We denken: éven de picknicktafel in elkaar zetten, leuk verjaardagscadeau, maar dan past niets. Wat een desillusie. Ik had me zo verheugd. Bobby had zich (en mij) voorgesteld dat hij de boel in 20 minuten in elkaar gedraaid zou hebben. Mooi niet. Wat nu? Er is een leverancier uit Dokkum. Er zit een blaadje met pictogrammen bij die Bobby gehoorzaam opvolgt, maar het lukt niet. Geprobeerd overal foto’s van te maken, maar het valt niet mee de situatie overtuigend in beeld te krijgen. Op de site van de firma staat een instructiefilmpje van 1,5 minuut. Wat word ik daar moedeloos van.
We hebben er een nieuwe buurvrouw bij gekregen, ze zit aan de overkant van ons pad, we hebben echt goed zicht op haar en haar tuin. En zij op ons. Ze heeft een nogal verwaarloosd huisje en tuin geaccepteerd. Poeh! Karin heet ze. We hebben als buren ook al Lidwien en Johannes. Niels en Linda, Shantie en ???. Sylvia. Het volkstuincomplex is een memoryspel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten