Jurken

Doorgaans ben ik nogal kritisch op het Centraal Museum en de meeste mensen die ik ken delen die mening. Het is een onbegrijpelijk gebouw waar je steevast verdwaalt, en noch van de vaste collectie als van de tijdelijke exposities word je erg enthousiast. Dat kunnen de Kunsthal in Rotterdam, het Gemeentemuseum in Den Haag, het Stedelijk in Amsterdam en de Fundatie in Zwolle beter. Maar aan mijn kritische geest kan hersenvernauwing ten grondslag liggen ten gevolge van hard werken. Nu ik meer tijd heb beoefen ik de open geïnteresseerde blik.

Sinds ik er was, en dat is wellicht jaren geleden, is de ingang van het museum verplaatst. Die was altijd aan de zijkant bij de binnentuin. Daar is-ie nu niet meer. Waar is de ingang?!? 

Als ik de ingang gevonden heb en naar binnen wil vragen ze of ik een timeslot heb voor de tentoonstelling ‘Reflections’ van Jan Taminiau. Nee, ik weet eerlijk gezegd niet eens welke tentoonstelling er is, ik kom voor het hele museum. 

En zo sta ik ineens in een jurken-tentoonstelling. Deze Jan Taminiau ontwierp de blauwe jurk van Máxima bij de kroning, vijf jaar geleden. Hij is gespecialiseerd in geheimzinnige gelaagde stoffen en kralen. En zo sta ik ineens temidden van tientallen dames naar een jurkententoonstelling te kijken. Jurken die de prachtigste smalste vrouwenlichamen bedekken en nog mooier doen uitkomen. De vrouw als sieraad. Als bloem. Als vogel. Daar heb ik op de een of ander manier een beeetje moeite mee. Daar heb ik mij altijd tegen verzet. Ik houd van de getooide mens, maar ook van mensen die niet gezegend zijn met een mannequinfiguur.

Over Taminiau komen we hier in het museum maar weinig te weten. Ik denk toch dat de menselijke ingang meestal de makkelijkste is. Een portret van de kunstenaar, een levensverhaal, een inkijkje in zijn fascinaties. 

Gelukkig heb ik de telefoon bij me om wat meer over de ontwerper te weten te komen. Zo was hij lange tijd single en heeft hij sinds een paar jaar een Spaanse vriend JUan. Hij woont nu afwisselend in Baambrugge, Amsterdam, en Madrid. Door Juan is zijn werk verder verdiept.

Over Spaanse en Nederlandse vrouwen zegt hij: 'Grappig genoeg lijken ze in hun uitingen op elkaar. Nederlandse vrouwen zeggen al snel dat ze niet te veel sieraden willen dragen bij mijn kleding. Spaanse ook. Het grote verschil is dat de Spaanse vrouw blijer is met zichzelf. Het maakt niet uit of ze 20 zijn of 80, allemaal flirten ze met zichzelf in de spiegel als ze iets aantrekken of omslaan. Ook als ze geen modellenmaten hebben, kijken ze naar zichzelf en denken: ik mag er zijn. Wat een verademing. Dat je dat jezelf gunt. In Nederland mag dat boven een bepaalde leeftijd niet. Hier is het: dat kan niet meer of doe even normaal.'

Verder lezen:

- Interview met Jan Taminiau in AD

- NRC over de tentoonstelling