Dodenherdenking op Zuilen is een belevenis. Het is nu mijn derde keer. Het is elk jaar precies hetzelfde, maar dat is overal zo. Dus ook hier. Op het Prins Bernhardplein (straat, rotonde en veel gras) verzamelen zich honderden mensen van alle leeftijden. Bijna allemaal witte Nederlanders in toch wel een multiculti buurt.
Er is de vlam, de Zuilense Fanfare, er zijn klokkenluiders, de wethouder, enige tachtigjarige overlevenden van Tweede Wereldoorlog-ellende, en er zijn dit jaar ook heel veel gezinnen met kindjes. Na de stilte, het Wilhelmus en de toespraak schuifelen we allemaal langs het monument. De Fanfare speelt stemmige muziek en de kinderen rennen joelend achter elkaar aan.
Daarna krijgen we gratis koffie in het Vorstelijk Complex en dan het gratis Herdenkingsconcert. Dat ‘gratis’ wordt steeds benadrukt. De optredende artisten zijn precies dezelfden als vorig jaar, evenals de karakteristieke voorzitster van het Zuilens Oranje Comité. Het mooist is de Fanfare, maar de voorzitster wil steeds een breder programma dat aansluit bij het thema van het Landelijk Herdenkings Comité.
Organisatorisch en geluids- en lichttechnisch gaat er van alles mis, zoals bijna altijd hier, maar het komt ook altijd wel weer goed. Na afloop nemen Bobby en ik alles door, maar omdat alles net zo was al vorig jaar zijn we daar snel mee klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten