Verslaving

Gelezen uit de verjaardagsstapel: Superverslavend door Adam Alter over de verslaving aan smartphones en andere schermen. Ik had een andere titel over dit onderwerp op mijn verlanglijst staan, herinner ik me nog, maar ik kreeg deze. Over dit boek had ik al zoveel gelezen dat ik het gevoel heb dat ik het van A tot Z kende. 

's Morgens op het station en in de trein kijkt 80 procent van de reizigers alleen maar op zijn / haar smartphone. Het is een vervreemdend gezicht en er wordt dan ook veel maatschappijkritiek op geleverd. Dit boek analyseert waar de smartphoneverslaving hem in zit en dat die daar door de ontwikkelaars heel bewust is ingebouwd. Dat die mensen zelf die apparaten niet gebruiken. Hoeveel uren per dag miljoenen mensen met die smartphone bezig zijn. Dat ze nauwelijks door hebben hoe zeer ze verslaafd zijn.

Natuurlijk vraag ik me reflectief af hoe dat bij mij zit. Of het bij mij ook zo erg is en zo fout. Ik weet het niet. Ik lees het nieuws, ik lees achtergrondartikelen, ik lees boeken, ik schrijf, ik fotografeer en ik deel schrijfsels en foto's. Zelf denk ik dat ik er tamelijk bewust en creatief mee bezig ben. Ik kijk bijna geen tv meer. Is er ooit zo kritisch gedaan over mensen die avond aan avond voor de tv zitten? Die uren de krant lezen? Die uren boeken lezen? 

Ooit ben ik een paar maanden echt verslaafd geweest aan Wordfeud en één maand aan Netflix. Met beide ben ik  gestopt omdat ik er gestresst en niet blij van werd. Van Instagram word ik ook niet blij. Dat is eindeloos. Maar ik ben wel ook een persoon met de smartphone bijna altijd onder handbereik. Op het werk doe ik er niets mee. Aan tafel en op bezoek doe ik er weinig mee. Ik ervaar het als positief. Ik voel me meer verbonden met mensen door Facebook en appjes. Het maakt contacten vaak net iets makkelijker. Whatsapp-berichten zijn doorgaans luchtiger en vrijblijvender dan een telefoongesprek, bij mij zijn ze altijd een mix met real life. Vaak een poging tot een real life ontmoeting. 

Ik ben mooie foto's gaan maken met de telefoon. Ik documenteer het dagelijks leven, word gelezen door zo'n 300 mensen per dag. Ik weet niet goed waarom ze het (blijven) lezen. Het schijnt wel leuk te zijn om dat dag-aan-dag geneuzel bij te houden. Ik geniet van het maken die dingen. En  zo'n boek maakt dat ik denk ik het allemaal verachtelijk is.

Je ziet niet wat mensen doen op hun smartphone. Je moet denk ik niet alles en iedereen over een kam scheren. Vanavond lag ik op de phone in bed naar Jinek te kijken die Jesse Klaver op bezoek had. Toen ik alleen woonde had ik een tv bij het bed en keek ik voor het slapen gaan naar Pauw. Nu kijk ik soms tv-on-demand op de smartphone.