duitsers op het terras. Bobby en ik wilden nog wel een weekje naar Duitsland, België of Noord Frankrijk. Kan dat wel?

https://www.duic.nl/algemeen/extra-maatregelen-in-utrecht-om-corona-te-bestrijden/

Fietsen

Het is nog twee dagen zomer, en dus gaan we nog even fietsen. Ik wil Bobby graag de westelijke kant van de provincie Utrecht laten zien, die ik in april ontdekte in de eerste Corona-maanden. Het wijdse lege polderlandschap ten westen van Breukelen, bij Nieuwe Ter Aar, Wilnis, Vinkeveen, Kockengen. Dit voorjaar wandelde ik al twee keer langs een mooi cafeetje Paviljoen Toren De Grote Sniep, midden in de weidegebieden aan de ‘Veenkade’ in de buurt van Wilnis, dat toen beide keren dicht was. Nu is het open. Wat is dat leuk. Wat een uitzichten.

Waar loopt eigenlijk de grens tussen Utrecht en Noord-Holland, peinzen we ons op een bankje. Plaatsen als Mijdrecht, Vinkeveen, Abcoude, waarvan wij zeker menen te weten dat ze in Noord-Holland liggen, blijken in Utrecht te liggen.

De dag eindigt op een zonnig terras in Haarzuilens. Er zijn veel mensen op het brinkpleintje. Er zou kermis zijn, vertelt de ober, maar dat ging wegens Corona niet door. De mensen zijn toch gekomen. Ze hebben een grote radiocassetterecorder meegenomen voor de feestsfeer. Trompetgeschal klinkt. Een onverwacht leuk vakantiedagje.  

https://paviljoen-toren-degrotesniep.nl/

De bijenhouder

Gelezen: De bijenhouder van Aleppo door Christy Lefteri. Ik kocht het bij de boekhandel in Breukelen een paar weken geleden. Het vertelt het verhaal van een Syrisch echtpaar Nuri en Afra Inbrahim en hun lange vlucht van Aleppo door Turkije en Griekenland en uiteindelijk kunnen ze met het vliegtuig naar London, omdat ze geld hebben. In Aleppo zijn ze hun zoontje Sami verloren tijdens een bombardement en toen is Afra blind geworden. Het boek is geschreven door een Engelse, die vrijwilligster was in een vluchtelingenkamp in Athene.

De schrijfster Christy Lefteri is geboren en getogen in Londen. Dit boek is haar debuut. Ze is de dochter van een Grieks-Cypriotische echtpaar dat in 1974 uit Cyprus vluchtte en zij werkte als vrijwilliger in het Unicefopvangcentrum voor vluchtelingen in Athene. Er staat een filmpje op YouTube, waarin zij in Nederland een Syrische man ontmoet die imker was in Damascus en nu in Nederland.

Utereg mijn stadsie

Nel wordt zeventig en heeft na lang wikkelen wegen toch tot een verjaarsfeest besloten. Ze viert het met een high tea in ‘haar’ Geertekerk, waar we ruim op afstand van elkaar kunnen zitten. Ik zit aan een tafel met een vriendinnenstel waarvan de een in Lisse woont en de ander in Amsterdam en vakantie houden ze momenteel te Bakkum. Overal is het ‘code rood’, zeggen ze, zowel Noord-Holland, Zuid-Holland en Utrecht. Daarom zijn ze toch maar wel gekomen. 

Groeten gaat met buigen of met de elleboog. Even wachten wat de ander doet. Ik doe de elleboog, dat vind ik actiever dan de buiging. Maar dan moeten natuurlijk weer mensen zeggen dat ze de elleboog stom vinden. Ja bijna alle gesprekken gaan weer over corona. Corona. Corona.

Ik zou met Nel mee naar Ajax. Nel is geen geboren Utrechter, zij komt oorspronkelijk uit Weesp. Zij heeft een seizoenskaart van Ajax. Ze had me al vaker uitgenodigd, maar dat deed ze meestal op de dag zelf en dan kon ik net niet. Nu zouden we begin maart. Het bleek de eerste dag dat we binnen moesten blijven. Dus het ging niet door.

Nel heeft een verkiezing van het leukste mondkapje bedacht. Ik heb een lichtblauwe met vogeltjes gekocht bij een Afghaans naaiatelier in de Nachtegaalstraat. Maar die wint het niet. 

Stefan speelt trompet voor Nel. Prachtig.  

Bobby vertelt een verhaal voor Nel. Ook prachtig.

Alice zingt het Utrechtse lied ‘Als ik boven op de Dom sta’ ofwel ‘Utereg mijn stadsie’ voor Nel. Iedereen straalt en zingt het zachtjes mee. Het is het officieuze stadslied, en ik geloof dat je dat echt moet leren om je een ware Utrechter te voelen. Het is oorspronkelijk van Rijk de Gooyer (1956) maar bekend geworden van Herman Berkien.

De tekst:

Als ik boven op de Dom kom

Kijk ik even naar benee

Dan zie ik het ouwe graggie

Het Vreeburg en Wijk C

Ja dan sprink me hartjie ope

Ik ben trots wat daggie wat

Er is geen mooier plekkie

As Utereg me stad

As Utereg me stad

Ze zingen in ons landjie

Bij ons in de Jordaan

Van Dat gaat naar Den Bosch toe

We gaan er naar de Zaan

Maar 't mooiste wordt vergete

Dat is toch zeker schand

We hebbe ook nog Utereg

In 't hartjie van ons land!

Refr.

Kom op 't station is kijke

't Barst er van de rails

We hebbe de hoogste toren

Dat is iets crimineels

Dan heb je nog de Jaarbeurs

De Munt en Kromme Rijn

En voor de mooiste mokkels

Moe je ook in Utereg zijn!

Refr.

Te Nederhemert-Zuid

Peeq en haar wederhelft passen twee weken op een oud boerderijhuis in het schilderachtige Nederhemert-Zuid, op de grens van de provincies Gelderland, Zuid-Holland en Brabant. Dat doen ze wel vaker en ik kon me nooit veel bij de verhalen voorstellen: een (schier)eiland in de Maas aan de Maas. Er staan een paar oude huizen, een opgeknapt kasteel, een opgeknapte kerkje, een oude speeltuin met horeca, een natuurcamping en een veerpontje. Gezamenlijke moestuinen. Om er te komen ga je ná Zaltbommel vanaf de A2 westelijk de binnenlanden in, het heet er de zuidelijke Bommelerwaard. We beginnen met pure perensap en dan een wandeling van een uurtje langs alle heerlijkheden. Pure idylle. Zo kan het ook.

https://www.trouw.nl/nieuws/nederhemert-zuid-een-vergeten-schiereiland-met-verborgen-schoonheid~bc7ecfe8/

Hertenkamp 2

'Hertenkamp - 2'. Ik heb de smaak van het tekenen ineens weer te pakken. Dat is mooi. Alles was moeilijk aan deze: het groen, het bruin, het wit, de ogen, de schaduw, het vale wit. Maar zo is-ie goed.

Hertenkamp

Al een tijdje had ik geen inspiratie, maar dit weekend zag ik weer wat: de herten op het hertenkamp bij het zorgcentrum Berg & Bosch - de Bernard Lievegoed Kliniek en vele andere. We wandelden in het Ridderoordse Bos en bespeurden op Google Maps een meertje, dat we gingen zoeken. Het bleek midden in het hertenkamp van dit enorme antroposofische zorgcomplex. Bij de herten liep een zeer getormenteerde mevrouw met zware zwarte zonnebril, zij genoot zichtbaar minder dan de herten en dan wij.

Zingen in de gymzaal

De vorige keer zongen we in de gang voor het muzieklokaal, maar deze week kan dat niet want in het naastgelegen lokaal wordt een cursus gegeven. En die moeten ook de deuren open. Als uitwijkmogelijkheid is de gymzaal bedacht.

Vandaag is de oefenavond van onze Corona-‘bangeriken’ die wel graag willen zingen maar alleen en petit comité. Er zijn er nog maar twee van over, twee mezzo’s, de andere drie zijn verkouden of trekken zich bij nader inzien toch voorlopig voor een paar maanden terug. Er waren al wat sopranen ingevlogen, maar nu is er ook een tekort aan alten. Enkele uren voor de repetitie verschijnt er een oproep of er misschien nog een alt is die wil aansluiten. U raadt het al: ik wil wel. En zo kan ik deze foto maken die bij een aantal thuisblijvers hopelijk een deel van de angst wegneemt.

