De dagelijkse dingen

Elk blog zou ik kunnen beginnen met ‘Terwijl er oorlog woedt in Oekraïene’, want natuurlijk houdt dat de aandacht voortdurend bezig, maar ik weet niet wat ik er hier over toe kan voegen. En ondertussen gaan de kleine dagelijkse dingen door, waaronder ook genietingen, en dat is hier mijn onderwerp. Ik schaam me er haast voor.

Vluchtelingen: ik zie ons geen vluchtelingen in huis nemen. Daar is het huis niet geschikt voor. Vroeger hadden woningen na de voordeur een gang met aparte deuren naar de woonkamer en naar de keuken. Nu kom je doorgaans vrijwel direct in de keuken-woonkamer en vandaaruit ga je naar boven. Volstrekt geen privacy. Moet ik dan toch mijn kapelletje afstaan? De bibliotheek? Dat zijn toch geen woonkamers?

Vorige week tijdens de nazit van het koor vertelde Connie dat zij ten tijde van de oorlog in voormalig Joegoslavië haar huis had opgegeven voor vluchtelingen, maar dat haar aanbod door het organiserend comité werd afgewezen vanwege geen aparte keuken en geen aparte badkamer. Toen was ze beledigd geweest, maar achteraf was ze er dankbaar om. Dit als reactie op alle spijtoptanten, nu al.

Ik heb al weken niet getekend, dat is een signaal. Ik denk dat dat samenhangt met de onrust over de oorlog. Maar een oppasdag met nichtje en neefje doet wonderen voor de inspiratie. Als over een maand (of twee) mijn tuinhuisje een beetje leefbaar is dan ga ik daar zijn en tekenen. De sfeer in de tuin is geweldig.