Twee schilderijtjes maak ik van deze icoon, één ingezoomd en één op afstand. Deze kleine beetje slordige doorgelopen is op de een of andere manier charmanter dan de ingezoomde uitgewerkte. Zij is de Heilige Helena.
Dat komt zo; ik ben begonnen met die tuin en het huisje vanuit de behoefte aan een kapelletje, en aan een atelier. En plek waar ik niets hoef dan te zijn. Dat is de droom. Dat is natuurlijk een droom en een misvatting, want een tuin is werk. Veel werk. De creativiteit daar is niet het tekenen, merk ik, maar het realiseren van de tuin en het huisje.
Maar toch. Toen ik gisteren door mijn honderden tekeningen begon te bladeren om een idee te krijgen welke ik zou kunnen inlijsten voor daar (wat krijgt de nadruk? het kapelletje of het idee Galerie?) kwamen de momenten dat ik iconen van heiligen ging (na)tekenen weer boven drijven. Ik deed dat doorgaans tijdens kloosterretraites en ik werd er heel gelukkig van. Byzantijnse heiligen vind ik leuker dan katholieke heiligen. Meer vrouwen en meer tooi. De vrouwelijke heiligen die ik uitzoek hebben uitzinnige tooi en zijn vaak koninginnen. Zo ook deze Helena die de moeder was van de Romeinse keizer Constantijn. Toch een stuk opwekkender heiligen dan de gebruikelijke mannen met baarden.
Misschien kan ik uiteindelijk een catalogusje maken van de werken die er hangen.
Het levensverhaal van Sveta Helena:
PS
Ik ontdek dat ik St Helena ook als eens eerder heb gedaan, in 2016:
Ik ontdek dat ik St Helena ook als eens eerder heb gedaan, in 2016:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten