Van het concert des levens

Eerst gaan we naar Haarlem op bezoek bij een vriendin die eerder deze week belde met het bericht dat ze kanker heeft. Uitgezaaid. Het is een heel mooi leuk fijn bezoek. Heel licht. Ze is tot haar verrassing heel gelukkig met haar leven nu, zoveel liefde vriendschap en goede zorg ze ontvangt. Ze is heel mager maar ze ziet er goed uit. Ze straalt. We zouden een uurtje maar we zijn er wel twee uur. Ze praat veel en levendig. We hebben een plant mee die wel tot november bloeit. Dat is nog eens optimisme. We hopen dat ze nog zolang leeft dat we haar nog een keer kunnen bezoeken.

Eigenlijk zou je na zo’n bezoek wel naar huis willen om de dingen en het leven wat te overpeinzen maar nee, we gaan nog even naar de Hornbach voor het project dakgoot. Bobby heeft er zin in. Ik iets minder, maar ik wil hem niet afremmen natuurlijk. Hij vindt het echt iets voor Koningsdag. Dus wij daar tussen de goten, buizen, verbindingsstukken, en noem maar op. 

De regentonnen van de Hornbach vinden we niet zo mooi, dus daarvoor rijden we nog even door naar Vechtweelde in Maarsseveen. En dan moe maar voldaan naar huis waar een firma uit Dokkum de picknicktafel voor de deur heeft gezet. Mijn verjaarscadeau. Voor de volkstuin. Zo doen ze dat in Dokkum. Het is allemaal een beetje veel van het goede, zeg maar.

Maar eenmaal thuis blijkt Bobby zijn tasje kwijt met daarin zijn beide telefoons en agenda. Niks niet neerploffen op de bank. Waar kan dat gebeurd zijn? Hij heeft een vage notie dat hij dat tasje op de spoiler van de auto heeft gelegd. 

En dan gaat mijn telefoon. Ene Huib, die meldt dat Bobby’s tasje met telefoons is gevonden en nu te Almere is. Huh?