Het is leuk en leerzaam dat ik de hysterie die ik in mijn lijf voel over het klussen in het huisje te lijf kan als ik alles heel langzaam en stap voor stap doe. Het werk in piepkleine segmentjes knippen, en die geduldig na elkaar uitvoeren. Geen haast, geen deadlines. Vandaag ga ik de nachtblauw gegrondverfde balken en ‘lambrisering’ dun afschuren en vervolgens weer ontvetten met water met ammoniak. En dan hopelijk morgen het nachtblauw aflakken. Vandaag was het anderhalf uur werk, morgen wel weer vier uur denk ik. En dan volgende week de wanden pastinaakwit.
En in de tuin knip ik voorlopig weg wat me in de weg zit. Verder doe ik even niks.
Qua proviand doe ik het voorlopig met een fles Spa en glutenvrije notenrepen, voor de dorst en mogelijke hongerklop. Ik ziet het al helemaal voor me: met straks dat grote veel te weelderige Perzische tapijt van Haagse tante Mies op de vloer.
Een picknicktafel om aan te tekenen en te eten en voor mogelijke gasten, een speakertje voor zachte muziek voor als ik er alleen maar wil zijn, wat ingelijste tekeningen aan de wand. Misschien een ‘keukenkastje’, een tafel, een kastje voor de tekenspullen, een hangmat, maar ik hoef geloof ik geen ingerichte bungalow.
Iemand zei vorige week dat het heel wijs is om het zo in slow motion te doen. Dat je dan heel goed voelt waar je wel en niet energie en geld aan wilt uitgeven. En dat de minieme opknapbeurt die ik nu doe misschien wel genoeg is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten