In de nacht kijk ik nog naar een documentaire over camping Parc Beaugarde bij Culemborg aan de Lek waar veel (pas) gescheiden mensen al dan niet tijdelijk wonen. Eerder zag ik ook al een documentaire over een caravanpark Fort Oranje in Zundert, maar daar was het verhaal veel meer marginaliteit en criminaliteit.
De documentairemake is zelf afkomstig uit Culemborg en ook pas gescheiden. Hij was bij het zoeken nr nieuwe woonruimte zelf bijna op dit park terechtoiïgekomen. Het is er niet zo duur en er is altijd wel een chalet vrij. Er wonen ook buitenlandse arbeiders zoals Polen.
Het lijkt mij eerlijk gezegd helemaal niet zo erg om daar te wonen. Zo’n overzichtelijk minihuisje aan de prachtige rivier. Past helemaal in de trend van tiny houses. Alleen wonen op deze camping geen jonge leuke knappe idealistische stadse tk, zoals je vaak ziet in de artikelen over tiny houses, maar mensen, bij wie de aanleiding om hier te komen wonen niet altijd een positieve eerste keuze was. Ze zijn doorgaans verlaten en hebben een scheidingsdrama achter de rug of zitten er nog middenin. Maar het is er allemaal geen achenebbisj park, zoals dat Fort Oranje.
De in deze documentaire geportretteerde mensen hebben vaak wel iets treurigs over zich, maar dat zijn meestal mannen die totaal onverwacht (zeggen ze) door hun vrouw verlaten zijn. Nu vissen ze de hele dag of maken ze stoepjes voor de buurvrouw. Niet al te welbespraakte personages. Er woont ook een mooie blonde hoogopgeleide iivrouw van rond de veertig met een zoontje. Zij is verpleeghuisarts is, en zegt al opofferend zichzelf in de loop der jaren kwijtgeraakt te zijn. Als bestverdienende moet zij straks alimentatie aan haar ex-man betalen en daardoor kan zij zich geen koophuis of vrije sector huur veroorloven. Nu doet ze yoga op een matje in het chalet.
Grappig dat ik mijn hele leven stiekem al denk dat dat ideaal is: met je geliefde en/of een aantal vrienden op een caravanpark wonen, en iedereen heeft individueel haar/zijn eigen gedoetje. Het is waarschijnlijk in de winter niet zo behaaglijk.
Een vriendin op mijn verjaardag, die het huis waar Bobby en ik nu drie jaar wonen sinds het begin niet meer gezien had zei verbaasd: ‘Wat hebben jullie een volwassen huis!’ Daar kunnen we na afloop nog wel even over filosoferen. Wat bedoelde zij? Vond ze het niet bij ons passen? Had ze een kinderachtiger huis verwacht? Een bundeltje rommelige studentenkamers?
Naar de documentaire:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten