Leuk van deze nieuwe tijd is dat ik ineens kan gaan lunchen met andere mensen zonder dwingende kantoortijden (zzp-ers) die af en toe tijd voor elkaar vrij maken voor een verrukkelijke lunch van twee eindeloze uren.
Will vertelt: ‘Toen ik nog mijn kantoor had voelde ik me altijd schuldig als ik even niet aan het beeldscherm zat.’ Zelf probeerde ik altijd een keer per twee weken een dag op stap te gaan, zomaar bij iemand op bezoek, om de geest door te laten waaien.
Vandaag ga ik op de lunch bij best een beroemde illustrator (v) met wie ik tot voor kort eigenlijk alleen e-mail-contact had. Ze werkt nu aan het Kinderboekenweekgeschenk 2018. Zij woont in een bijzonder pittoresk buurtje in Utrecht-oost. Het begint weer lente te worden dus de fietstocht er naar toe is helemaal geen straf. In tegendeel. Trots laat ze me haar atelier zien en de inkten en kwasten en tekenblokken waar ze mee werkt. Ik krijg een blok aquarelpapier mee. Want dat gebobbel van mijn 120-grams printerpapier vindt ze jammer.
We lunchen aan de Burgemeester Reigerstraat en kuieren via het Wilhelminapark weer terug. Daar zit Jongste Nichtje in het gras met een groepje medestudenten. Wat is het leven eigenlijk beautiful als je niet meer naar Bunnik hoeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten