De aardappelen

Iemand die elke dag naar het werk gaat heeft doorgaans minder last van moodswings en plotseling de kop op stekende dodelijke vermoeidheden. Bobby zegt dat ik in rouw ben. In de rouw ga ik dan maar in het voortuintje wat overleden narcissen vervangen door andere bloemetjes, en achter ook. Uit de moestuinbak in het park zijn mijn vier beautifulle rood-wit gevlamde tulpen gestolen. 

Dan naar de moestuin te Oud-Zuilen. Buurvrouw Riet - in mijn ogen een zeer ervaren moestuinierder -  klampt me aan. Ook zij is niet onverdeeld gelukkig met deze tuin. De zware klei is moeilijk, is ook haar ervaring. En al die hazen. Alles verdwijnt door de vogels, de hazen en de slakken.


Mijn lichtpuntje van de dag: de aardappelen lijken hun kop op te steken. Mijn spinazie doet het heel goed. De witte kool die ik uit de mandjes had bevrijd staat er ook nog steeds. En de sprietjes prei. Van de inmiddels achttien gepote kroppen sla en zes kroppen andijvie is precies nog één kropje sla over dat gróeit. De spruiten, Chinese kool en rode ui zijn definitief niet meer. 

De Buurvrouw geeft me als troost vier bloemkoolplantjes en vier koolrabi. Die heeft ze bij Tuincentrum Overvecht gehaald. Daar gaan ze ook per zes. Als ik nog naar mijn tuincentrum ga, vraagt ze, wil ik dan voor haar spitskool en spruiten meenemen. Want ze hoort van de medetuinierders hier dat vooral kool het hier goed doet. Wortelen niet. Die kunnen zich niet door die klei heen vechten. Voor mezelf koop ik weer zes nieuwe andijvie/plantjes, vier paksoi-plantjes en een pot radijzesprietjes. Ook die prik ik weer in de klei. En nu optimistisch blijven.