De Mozes en Aaronkerk in Amsterdam op het Waterlooplein: ik ben er nooit binnen geweest. Ik had het idee dat ik alle katholieke kerken van de Amsterdamse binnenstad kende. Bij de Mozes en Aaronkerk had ik beelden bij van ellende en armoede en verwaarlozing. Dat die kerk verlaten en gekraakt was. Waarschijnlijk omdat hij beklad was met graffiti en er maaltijden voor daklozen en vluchtelingen georganiseerd werden. Blijkt helemaal niet te kloppen.
Vanmorgen heb ik een snik naar een mooie muzikale Amsterdams katholieke dienst. Àls we tegenwoordig naar een kerkdienst gaan is dat naar de Oranjekapel aan de Amsterdamsestraatweg. Dat is PKN, en in de wijk, en aardige welwillende mensen. Maar niet die schoonheid.
Zo zit ik ineens met mijn kopje koffie op schoot op de bank te bedenken wat ik zal doen en val ik in een KRO-programma waar een mevrouw wordt geïnterviewd van de Sant’Egidio-gemeenschap in Amsterdam, verbonden aan precies deze Mozes en Aaronkerk. Wat binnen een werkelijk schitterende kerk blijkt te zijn. Met ook veel Byzantijnse iconen. Zij doen veel voor ‘de armen’, wat wil zeggen maaltijden en vriendschap. Ze doen niet zozeer ’goed’, zegt de mevrouw, maar leggen werkelijk contact met daklozen, die volgens haar meer behoefte aan echt contact en vriendschap hebben dan aan eten.
Gevolgd door een dienst in deze kerk. Heel mooi, vooral de muziek. Op tv naar een kerkdienst kijken, zie mij, dat is toch iets voor hele oude mensen, doet me denken aan Schoonmama en Mutti.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten