Arabische kerk

Een dame die Bobby al jaren kent uit het Umfeld van voorheen de Nikola-Kommuniteit woont hier in de buurt. Hij komt haar regelmatig tegen op straat of in het winkelcentrum en dan bespreken zij ook wat spirituele zaken. Zo is zij een tijd vrijwilligster geweest bij de Chinese boeddhistische tempel hier in de wijk, maar die is sinds Corona dicht. Dat was toen nog zo erg in de begintijd van Corona, dat Chinese Nederlanders erop aan gekeken werden. Dus ook de nonnen in die boeddhistische tempel.

Ze blijkt een voorliefde voor exotische geloofsbeleving te hebben. Nu had ze een Arabische kerkgemeenschap ontdekt, vertelde ze aan Bobby, die elke zondag om 16u bijeenkomt, en wel in de vrijgemaakte kerk tegenover ons huis. Veel Syriërs. Práchtige muziek, had ze gezegd. Daar ben ik altijd voor te porren. Het is een snik in mij, een kerkje met práchtige muziek waar ik stilletjes op de achterste bank kan in- en uit schuiven. Ze deed een foldertje van de kerk bij ons in de bus. Aan het e-mail adres van de voorgangster zag ik al wel dat het van het geloof was waar ook Bobby’s zus en zwager bij horen: nazarener.nl.

Een belevenis is het wel. Mooie muziek is het niet. Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Er zitten een stuk of tien Arabische mannen en vier Arabische vrouwen, en wat Nederlanders. Als nieuwelingen worden we gevraagd op te staan en ons voor te stellen, en dan krijgen we applaus. Er is ook een Marokkaanse man uit IJsselstein voor het eerst. De muziek bestaat voor een deel uit evangelische opwekkingsliederen op band en de beamer beamt de tekst ook in Arabische vertaling. Dan is er ook wat Arabische muziek, begeleid op een keyboard. Een Arabische vrouw is voorgangster, die zingt, en twee mannen in de zaal deinen en zingen mee. Dat is mooi.

De preek is tweetalig en lang. Niet erg moeilijk te volgen want de gedachte is simpel en wordt tien keer herhaald. De vrouw die ons genood had is heel blij dat we gekomen zijn. Ze had moeten huilen bij de muziek, zo mooi vond ze het.