Wandelaarsters

Na het vorige nogal heftige boek over een stervende oude vrouw nu wat luchtiger lectuur. Ik ben ook al halverwege Gesprekken met vrienden van Sally Rooney, maar ze begon me wat te vervelen. Het leven en de gesprekken van een 22-jarige zijn niet altijd boeiend meer voor een zestiger. Ik was het gaan lezen omdat ik het boek bij meerdere mensen (van mijn leeftijd) had zien liggen. Een must read leek het wel. 

Nee dan dit. Een echt vakantieboek. Vier dames gaan op een pittige wandelvakantie op Sicilie, een soort pelgrimage. Ze hebben allemaal nogal wat kwesties aan de hand in hun leven. Een vrouw (Lot) heeft een (stiekem) homoseksuele echtgenoot, wat haar beste vriendin ontdekt heeft. Een vrouw (Joy) is actrice in tv-series maar krijgt geen rollen meer. Een vrouw (Hannah) is psychotherapeute en heeft een tuchtzaak aan haar broek hangen. Een vrouw (Bibi) heeft een vergevorderde hersentumor en wil zich niet meer laten behandelen. Vincenzo is hun reisleider. Ze hebben het allemaal nogal te stellen met elkaar en met zichzelf. Het is wel onderhoudend. Bobby herinnert zich dat ik twee jaar geleden ook zoiets in mijn tas vakantielectuur had.

Cap d’ Erquy

Ter afsluiting van het verblijf hier bij Erquy doen we nog een wandeling rond de Cap d’ Erquy. Onze wandeling (geel) is weer een stukje van die Grande Randonné langs de kust, en loopt langs een aantal Plages Sauvages. Wilde stranden. Er liggen misschien wel honderd mensen op zo’n strand, maar het is allemaal ruim en vriendelijk en helemaal geen cafe’s. Men moet ook heel wat moeite doen om op zo’n strand te geraken. Er lopen hele families, jong en oud, met gehandicapte mensen, met geadopteerde kindjes, van alles wat van de Franse maatschappij. Ja het is leuk hier. Als je buiten het zomerseizoen gaat zul je ook nog meer weersgesteldheden en oereenzaamheid ervaren.

EK

De finale van het EK kijken we in het jeugdhonk van de camping. In Erquy hebben we ons suf gezocht naar een café met televisie, maar daar doen ze hier blijkbaar niet aan. Dat was is Engeland en Zweden wel anders. We hebben vaak een WK of EK in de vakantie.

In Erquy is het duidelijk dat de Franse vakanties nu echt begonnen zijn, in een toeristenplaats is het stervensdruk. Maar bij ons op de charmecamping valt het alleszins mee. Het schijnt drukker dan normaal te zijn in Bretagne omdat dit ongeveer de enige streek in Frankrijk is waar het qua temperatuur nog een beetje te harden is. Het is hier wisselend bewolkt. Als het bewolkt is het prettig fris, als de zon doorbreekt is het stervens heet. En dan staat er 23 graden op de weerkaart. Elders in Frankrijk is het bloedheet en zijn er veel branden. Het hele Franse Journaal gaat over de hitte en de branden. 

Bij ons in het jeugdhonk komen een Engelsman en een Duitse familie kijken, zodat het toch een beetje internationaal gezellig wordt. En ik app tijdens de wedstrijd wat met Zus4 in MeckPom die voor Duitsland is en met Schoonzus die voor Engeland is. Wij zijn ook voor Engeland. Vanwege Sarina Wiegman. Het is wel grappig om die namen met een Frans accent uitgesproken te horen. Les Anglaises, Der Mannschaft…

Morgen gaan we opbreken en verder, westwaarts, op hoop van zegen op een nieuwe plek op een camping. We zijn eindelijk een beetje geacclimatiseerd. Ik heb de eerste dagen altijd last van gedachten als Is-Dit-Alles? Ben-ik-nu-gelukkig? Houd-ik-nog-wel-van-kamperen? Is-het-alle-gedoe-wel-waard? De affaire met het luchtbed maakte het ook niet gemakkelijker. Nu hebben we twee nogal harde niet zo dikke matjes, ze heten ‘comfort’, dat dan weer wel, want ik wilde nooit meer op een tweepersoons luchtbed. Vanwege het gewiebel.

Maar Bretagne is mooi, concluderen we, we hebben nu een bijzonder aardige prettige rustige camping, een mooie streek, prachtige kusten en wandelpaden, schilderachtige stadjes en stranden gezien. Dat mag nog best een extra twee weken doorgaan, en ook op andere plekken.

Dinan revisited

Op internet zijn zoals verwacht gelukkig wel foto’s te vinden van de middeleeuwse huizen te Dinan, zonder toeristen die het beeld verpesten. Volgens mij ben ik nog wel wat blauwe balken vergeten bij het linker huis. Dat ga ik thuis dan maar afmaken. Ik zei vandaag tegen Bobby dat we een volgende reis nog maar een extra tafeltje mee moeten. Voor de artiste. Want het is tamelijk onverdraaglijk als er gekookt en gegeten moet worden aan het tafeltje waarop ik aan het tekenen en schilderen ben. 

Decathlon

Die hoge ronde bulten in het luchtbed zijn niet te harden. Straks eindigt het ding nog als een Skippybal. En worden de nachten steeds bizarrer. Bij Saint-Brieuc is de dichtstbijzijnde Decathlon. Dat is een half uur rijden. De door Nichtje aangeprezen comfortabele matjes hebben ze helaas niet op voorraad, die komen volgende week hopelijk weer, en voor nu kunnen we ze online bestellen. Maar we willen niet nog een nacht op die bulten en dat gewiebel. Volgens Bobby vind ik die matjes veel te hard, maar volgens mij heb ik daar nog nooit op gelegen. Beter beiden een eigen hard matje dan zeeziekte door een disfunctioneel luchtbed, denk ik nu. En een kussen erbij. We gaan het zien.

Het luchtbed

Ons luchtbed desintegreert. Niet dat het lek is, maar het luchtbed is opgebouwd uit kleine compartimentjes en de tussenschotjes tussen die compartimentjes ontploffen. Nu lig ik elke nacht tussen de ontstane bulten te manoeuvreren. Ik weet nog dat we het matras kochten. Een tweepersonsluchtbed voor de gezelligheid, hoewel je weet dat je voor je nachtrust beter twee eenpersoonsen kunt kopen. Van een goed merk, want je wilt goed slapen. Er ontploffen steeds meer, alsof je op een hoogzwangere buik gaat liggen en er weer af kukelt.

Nichtje, die ook stap voor stap tot kamperen overgehaald wordt, vertelde laatst dat ze goeie matrasjes gekocht hadden. Dat was bij de Decathlon.

Dinan

We doen een dagje naar Dinan. Op de kaart van Bretagne lijkt het niet zo ver van hier, maar het is toch wel 70 km, een uur rijden. Maar we willen even een andere indruk van Bretagne dan badplaatsen en kapen. 

Dinan is een schitterend stadje waar veel van de Middeleeuwen bewaard en gerestaureerd is. Bij het googelen naar Bretonse huizen om te tekenen had ik al wel beeldschone sprookjesbouwsels gezien, maar ik wil wat ik teken ook in het echt gezien hebben. Ik was echter even uit het oog verloren dat zo’n stadje dan ook vergeven is van de toeristenwinkeltjes en de toeristen. 

Op zich valt het mee, in de zin van: het kan namelijk veel erger. Maar mooie foto’s van een léég middeleeuws stadje zitten er niet in. Dan moet je denk ik om zes uur ‘s ochtends gaan. Nu staan overal mensen voor. Dames en heren in korte broeken, die dat vaak niet kunnen hebben. 

Het leukste fenomeen van Dinan is een straatartieste op leeftijd die middeleeuwse muziek speelt. Ze heeft een soort harp, een fluit, een trom en nog een ander slaginstrument. En dus speelt ze allemaal tegelijk, met alle armen en benen tegelijk. Als de mensen alleen maar applaudisseren en geen geld geven wordt ze kwaad.   

Om de drukte en de mensen een beetje te verdragen lunchen we copieus met moules (mosselen) en galettes (boekweitpannekoekjes).

Pléneuf-Val-André

Aan het eind van de middag gaan we naar Pléneuf-Val-André, een echte badplaats iets ten westen van waar wij wonen. Je hebt de hele tijd geen idee wat je kan verwachten. En het is ook nu weer een grote openbaring. Zo ordinair en vercommercialiseerd de stranden en badplaatsen bij ons zijn, zo elegant en smaakvol zijn ze hier. Tenminste dit strand. Het is helemaal niet vol, een ook de boulevard niet. Geen lelijke flats, hotels en snackbars, niets daarvan, alleen prachtige karakteristieke beetje Britse  villa’s. De toeristenwinkeltjes zijn een straat verderop. Zoals het was op de oude vakantie-affiches uit de jaren dertig of vijftig. Er zijn hier eigenlijk drie plaatsen onder elkaar en via steeds weer een kaap kun je er naar toe lopen. Het ene adembenemende uitzicht na het andere. En alles even mooi en beschaafd. 

Frankrijk werd vanuit Ierland gekerstend doordat de heilige Sint Symforien in de 5e eeuw hier in Pléneuf  aan land kwam. Nooit van gehoord. Hun plaatselijke Willebrord of Bonifatius. Daar is hier een kerkje aan gewijd en een standbeeld.

https://www.bretagne-vakantie.com/bestemmingen/de-10-bestemmingen/baai-van-saint-brieuc-paimpol-de-kapen/pleneuf-val-andre/

Aankomen

We moeten nog een beetje aankomen. Doe je dat door de omgeving te verkennen of door op de camping te blijven? Na de veel te lange wandeling van gisteren (en zonder proviand) beginnen we met op de camping te blijven. Ik maak een tekening van de vuurtoren van gisteren op de Kaap Fréhel. Dat is nog een heel gedoe, want de lucht was grijs en het gras beigegeel verdroogd. Ik zie op internet plaatsje van de vuurtoren bij blauwe lucht, malsgroen gazon, bloemen, struiken. En hier lopen dan ook nog eens honderd toeristen, die heb ik alle honderd weggelaten. Wel mooi weird zo.

De tweede tekening is van het hoopje huizen naast de camping die ik in de avond tegen het vallen van de schemer had gefotografeerd. Dan gebeurt er nog weinig spannends met het licht. Bobby leest André Gide en vindt het ook goed op de camping.

De meeste gasten gaan in de loop van de dag een poos weg en komen rond het avondeten weer terug. Er vertrekken buren en er komen nieuwe buren. Vaak mensen met een tentje en twee fietsen. Of een camper en twee e-bikes. 

Schemerland

Gelezen: Schemerland door Berthe Spoelstra. De roman verhaalt van zeven dagen uit het leven van een bejaarde vrouw die sinds ze haar heup gebroken heeft niet meer uit huis komt en al veel langer niet meer praat. Ze heeft vier kinderen die besloten hebben dat het niet meer gaat zo en dat moeders naar een verpleeghuis moet. Dat gaat over een week gebeuren en in de week die beschreven wordt ruimen de kinderen het huis leeg met moeder die er nog woont. Een Algerijnse conciërge verzorgt haar: natje, droogje, verschonen. Het is een lange monologue interieur. Sensaties, herinneringen, dingen die ze hoort, lichamelijk ongemak, je weet niet waar is en wat misschien hallucinaties zijn. Het is niet altijd goed te volgen, je moet je eraan overgeven. Ik vind het heel knap en fascinerend. De schrijfster is nieuw voor mij. Zij is van beroep dramaturge bij het Frascati-theater. 

Cap Fréhel

Wat zullen we doen? Naar een stadje, of doen we een kustwandeling? Toevallig zitten we in de buurt van Michelin-aanbeveling nummer 1: Cap Fréhel. Met een enorme vuurtoren. Als ik Google zie je een grote parkeerplaats vlak bij de kaap, niet zo druk… op die foto dan.  In werkelijkheid is die wel bomvol en er staat dan ook een employé ons tegen te houden. ‘De parkeerplaats is vol, probeert u het over een half uurtje nog maar eens een keer.’ We vinden een andere parkeerplaats en besluiten te gaan lopen. Het is inderdaad magnifiek landschap en je moet gewoon een beetje om de medewandelaars heen kijken.  Het landschap is wonderschoon ingekleurd met paarse heide, gele brem en varens. 

In totaal is het bijna 10 km lopen (heen en terug) en er is geen restaurant of iets te eten bij de vuurtoren of de parkeerplaats. Raar is dat, in elk geval anders dan onze verwachting. In het vervolg moeten we hoe dan ook een lunchpakket en/of versnaperingen mee, want dit is op een flesje water en een gezonde reep niet goed doen.

We hebben de zee alleen nog maar bij eb gezien. Er is hier groot getijdenverschil. 

Oriënteren

De eerste dag is voor een beetje oriënteren. Kamperen, hoe ging dat ook alweer? Hoe werkt hier de douche? (In hoeveelheden warm water van 3 seconden). Is er ergens een stopcontact om de apparaten aan te laden? (Nee, er is alleen 1 stopcontact in het waslokaal voor een strijkijzer). Waar is de zee? (500 meter). Hoe ver is het dorp? (5 km). Zijn er cafeetjes aan het strand of onderweg? (Nee) Wat zijn we vergeten? (Pannenlappen en onderzetters).

Dan een oriënterend wandelingetje langs de kust. 6

Km. We zitten vlakbij de Plage Saint Pabu. Er loopt hier een Grande Route-kustwandeling van Erqui naar Pléneuf-Val-André, dus daar doen we even een stukje van. Prachtig. Het weer gaat alle kanten op. Soms woeste luchten en regenbuitjes, dan weer stralend blauw en bloedheet.

We moeten nog even afkicken van de dingen en helemaal aankomen. 

Erqui

We hebben ons geïnstalleerd op een leuke kleinschalige charme-camping ‘La Vallee’ met zeker de helft nog tenten, bij Erqui aan de noordkust van Bretagne. Het is volbracht. Wat een eind rijden is dat. Aumale, Rouen, Caen, Avranches, Mont St Michel, Erqui. De Mont St. Michel zijn we zomaar voorbij gereden. En de camping die we uitgezocht hadden heeft gewoon plek. 

In Erqui waar we tot 20u boodschappen kunnen doen en net op tijd waren is een groot Beach Volleybal Event gaande, met live muziekjes op straat. Een zo’n bandje speelt doedelzakmuziek. (‘Biniou’ heet de Bretonse doedelzak. Het geluid is hoger dan dat van de Schotten). Het bandje gaat voor steeds een ander terrasje staan. Iedereen denkt: Leuk, maar ga alsjeblieft een eindje verderop staan. Een verdienmodel.

Het glutenvrij eten begrijpen ze hier in Frankrijk niet zo goed. Dat is nog wel een dingetje.

Aumale

In het plaatsje Aumale op de grens van Picardië en Normandië zijn we nu, ergens tussen de steden Amiens en Rouen. Seine-Maritime heet het departement hier. Amiens schijnt heel mooi en leuk te zijn, maar dat slaan we over. 

Onze vakantie naar Bretagne begint met om 11u een rit naar Haarlem, omdat het met Florence zo slecht gaat dat de kans groot is dat ze er over drie weken niet meer is. Ze belde gisteravond om afscheid te nemen. Dan beginnen we deze vakantie maar met een afscheidsbezoek. We kunnen niet eerder komen dan twaalf uur, vanwege de thuiszorg. Florence is een hele wijze vrouw, maar lichamelijk nu nog een heel klein vogeltje in een steeds groter lijkend bed. Wat een indrukwekkend bezoek van een kwartier. 

Dan alsnog richting Antwerpen en Gent. Doordat we nu vanuit Haarlem de A4 en de A13 rijden (en niet de A27 vanuit Utrecht) komen en allemaal herinneringen boven aan mijn werkende leven en de boekhandelaren die ik bezocht en interviewde. Haarlem, Leiden. Den Haag, Rotterdam, Dordrecht, Bergen op Zoom, Antwerpen, Leuven, Gent, Brugge. Heel Nederland en Vlaanderen reisde ik af. Geweldig leuk was dat. En mijn Gentse vriendinnen Ann en Isi, waar ik vaak gelogeerd hebben die me de Noordfranse kust en Lille leerden kennen. 

Rond Antwerpen is op zondag in tegenstelling tot deze zaterdag in juli in het geheel geen file. Goed om te weten. Dan Gent. Lille. Amiens. Wat een eindeloos leeg land: Noord-Frankrijk. En warm! Om half zeven gaan we van de tolweg af de binnenlanden in om een hotel zoeken, en dat valt niet mee. We hopen op Hotel Le Cardinal in het pittoreske Poix de Picardie, maar dat is niet bemensd. Het bijbehorende restaurant is ook dicht. Er lopen wat verdwaalde gasten te zoeken naar eten, want alles is dicht. Andere hotels die we bellen zijn ook dicht of onbemand of vol of bestaan niet. 

Uiteindelijk koersen we maar via provinciale wegen richting een grotere plaats Neufchatel en kijken we in elk dorp dat we passeren goed uit onze doppen of er iets is als een hotel of pension is, en zo vinden we uiteindelijk in dit Aumale deze deftige Villa des Houx. Beetje over de top, maar dat moet dan maar. Ik geloof dat we inmiddels in Normandië gearriveerd zijn. 

Het vorige bezoek aan Florence:

http://lucietheodora.blogspot.com/2022/04/van-het-concert-des-levens.html

Inpakken (en wegwezen)

De Bayerische Freundin heeft in haar damestasje  allemaal leuke etuitjes. Die wil ik ook. Want onderweg heb je altijd van die dingen die je kwijtraakt. Pillen. Oorbellen. Snoertjes. Oordopjes. Van alles moet dubbel mee. Oog- en wenkbrauwpotlood. De haarknipjes en -schuifspelden. Ze heeft ze bij een souvenirwinkel gekocht, vertelt ze, dus ik ga speciaal naar de Oudegracht voor de souvenirwinkel.

Verder is het inpakken een heel gedoe. De kleren, toiletartikelen, zwemspullen, boeken, schoenen, tekenspullen, geluidsapparatuur, kaarten, gidsjes, potten en pannen en glutenvrije etenswaren. Toiletartikelen in de koffer en onderweg als we misschien in een B&B gaan. Ooit - toen ik nog niet 100% van harte voor het kamperen had verkozen - heeft Bobby de taak op zich genomen om alles rond de tent te verzamelen. Het is een hele verantwoordelijkheid en die drukt een beetje op hem. Want ik laat het graag over, maar check natuurlijk wel of hij bijvoorbeeld wel twéé slaapzakken heeft gepakt. En een onderlaken. En waar de gele hesjes zijn, want die zijn in Frankrijk verplicht.

Het wegwezen gaat morgenochtend gebeuren. 

Lekker thuis

Stiekem blijven we nog een dagje thuis. We hebben allebei helemaal geen zin om al de koffers en de auto in te pakken, laat staan om op zaterdag langs Antwerpen te rijden. Normaal moeten we ons opladen voor de files bij bij Osnabrück, Bremen en Hamburg. Nu voert de route naar Bretagne langs Antwerpen, Gent en Lille… Nee, eerst liever een dagje thuis existeren. En vanavond lekker thuis naar de kwartfinale van het EK kijken. Ken je die mop van die twee die naar Bretagne zouden? Die gingen niet. 

Ik ga nog op afscheidskoffie bij de Bayerische Freundin en Bobby gaat ‘s avonds ineens naar een terras in de stad met een vriend wat hij bijna nooit doet. Gestolen tijd thuis.

Een stuk schrijven

Een artikel schrijven is één ding dat de nodige inspanning en concentratie kost, maar het langs de eindredacteur en de diverse betrokkenen te krijgen kan ook een heel issue zijn. Binnen mijn werk als hoofdredacteur was ik zelf degene die vaak de brandjes moest blussen en opgewondene (soms woedende) betrokkenen moest verzoenen en over de streep trekken. Ik kon dat best goed, al zeg ik het zelf. Toen had ik meer dingen zelf in de hand. Nu minder. 

Het schrijven van artikelen over beeldende kunst wat ik doe  is niet altijd eenvoudig, bijvoorbeeld  niet over groeps- of thematentoonstellingen. Zoals laatst in dat voormalige klooster te Maarssen. Dan hangen er 75 kunstenaars en noem je er vijf. Als de tekst klaar is moet ik beeld organiseren. Ik maak altijd zelf foto’s met de telefoon, maar die zijn niet altijd even goed belicht of afgesneden. Liever werkt Zwaze met officieel beeld van het museum in kwestie. Maar dan moeten ze dat wel sturen.

De interviews voor het Park zijn op zich gemakkelijke, als is het soms lastig een afspraak te krijgen. Particulieren zijn niet gewend geïnterviewd te worden, weten niet hoe dat gaat en zijn vaak bescheiden. Of als het om professionals en/of ambtenaren gaat zijn er pr-functionarissen betrokken die een belang hebben te verdedigen. Daar werk ik samen met de communicatie-ambtenares die uit hoofde van haar functie met iedereen goede vrienden probeert te zijn en te blijven. 

Laatst had ik weer een heel leuk interview met een kunstenaar die een nieuw stuk land art in het Park gaat verwezenlijken. Maar het is er nog niet, er moet nog veel water door de Rijn. Dus die organisatie die het kunstwerk organiseert wilde niet dat hij er al wat over vertelt. En als hij dat al gedaan had dan mocht ik dat niet publiceren. En de intimiderende tóón van zo’n mailtje. De ambtenares die mij eerst gevraagd had hem te interviewen mocht weer lijmen. Dan moet ik soms wel even zwaar zuchten. Want als gedoe onderdeel is van je betaalde baan: soit. Maar als het liefdewerk is….

Maar als alle gedoe bezworen is en het verhaal staat officieel online, dan ben ik er weer trots op en blij mee. En wil ik het niet missen.

Brand in Bretagne

Foto in Trouw hedenochtend. Brand in de Monts d’Arree, boven de Bretonse stad Quimper. Quimper - aan de zuidwestkust van Bretagne - staat ook op mijn lijstje. Hier regent het goddank nu. Al de hele dag. Daar in Bretagne zo te zien niet. 

Etentje

Ons eerste echte etentje op tuin. Het bezoek fêteren met koffie met lekkers, thee, of een wijntje had ik al wel gedaan, maar de catering helemaal verzorgen, dat is toch even uitvogelen. Het is een kwestie van thuis klaarmaken, in Tupperware bakjes, in de koelkast en dan compact in de fietstas. Thuis is het zo gemakkelijk, hier vergt het een hele planning.

Het menu van de dag: bij het aperitief had ik een bakje olijven, een bakje dry roasted peanuts, en een bakjes stukjes Drentse droge worst. Als hoofdmaaltijd (keto) kedgeree met makreel, en kikkererwtensalade. Beide soort van Indiaas. Heel smakelijk gekruid en gezond, al was ik de verse koriander vergeten mee te nemen. En een grote bak aardbeien toe. Espresso’tjes na. Water, biertjes en wijntjes gaan ter koeling in een emmer ijskoud water. En afwassen nog net voor het donker in een teiltje. Al met al allemaal goed te doen. 

We zijn ongeveer de enigen op het complex. Vakantiesfeertje, het voelt vrijer dan thuis. Veel vogels. 

Zo’n omgeving schreeuwt natuurlijk om barbecueën, dat is wat de mensen doen, maar daar hebben Bobby en ik geen ervaring mee. Ik zou een visje kunnen bakken in een koekenpan.

We hebben er nog geen (olie) lampen. Dat wordt nu wel nodig, want het wordt nu sneller donker.

Recept:

https://keto-recepten.nl/kedgeree/

Grantchester (1)

Ik heb een nieuwe Britse detective-serie gevonden, nou ja nieuw is-ie niet er zijn al zeven seizoenen gedraaid, maar ik ben zo weer avonden onder de pannen. Grantchester heet de serie en de hoofdpersonen zijn een jonge dominee Sydney en een rechercheur. Begin jaren vijftig op het Engelse platteland een stukje buiten Cambridge. Sydney is verliefd op een studievriendin uit een adellijk milieu en zij om de bezittingen van de familie veilig te stellen moet zij met een adellijke familievriend trouwen. Het doet beiden veel pijn in het hart maar zo zijn de manieren. Het is jaren vijftig, de oorlog is net voorbij, daar is veel onuitgesproken leed van. Zelf heeft Sydney ook gevochten in Europa en mensen gedood en kompanen verloren. Daar zie je steeds flashbacks van. Er zijn veel taboes, waaronder natuurlijk homoseksualiteit.

 

Er gaan in het dorp soms mensen dood op onnatuurlijke wijze en als dominee hoort Sydney wel eens wat, dus gaat hij speuren. Hij werkt daarbij samen met een rechercheur die veel rauwer en harder is. Hij heeft een oudere huishoudster die heel straf en streng is maar natuurlijk ook een groot verdriet uit de oorlog meetorst. Sydney is menselijk en mild, een beetje eenzaam en een beetje alcoholistisch. 

Erg onderhoudende serie. Een waardig opvolger van Inspector Morse, las ik ergens.

Op het strand

Een stiekem plaatje van het naaktstrand. Dat hoort niet, maar ik vind het toch leuk om te doen. Het is hier goed toeven op het strand, dat eigenlijk een grasveld is. Als je op je rug ligt zie je kruinen van bomen. Aan de overkant van de plas ligt het gewone geklede strand, waar natuurlijk ook veel naakt te zien is, maar geen borsten en piemels. Hier zijn niet zoveel kinderen en gezinnen, wel mensen van alle leeftijden, vormen en maten. Maar ook moeders met baby’s en vaders met twaalfjarige dochters en vriendinnetjes. Stellen, mannen alleen, vrouwen alleen, homomannen, lesbische vrouwen. Heel dun en heel dik. Kleine borstjes, grote borsten, platte en buiken. 

Deze mensen hier hebben ooit in hun leven geleerd hoe lekker het is om in je naakje te liggen en te zwemmen, als kind al of later. Dat doen ze liever zo dan met een lapje textiel aan. Het strand geeft veel realiteitszin over lijven. Hier kan alles. Toen ik ooit met Bobby verkering kreeg ben ik met hem meegegaan naar dit strand, maar alleen en met vriendinnen ga ik nog steeds in badpak. En hier bekijk ik de blote buiken, borsten en billen. 

In afwachting

In de Coronatijd plaatste ik steeds de Coronakaartjes van NRC, herinner ik me ineens. Nu hebben ze mooie weerkaartjes, hittekaartjes. Het is nog maar vroeg in de ochtend, nog niet zo warm, de ramen staan nog open. We zijn in afwachting van de dingen. Bobby is vrij en we gaan vanmiddag waarschijnlijk naar de Maarsseveense Plassen, naar het naaktstrand. Dat is op warme dagen een schaduwrijk paradijsje met beschaafde lieden, waar je heerlijk rustig onder de bomen en in het verkoelende water kunt liggen. 

Maar dat ongeveer het hele NOS-Journaal gisteren over het weer ging, dat is wel idioot. De opvatting dat het Journaal moet brengen wat de mensen willen horen. 

Frittata

In de categorie keto campingrecepten ofwel eenpansgerechten doe ik ’frittata’. Italiaanse groenteomelet. Ze hebben op deze site een paar leuke varianten. Vandaag maak ik ‘m in de oven, maar het kan ook in een pan op het vuur. Hier zit kip door, twee puntpaprika’s, 5 eieren en wat melk of room, en verse peterselie. En geitenkaas erop. Mmm. Ik ben nog bang dat-ie aan de ovenschaal vastplakt of juist pappig blijft, maar de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ziet er erg mooi uit. Is erg lekker.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/frittata-met-kip-en-puntpaprika/

De Tuinen

Ik maak me natuurlijk wel een beetje zorgen over al-mijn-tuinen in de vakantie. Met al die hitte en droogte. Nou ja, in het ergste geval verdroogt alles en pakken we het na de vakantie vol goede moed weer op. Vooralsnog is het in de al hete ochtend fijn toeven op de volkstuin. Veel bomen in de buurt en schaduw en vogeltjes die me komen vergezellen, ook ìn het huisje.

En bij elk zorgje denk ik: waar maak je je druk over als je het beziet in het licht van de toestand van de wereld. De klimaatcrisis, de hitte, de droogte, de oorlogen, de dictaturen, de Taliban, politieke gevangenen, de vluchtelingen wereldwijd…. En bij ons gaat gewoon luxe door zoals het ging met vakanties, consumeren, afval produceren, ieder-voor-zich. En ieder doet maar zijn/haar best op zijn/haar kleine vierkante centimeter. 

De Zomer

Ons leukste korte fietstochtje leidt naar De Strook aan de zuidkant van de Loosdrechtse Plassen. Heen en terug 18 km. Normaal doordeweeks is het daar heel rustig, een beetje saai, maar op deze zonnige zondag in juli is het er waanzinnig druk. Propvolle parkeerplaats. Kilometers geparkeerde auto’s langs de dijk. Verzoek van de gemeente Stichtse Vecht om op de fiets te komen. Verkeersregelaars. En een stoet van kleurrijke volkse types aan en in het water. Volle lijven. Tattoos. Ligstoelen en koeltas met biertjes mee, De snackbar doet goede zaken. 

De temperatuur is nog goed te doen. Wij zien wel een beetje op tegen de knalwarme aanstaande dinsdag. Het zou de eerste dag van de Vierdaagse in Nijmegen zijn maar die is afgesteld. Vergeleken met de vele bosbranden in Zuid-Europa is het hier nog een makkie, maar het is allemaal enorm verontrustend, de toestand in de wereld. Alsof alles desintegreert. En wij maar aan de lijn doen, sproeien in ons tuintje en (vrouwen-)voetbal kijken. 

De voorpret

We weten nu wel ongeveer welke vakanties we leuk vinden. Mooie campings aan de kust, daar vijf dagen staan en een  beetje de omgeving ontdekken. Niet al te ambitieus, niet het hele land leren kennen. Het begint met de wensen inventariseren en dan zegt Bobby elk jaar dat hij  graag naar Finland wil en dan zeg ik dat ik niet naar Finland  wil, en dan gaan we verder. Zweden, Schotland, Engeland, altijd goed. We komen uit op Wales, want dat kennen we allebei niet. Maar eigenlijk trekt Wales me niet zo, en na oriënteren wordt het niet beter. Laten we naar Bretagne gaan, stel ik voor. Bobby kan zich er gelukkig ook in vinden.

Ik haal een ANWB-gidsje bij de Bruna, voor een allereerste oriëntatie. Die bevat een Bretagne-Top15. Bobby lijkt het wel leuk. Maar in die Top 15 zie ik de Mont St. Michel staan.  Daar was ik ooit, begin jaren negentig schat ik in, en ik vond het er vréselijk. Bom- en bomvol toeristen. Je ergste nachtmerrie. Onze traditie is dat Bobby globaal het programma bepaalt, omdat ik in die reisgidsjes vol hoogtepunten door de bomen het bos niet meer zie en aan dat zoeken geen plezier beleef. Maar het gebeurt wel eens (best vaak) dat hij zich door zo'n Top15 heeft laten inspireren en dan komen we op van die toeristenhoogtepunten terecht. Onze nachtmerrie  van Split. 'Ik Wil Hier Weg!' zeg ik dan daar bezwerend, meestal na zo een kwartier. Nu ook weer: 'Je mag alles uitzoeken, maar ik  ga niet hartje zomer naar de Mont St Michel.' Die had hij natuurlijk net uitgezocht.

Gidsjes geven je niet de gehoopte campings, dus het is zaak zelf te inventariseren onder 'charme-campings', 'kleine campings', 'natuur-campings' en 'eco-campings'. Die namen verzamel ik, ik teken ze in op de kaart en in een bijlage noteer ik naam ligging, website, telefoonnummer. Daar krijg je een enorm leuk verwachtingsvol kaartje van. Vorig jaar in Zweden hadden we straffe keuzes gemaakt op grond van de websites, maar van die websites kun helemaal niet op aan. Die staan geheel los vaan de werkelijkheid. Dus we reden gewoon van de een naar de ander tot we heb in  het echt leuk vinden. En op het laatst toerden we gewoon langs de kust en volgden we de bordjes met campings erop.,

Let’s talk about sex

Ik heb een paar afleveringen gekeken van de VPRO-documentairereeks ‘Let’s talk about sex’ met/van de Vlaamse fotografe en documentairemaakster Lieve Blanquaert. Zij is naar verschillende landen gegaan om met ‘gewone’ mensen over seksualiteit te praten. De eerste aflevering gaat over Japan, waar jongens en meisjes maar moeilijk met elkaar in contact komen en heel veel mensen alleen leven. Veel vrouwen zijn veeleisend en willen alleen een man die goed verdient. Mannen moeten dus goed verdienen om in aanmerking te komen en daarnaast sociaal vaardig. Daar is veel eenzaamheid en er is een hele industrie omheen ontstaan. 

Lieve praat onder andere met een jongen die een gehuurde date had met een leuk meisje, 70 euro voor een uurtje in een roeiboot, om te leren met meisjes om te gaan. En met jongen die naar een plek gaat waar je betaald kunt knuffelen. Ze ontmoet een vrouw van 45 die zichzelf in bruidsjurk had laten steken en fotograferen. Allemaal behoorlijk wrang. Niet fijn om naar te kijken. 

In Bangkok Thailand praat ze vooral met transgenders en artsen die de operaties uitvoeren. De aflevering in Brazilië in Rio de Janeiro is van geheel andere orde, waar de mensen graag hun lichaam tonen en er alles aan doen om fantastische lichamen te hebben. Sporten en kosmetische ingrepen. Dat heeft natuurlijk met het eeuwige strandleven daar te maken. Spierbundels borsten en billen. 

In Nigeria is overspel het belangrijkste ingang om over het onderwerp te praten. In Saoedi-Arabië is het vanwege de algehele man-vrouw-segregatie en taboes op seks al helemaal onmogelijk over het onderwerp te praten. De afleveringen over IJsland en België heb ik nog niet gezien. 

Het is een wonderlijke serie. Praten over seks is niet eenvoudig, en dat doen ze dus ook nauwelijks, maar wel over seksgerelateerde onderwerpen. Maar dat klinkt als titel natuurlijk niet zo sexy. Maar toch wel interessant om te volgen hoe moeilijk het gesprek over seks vaak gaat, maar ook hoe zeer het de mensen bezighoudt.

Trailer:

https://www.npostart.nl/WO_VPRO_16948774

Cash

De buitenschilders zijn klaar bij ons en alweer druk in de weer bij de volgende buren. Ze zijn wel weg, maar ik hoor ze nog steeds. We zijn intens tevreden over ons smaakvolle Grachtengroen. We kunnen nu zeggen: we wonen achter de enige groene deur in de straat, want verder heeft iedereen vijftig tinten grijs. 

De afspraak is dat we contant afrekenen dus sinds woensdag einde middag de opperschilder appte dat hij vrijdag de pecunia komt halen ben ik onderweg van geldautomaat naar geldautomaat. Die bij AH spuugt maar tot max €300 (in briefjes van 20) en die was donderdag stuk. De andere geldautomaat in het winkelcentrum is ook out of order. De automaat bij de Vivant heeft daardoor ineens een lange rij waarbij allerlei mensen die elkaar niet kennen elkaar op de smartphone helpen bijvoorbeeld hun opnamelimiet te verhogen. Mooi groot vertrouwen.

Ik ga maar een paar keer de Amsterdamsestraatweg af van AH naar AH om de gage bij elkaar te sprokkelen.

De schuur en de tuin die een week vol met hun verfspullen stonden zijn ook weer gewoon van ons. In de week dat de schilders over de vloer waren heb ik de boel nogal laten verslonzen, dus ineens heb ik een enorm huishoudelijke opruimochtend. Het tuinmeubilair en de potplanten (nu gele lelies) weer naar voren, de was, het gieteren. Pff. Ik haat huishouden, maar een béétje ordnung muss sein.  

Gelukkig zeggen sommige voorbijgangers spontaan dat we zo’n mooie groene deur hebben.

(Voor de liefhebber een aflevering van Arjen Lubach over de Geldmaat:)

De Neef

Bobby’s vliegtuigbouwkundige neef komt eten, die onlangs is afgestudeerd in Enschede. Waar wij bij waren. Hij woont nu weer even bij zijn ouders in Leusden om vakantie te genieten en zich klaar te stomen voor een baan in de vliegtuigbouw. Na de vakantie gaat hij solliciteren en hij heeft alle vertrouwen in een goede baan ergens ver weg in de wereld, bijvoorbeeld Australië of Nieuw Zeeland. Hij probeert uit te leggen waar zijn thesis over ging omdat we er helemaal niets van begrepen. 

De Neef praat graag en naar mijn smaak een beetje polariserend over ‘onze generatie’ en ‘jullie generatie’. Dat zij zo idealistisch zijn en de wereld willen redden. Ik sputter een beetje tegen. Wij zijn en waren net als jullie, zeg ik. Behalve de huizenmarkt, wij zijn de mensen met de woningen en zij niet. Maar ze willen ook al met hun 25 jaar een huis kopen. Dat kwam niet in ons hoofd op. Ik wil steeds zeggen: toen wij zo oud waren als jij was het jaren tachtig en was het economisch een veel grotere crisis dan nu. Nu is er (voor jongeren) werk te over, toen waren wij the lost generation. Maar ik zeg het maar niet, het klinkt zo oud. Toen wij zo oud waren als hij nu was hij nog lang niet geboren.

Wat of wij vinden van het van de week aangekondigde beleid van de gemeente Utrecht om twee maanden lang de vrijkomende sociale huurwoningen aan asielzoekers/statushouders aan te bieden. Ik vind het wel goed, om doorstroming in de asielzoekerscentra te bevorderen. Het is ook heel erg dat mensen minstens 11 jaar op de wachtlijst staan voor een betaalbare huurwoning, maar dan maar 11 jaar en een maand. Maar het is natuurlijk koren op de molen voor rechts. Daar zijn we het helemaal over eens.

Vorm aan de Vecht

Met de Duitse vriendinnen heb ik afgesproken bij de Buitenplaats Doornburgh aan de Vecht in Maarssen, waar momenteel een tentoonstelling hangt ‘Vorm aan de Vecht’. Ik schreef er denk ik al vaker over. Het is gevestigd in de voormalig Emmaüspriorij die bijzonder straf van architectuur is. Uit de jaren zestig. Heel kaal en best wel extreem. Het gebouw is ontworpen door ene Jan de Jong uit de school van Dom Hans van der Laan. De toenmalige zusters wilden helemaal niet dit, die wilden iets gezelligers. Maar op de een of andere manier had de Gemeente Maarssen een dikke vinger in de pap en werd het dit. Het is bijzonder van sfeer, door die bouw in combinatie met de schitterend bloeiende binnentuin.

De tentoonstelling vertelt de geschiedenis van de Buitenplaats en van het klooster. Het leven in een klooster is strak ingedeeld. Het draait om het dagschema met de getijdengebeden, waardoor er ruimte komt in het hart en de ziel. Van de geschiedenis veel schilderijen en foto’s: het Buiten zoals het in de 18e en 19e eeuw was, het ontwerp en de werkwijze van Jan de Jong en het leven in de kloosters van de zusters die hier een internaat hadden om de kost te verdienen, waar gegoede meisjes klaargestoomd werden voor het gegoede leven. 

Het beeldend werk dat voor deze tentoonstelling verzameld is gaat veel over ritme en eenvoud en leven met de natuur. Mooie fotografie, mooie wandkleden, fotografie. Heel verstild. In die strakke  ruimtes steeds met uitzicht op die weelderige kleurige binnentuin waar je nu in de ‘omgang’ een mooie lunch kunt genieten. Mooi werk. Ik voel me er zeer mee verwant. 

De straffe opvattingen van de architect en de zusters die wat gezelligers wilden houden me bezig. Soms heb je rigide opvattingen nodig om tot bijzondere dingen komen. En ik geloof dat het hier heel goed wonen was voor de zusters. Dat ze er uiteindelijk blij mee en trots op waren. 

De tentoonstelling eindigt met een verhaal dat de architect Jan de Jong thuis ook zo rigide was voor zijn vrouw en dochters. Hun woonhuis was ook in deze stijl. Er was veel licht en ruimte maar geen deuren waardoor er weinig privacy was, wat vooral de dochters haatten. Uiteindelijk kwamen er gordijnen voor sommige deuren. Zijn vrouw moest sobere linnen soepjurken dragen wat ze uiteindelijk dan maar deed omdat ze het hem ‘gunde’. Maar met de dochters en hun dominante vader kwam het niet meer goed. Dat vind ik een mooi slotakkoord van de tentoonstelling. 

Buitenplaats Doornburgh, Diependaalseweg 17, Maarssen. Entree €15

De nieuwe buren

Een tuinbuurvrouw heeft ons uitgenodigd voor een kennismakingsetentje. Samen met háár buurman aan de andere kant, die in de Beatrixlaan direct achter ons blijkt te wonen. En zijn vrouw - die nooit op de tuin komt - blijkt bij mij op gymnastiek te zitten. Stadsdeel ons dorp Zuilen.

Het is een bijzonder leuke kennismaking. De tuinbuurvrouw is echt van de eetbare tuin. Zo heeft ze heel veel brandnetels waar ze soep en pesto van maakt. Erg lekker. En allemaal eetbare bloemen door de salade. Heel feestelijk.

Na het eten doen we een rondleiding door alle drie onze tuinen en huisjes en wisselen we ervaringen uit over dakgoten en doorgezakte vloeren. Ik ben verpletterd door hun plantenkennis en zij op hun beurt zijn onder de indruk van de inrichting van mijn huisje en mijn iconostase-in-wording. Ik ben dan wel geen toptuinierster, dat is duidelijk, maar wel een tuinkunstenares.

Witlof in de oven

Een leuk lekker koolhydraatarm witlof-recept. Ovenschotel. Echt weer lekker keto. Met room en (vega-) spekjes en paprika. En Parmezaanse kaas erover. Er zit een aardappelpuree bij, maar je kunt  ook een purée maken van knolselderij ofzo.

Recept: https://www.koolhydraatarmrecept.nl/witlof-paprika-ovenschotel/

Ora et labora

De schilders zijn nu echt bij ons aangeland en ze beginnen om half acht. Het zijn buitenschilders, maar ze kunnen ook binnen overal opduiken. Ze zijn nu voor aan het schuren. Het is wel even onverdraaglijk, maar als het straks klaar is dan heb je ook wat. Zeggen de buren bij wie het al af is. 

Ik heb dus het gevoel dat ik de hele dag thuis moet blijven. In de ochtend maak ik twee nieuwe plaatjes voor de ‘iconostase’ en middags wil ik niet langer thuis zijn. Ik bezweer de schilder alle deuren steeds dicht te doen en dan vertrek ik naar de tuin. Na alle aandacht voor de binnendecoratie daar dacht ik maar weer eens buiten aan het werk te gaan. Bid en werk. Ora et labora.

Het gras staat natuurlijk weer helemaal veel te hoog voor de grasmaaier. En de appelboom is alle kanten uitgeschoten, vooral naar boven. Die moet nodig gesnoeid. Het akkertje staat alweer vol onkruid. Genoeg te doen dus. Bij AH heb ik in de bonus 4 gele potlelies gekocht, twee voor de achtertuin thuis en twee voor in de volkstuin. Het geeft een goed gevoel om een klein vol stukje leeg te spitten en daar twee lelies te planten. Benieuwd of ze het gaan doen. Pff, wat warm. En dan op de keukentrap om de waterloten van de appel te snoeien. Heel gevaarlijk. Dat je steeds denkt: doe dat nou niet, maar je doet het toch. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik die waterloten knipte, maart was het, en dat het toen zo drassig was dat die trap steeds wegzakte. En de week erop zakte ik op die trap bij het schuren van de balken krak door de vloer. Ja het was een beetje een eerloze start op deze droomtuin.

Ook nu weer is het een grote opluchting als het weer wat netter is. Drie uur heb ik gewerkt en ik ben stuk.

Lathyrus

Het wandje met heiligen, kerkjes en bloemen kan nog wel wat bloemen gebruiken. De reeks wat knullige bloemen op de voorgedrukte kaarten. Dat wordt de komende weken productie draaien. Ik blijf wel doorgaan met inspiratie uit de tuin, waar nu de lathyrus open knalt. Knalroze.

Formulierenstress

Is het allemaal wel waard, de moeite, de zorg, de opbrengst? In de moestuinbak in de straat heb ik een schamele opbrengst van zes bieten, geplant in maart/april schat ik in. Ik heb er ook nog zes in de volkstuin gezet, misschien zijn die wel wat groter geworden. Misschien meer met mest werken.  Ja ik vind het allemaal waard, niet zozeer vanwege de oogst alswel vanwege de verwondering over de groei en bloei. De wonderen der natuur. 

Vanmorgen ga ik met buurtgenote A. weer een half uurtje knippen, trekken en snoeien bij de moestuinbakken, dat doen we nu elke zaterdagochtend een half uurtje, zodat het onkruid niet ontploft. Als we klaar zijn geeft ze me uit haar bak een zanderig geoogst vers knoflookje. Wat een prachtig cadeau. Echt.

Vervolgens zet ik me eindelijk aan de (subsidie-) aanvraag voor nieuwe moestuinbakken in de straat. Want de 14 bakken storten de een na de ander in. Ze zijn duidelijk aan hun eind. Ik heb al overlegd met de Wijkopzichter en met het Wijkbureau. Vervangen kan. Maar eerst moet er een Formulier ingevuld. 

Formulierenstress lijkt een beetje op Apparatenstress. Het formulier in kwestie moet ik via een link downloaden, die het Wijkbureau me stuurt, maar de link doet het niet. ‘Dank u wel voor de link, maar de link werkt niet.’ En maar beleefd blijven. ‘Dank u wel voor de nieuwe link, maar die doet het ook niet. Is het een idee als u het formulier als pdf in een bijlage stuurt?’ Ik krijg wéér een nieuwe link. Hier gaat dágen overheen. Die doet het wel. Een blik op het formulier vertelt dat ik een handtekeningenlijst nodig heb - om aan te tonen dat we draagvlak hebben en offertes. 

Weer een mailtje naar het Wijkbureau. Nee, die handtekeningen lijst hoeft niet, zegt het Wijkbureau, jullie zijn een al bestaand initiatief. En die offertes: de moestuinbakken komen van de afdeling Stadsbedrijven, zei de wijkopzichter. En het zand ook. Dus dan hoef ik geen offerte. En als we nieuw bloemenzaad willen om het vergraste bloemenlint te verfraaien dan moet de grond vermengd met zand. Bloemen groeien beter op arme grond (zand) dan op klei. Dat zand kom ook van de Sradsbedrijven. Daar hoef ik ook geen offerte van. Alleen van de bloemenzaden kan ik zelf online bestellen. En dus een prijs opgeven. . 

Enfin, inmiddels zit ik al drie weken met dat formulier in mijn maag. Ik wil niet. Maar daar krijg je ook buikpijn van. Dus vandaag is de taak om dat formulier in te vullen, wat ze ook vragen. Naam, adres, BSN, banknummer, handtekeningen lijsten, offertes. Tot het af is. Tot het verstuurd is.

Ik print het formulier uit en vul het met de hand in. Dat is behapbaarder dan digitaal. Eerst in klad en dan in het echie. Scan het in en stuur het per post naar een Antwoordnummer. En een scan naar het Wijkbureau met een begeleidend schrijven met dingen die we telefonisch al een paar keer uitgewisseld hebben. Het geeft enorme opluchting dat deze stap achter de rug is.

Traybake

Nog een verrukkelijk recept: traybake met zalm, zoete aardappel, broccoli, tomaatjes, en pesto-roomsaus. En dan nog avocado, verse peterselie en dille erover. Een explosie van kleurtjes en smaakjes. En behoorlijk koolhydraatarm.

Recept: https://beaufood.nl/traybake-met-gebakken-zalm-en-pesto-roomsaus/

Geëmigreerd

Hans is weer terug uit Zweden waar hij de afgelopen week zijn dochter M. en haar vriend B. naar toe heeft verhuisd en komt verhalen vertellen. Deze foto’s had hij onderweg al gestuurd waarbij je toch wel O help denkt, maar de verhalen en de foto’s die hij nu nog meer heeft zijn heel anders. M. heeft het eerste etmaal het huisje helemaal ingericht. Klaar. Af. En het is nu heel gezellig. Een echt thuis. Met zithoek, eethoek, boekenkasten, een studeerkamertje, schilderijtjes aan de wand, grote planten. 

En het ligt dan wel in the middle of nowhere, de buren een paar honderd meter verderop zijn een jong stel met twee allerschattigste dochtertjes. Uddevalla de plaats het dichtst in de buurt (15 km) is best groot maar ongezellig. Over een maand gaat hij weer, en gaat de andere dochter ook mee.

Hebben en zijn

Vrijdagochtend. Koffie op de tuin met Claudia. Het is zo diep vredig hier. Ik heb weer dertien nieuwe lijstjes mee, waaronder vijf koalams in donkerrode lijstjes (bij de donkerrode raamkozijnen) en drie mandala’s. Claudia vindt dat ik die niet moet mengen met de iconen en de kerkjes. Ze heeft gelijk. Dat helpt. Nu moet er nog een bed/bank onder de iconostase om lekker diep in slaap te vallen. Of een zitzak. En een geluidsboxje voor de hemelse muziek. Ik luister nu met oortjes in naar de Griekse Nena Venetsanou. 

Het huisje voor de ziel. Het is heerlijk om in het huisje te schuilen tegen de felle zon. Een beetje te zijn. Te existeren.

Moet ineens denken aan het gedicht ‘Hebben en zijn’ van Ed Hoornik.

De mokken des levens

Laatst vertelde ik aan de Bayerische Freundin over het thema ‘mokken’. Dat Bobby zoveel mokken heeft die ik niet zo mooi vind. Wij hebben in ons gezamenlijke huishouden alles dubbel omdat we met onze eigen spullen willen en niet die van de ander. Pannen. Koffieapparaten. En dus ook mokken. In de keukenkastjes één plank met mijn bekers en één met zijn mokken. Het is inmiddels een vreedzame existentie, in de zin van: We hebben het er niet meer over. Er is ook nog een hoge plank met de mokken die hij niet kwijt kon.

Maar toen er laatst wat keukenspullen naar het volkstuinhuisje mochten opperde hij enthousiast dat er wel wat van zijn mokken naar toe konden. Uh… Mijn idee van de inrichting van het huisje was allemaal blauwe dingen. In het kader van de Griekse sferen. Alles door mij gekozen. En geen oude overblijfselen van zijn moeder en zijn oude tantes. Geen mokken. Toen we dit project huisje begonnen had ik afgedwongen dat ik alles mocht bepalen. En dus niet die mokken. Niet. Bij de kringloop kocht ik voor €2 vier pauwblauwe kop-en-schotels, voor als ik damestheevisite krijg. 

De Bayerische Freundin vindt dat een mooi verhaal over die mokken.. Daar moet ik over bloggen. Ze dringt er al weken op aan. Maar tot nu vond ik het toch een beetje peinlich.

Gisteren stuurt ze ineens out of the blue een foto van mokken. Met de bekentenis: ‘ik heb ook mokken’. Bij haar zijn het mokken met foto’s erop. Dat concept ken ik nog niet. Bobby’s mokken zijn van vakantiebestemmingen uit zijn leven, vooral uit de jaren tachtig. Sommige zijn gebroken en weer gelijmd.

En na de mokken sturen we elkaar jeugdfoto’s heen en weer. Het rijke verleden van zestigplussers. Mokken met jeugdfoto’s dat zou leuk zijn. Mokken met de huizen waar je gewoond hebt, de geliefden met wie je was. Gespreksstof te over.

Eerdere blogs over mokken:

- http://lucietheodora.blogspot.com/2017/08/mokken.html

- http://lucietheodora.blogspot.com/2014/01/het-begin-van-een-keuken_29.html

De lijstenmaker

Was ik laatst met Bobby mee naar de Hornbach, want hij wil een tweede waterton aanleggen, en dan kon ik nog wat lijstjes voor de iconostase scoren. Staat daar ineens de lijstenmaker. Van pure vreugde omhels ik hem bijna. ‘U bent weer terug!’ Bevreemd kijkt hij mij aan. ‘Terug? Ik ben hier al die tijd geweest.’ Huh? ‘U bent al acht weken ziek of op vakantie!’ ‘Nee hoor.’ Nou breekt mijn klomp. ‘Ik ben een paar keer tevergeefs geweest, heb minstens 5 telefoontjes gevoerd, en niemand kon mij vertellen wanneer er weer een lijstenmaker zou zijn.’ Hij weet niet waar ik het over heb. 

Dit mysterie zal wel nooit opgelost worden. Maar goed, vandaag dus naar hem toe om passe-partoutjes te laten snijden om het portret van broerlief. Dat haalt ze erg op.

Ohrid

Zoeken zoeken en gevonden: een tekening van het  kerkje Sv. Jovan te Kaneo aan het Meer van Ohrid. Dan moet dat ook maar ingelijst en tussen de iconen.

Vorige week zag ik in de krant een aanbieding - van Corendon ofzo - acht dagen naar het Meer van Ohrid voor € 199, vlucht + hotel + ontbijt. Belachelijke prijs. En € 299 all in met eten en drinken. Wie verdient daar wat aan? En ergens dacht ik: zal ik het doen? Ik vond het echt geweldig in Ohrid. Natuurlijk krijg je dan een doorsnee massatoeristenhotel, dat is veel minder leuk dan waar wij in 2013 zaten: in het rommelige artistieke familiehuis Villa Momir van Biljana, hartje Ohrid, met een breiende  oma voor de deur.

Het begin van de iconostase

Het begin van de iconostase. Ik heb inmiddels een stuk of twaalf stuks ingelijste schilderijtjes en nog geen idee hoeveel ruimte die innemen. De lijstjes staan maar op mijn kantoortje te wachten op het idee. Dat maar niet komt. Vandaag maar eens met het stapeltje naar de tuin.

En daar komt het. Er moeten nog zeker 12 schilderijtjes bij. Ik denk aan mandala’s, labyrinten, runentekens en meer van die eclectiek. Nu wil ik er ook oosters-orthodoxe muziek. 

Ineens weet ineens waar het idee van dit kapelletje vandaan komt.  Toen Bobby en ik in 2013 in Macedonië op vakantie waren bezochten we een kapelletje aan het Meer van Ohrid en daar hoorde ik schitterende hemelse muziek van de Servische zangeres Divna. Bij nader onderzoek bleek ze Divna Ljubolevtic (1970) te heten. Toen kon ik die nergens kopen. Nu is ze omstandig te beluisteren op YouTube en Spotify.

Psychologie van het uiterlijk

Via Facebook stuit ik op een foto van dames van mijn leeftijd. Het is via de pagina van tv-presentatrice Annemiek Schrijver, die ik al sinds jaar en dag volg. Het betrof een foto van een boekpresentatie van de emeritaat professor psychologie Liesbeth Woertman, de middelste op de foto. 

Woertmans onderwerp is de manier waarop vrouwen zichzelf / hun uiterlijk ervaren,  beoordelen, hoeveel vrouwen zichzelf als lelijk ervaren. Ik heb wel interviews met haar gelezen maar nog nooit een boek. Haar nieuwe boek heet Wie ben ik als niemand kijkt. Een andere kijk op de ouder wordende vrouw. Hoe het vrouwen bezighoudt hoe ze eruit zien, dat is haar onderwerp. 

Omdat ik in mijn eigen ogen nooit een ‘mooi’ meisje ben geweest heeft dit me nooit zo beziggehouden. Mijn vriendinnen waren ook niet direct in de categorie ‘mooi’.  Zoals in de reeksen ‘het mooiste meisje van de klas’. Maar ik vind ons juist heel leuk en aansprekend. Veel leuker dan die mooie meisjes.  En dus prachtig. Goeie karakters. En tooi vind ik ook belangrijk: máák er wat (feestelijks) van. Van jezelf.

Op deze foto staan allemaal vrouwen van boven de zestig, grotendeels gepensioneerd, met een enorme staat van dienst. Ze zijn blijkbaar nog steeds bezig met de vraag of ze wel mooi zijn. In interviews vertelt Woertman vaak dat ze blij is dat haar man haar gewoon mooi vindt zoals ze is. Dat is ook de boodschap die ze als psychologie professor uitzond en nog steeds uitzendt: je bent mooi zoals je bent. Het is zo’n levenswaarheid als een koe. Waarom is daar een professor voor nodig? 

Annemiek Schrijver (tweede van links) vind ik trouwens wel de koningin van de tooi. Maar wat haar zo mooi maakt is haar eerlijkheid en onbevangenheid. 

Ik weet het niet hoor. De schrijfster Renate Dorrestein zei ook vaak dat oudere vrouwen onzichtbaar werden. Dan dacht ik altijd: als er iemand opvalt ben jij het wel. Hoezo niet zichtbaar? Ik denk dat ze bedoelde dat ze (denken dat ze) niet meer sexy zijn voor mannen. Na und? Maar vrouwen zien elkaar wel. En vrouwen worden wel degelijk gezien als ze zelfbewustzijn hebben. In hun eigen wereld. Woertman zegt in een interview dat je jezelf het best kunt vergelijken met vrouwen van je eigen generatie, en dat het dan allemaal wel meevalt. 

Vanavond gaan we uit eten met onze gymclub van 50+-vrouwen, 20 stuks, waarvan minstens de helft 70+ is. We gaan naar de hippe beachclub aan de Haarrijnseplas. Heb ik bedacht. Het is nogal ongebruikelijk zo’n gezelschap. Niet wat men denkt bij sportclub. Maar daarom zo grappig.