Yoga

Ben met de yoga-juf in conclaaf over de yogaklas. Ik wil niet meer, omdat ik er zo ongelukkig van word. Ik ga alleen nog maar omdat ik 192 euro voor een halfjaar vooruit heb betaald. Liefst wil ik officieel stoppen en wat cursusgeld terug. Dat schrijf ik haar, en dat mijns inziens mijn lijf niet geschikt is voor yoga. En hoe blij en tevreden ik van de Gymfit wordt. 

Het duurt vier dagen eer ze antwoordt - ze moet er zeker even over nadenken. Ze schrijft: ‘Je worsteling in de les bij mij heb ik ook gezien. Nu kan ik je vertellen dat het niet aan je lijf ligt, dat yoga helemaal niet om progressie gaat, dat het een langzaam en innerlijk proces is, enzovoort. Maar daarmee stap jij niet ineens wel gelukkig uit de les, en dat is wel waar het om gaat. En ik ben echt hartstikke blij voor je dat je dat wel gevonden hebt in de gymnastiekklas!’

Hoewel ze het eigenlijk nooit doet gaat ze me nu toch de helft van de cursusgeld van de komende maanden restitueren. Dit is weer een lesje ‘Nee heb je, ja kun je krijgen’. Gedeelde smart is halve smart.

Ik heb haar een tekening uit de serie ‘En wat ik ook niet kan’ gestuurd en gevraagd of ze ze allemaal wil. Tekenen, dat kun je dan weer wèl, schrijft ze terug. 'Ik kan nog véell meer', zou ik haar willen terugschrijven. Het is niet fijn als iemand je alleen maar kent en herinnert als stijve hark.