Deze avond zijn we met zeven, maar we kunnen hier toch best met vijftien? Je kan makkelijk twee meter van elkaar staan en zigzag. De deuren staan open: veel frisse lucht. Vijftien lijkt ons de máx van het aantal aanwezigen, als we het over tutti hebben, het zullen er eerder minder zijn. De twee mezzo-bangeriken stemmen in. 

In de andere gymzaal naast de onze oefenen een stuk of tien scholieren karate. Hoe zou het sporten voor hen zijn met een uitgedund klassiek dameskoor ernaast? Voordat wij beginnen te zingen maken de sporters best veel herrie, Maar vanaf dat we onze tere klassieke liedjes zingen is het er muisstil. Zijn ze er nog wel? Even gluren. Ja ze zijn er nog wel.

Op de terugweg rond 22 uur fiets ik langs Park Lepelenburg en het Domplein waar het vol studenten is. In kluitjes. Ze maken luid grapjes. Zij zijn nu de grote verspreiders van het virus. 

Verhalen in de Buurttaxi

De ritten van de dag. Twee mevrouwen breng ik naar de bridgeclub die een half jaar niet doorging en nu op halve kracht weer begint in een ander woonzorgcentrum. Het is heel leuk om te zien met hoeveel vreugde de deelnemers (ze arriveren per scootmobiel, rollator, Regiotaxi en onze Buurttaxi) elkaar begroeten. Maar een van de mevrouwen die ik ernaar toe rijd heeft een zwaar demente man die steeds bozer wordt, zo vertelt ze.  Hij wil zijn pillen al om zes uur ‘s morgens. En hij is woedend dat zijn elpeeverzameling er niet meer is. Hij verwijt haar dat zij die weggegooid heeft. ‘En dan moet je aardig blijven. Ik zeg maar niets meer. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt, mevrouw.’

Een mevrouw die al acht maanden haar demente tweelingzuster verzorgt, dag en nacht, kan er nu even twee uur tussen uit naar de kapper, omdat de thuiszorg er twee uur is. Die kapper zit op slechts een paar honderd meter van haar huis, maar dat haalt ze lopend niet. 

Een mevrouw gaat naar de pedicure. Haar hoofd loopt om, zegt ze. Dat komt: haar partner ligt al weken op sterven. Is uw man nog thuis, vraag ik. Nee, zegt ze, zij ligt in een verpleeghuis te Zeist. Ik voel me een beetje betrapt, dat ik niet door was gegaan op dat woord ‘partner’. Dat wijst op homo-lesbisch. Ze gaat elke dag op bezoek. Maar dat kan niet met onze Buurttaxi, dat moet met de Regiotaxi. Gék wordt ze van alle administratieve systemen om de zorg en ondersteuning te krijgen waar je recht op hebt. En haar vriendin lag al zes weken in dat dure verpleeghuis met dure zorg en werd geacht nu dood te zijn maar ze is niet dood. Nu moest zeven aanvraag doen voor nog zes weken. Weer een nieuwe indicatie. Moet u de pedicure dan niet afzeggen, opper ik. Maar die is nu net een momentje voor haarzelf. En dit alles tijdens een ritje van zeven minuten. Mevrouw op de achterbank met een spatscherm tussen ons.

Een enerverende ochtend.

Kussenmaten

Het beddengoed is ook een thema. Toen wij gingen samenwonen namen Bobby en ik uit ons vorige leven nogal verschillende maten en stijlen mee. Zijn bed werd het, en mijn beddengoed, want ik heb alles lits jumeaux-formaat. Lekker groot. Nu zijn we toe aan nieuwe kussens en laten we dan de dekbedovertrekken ook eens bespreken. Want alles hangt met alles samen. Ik heb een voorliefde voor overtrekken met opvallende warme kleuren. Mijn lievelingsovertrek is diep donkerrood. Bobby houdt echter meer van ‘sereen’, en dan bedoelt hij wil zeggen van alle tinten wit en ecru. Zelf vind ik mijn rood en rustgevend warmhartelijk, zeker niet ón-sereen. Maar voor Bobby valt rood niet onder sereen. 

Mijn dekbedovertrekken zijn van Ikea van jaren her, en daar verkochten ze indertijd bij de dekbedovertrekken kussenslopen voor kussens van 40x50 cm in plaats van de gebruikelijke 50x60 cm. Een beetje klein dus. Ik was er best chagrijnig over, want zo dwongen ze je bij hun merk te blijven. Bij het mooie overtrek zaten kleine sloopjes. En dus worden de kleine kussen intensief gebruikt. Die zijn ook aan vernieuwing toe. Het is een complex vraagstuk waarmee we naar Ikea gaan.

’Die kussens van 40x50 verkopen we al lang niet meer’, vertelt de verkoper. ‘We zijn vijf jaar geleden overgestapt op de voor Nederland gangbare maten.’ Eh, wat nu? Want ik wil best af en toe onder serene lakens, maar niet altijd. Om de week. Geven en nemen. Maar bij mijn dekbedovertrek horen wel die kleine sloopjes. Moeten die dan weg?

We kopen dus nu eerst een set ‘sereen’ beddengoed en ik ga elders op zoek naar de kleinere kussens. Ze worden -  blijkt - aangeboden als ‘kínderkussens’. Van 15 tot hónderden euro’s. Dat u het weet.

Pechhulp

We zouden met mijn auto gaan tot vreugde van W., want ze is altijd chauffeur en bijna nooit ‘bijrijder’, en toen startte mijn motor niet. Er was alleen een wonderlijk ratelgeluidje. Prr prr.  Tja. 'Sorry hoor, mijn auto doet niets.' Gelukkig laat W. mij in haar auto rijden. Kan ze onderweg naar Laag Keppel toch onbekommerd om zich heen kijken en appen en bellen. 

Dus wanneer ik ik terugkom van ons uitstapje onmiddellijk mijn vrienden van de Wegenwacht gebeld. Die heb ik al wel 5 jaar niet gebeld, zo goed is deze auto, toch van 2003 of daaromtrent. 

Pech melden moet tegenwoordig digitaal. Vroeger kreeg je nog een telefoniste die vroeg naar de details van de pechvraag. Heeft u de lampen laten branden? Heeft u het portier misschien niet goed afgesloten? Nu zoekt Google waar ik sta, maar het parkeerterrein achter ons huis herkent Google niet dus situeert hij mij aan de Beatrixlaan. Zucht. Ik kan nog wel mijn adres erbij schrijven, maar dat ziet de Wegenwacht niet.

Enfin. We vinden elkaar. De accu is inderdaad aan zijn eindje, maar mijn bolide heeft een incourant model accu, die de Wegenwacht niet in zijn busje op voorraad heeft, dus mag ik achter hem aanrijden naar hun centrale depot ergens op een duister industrieterrein diep in Utrecht Zuid. Want de avond is al ingevallen. Dus ik in mijn zomerjurpje de nacht in.

Maar ja de Wegenwacht is zo betrouwbaar, dat moet maar goed zijn.

Langs de IJssel

Wie verzint het nou? Een wandeltweedaagse langs de IJssel half september met 32 graden. In de schaduw maar er is geen schaduw.  De mensen hier hebben - heel wijs - parasolletjes mee. Wij niet. Van Angerlo naar Laag Keppel is ongeveer 12 km. Langs de Oude IJssel. Er zijn geen zwemplekken. De Oude IJssel is hier een beetje een blubberrivier. Will vermant zich en springt er in. Blub blub. Ik niet. Jak. 

We redden het, natuurlijk redden we het, ook al is er helemaal nergens horeca ter troost, en zoeken dan snel verkoeling in een grote recreatieplas in een knik in de IJssel (de Gieseplas) onder Rheden. Het is allemaal even leuk en prachtig en het voelt alsof we heel ver weg op vakantie zijn. Een uurtje van huis.

Te Doesburg

Will en ik doen een tweedaags uitje rond Doesburg. Net ten oosten van Arnhem. De IJssel en de Oude IJssel. We hebben een rondwandeling gevonden van 22 km en we parkeren en starten in Laag Keppel. En dat met een hittegolf. Niet te geloven. Gelukkig hebben we ons badpak mee en kunnen we zwemmen. Het is prachtig stil hier. Afwisselend. 

Doesburg is een erg leuk aangenaam mooi stadje, veel regentenhuizen en alles erop en eraan.  We eten bij een kersvers Indonesisch restaurantje. Mama, papa, klein dochtertje, en oma met een vriendin op het terras. Heel lekker. Rowena’s Rijdende Rijsttafel. Mmm!

We overnachten bij een Vrienden op de Fiets, weer een met een tuinhuis, waar je ook als wandelaar mag slapen. Het is nog 4 km lopen van Doesburg, dat trekken we niet, in het vroege avondduister nemen we bus 27 naar Arnhem, de buitengebieden in, naar een bioboerderij met 70 koeien. Ze pachten van het hiernaastgelegen Landgoed Bingerden. De blokhut is ook te huur via Bed & Breakfast De Klaverbloem. Blijkbaar is het een business model om via beide kanalen te verhuren. 

Dit is al mijn tweede topervaring via Vrienden op de Fiets, de eerste was ruim een maand geleden in een Noorse blokhut in een bos in Heilige Land Stichting. Voor de vaste prijs van slechts €22,50 pp per nacht. Het geeft een fijn gevoel dat niet iedereen het onderste uit de kan haalt.

‘Vrijheid’

Ik begrijp niets van die protestmarsen ‘voor de vrijheid’ en tégen Corona-maatregelen. Vandaag is er zelfs een vrouwen-voor-vrijheid-mars in Utrecht, lees ik in de DUIC. Deze beweging is tegen mondkapjes, lees je, en tegen de 1,5 meter. Wat willen die mensen? Weer dicht bij elkaar staan? Events? Ongebreideld knuffelen? Naar hun oude moeder? Op vakantie? naar de Costa Brava?

Ik heb het gevoel dat er nog best veel kan binnen de gestelde regels, die er mijns inziens op gericht zijn ons allemaal de Corona te besparen. Je kan naar de bossen om vrijheid te ervaren. Je kan je vrienden te eten noden en al kun je niet huggen, je kunt wel gezellig samenzijn. Zo valt er toch te leven? Misschien ben ik te kortzichtig en moet ik economischer denken? Maar als ik kijk naar al die horeca overal, dan denk ik toch vooral: was er maar wat minder horeca. Van die massa-events denk ik ook: moet dat nou, al die herrie? Die business stort nu in. Heel erg voor de mensen die er hun emplooi hebben/hadden.

Als ik naar het Journaal kijk heb ik toch echt meer sympathie voor de demonstraties in Belarus. Als we het over vrijheid hebben. 

Ridderoordse Bos

Ook mooi: het Ridderoordse Bos, een gebied van Stichting Utrechts Landschap. Dit bos stond aan de wieg van deze stichting, in 1927. 

In de weekendbijlage van Trouw staat dit weekend een wonderlijk interview van een particuliere grootgrondbezitter Oene Gorter (80) met een groot eigen bos, die procedeert tegen de organisaties als Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten en de provinciale landschapsstichtingen, omdat hij als particulier achtergesteld zou worden. Hij zegt te strijden voor groene gerechtigheid. Huh? Waarom heeft Trouw zo’n verhaal?  Wat is er mooier dan dat in een land de natuur gekoesterd, onderhouden en uitgebreid wordt en dat-ie openbaar toegankelijk is in plaats van voorbehouden aan enkele steenrijke particulieren. Heel raar.

https://www.trouw.nl/duurzaamheid-natuur/het-grote-gevecht-om-grond-geld-en-gerechtigheid~b14a1865/

Vogel

Gelezen: Vogel van de Koreaanse schrijfster Oh Jung-hee (1947). Ik vond het in het minibiebje in ons plantsoen. Het verscheen in 1996. Het is een uitgave uit 2007 van de toen nog Bredase uitgeverij DeGeus in samenwerking met Oxfam Novib, die hoopten dat meer westerse lezers zouden lezen uit verre landen teneinde onderling begrip te vergroten. Tja. Een wonderlijk niet helemaal begrepen boek dat raakt. Hoofdrol wordt gespeeld door twee kinderen die in de steek worden gelaten door de ouders, maar over de beweegredenen van de volwassenen hoor je niet. Het boek begint met de moeder die verdwenen is en de vader die zijn twee kinderen naar hun oma brengt, waar ze wonen tot zij aan een beroerte sterft. Dan gaan ze naar een oom en tante. Slechts heel af en toe komt vader langs, met geld en kleren. In de uitleiding valt te lezen dat dit een novelle is over  de periode in Zuid-Korea toen het land in moordend tempo werd omgevormd van straatarme agrarische samenleving tot ultramoderne industriële macht. Dat nieuwe Korea stond er niet zomaar, onder de ontwikkeling daar naar toe heeft de arbeidersklasse sterk geleden. Mensen konden het en der in het land aan het werk, in de bouw, vaak ver van huis. Daardoor waren ze bijna nooit thuis. Doet denken aan de arbeidsmigranten van nu uit Oost Europa.

De twee kinderen in dit verhaal raken totaal verwaarloosd. Op een gegeven moment vindt hun vader een nieuwe vrouw om voor hen te zorgen, maar die mept hij af en toe. Die vrouw loopt ook weer weg en uiteindelijk moeten de kinderen maar voor zichzelf zorgen, zelf naar school, zelf voor eten zorgen. Hun realiteit wordt heel sober beschreven, geen verklaringen, geen grote emoties. Het dappere meisje dat haar broertje moet opvoeden, die helemaal tv-verslaafd raakt en niet meer naar school wil. Hemel wat een narigheid. Mooi geschreven. De auteur heeft niet veel boeken geschreven, maar wel belangrijke, en literaire prijzen gewonnen.

Te Leersum

Line appt of ik mee ga wandelen bij Leersum, met haar en haar reuzenherder Kjealt. Ja! zeg ik enthousiast, ‘bos en heide en vennetjes’, maar dat zit er niet in want daar op het Leersumse Veld is het geen hondenlosloopgebied. Er is eigenlijk maar heel weinig hondenlosloopgebied (voor wie dat graag wil weten: dat is te vinden via de site DoggyDating). En zo komen we te lopen in het Lombokbos. Ook heel veelzijdig en mooi. 

https://www.doggydating.com/hondenlosloopgebied/utrecht

Thuis op Zuid

Mooie documentaireserie gekeken ‘Thuis Op Zuid’ van Hugo Borst en Adelheid Roosen, over mensen met dementie die nog thuis wonen. Op de reguliere tv zijn twee van de vier afleveringen geweest, omdat ik vooruit kan kijken heb ik ze allemaal in één keer gezien. Zij noemen als motivatie dat zij hun demente moeder zo verzorgd hebben en denken: en ik zelf dan, straks? Ja het doet denken aan het laatste jaar van Mutti en het gedoe met zorg: thuiszorg, mantelzorg en uiteindelijk palliatieve zorg. Nu ervaren we het weer bij Auntie. 

De documentaire is zo mooi liefdevol gemaakt, Hugo en Adelheid met hun eigen aanpak en karakter. Ze praten met mensen met dementie en met hun geliefden en familieleden. Die wondere mix van helderheid en totale verwarring. De angst en paniek omdat alle begrip verdwijnt. De verschillende vormen. En toen door Corona alle hulp en opvang stokte.

Ook geven ze aandacht aan organisaties die wél goeie gedifferentieerde zorg leveren, op maat, zoals ‘Het Huis van de Tijd’ in Amsterdam en ‘Stichting Helpende Handen’ in de Drechtsteden.

Uitgezonden door omroep Human waar ik een paar jaar geleden op een dag zomaar lid van werd.

https://www.human.nl/thuis-op-zuid.html

Lacrimoso

Daar gaan we weer: woensdagmiddag de moeilijke te hoge liedjes instuderen. Ik ben benieuwd tot welke frequentie van zingen het bestuur en de dirigente besloten hebben. Tutti betekent een stuk of twaalf koorleden, en in kleine groep waarschijnlijk zes.  Doen ze dan twee avonden 'wij' (tutti) tegen één avond 'zij' (kleine groep)?  Ik heb vanavond 'poetsdienst', ik mag vooraf de stoelen zigzag twee meter uit elkaar zetten en alle ramen en deuren open.

Appeltaartconcert

We hebben in Utrecht een fenomeen ‘Appeltaartconcerten’ dat volgens hun eigen pr erop gericht is om klassieke concerten te geven voor mensen die niet zo ingesteld zijn op concertbezoek, de concerten zijn daarom laagdrempelig, kosten bijna niets en als extra trekker deelt de organisatie koffie en appeltaart uit. Ze treden veel op in zorginstellingen, gevangenissen, buurthuizen en buurttheaters. Ze worden gesponsord door allerlei goede-doelen-stichtingen, vooral kleine. Ik ben er nog nooit geweest. 

Vandaag is er zo’n concertje in de tuin van Kasteel Oud Zuilen: drie strijkers (genaamd het Oehoe-trio) en een jazz-trompettist Gerben Klein Willink. Een erg goeie combinatie! Niks geen achterstand-publiek trouwens, allemaal hoogculturele dames en heren boven de zestig. Hoe dan ook: het is een feestje. Normaal val je alleen toevallig op vakantie in zulke eventjes. 

De postbode

Annemiek Schrijver (van het tv-programma ‘De Verwondering’) maakt tegenwoordig ook podcasts. Vandaag zie ik op haar Facebook dat ze een podcast heeft gemaakt met ene Maria, postbode en met een website genaamd Maria Ontwaakt. In haar tv-programma’s heeft ze vooral min of meer Bekende Nederlanders, en ik stel me zo voor dat ze voor haar podcasts onderwerpen kiest die niet zo in het format passen of die de redactie afgekeurd heeft. En dat ze die dan lekker toch doet.

Dus Maria de postbode. Die is in haar vijftiger jaren, ze verloor haar baan (en haar man en haar moeder en haar hond), ze rookte en dronk veel, maar is nu ‘ontwaakt‘ en op de goede weg. En ze geeft haar lezers en volgers goede raad. Maria woont in een klein dorp boven Hoorn, ze werkt tegenwoordig als postbode en is daar onverwacht tevreden mee. Ze is een beetje boeddhistisch maar ook weer lid van een kerk. Dat verbaast Annemiek. Die zou dat denk ik nooit doen. Maria vertelt dat ze vrijgemaakt gereformeerd is opgevoed (‘O!’ reageert Annemiek, ‘dan zijn wij Zusters!’), maar nu maar lid geworden is van de dichtstbijzijnde kerk. ‘Gewoon om ergens bij te horen.’ 

En tussen de tekst door hoor ik hemelse muziek. Dus ik vraag (op Facebook) wat dat voor muziek is en het is het ‘Ave Maria’ van Caccini maar misschien ook van Vavilov. Nooit van gehoord. Maar mooi! Wat een leuk cadeautje, zo’n uitzending.

https://www.nporadio1.nl/podcasts/de-verwondering?fbclid=IwAR2SejpGUbNBpkiB72A3CU1-mHS4_swU6P_AYw0iguQRxBPoN5DndcyOoEA

Dingen die we totaal niet missen

Ik weet niet meer waar ik deze foto opgedaan heb, maar in combinatie met het onderschrift ‘Dingen die je het liefst wilt vergeten’ vond ik ‘m briljant. Afgelopen vrijdag is de Catharijnesingel weer helemaal open. Het water loopt weer door, is weer een rondje. In de jaren zestig legden ze er een minisnelweg aan, net als in Amsterdam de Wibaustraat en ooit het Museumplein. 

Voor de duidelijkheid: de (rechter) helft van die snelweg is nu weer water. Aanstaande 12 september is de officiële ‘opening’ van het laatste stukje singel. Dat afschuwelijke Hoog Catharijne is er nog steeds, nu ook vernieuwd, maar al met al wordt het steeds een ietsepietsie minder erg. Ik vind dit allemaal heel opwindend en gewéldig. 

Zie ook:

- Deze dingen van vroeger missen we totaal niet in Utrecht

- Het laatste schepje zand is weg

Magnolia

Hè? Magnolia in bloei? September? Gisteren fietsend door Tienhoven zag ik een magnolia in bloei, ook wel de 'tulpenboom' genoemd, die altijd in maart/april zo uitbundig bloeit. Is er wat aan de hand? Maar dat blijkt niet zo te zijn. Het schijnt regelmatig voor te komen. Dat u het weet.

Het beste

Gelezen: Het beste uit onszelf door Michael Bijnens. Het ligt in de bibliotheek bij de nieuwe boeken en het is van uitgeverij Pluim, wat ik wel als een soort kwaliteits-aanbeveling opvat. Michael Bijnens is een Vlaamse theaterschrijver die voor diverse theatergezelschappen van naam theaterstukken schrijft. Zijn debuut - zo lees ik ergens - ging over een jongen die de zoon is van een prostituée (wat een autobiografisch gegeven is) die gaat optreden als haar pooier. Misschien niet al te behaaglijke lectuur maar wel relevant. Zondag is nu leesdag aan het worden.

Dit is inderdaad een ruig boek. Hoofdpersoon is een mislukte obese alcoholistische komiek Lewis van 55 jaar in New York, die optreedt in een bedenkelijk lokaal waarvoor hij zelf op straat klanten (toeristen) moet werven. Op een avond ziet hij zijn dochter Amy in de zaal zitten, die hij al acht jaar niet gezien heeft. Er volgt een adembenemende achtervolging in de metro, waar hij haar uiteindelijk te pakken krijgt met de hulp van een dakloze bedelaar.

Er is zijn ex Samantha een neurologe met een succesvol bedrijf in mindfullness en een zoon Alexander die dat bedrijf groot gemaakt heeft. De dochter gaat er ook werken en slaat om van scheldend suïcidaal kreng naar een softe mediterende middelmaat. De obese mislukte doorgaans dronken Lewis zoekt en smeekt om aansluiting bij zijn voormalige gezinsleden, maar dat zit er niet (meer) in. Het is kritisch op de huidige maatschappij waarin succes de norm, maar ook op de cursussen boeddhisme en Mindfullness, die ook door bedrijven worden ingezet om ongelukkige personeelsleden te temmen.

Ja het is een goed, relevant en onaangenaam boek.

Bie de Lidl (2)

Tot mijn verrassing staat er een groot artikel in de Volkskrant over de Lidl, dat ze zich de afgelopen jaren ontwikkeld hebben tot de progressiefste (meest duurzame en diervriendelijke) supermarkt. Dat hebben ze gedaan / doen ze in samenwerking met de universiteit van Wageningen en Stichting Wakker Dier. (Het is wel jammer dat je als niet -abonnee vaak de artikelen van de Volkskrant niet online kunt lezen, ik lees ze via Blendle) maar misschien kun je er wel een aantal lezen voordat de toegang je geblokkeerd wordt. 

Lidl krijgt al jaren prijzen voor de kwaliteit en de prijs van hun groente en fruit, en van de week las ik dat ze producten die over de houdbaarheidsdatum heen zijn voor bijna geen geld wegdoen in plaats van weggooien. Hun kip en hun vis is duurzaam. Ze hebben eigen productielijnen. Dus wat ik beschouwde als een nederige knieval, namelijk naar de Lidl omfietsen, is misschien wel het beste wat je kan doen.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/dozenschuiver-lidl-is-hard-op-weg-de-progressiefste-supermarkt-van-nederland-te-worden~bfeb67f6/

Rondje

De Bayerische Freundin heeft zin in een rondje fietsen dus mag ik haar weer een toeristische route aanreiken. Dat is wederzijds genoegen. Ik kies een rondje Tienhoven, Vliegveld Hilversum, Hoorneboegse Heide, eetcafé De Eend aan de Loosdrechtse Plassen en dan via Vreeland en de Vecht terug. Ze vindt alles even leuk en prachtig. Dat haar Auke haar dat nooit heeft laten zien! Zou hij het wel kennen? Vooral over Vliegveld Hilversum is ze enthousiast, want daar kan ze dan met haar Bayerische kleinzoon naar toe. We zitten er uiterst genoeglijk op een bankje onze bammetjes te verorberen en vliegtuigjes te spotten.