Wende

Voor mijn verjaardag had ik uitjes gevraagd en Leen neemt me mee naar Carré, naar de nieuwe show van Wende Snijders. Het is een relatief goedkope ‘luisterplek’, verontschuldigt ze zich, dus we houden er rekening mee dat we achter een pilaar komen te zitten. Maar dat is niet het geval. We zitten loge, het is slechts 1 hoog, met goed zijaanzicht op het podium.

De show heet Mens. 'Mensch! Durf! Te!  Leven!', denk je dan. En ja, dat nummer zingt ze ook. Het is een van de weinige rustpunten in de show. Wende Snijers beoefent allerlei genres, is miet voor een gat te vangen: ze doet kleinkunst, chanson, jazz, electro, gothic. De invloed van electro is in deze voorstelling heel sterk. Het is allemaal heel luid, in elke zin des woords. En almaar door. Uitroeptekens. Anderhalf uur lang. Niet alleen het geluid, maar ook de beeld- en lichtshow. Er spreekt me helemaal níets van aan. Behalve dat ze zo ontstuitbaar gedreven is. Heb je wel eens van stilte gehoord, denk je steeds. Subtiel, zegt dat woord je wat?

Het applaus is overdonderend. Leen en ik klappen allebei mondjesmaat tot niet. Ik ben wel opgelucht dat zij er blijkbaar óók niet veel aan vond. Dat zij ook na vijf minuten dacht: mag ik weer weg? Want dat bekennen we elkaar op straat.  Ik zal nog wat filmpjes zoeken met voorbeelden. Dan mag u zelf zeggen wie er gelijk had: dat uitzinnige publiek of wij. Het kán toch niet dat al die honderden bezoekers dit zo fantastisch vonden en alleen wij niet. 

Op het hoekje van de Weesperstraat (‘Mag ik wel direct naar huis nu?’) nemen we snikkend van de lach afscheid. Ze hád namelijk nog gezegd dat we ook naar Fay Lovski konden. Fay Lovski vind ik leuk, zei ik, met haar kleine rake muziek. Haar humor. Maar Fay Lovski heb ik al een paar keer in de Parel van Zuilen gezien, zei ik. Wende ken ik niet. Maar als er iets is dat ontbreekt bij Wende is het het kleine. En humor.

Als ik nu naar de filmpjes online kijk, waarbij ze aan het werk is aan de show, is het helemaal niet zo luid.