Balada al Nino Jesús

Alle zalenverhuurders zijn de afgelopen dagen overspoeld met telefoontjes. Onder ander van koren die niet willen stoppen met zingen, en die onder het nieuwste corona-regime theoretisch op zaterdagochtenden ergens zouden kunnen zingen. Wij kunnen nu op zaterdagochtend 4 december en 18 december repeteren. De gymnastiek zoekt dezelfde uitweg. Op zaterdagochtend gymmen.  

Gelijk stuurt de dirigente ons een Spaans kerstliedje: 'A la nanita nana'. Het doet me een beetje aan het onuitspreekbare Macedonische lied denken.

Wel leuk om te zien dat het liedje zoveel gezongen wordt.

De vuurproef

Nichtje komt langs met de twee jongsten - de oudste is al een jaar naar school. Ik dacht dat ik naar hen zou gaan,  maar ze komen naar mij. Dus ik als een gek zoeken naar een uitje voor kinderen in Utrecht, en dat met dit nare kouwe weer, en we besluiten tot het Spoorwegmuseum. Bébé2 van 3,5 is er al een keer geweest met opa en oma, en zij ontpopt zich nu als een hele goeie gids. We doen alles zoals ze dat de vorige keer met opa en oma gedaan heeft. Ze weet het nog  precies. Heel grappig zoals ze alles straf onthouden heeft en nu de leiding neemt.

Hoogtepunt van het uitje is wel de Stoomtrein simulator. Ooit ben ik op Schiphol in een flightsimulator geweest waar ik kostmisselijk weer uit kwam en een uur op een bakje moest zitten om te herstellen. Nu sjezen we door tunnels en steden en berglandschappen alles met veel bochten en op veel te hoge snelheid. Nichtje en ik moeten enorm gillen en lachen, net als in een achtbaan. Ik geloof niet dat het erg geruststellend is voor Bébé2, een gillende moeder en tante, een beetje bedeesd loopt zij na afloop achter ons aan. Maar het was wel een hoogtepunt.

Fraude

Je hoort wel over mysterieuze frauduleuze telefoontjes. Ik heb er net een gehad. Een telefoontje namens National Police/Dutch Supreme Court. Ik hoorde een Engels gesproken bandje. De stem zei tegen mij  dat er een arrestatiebevel tegen mij loopt: U maakt onderdeel uit van criminele activiteiten zoals drugshandel en witwassen. Hierna werd ik verzocht het cijfer 1 in te toetsen om te worden doorverbonden met een agent. Gauw de verbinding verbroken. Het is wel fijn om het gesprek online letterlijk terug te lezen. https://www.fraudehelpdesk.nl/actueel/alerts/

Amaryllis - een dag later

Ik krijg zoveel positieve respons op de amaryllis dat ik er nog maar eentje probeer. Een dag later. Intussen is de amaryllis zo hoog en topzwaar geworden dat zij is omgeknakt en omgestort. Nu proberen we haar met een bamboestok en een wig fier rechtop te houden.

Happy End

We zijn er doorheen: we hebben alle afleveringen van Downton Abbey gezien. Zes seizoenen. Wekenlang hebben we elke avond samen een uurtje op de bank gezeten. Intens meegeleefd met alle personages en besproken. De traditionelen en de vernieuwers. In de slotaflevering zijn onwaarschijnlijk veel happy endings. Nu resten ons nog twee speelfilms die gemaakt zijn ná de serie. De eerste is in 2017 verschenen en kun je bekijken via Pathé online, en de nieuwste komt in maart 2022 uit.

Velux

In 2015 toen we hier kwamen wonen kochten we voor de dakramen op de slaapkamer verduisterende Velux-rolgordijnen met plissé-gordijntjes. Nu na zes jaar zijn ze allebei kapot. Het trekmechaniekje is kapotgesleten. Wel snel, na zes jaar. Bobby belt nog met wat Velux-servicetelefoons, linksom, rechtsom, maar het valt niet te repareren. We moeten nieuwe gordijnen. Dat moet allemaal online. Maar wie kiest nou een gordijn online? Bovendien hebben we groot meningsverschil over de kleur. De rolgordijnen die er nu hangen zijn licht groengrijs die ik heel mooi vind maar Bobby (naar mij nu blijkt) helemaal niet. Hij wil wit. Ik wil geen wit. 

We besluiten tot een bezoek aan de Velux-showroom in De Meern. En daar zijn we er snel uit. Die licht grijsgroene zit niet meer in het assortiment, en de andere kleuren zijn het allemaal niet. Ik kies een die ik als ‘zilver’ bestempel. De verkoopster: ‘Dus het wordt wit.’

https://www.veluxshop.nl/producten/velux-raamdecoratie/verduisterend-rolgordijnen

 

Sweet Amaryllis

De amaryllis kost ditmaal veel tijd en twijfel. Hij staat in de woonkamer en ik had m tegen de lichte gordijnen gefotografeerd. Witte bloem op grijs/beige achtergrond. Eerdere amarylli die ik tekende waren denk ik roze of rood, dat heeft dan een heel ander effect. Eerst maak ik de achtergrond grijs, dan bruingrijs, dan bruin, bruinpaars, steenrood, steeds is het ‘m niet. Want die bloem moet stralen. En ineens is-ie goed.

Op de Facebookgroep Iedere-Dag-Een-Tekening reageert Heidi: 'Ohhh so beautiful 💕 die mooie achtergrond doet de amaryllis er echt uit springen. Je zou hier zo mooie (kerst) kaarten van kunnen laten drukken.'

Tuin 160

Het is wel het ergste weer om een tuin en huisje te beoordelen. Koud en nat. Te koud zelfs om actuele foto’s te maken. Maar dit is hét moment. Bobby is mee om te beoordelen, al zal hij echt geen landlord worden. Het huisje heeft geen zonnepaneeltjes en geen waterafvoer, maar wel een kacheltje en koelkast op butagas. Als je het als een houten tent beschouwt is het helemaal goed. Alles zit ook niet zo goed in de verf, maar dat komt wel. De voorzitter en de andere bestuurslid die ik bij het schouwen van Tuin 8a al had leren kennen vind ik al bijzonder aardige heren. Het zijn zeventigers die hun hele leven voor de tuinvereniging geven. Van hun ‘wederhelften’ mogen ze niet meer dag en nacht aan de tuin geven. Anders zegt die wederhelft: ‘Dan zet je je bed daar ook maar meer’.

Het is nu een winterbende in de tuin, het is overduidelijk dat de eigenares in het najaar weinig meer heeft gedaan. Ze heeft een Tiny House gekocht ik de provincie Groningen en is vertrokken. Het zal wel veel werk zijn, maar te doen.

Twiske

Eindelijk weer eens in natuurgebied het Twiske gelopen. Amsterdam-Noord bij Landsmeer en Oostzaan. Zeven gelukkige jaren woonde ik daar  met Ex, van ca 1994-2000. We woonden aan de Couhornerhoek  in een inbreiwijkje ook genaamd Twiske-West, een innovatief nieuwbouwproject van Liesbeth van der Pol met ronde ‘trommelwoningen’. Toen sociale woningbouw, en nu al lang vrije sector. 

Diana bij wie ik ben was onze overbuurvrouw. Zij woont daar daar nog steeds. Ze heeft kerstkaarten bij me besteld en ik kom ze persoonlijk aflveren. Ze vertelt dat ze in juni volgend jaar met pensioen gaat. Mijn wederwaardigheden als prepensionado zijn nu een boel interessanter voor haar dan een paar jaar geleden. Ik herinner me nog goed dat ik net gehoord had dat ik mijn baan kwijt was en toen daar naar haar verjaardag ging, en een kamer vol vrouwen van zestig met goede banen trotseren. Ik vond dat ik niet weg moest blijven, maar moest alleen maar huilen. Ze waren heel lief. Maar ook zij gaan op enig moment  met pensioen en hebben dan hun processen.

Met Diana wandel ik langs heel veel mooie herinneringen. Het ijs. De schaatsen. De mountainbike. De hond Dino. De kano. 

Trage Post

Ik heb het geloof ik al eerder gemeld: ik ga meedoen aan een project getiteld Trage Post. Dan krijg je een naam- en adreslijst met dertien deelnemers. Elke week stuur je en ontvang je een kaartje per post. Ik heb me aangemeld voor een lijst met mensen uit de provincie Utrecht. Vandaag komt de adreslijst binnen. Ik ben heel benieuwd waar het toe inspireert. Ga ik elke week een kaartje zoeken? Ga ik zelf wat knutselen? Ga ik ze teksten sturen of alleen ‘hartelijke groeten’?

De eerste persoon op mijn lijst is een vrouw van in de zestig uit de binnenstad van Utrecht. Ze houdt van bloemen en kunst en muziek van de Estse componist Arvo Pärt. En zo zie ik mij ineens een portret maken van Arvo Pärt. Ik houd erg van die muziek maar vind het ook een beetje modieus om ervan te houden. 

Ik had wel eens foto’s van hem gezien en zag tot nu toe alleen tijdloze foto’s van een hele oude man. Geen jeugdige foto’s. Geen idee van wanneer. En nu: na mijn tekening straalt hij. Misschien ga ik mijn deelname hieraan wel gebruiken als een uitnodiging voor een reeks tekeningen geïnspireerd op de interesse van de deelnemers aan deze Trage Post-lijst. Ik weet heel vaak niet wat ik zal maken. Ooit maakte ik elke week een tekening voor Schoonmama, maar das war einmal.

Tuin 160

Valt er zomaar einde middag een mailtje in mijn Inbox van de secretaris van de tuinenvereniging. De laatste keer dat er contact over was was eind september. 

'Hoi Lucie', schrijft ze joviaal, 'Hoe is het bij jullie? Hebben jullie nog steeds zin in tuin 160? Ondertussen is de huurster van de tuin voornamelijk in Groningen. Er zijn nog enkele zaken ter overname, een kachel en een koelkast, hiervoor vraagt ze € 200. De rest van de spullen een bank, kastjes ed. wil ze dan gratis achterlaten. Wil je me laten weten of je akkoord bent met de prijs van € 200 en dat de spullen dan achterblijven? Als dat inderdaad zo is kun je de sleutels aanstaande woensdag- of zaterdagochtend ophalen tussen 10 en 12 uur. Hoor graag van je. Hartelijke groet.’

Huh?

'Wat een verrassing!' schrijf ik terug. 'Eind september heb je me gemeld dat de taxatie nog moest plaatsvinden, maar daar heb ik geen uitslag over gehad. Je schreef toen ook dat ik een uitnodiging voor een informatiemiddag zou krijgen, maar die heb ik niet gehad. Na onze ontmoeting eind september ben ik twee keer om de tuin in kwestie heen gelopen, en op grond daarvan heb ik je gemeld dat ik geïnteresseerd ben, maar ik zou het huisje en de tuin toch graag gedetailleerd willen bekijken voor ik ja zeg. Ik weet ook niet om wat voor spullen het gaat die ze willen achterlaten. Een keukentje is en iets van elektriciteit en water? Ik neem het aan als er een koelkast is en een kachel is. Kan ik de vorige eigenaren ontmoeten voor enige overdracht?'

To be continued, schat ik in.

Wat hieraan vooraf ging:

Klik op de tag 'Moestuinieren'

BuZa

Het is zo boeiend dat ik alle vier afleveringen van BuZa achter elkaar bekijk. Mooie invulling voor een druilerige zaterdag. Kees Prins speelt een diplomaat die plotseling minister van Buitenlandse Zaken wordt, maar eenmaal in functie blijkt hij sinds de dood van zijn vrouw alcoholist. 

Twee grote kwesties vlak na zijn aantreden: hij loopt ‘s nachts dronken door de stad door een rood voetgangerslicht waardoor de bestuurster van een auto die hem probeert te ontwijken een ernstig ongeluk krijgt. En drie Nederlanders zitten in een fictief Midden-Amerikaanse staatje Santa Luca in een dodencel. Diplomatie haalt niets uit om ze te redden. Twee zijn al opgehangen. Kees Prins doet heel erg denken aan wijlen Hans van Mierlo. Jacob Derwig speelt de MP en lijkt op Mark Rutte. We hebben twee persoonlijk assistenten / woordvoerders Monique en Raoul die een relatie hebben en onder alle gedoe foot gaan trouwen. Heel spannend en goed. Kan het zeer aanbevelen.

Terugkijken:

https://www.gids.tv/video/393840/buza-aflevering-1-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending

Portret

Wat associëren op het fenomeen portret. Portretkunst. Gaat over beeltenissen van mensen zien. En over gezien worden. Om een bepaalde kracht. Wat is dat toch met portretten? Wat is precies de kracht ervan? Via een goed gemaakt portret leg je - is mijn beleving - sneller contact met een persoon of een kwestie dan door tekst. Een goed portret maken is kunst. Een gezicht inspireert eerder of meer mensen dan een object. Via een vertellende persoon worden mensen eerder geïnspireerd dan via een tekst. Zijn zo mijn eerste gedachten. 

De Engelse National Portrait Gallery is ontstaan om mensen te inspireren. Is educatief.  Doel; de geschiedenis laten spreken. Vanuit een bepaald perspectief. Het eerste portret van van Londense National Portrait Gallery was dat van William Shakespeare. Nationale trots in inspiratie ontwikkelen door helden creëren en laten zien. Of anti-helden. Portretten als iconen.

Het woord ‘iconen’ staat nu voor beeldmerkjes, eenvoudige grafische voorstelling die mensen door een zee aan informatie heen gidsen. Oorspronkelijk zijn het afbeeldingen van heilige personen, vooral in de Oosters-orthodoxe kerktraditie. Maar het zijn ook afbeeldingen van mensen die inspireren, door muziek, dans, kunst, of door ander, vrolijkstemmend gedrag.

Een mooi portret laat zoveel mogelijk van iemands persoonlijkheid zien. Hoe de kunstenaar hem/ haar ziet, hoe de geportretteerde zelf gezien wil worden. Schoonheid, interlink of innerlijk. Succes. Erkenning. Of status. Uiting van liefde. Zelfexpressie. 

Maf zo’n verzameling nationale verzameling portretten. In Nederland hebben we dat niet. Politici, edelen, koningen, schrijvers, kunstenaars, zangers en zangeressen, fotomodellen, sporters. Mensen die iets bijzonders presteerden en uitstaken boven de middelmaat. Voor ons zijn al niet al die Britse namen bekend. Vooral schrijvers, kunstenaars, muzikanten en voetballers. 

Ik heb al heel wat portretten gemaakt. Het begon met vertrekkende collega’s, voor hun afscheid. Toen steeds vaker familieleden, achternichtjes, neven en nichten. vriendinnen, politic, zangeressen, sporters… Een zelfportret van toen ik een jaar of veertien was. Een wonderlijke sensatie was het maken steeds weer: een daad van liefde. ’Liefde’ is bij de tentoonstelling met portretten slechts één afdeling met vooral familie-opstellingen. 

In mijn boekenkast vind ik een boekje getiteld ‘Wie ben ik als niemand kijkt’ dat ik vorig jaar kocht in het voormalig Karmelklooster in Drachten. Zelfportretten van kunstenaars. ‘n Heel ander soort portretten dan bij de tentoonstelling 'Icons' in Leeuwarden hangt. Veel kwetsbaarder. Weinig trots en ego.

Miles

De ‘boordcomputer’ van m’n e-bike is een wonderlijk ding. Ik heb het er geloof ik wel eerder over gehad. Dat het gebruik ervan zo weinig intuïtief en onlogisch is. Kort, middel en lang drukken op +- en —knoppen. En geen overzicht van alle functies in de handleiding. Nu staan ineens de kilometers weer op miles, zowel de snelheid als de afstand. Dat was al een keer eerder gebeurd. Toen zei de patriarch van de fietsenmaker dat dat alleen aan hun computer gereset kon worden. Dat lijkt mij ik onlogisch maar de oplossing staat niet in de handleiding. Dus ik weer naar de fietsenmaker. Nu staat de jonge eigenaar, de zoon van de patriarch, in de zaak. De digitale fietsenmaker. Tegelijk op de - én de aan/uit-knop drukken, weet hij.

Kwijt en terug

Toen ik bij het Fries Museum aankwam was mijn Museumkaart kwijt. Dat was jammer, want dan moet je 15 euro entree betalen. Ik denken denken denken, en herinner me dan dat ik 'm vorige week vrijdag voor het laatst gebruikte bij Museum Flehite in Amersfoort. In de meeste musea moet je tas in een kluisje en vaak stop ik de digikaartjes die ik misschien nodig heb in een broek- of vestzak. Dat heeft daarna soms enige chaos tot gevolg. Thuis vind ik in geen een broek- of vestzak het pasje. Grr.

Dus maar even bellen naar Flehite en ja hoor, ze hebben de kaart gevonden, vrijdag, op straat, en zondag is-ie naar de Museumvereniging gestuurd. En daar zeggen ze dat ze hem gisteren naar mij hebben opgestuurd. Een heel ommelandse beweging. Ik heb m nog niet, maar als hij er straks is moet ik zeggen: Dit had ik nou helemaal niet verwacht.

Naar Ljouwert

Linda vraagt in de pauze van het koor of ik de afgelopen week nog een uitje heb gemaakt en dat heb ik niet. Maar de vraag triggert wel en vanochtend besluit ik naar Leeuwarden te gaan. Ik wil al een hele tijd naar de tentoonstelling ‘Icons’ in het Fries Museum, met portretten uit de Britse National Portrait Gallery, maar Leeuwarden is zo ver. Ik besluit met de trein te gaan en een ‘Keuzedag’ te gebruiken. Maar als ik rond negenen het huis wil verlaten blijken zowel mijn telefoon als mijn power bank leeg. En ik moet alle schilderijen fotograferen. Het opladen der appaaraten duurt meer dan twee uur en zo ben ik pas na tweeën in Leeuwarden. 

Tegenwoordig mag je met de Keuzedag en de Dalurenkaart niet tussen 16u en 18.30 reizen, dus ga ik na de tentoonstelling maar wat zwerven door een eerst schemerig en al gauw duister Leeuwarden. Wat een leuke ervaring. Leeuwarden is een hele nette prettige stad geworden. Er is geen achterbuurtje meer over. Die herinner ik me nog goed van eerdere bezoeken, vele jaren her. 

Práchtig museum. Hier was ik nog nooit. Maar over de tentoonstelling later.

Leeuwarden ken ik niet heel goed, maar toch wel een beetje. Vati en Mutti groeiden hier op. Opa en Oma van Vati’s kant woonden aan de Vijverstraat en Oma later - toen zij weduwe geworden was - op een bovenhuisje aan de Wissesdwinger. Zo heette die straat. Daar heb ik nog een keer gelogeerd als jong meisje. Met een nichtje uit Dordrecht. De Wissesdwinger was niet ver van de Oldehove. Die beelden staan nog in mijn geheugen gegrift. 

Toen ik mijn middelbare school af had wilde ik tekenen. Kunstacademie mocht ik niet maar wel de lerarenopleiding. De lerarenopleiding in het noorden zat toen zowel in Groningen als in Leeuwarden. Ik moest een soort toelatingsexamen doen en werd aangenomen, maar wel in Leeuwarden. En naar Leeuwarden wilde ik niet. Ik wilde naar Groningen. Daar ben ik toen Nederlands gaan studeren.

In de jaren negentig kwam ik met Ex regelmatig in Leeuwarden, omdat haar broer er woonde. Weliswaar in een nieuwbouwwijk, maar dan gingen we ook wel uit in de binnenstad. Een concert in De Harmonie, herinner ik mij nu, nu ik er langs loop. De boekhandels van Leeuwarden heb ik in mijn tijd bij het Vakblad ook veel bezocht, die waren baanbrekend. Nu ik wat uurtjes heb stuk te slaan ga ik op zoek naar herinneringen. (Bij de tentoonstelling hangt een zelfportret ‘Map of Days’ van ene Grayson Perry in de vorm van een stadsplattegrond.)

Altijd op zoek naar de parkjes raak ik nu verzeild in de Noorderplantage en de Prinsentuin. Mooi beeld daar van een meisje op een fiets, ter herinnering aan de koeriersters in de tweede Wereldoorlog. Beeld is van Tineke Bot, geplaatst in 1981, ter ere van deze vrouwelijke verzetsheldinnen.

De Wissesdwinger bestaat niet meer. De naam staat nog wel op Google Maps maar is een pad in het park geworden. In het park staat een lelijk zwarte flatgebouw, dat blijkt aan de Wissesdwinger te staan. Een appartement kun je huren voor 597 euro. Kom daar maar eens om in de Randstad.

Een paar jaar geleden was Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa, herinner ik me ineens, en toen is die stad natuurlijk helemaal opgepoetst. Alles is even netjes en prettig. Wat ik zeg: geen achterbuurtje meer te bekennen. De voormalige pissteeg is nu een culinair straatje. Ik had het ook al een keer toen ik einde middag in een winter door duister Zwolle dwaalde, dat ik bevangen word door een groot heimwee. De binnensteden van Nederlandse provinciesteden zijn zo mooi! Het staat natuurlijk allemaal zwaar onder bewind van Monumentenzorg.

Ik mag pas ná 18.30 door het toegangspoortje van het station, er is hier geen stationsrestauratie of iets dergelijks, ook geen Chinees te vinden, ik ga maar wat eten bij een Turkse Döner.

In meinem Garten

Er staan vandaag weer wat Duitse liederen op het program. Maar de Duitse vriendinnen zijn alle drie van het koor af. Dit lied hebben we al minstens een jaar niet gezongen: 'In meinem Garten' van Robert Schumann. Vooral onze bladmuziek is nogal ingewikkeld met veel heen-en-weer  en pijlen, en dan doet de helft het fout en gaat dat dan pas tijdens het zingen ontdekken en pruttelen. En dan is de dirigente weer ontstemd.

 

Op de bank

Een avondje op de bank, want Nederland tegen Noorwegen in de laatste wedstrijd in de kwalificatiewedstrijd om het WK wil ik niet missen. Ik ga zelfs niet naar de gymnastiek, en dat terwijl ik nooit de gymnastiek oversla. 

Maar Bobby had een oude vriendin op visite en we zaten einde middag gezellig de  haardkachel te stoken, Elzasser zuurkool te dikkedakken en een glaasje wijn. En ijs toe. Niet helemaal volgens de richtlijnen van de consulente, zeg maar, maar morgen ga ik weer serieus voort. Dus ik blijf thuis. 

Het is echt een matige wedstrijd, eigenlijk niks aan, ik val er af en toe gewoon bij in slaap. Maar de laatste tien minuten dan toch twee goals. Dus grote grote vreugde bij ‘onze jongens’. Zie de foto. 

Ik geniet altijd erg van de voor- en nabeschouwingen. Wat een gelul. de voetballers en de coach zelf zeggen allemaal glunderend dat ze heel goed gespeeld hebben, maar Bobby en ik hebben de hele avond op die bank zitten mopperen dat ze almaar naar achteren speelden in plaats van naar voren. De ‘analisten’ Rafaël van der Vaart en Pierre van Hooijdonk bevestigen ons daarin. Die zagen ook een stel angsthazen die na het debacle tegen Montenegro afgelopen zaterdag als de dood waren. En Van Gaal in rolstoel maar bluffen hoe goed ze speelden.

Ik vind de biografietjes van de voetballers allemaal zo boeiend. Zoals vorige week Cyriel Dessers Vlaamse jongen: bruin met blauwe ogen. Die als invaller al een paar keer  in  de extra tijd Feyenoord aan een overwinning helpt. Vlaamse vader, Nigeriaanse moeder. Eerder al zocht ik naar Donyell Malen die uit Wieringen komt, een Noord-Hollandse moeder heeft en een (afwezige) Surinaamse vader, en grotendeels bij zijn opa en oma opgroeide. Vanavond vind ik weer uit dat Pierre van Hooijdoink een Nederlandse moeder heeft en een Marokkaanse biologische vader, maar die laatste heeft hij nooit gekend. Hij groeide op in West-Brabant. Zijn Nederlandse stiefvader is voor hem zijn vader.

Studentenhuisvesting

Het stuk over de innovatieve projecten op het gebied van studentenhuisvesting in Utrecht-Oost is gepubliceerd. O, daar had ik niets over geschreven, zie ik nu. Dat was leuk om te doen. Ziet er goed uit. Ik vind 't mooi. Ben er trots op. 

https://www.aorta.nu/blog/de-kwekerij/

Mik

Gelezen: Waar de zee begint van Edzard Mik. Het lag in de ramsj bij boekhandel Steven Sterk, ik kocht het voor de stapel te lezen aan de Moezel, maar eenmaal daar had ik niet zo’n zin in lezen. Auteur Edzard Mik is afkomstig uit Groningen, woonachtig in Amsterdam, getrouwd met de Grieks-Nederlandse componiste (ooit des Vaderlands) Calliope Tsoupaki. Dat leken me wel voldoende ingrediënten voor een klik. Nu zat het nog in de vakantieboekentas, die nodig opgeruimd moet na een aanmaning van de bibliotheek.

Het is het niet helemaal. Als ik de recensenten mag geloven is dit een behoorlijke misser van jewelste in zijn verder veelgeprezen oeuvre. Wat ken ik toch veel schrijvers niet. Hoofdpersoon is een bankier van de Zuidas die in 2004 tijdens een bezoek aan een Griekse klant van hem, een kunsthandelaar, verslingerd raakt aan diens dochter met wie hij twee weken een hartstochtelijke relatie heeft.

Eenmaal weer thuis overleeft zijn huwelijk de affaire niet en is hij een gescheiden man met twee kinderen. De Griekse geliefde is niet meer uit zijn gedachten en acht jaar later, de bankencrisis is inmiddels achter de rug met heftige gevolgen voor de Grieken, gaat hij weer naar Athene, naar die klant, en hopend zijn dochter weer te zien.

Nou ja, zo vaak lees je niet over de wereld van een verliefde Zuidas-bankier met bravoure-kunsthandelvriendjes 

Eifel

Gelezen: De drie bestaat niet van Gerbrand Bakker. Er zijn twee schrijvers die ik dagelijks danwel wekelijks in hun blog volg(de): Elke Geurts en Gerbrand Bakker. Elke Geurts was hartverscheurend over haar echtscheiding en dochtertjes, op een gegeven moment verschenen haar blogs ook in Trouw en werden ze een roman, en uiteindelijk is ze ermee gestopt. Gerbrand Bakker schreef in Trouw vooral over zijn tuin in de Eifel. Maar de blogs zijn onverwachter, bij Gerbrand Bakker gaat het ook over de hond, het dorpsleven, het ouderlijk huis, het literaire leven, altijd verrassend geestig en met zelfspot. 

Dit De drie bestaat niet gaat over een gemarkeerde wandelroute 1 rond hun dorp, die over de heuvel achter zijn huis loopt. Het is een wandeling die in principe verzorgd wordt door de Eifelverein. Omdat ik best veel in Eifel Mosel, Saar en Hunsrück verkeer heb ik heel wat ervaring met dat soort wandelingen. Elk dorp heeft er wel een paar. In de Ardennen is dat ook zo. Maar de bewegwijzering is niet altijd je dat, ook omdat de Eifel bewoners erg van bomen kappen houden, lees is bij Gerbrand Bakker. En dan is zo’n route-bordje zo weg.

Via de burgemeester en de Eifelverein krijgt hij bordjes met een 1 erop. Te weinig bordjes, dus hij moet er wel zuinig mee doen. Bordjes in bomen spijkeren mag niet meer, ze moeten gelijmd. Het is echt een geestige kapstok voor een boek. Er hangen zoveel onverwachte verhalen aan vast. Wandelen met vriendinnen, met honden. De buren, de buurjongen, de hekwerken, de parkeerplaatsen, de liefde (zijn nieuwe oude liefde M.) met wie hij zoenend de wandeling loopt en het hondje jaloers blaffend. Echt geestig.

Herfst

Will stelt Hollandsche Rading voor. 8 km. Je loopt dan noordoostelijk naar het zuidoosten van Hilversum, onder het Hilversums Wasmeer. Het is práchtig in het bos, is dit het laatste weekend herfstblaadjes? We komen door ‘De Zuid’, het ‘Dassenbos’ en het ‘Smithuyzenbos’. Al die bosdelen hebben natuurlijk hun geschiedenis. Er is hier op de grens tussen Noord-Holland en Utrecht een rijk smokkelaarsverleden, valt op Wikipedia te lezen.

Onderweg krijg ik een cadeautje: het Van Oorschot-wandelboekje van Gerbrand Bakker: De drie bestaat niet. (Wandelroutes vinden is echt een thema voor ons. Er is in de Nederlandse bossen een wirwar aan wandelsystemen, bordjes op paaltjes, in niet altijd even duidelijk. Wij proberen nu de rode pijltjes-wandeling te lopen vanaf een P vlakbij het station, maar zijn al snel de rode pijlen kwijt. Er is ook een genummerd systeem, een systeem met voetafdrukken, de wandelknooppunten… En altijd raak je wel ergens de route kwijt dus ik zweer bij een of twee achterliggende kaarten op zak.

Dus dat Gerbrand Bakker in de Eifel de schier onvindbare wandelroute achter zijn huis opnieuw gaat bewegwijzeren, dat spreekt me wel aan. We zijn allebei erg fan van Gerbrand Bakker. 

De bezigheden wandelen en wandelroutes zoeken/gebruiken zitten vol vermakelijke details waar men doorgaans niet zo op in gaat, maar Gerbrand Bakker wel. Héérlijk. Zo komt Will altijd een kwartier eerder aan dan we afgesproken hebben en ik vijf minuten. Dan hebben we na ons wekelijks geheen-en-weer over welke route nu weer altijd verschillende materialen bij ons: zij op een blaadje een rijtje wandelknooppunten, en ik een printje met de plattegrond. 

De wandelwebsites zijn bijzonder wisselend van kwaliteit. Kon je jaren geleden nog eindeloos veel beschrijvingen en kaarten gratis vinden, nu zit dat steeds meer achter betaalmuren. Tegenwoordig werken steeds meer sites met een soort dynamische kaarten wat misschien wel heel bijdetijds is, maar niet fijn als je niet steeds met je telefoon in de hand wilt lopen. Ik zweer bij goede gedetailleerde kaartjes die je kunt printen en een duidelijk startpunt. Will komt soms aanzetten met onvolledige digitale routes. Nu heeft ze een site met Noord Hollandse wandelroutes die mij bijzonder irriteert vanwege onduidelijkheden.

Ik verzamel op mijn laptop een map met gelopen wandelingen: plaatjes en pdf’s.

En dan hebben we ook nog dit: behalve dat we borden en pijlen missen zijn op sommige stukken de paadjes ook onzichtbaar. 

Blue Velvet

Nog eentje dan. Al jaren koop ik eind december een agenda van  Paper Blanks. Een kleine dunne smalle, met weekoverzicht en met buiten prachtige antieke motieven. Doorgaans krijg ik al in augustus een mailtje van de leverancier, dat ik snel moet bestellen voor ze op zijn, maar dat vind ik dan belachelijk. Tegen eind december als ik denk: 'O! ik moet een nieuwe agenda!' dan zijn ze vrijwel overal op. Deze agenda's zijn waanzinnig populair, maar toch zie ik er weinig mensen mee. de meeste mensen hebben een digitale agenda. Nou, ik niet. Op mijn bureau ligt een stapel van de agenda's van de afgelopen jaren. Mooi versleten. Vol herinneringen.

Ik heb er ooit ook een voor Schoonmama gekocht, die vond ze ook zo mooi en gebruikte ze als dagboek, schreef erin wat ze niet vergeten wilde: wie er had gebeld had en wie op bezoek was geweest danwel kwam. 

Vier het leven met een mooie agenda. Dit jaar kies ik de 'Blue Velvet' en scoor ik 'm bij de Bijenkorf. 

Rajio Taiso

Zoals wij 'Nederland in Beweging' hebben met Olga Commandeur, zo hebben ze in Japan het fenomeen Rajio Taiso Workout. De tip kreeg ik van Justine van het koor. Drie minuten in de ochtend en alles is los. Soepeler en energieker word je ervan, zeggen ze.  Het werd ontwikkeld in de jaren 20, met de uitvinding van de radio. Daar doen ze het collectief, op kantoor, op straat...  Ik heb het nu twee keer gedaan, thuis, binnen, en ook daar bevalt het erg goed. Slechts  drie minuten!

https://www.bbc.com/worklife/article/20200609-the-life-long-exercise-that-keeps-japan-moving

En elders in de wereld

Je ziet al die migranten in het niemandsland tussen Wit Rusland en Polen. Zonder eten en wat dan ook en ‘s nachts vrieskou. Het is té erg voor woorden. Zelf zitten we verwikkeld in de maatregelen om de Corona-besmettingen in te dammen. De 2G-benadering. Die migranten zijn hier niet welkom, zeker niet via de route Wit Rusland. Ik denk steeds: weten die vluchtelingen wel waar ze aan beginnen? Hoe erg het hier is? Maar daar in Syrië en Afghanistan is het waarschijnlijk nóg veel en veel erger. 

Zo ga ik naar een expositie van een Iraaks-Amersfoortse kunstenaar Sadik Kwaish Alfraji in Museum Flehite in Amersfoort. Hij kwam hier in de jaren negentig. Hij volgde in de jaren zeventig de kunstacademie in Bagdad, toen nog een redelijk land. Hij maakte onder meer portretten geïnspireerd op de Duitse expressionisten, die hij in de bibliotheek had leren kennen. Maar toen kwam in de jaren 80 de oorlog tussen Irak en Iran. Hij maakte toen vooral potloodtekeningen en etsen. Mannen in gevangenissen, gemartelden, overvolle begraafplaatsen. Hij ontvluchtte begin jaren begin jaren negentig  de dictatuur onder Saddam Hoessein.

Het blijkt de laatste week van deze tentoonstelling in Flehite (er blijkt nóg een tentoonstelling van zijn werk in de naastgelegen Kunsthal Kade, maar daar ben ik te laat voor. Ik moet terug naar huis voor Sint Maarten). Een stuk voor Museumkijker kan het dus niet worden. Dan maar voor mij zelf, een glimp van een beeld bij wat al die vluchtingen nu in dat niemandsland tussen Wit-Rusland en Polen achter zich gelaten hebben. Ergens las ik heb dat deze mensen $ 2100 pp hebben betaald voor hun vliegticket naar Minsk.

https://museumflehite.nl/tentoonstellingen/sadik-bagdad-amersfoort.html

Sint Maarten

In de straatapp wordt al dagen druk overleg gepleegd over Sint Maarten. We hebben een bijzonder kinderrijke straat met veel kleine koters. De ouders vragen of mensen die mee willen doen een lichtje in de vensterbank zetten, dat ze mogen aanbellen. Er wordt gesuggereerd dat er 30-40 kinderen kunnen komen. ‘Kids’. Je weet het niet, maar ik wil natuurlijk geen snoep tekort komen dus ik koop voor de zekerheid twéé zakken mini-Marsjes. Ik kom buren tegen in AH die snoep gaan bijkopen.

O en ze zijn zó bleu en schattig. De allerkleinsten. Ik herinner me Sint-Martinus-Bisschop-schreeuwende jongens, maar misschien komen die nog. En door onze straat loopt ook de Sint Martinus-optocht van de wijk. Ik ben haast net zo opgewonden als de kinderen. Ik raak 39 van de 48 reepjes kwijt.

Strand

Soms heb ik zo’n zin in strand, vandaag dus, maar het Noordzeestrand is meer dan een uur rijden. Vandaag maar eens naar de Haarrijnse Plas, waar een soort strand is, een strandtent en veel meeuwen en aalscholvers. Ik ben de enige op het strand, dus het geeft echt een beetje een strandgevoel. De strandtent is open, er zitten best wat mensen te lunchen. 

Days of Beauty

Raar die tijden van lockdown vorig jaar. Komen ze nu weer terug? Ze zorgden voor zoveel onrust en ongemak, maar ook voor creativiteit. Zie hier dit Limburgse meisje 'Days of Beauty in haar eentje uitvoeren: piano en alle stemmen. Ik kom het tegen bij het instuderen. 

 

Check

We hebben nu een QR-code-check gehad bij de gym en vanavond bij het koor. De checkers voelen zich er maar wat ongemakkelijk over. De meeste mensen lijken zich er maar aan over te geven, het is zoals het is. Bijna alle gymleden waren er, dus in die groep is vrijwel iedereen gevaccineerd. 

Het is wel ingewikkeld met al die berichten over de vaccins. Gisteren las ik dat als iemand positief getest is terwijl hij gevaccineerd is, en dus besmettelijk, dat dan de QR-code de oude blijft, met groen vinkje. Dus met de toenemende besmettingen ook onder gevaccineerden zegt die hele QR-code steeds minder, terwijl het hele beleid erop gebaseerd is. En vandaag lees ik dat ‘wij’ zestigers met het AstraZeneca-vaccin veel minder antistoffen hebben dan de mensen met Pfizer en andere vaccins.

En de griepprik heb ik ook maar gehaald.

En nu doe ik een rondje ochtendnieuws en lees ik dat zestigers die de AstraZeneca-prik bij de huisarts kregen de minste antistoffen tegen corona hebben.

- https://www.nu.nl/coronavaccins/6166939/zestigers-die-astrazeneca-prik-kregen-hebben-minste-antistoffen-tegen-corona.html

- https://nos.nl/l/2404248

Cyriel

Ik heb geloof ik wel eens eerder gemeld dat ik het moeilijk vinden voetballers te kiezen om te tekenen, omdat ik types zoek waar je van gaat juichen. Ik overweeg al Anthony van Ajax, maar ben nog niet zeker. Ze moeten wel een poosje mee kunnen.

Maar nu is het duidelijk: de Vlaming Cyriel Dessers die momenteel is ingehuurd is bij Feyenoord. Vlaamse jongen: bruin met blauwe ogen. Vlaamse vader, Nigeriaanse moeder. Leuk. Slim. Welbespraakt.  Hij wordt steeds heel laat in de wedstrijd ingezet, kort voor het eind, en drie keer op rij heeft hij deze week in de extra tijd een winnende goal geschoten. ‘Hij doet het weer!! Hij doet het weer!! Hij doet het weer!!’ riep de reporter in extase. En het hele stadion werd gek.

Verslag op Radio Rijnmond:

https://youtu.be/pqnCj4RSqu8

Award

Het park krijgt een Award, een Keurmerk, uit Engeland, en het voelt als een Prijs. Donderdagochtend zal het Momentum zijn, met de Vlag. Voor de site interview ik vast de voorzitster van de parkorganisatie over hoe dat gaat, zo’n keurmerk aanvragen en krijgen, en waarom volgens haar ons Park zo speciaal is. En volgens de Jury. Wat de jury aan complimenten en aanbevelingen doet. En waarom er zo’n ingewikkelde parkorganisatie is. Dat kan dan donderdag op de site en de socials. Steeds meer leer ik het park en de mensen kennen. De voorzitster stuurt deze foto. Leuk, maar stáánd. Oeps, ik had niet gezegd dat-ie liggend moest. Als je hem bijsnijdt tot liggend staat er niets meer op van het park. Beetje asfalt. 

La Verna

Ik zie ‘De Verwondering’ met Annemiek Schrijver, mijn vaste zondagochtendprogramma nu ik weinig tot niet meer ter  kerke ga. Zij heeft ene Kristin Vanschoubroek als gast, een therapeute die  een spiritueel centrum La Verna leidt. Huh? Het Amsterdamse Franciscaans spiritueel centrum La Verna is vorig jaar gesloten, in elk geval hun cursusaanbod. Ik heb altijd gevolgd wat ze deden, maar ben er nooit geweest, eigenlijk alleen maar omdat het in het lelijke Overtoomse Veld net buiten de ring A10 lag. Wat is dit La Verna dan? 

Annemiek Schrijver doet niet altijd aan journalistieke regels als wie-wat-waar-waarom-en-hoe. Waar dit La Verna dan gevestigd is, wat de aanleiding is om deze Kristin uit te nodigen… Maar ondertussen raak ik wel geboeid. Zoals ze vertelt over dat centrum waar mensen bijeen komen om met elkaar te delen wat er speelt aan vragen in hun leven. Ik vind uiteindelijk het centrum: in Gent. Bij wie-is-wie zie je allemaal vrouwen van zekere leeftijd.

Is zoiets ook bij ons in de buurt? Niet echt. Ik denk dat wat de Nikola-kommuniteit hier te Utrecht deed (daar was Bobby bij, maar het is twee jaar geleden gestopt wegens ouderdom der leidende leden) vergelijkbaar was met dit. En misschien ook een beetje de Graalvrouwen, waar ik ooit een ochtend Zen-tekenen heb gedaan. Ruimte voor een gevoeligheid die in de rest van de wereld niet zo’n plek heeft. In Amsterdam heb je ook ‘Plein van Siena’,  dat is Dominicaans. Die hebben een grote voorliefde voor muziek. En een boekwinkeltje, waar ik diverse boeken van Vonne van der Meer heb gekocht.

Terugkijken De Verwondering:

https://kro-ncrv.nl/kristin-vanschoubroek

Geluk

Ik lees Ooit gelukkig van Nico Dijkshoorn. Geleend in de e-bibliotheek. Over zijn oude vader en moeder en over zichzelf. Hij is woedend op zijn ouders vanwege hun in zijn ogen slechte huwelijk, veel ruzie thuis, ma heeft zich opgeofferd. Inmiddels ligt vader met dementie in een verzorgingshuis en ma stort lichamelijk ook in. De broers zijn veel milder. Nico heeft al een harde afrekening over zijn vader geschreven (Nooit ziek geweest) en loopt er bij de begrafenissen tegenaan dat de mensen zijn ouders en ook zijn vader als lieve mensen herinneren. Hij realiseert zich dat hij eigenlijk bijna niets van zijn moeder weet. Haar niets vroeg. Dan krijgt hij zelf ook TIA’s. Ze had het altijd over Zwitserland, waar ze gelukkig was geweest. Maar de verhalen kende hij niet. Wel een mooi omslag: een borduurwerk met Zwitsers tafereel.

Zo ver ben ik nu. Halverwege. De reflecties van de zestiger met de oude ouders in de verzorgingshuizen. Bij mij is dat al een tijdje voorbij, nu zitten we in de oude tantes. Het geeft natuurlijk wel een soort diepe herkenning in deze levensfase.

Ik ken Nico Dijkshoorn vooral van DWDD, waar hij eens per week dwarse gedichtjes mocht opkrabbelen en voorlezen. Ergens kon ik de voorliefde van Matthijs voor een dwarsig geluid in dat toch ook wel gelikte programma wel begrijpen, maar op de mopperige Dijkshoorn had ik het nooit zo. Maar ik heb toch wel van alles van hem gelezen, zie ik. Ook zijn boek over museumbezoek. Dat was ik even kwijt, maar dat vond ik leuk en aanstekelijk.

Dia-avondje

Bobby heeft zijn diaspullen naar beneden gehaald. Een projector, een tafeltje, een scherm, vele vele bakken dia’s. Ik weet van niks, maar hij gaat na het eten voor Hans een dia-avondje verzorgen. In de tijden vóór hij mij kende was hij een tijd een verwoed fotograaf. Met Hans en wat andere vrienden had hij diverse zeiltochten over het IJsselmeer gemaakt en gefotografeerd. Het was 1987, de jongens waren rond de dertig. Linkse jongens. Actief in de studentenbeweging. Sympathisant of zelfs lid van de CPN. En ook dozen vol foto’s van Rotterdam, waar hij na zijn studie ging werken en wonen. De havens, de architectuur, de woongroep, de vriendinnen.

Bankhangend bespreken we hun looks, hun outfits. Korte broekjes droegen ze toen! Bobby had permanent genomen en een matje. Boudewijn zag er uit als de jonge René Froger. Michiel die ik alleen ken als helemaal kaal had heel lang haar.

Bobby is met fotograferen gestopt toen hij vaste verkering kreeg en zijn vriendin toen er een hekel aan kreeg dat hij altijd en overal met die enorme tas met camera en lenzen aan het slepen was.

Er was vandaag Klimaatmars en geen van ons is mee geweest. Toen in de jaren tachtig demonstreerden we wel. Waarom nu niet? Omdat we geen clubje meer hebben, bekennen we. Demonstreren doe je behalve uit overtuiging ook voor de gezelligheid. Hans had nog met zijn dochters kunnen meelopen. 

Ik heb zelf ook nog tientallen diadozen uit die tijd. Je fotografeerde met een zware spiegelreflex en had een schoudertas lenzen mee. Wat een verschil met nu: alles met de telefoon. 

Gast aan tafel

Ik wil wel weer eens een gast-aan-tafel en nodig Hans uit. Bobby vindt het best, zolang ik kook. Dat is goed. Hans zelf kookt heel mooi, doorgaans volgens de richtlijnen Jamie Oliver, daar wil je dan niet voor onder doen. 

Maar de uitdaging is groot: Bobby glutenvrij, ik koolhydraatarm en Hans denkt ook aan zijn gewicht, maar volgens een andere filosofie dan ik. Dat is best een uitdaging. Veel groente is de overeenkomst.  

Vooraf kies ik groenteballetjes (bloemkool) met rodebietencrème. Het is een Belgisch recept met bietjes en ‘platte kaas’. Dat blijkt gewoon kwark te zijn. Vooral die bietencreme is heel verrassend.

En als hoofdgerecht maak ik een herfstige traybake met pompoen, champignons, paprika rode ui en ontbijtspek. En aardappeltjes daarbij voor de koolhydraatetende mannen. En natuurlijk nog wat groente en sla. Kan ik ook zeer aanbevelen. 

De recepten:

- Groenteballetjes met rodebietencreme:

- Traybaketraybake met pompoen, champignons, paprika rode ui 

Poetsen

De Duitse vriendinnen gaan elk jaar zo rond de Kristallnacht (9/10 november 1938) Stolpersteine poetsen. Of ik meedoe. Huh? Ik hoor wel regelmatig over de Stolpersteine, struikelstenen, messing stenen op straat voor een huis waar in WOII joodse mensen woonden die in een vernietigingskamp vermoord zijn. Die stenen zijn een project van een Duitse kunstenaar Gunter Demnig (1947) die ze maakt en het alles coördineert. Er is een website waar alle Stolpersteine op verzameld zijn, met namen, gegevens van hun leven, kaarten waar je ze kunt vinden, en foto’s. De kunstenaar schijnt het er erg druk mee te hebben, en al behoorlijk op leeftijd te zijn, de vraag is groter dan hij aankan. 

Rond 4 mei Dodenherdenking gaan sommige mensen Stolpersteine poetsen. Het idee is dat ze dan weer meer glanzen en opvallen. Dit gebeurt niet georganiseerd, men doet dat op eigen initiatief. Ik vind het wel bijzonder dat de Duitse vriendinnen dit willen doen rond de Kristallnacht. En dat ze mij vragen mee te helpen. Flesje Brasso mee.

Wikipedia:

- https://nl.wikipedia.org/wiki/Stolpersteine

Winkeltje

De Deutsche Freundin vraagt of ik weer kerstkaarten maak dit jaar. Nou ja, inderdaad, waarom niet? Ja! En ook u kunt uw kerstkaarten bij mij bestellen. (Per 8 dubbele kaarten, dat is dan 8 x dezelfde afbeelding, A5-formaat, enveloppe voor € 12,50). Kies maar welke. Of kies iets op www.lucietheodora.com. lthvermy [at] xs4all.nl.

Goth

Daags vóór we naar de Moezel gingen was ik naar Den Bosch om te kijken naar de tentoonstelling over Goth. Toen ik terug was was ik verbijsterd, wat kon ik daar nou over schrijven? Maar ja, dat is dan de uitdaging. Nu staat het op Museumkijker. Zwaze heeft het openingsplaatje gekozen. Misschien vind je het leuk het te lezen. https://www.museumkijker.nl/goth-cultuur-in-design-museum-den-bosch-fascinerende-explosie-van-duisternis/

Oude liefde

Aunties beste/oudste vriendin Rie is tien jaar jonger dan Auntie: nog maar 88. Ze kennen elkaar sinds de jaren vijftig. Auntie was gescheiden geraakt en ging bij haar oudste zus in huis wonen. Die oudste zus had een zoon. En Auntie had dus een vriendin Rie, die tien jaar jonger was dan zij maar tien jaar ouder dan de zoon. Toen de zoon 18 was en Rie 28 kregen die twee vlammende verkering. Zijn moeder was echter fel gekant tegen deze verkering, vanwege dat leeftijdsverschil. En zo scheidden hun wegen. 

Ze kregen allebei een nieuwe liefde, een huwelijk, kinderen. Maar een paar jaar geleden zocht hij haar weer op. Hij was inmiddels ver in de zeventig, en zij alweer ver in de tachtig en al lang  weduwe. De liefde vlamde weer op maar hij was getrouwd. De affaire werd een drama in de familie.

Toen wij Auntie ontmoetten - nu ruim anderhalf jaar geleden - in het bijzijn van Rie kwam deze oude liefde van haar ter sprake, want Aunties neef (tantezegger) is ook de oudste neef van Bobby. ‘Ik zal altijd van hem houden’, zei Rie.

Begin dit jaar overleed de vrouw van de neef. Kanker. Voor Rie waarschijnlijk een moment van hoop. Maar ja, wat is gepast?

Vandaag ga ik bij Rie op bezoek. Zomaar. Omdat ik haar aardig vind en ik er zin in heb. En wie zit daar in de kamer op de bank? Dat had ze niet verteld. De Neef. Welbespraakt. Rie stralend! Ik denk: waarom heeft ze het niet gezegd? En dan denk ik: omdat ik het zie, erbij ben, en het daarmee out in the open is. 

De Zonnebloem

Er valt een uitnodiging voor de griepprik in de bus. Ik heb nog nooit een griepprik gehad, met als argument dat ik nooit griep heb. Bobby denkt er net zo over. We hebben ook geen kinderen of kleinkinderen die ons zouden kunnen aansteken. Maar is dat wel een goed argument? 

Een van de mezzo’s bij het koor laat een foto op haar telefoon zien van de rij ouderen voor het gezondheidscentrum bij haar in de buurt. In de rij voor de griepprik. Zij had daar dus ook gestaan. Ze is net met pensioen maar vindt het shocking dat ze blijkbaar daar bij die ‘ouderen’ hoort. ‘Alsof het een uitje van de Zonnebloem is’. 

Er ontstaat wat geheen-en-weer over wel of niet een griepprik. Veel verder dan; ik-doe-dat-nooit, ik-doe-dat-altijd, of ik-denk-er-eigenlijk-niet-meer-over-na komt het niet. Diverse dames krijgen/kregen de prik via hun werk (overheidsinstelling) aangeboden en zijn er daardoor aan gewend geraakt. Mijn argument ik-heb-nooit-griep vinden zij onzinnig, maar dat vind ik van hún argument: ik krijg hem al jaren via mijn werk. 

Ik heb de prikdatum toch maar in mijn agenda gezet. 

Et in terra

Een paar koorleden zijn weer afgehaakt vanwege de toenemende corona-besmettingen. Volgende week moeten we de QR-code laten zien. Bij de gym ook. Heel vervelende voor de juf. We gaan er van uit dat iedereen gevaccineerd is, maar je weet het niet. Hier zijn we vanavond  met zes alten, drie mezzo's en een paar sopranen, die vandaag echter allemaal vakantie of buikgriep hebben. Er is één nieuwe sopraan en die moet haar partij in haar eentje zingen. De dirigente zingt gelukkig met haar mee. Ze doet het dapper en we geven haar een klein applausje.

Vandaag beginnen we weer met het Gloria van Vivaldi. Nummer 2: 'Et In Terra Pax Hominibus'. Dat is zo mooi!  Echt bij dit seizoen. We hebben het begin vorig jaar zo fanatiek ingestudeerd. We zouden in april 2020 ons eerste optreden hebben in geloof ik de Lutherse Kerk. Ik ben stom genoeg mijn boekje met partituren vergeten en moet uit het hoofd zingen. Want met je mede-alt meelezen dat kan niet met 1,5 meter afstand. Deze tekst kan ik beter onthouden dan 'Sto mi e milo'.

Vies?

Vandaag heb maar een stuk of zes ritjes met de Buurttaxi. Twee dames naar de gym en weerom. Een dame  naar het groot winkelcentrum. En een oude meneer naar de kapper. Hij gaat best vaak naar de kapper. Hij is een beetje smoezelig. Het uitje naar de kapper houdt ook in dat hij een borrel haalt (bij de kapper?) en naar de viswinkel gaat. Ik vind zijn haar nog kort, maar als ik hem weer ophaal gaat hij stralend vertellen dat hij een gezichtsbehandeling krijgt bij de kapper en dat ze zijn mee-eters weghaalt. En in detail. 'Iederéén heeft mee-eters', zegt hij. 'Nou ik niet', zeg ik. Maar hij gunt zichzelf deze behandeling. Bobby vindt het een vies verhaal en wil het niet horen, maar ik vind het wel mooi. Hoe hij aandacht en aanraking koopt.

Weer thuis

We zijn weer thuis. Wat een weer ineens. De Deutsche Freundin wil wel weer graag met mij fietsen, maar niet met dit weer. Dat is wel jammer want van corona-wege gaat zij ook even niet naar koor. Dan maar alleen fietsen. Die buitenlucht aan de Moezel heeft me wel heel goed gedaan. 

In het gebied ten noordwesten van Utrecht (de Molenpolder en de Noordelijke Maarsseveense Plassen) wordt onder de noemer Natura 2000 enorm veel polder uitgegraven. Diverse ooit drooggemalen polders met voornamelijk eentonig grasland maken ze weer nat en moerassig. Dan kan als het water komt dat daar eerst onderlopen. 

Onderweg zie ik diverse zilverreigers. 

- Natura 2000 in de provincie Utrecht:

https://www.provincie-utrecht.nl/onderwerpen/natuur/natura-2000

Ter herinnering

Het is weer een kerkje geworden, de Petersbergkapelle op de Petersberg bij Neef. Ik vind t een ontzettend mooi plekje, met begraafplaats, oud ook, de Kelten en de Romeinen zouden daar ook al heilige plaatsen gehad hebben. Maar ik had het gevoel dat ik eigenlijk iets complexers zou moeten tekenen, een vakwerkhuis ofzo. En daar had ik dan de moed niet voor. Dus werd het weer een kapelletje, zoals ook eerder op de Moezel-vakanties.

File

Als we om 11u uit Bullay vertrekken zegt Google dat we om 15.11u thuis zullen zijn. Dat is een fijn vooruitzicht. Omdat de heenweg ruim zes uur had geduurd, mede door een uur file al vóór Den Bosch. Natuurlijk is het niet helemaal waar, want we gaan nog ergens lunchen, maar toch. Alles gaat even voorspoedig en in Visé - nog net in België vlak voor Maastricht - eten we snel een hapje Chinees.

Maar dan meldt Google dat we om 16.59u thuis zullen zijn. Huh? Eerst is er een ongeluk met een uur file bij Maasbracht en dan is de A2 helemaal dicht bij Everdingen, wegwerkzaamheden, we moeten over Gorcum en daar is op de A27 ook een ongeluk gebeurd. We gaan dus maar over Venlo, Nijmegen en Arnhem. Op de radio luisteren we Langs de Lijn met voetbal en hockey, en het schijnt in het westen des lands te hozen. Het wordt 17.30u eer we thuis zijn. 

Het is allemaal heel erg, maar als de tassen uitgepakt zijn en een gezonde traybake gemaakt en verorberd,  dan ben je dat allemaal ook zo weer vergeten.