Het Systeem

Ik ben nogal bezig met het reserveringssysteem van de bibliotheek. Het is niet erg klantvriendelijk, maar doorgaans kom je er als je goed je best doet, wel uit. Vorige week had ik al aan een bibliothecaresse gevraagd of ik in de catalogus binnen de categorie Grote Letter Boeken (343 titels) een beetje kon bladeren of op genres kon zoeken. Nee, dat kon niet.  Binnen de categorie kun je alleen op auteur zoeken. Ja maar, zei ik, ja maar... zoals je langs een kast loopt met je hoofd schuin en dan iets tegenkomen, dat wil ik zo graag online. Nee, zo is het systeem niet. U kunt uw wens aan de klantenservice mailen, maar ik denk niet dat het snel gebeurt, zegt de bibliothecaresse.

Dus ik naar het systeem. Alle 343 titels staan onder elkaar. Daar kun je langs scrollen. Ik begin gewoon bovenaan en zie wel of ik iets tegenkom. Jos van Manen-Pieters ofzo. En dan reserveren. Dan komt het boek als het goed is naar Zuilen. Je kan max 5 titels reserveren. Helaas kun je niet eerder gemaakte reserveringen ongedaan maken. Dat is jammer, want soms heb je een boek gereserveerd waarvan je later denkt: Laat maar. En zeker nu Schoonmama zoveel boeken behoeft moet ik alles goed in de smiezen houden. 

In het systeem staat dat er een reservering voor mij in de kast staat sinds augustus. Dat is niet zo. Dat boek heb ik geleend en teruggebracht. Maar in het systeem staat het onder mijn reserveringen. Ga daar maar eens een gesprek over aan met de bibliothecaresse. Eentje zet de gereserveerde boeken in de kast en kijkt al panisch als je haar aanspreekt laat staan als je over het systeem begint. Ze wijst me gauw door naar een collega, die er ook niet uitkomt. ‘Hier staat dat het in de reserveringenkast staat.’ ‘Ja maar daar staat het niet. Ik heb het al lang geleend en terugbracht. Het moet even úít het systeem.’ Ze weet niet hoe dat moet. ‘Kan ik zelf reserveringen wissen?’ Nee dat kan niet binnen het systeem. Ik kan wel de klantenservice mailen en die kunnen dat dan doen.

Het doet er allemaal niet zo erg toe, een van de vele ergernissen van ons gedigitaliseerde bestaan. Hier gaat het natuurlijk om een inmiddels ontzettend verouderd systeem. Het zal wel teveel kosten om het te vernieuwen. Dan maar een blogje erover.

Tel Uw Zegeningen

Schoonmama zit nog steeds aan die slang aan het grote zuurstofapparaat. Die kleinere zuurstofflessen hebben ze daar niet, legt de verzorgende nog een keer uit. We-zijn-maar-een-oud-huis. Alleen toen ze maandag naar het ziekenhuis in Schiedam moest voor weer een longonderzoek hadden ze eenmalig een kleine fles voor haar geregeld. Ik wil met haar in de rolstoel even naar de centrale hal, maar dat kan alleen met een kleine fles. En die is leeg. Als ik dacht dat we die slag gewonnen hadden... maar nee dus. Dat was eenmalig. 

Nee, florissant is het niet. De verzorging en de dokter hebben haar goed in het snotje, dat wel, petje af. Ze proberen nu met extra antibiotica en een vernevelaar het longprobleen te verminderen, zodat ze hopelijk van die zuurstoftank af kan. 

De dokter heeft met Maassluis gebeld waar ze op de wachtlijst staat, vertelt ze, maar de wachttijd zou de afgelopen maand opgelopen zijn van een half jaar naar een heel jaar.

Ondertussen is ze dolblij met weer twee grote letter-Maeve Binchy’s. Ze leest er een per dag. Een meneer die zijn hond uitlaat tikt tegen haar raam en wuift. Ze straalt. Dat doet hij elke dag, vertelt ze. Tel uw zegeningen. 

Homecoming

Mijn dameskoor is een soort van homecoming. Ik vind alles even leuk. Het thuis oefenen, de repetities, de dynamiek, de personages. Hoe langzaam na week na week het nummer blijft hangen en in mijn hoofd resoneren. Hoe moeilijk ook. En hoe ik mijn  map met steeds meer nummers het best organiseer. 

En de afterparty in proeflokaal De Zes Vaatjes is het helemaal. Er gaan steeds zes of zeven mee. Er zijn nu ook twee Duitsen bij. Een van hen heet Ayla. ‘Ayla?’ zei Bobby vorige week, ‘dat móet de nieuwe vrouw van Auke zijn.’ Auke is een oude vriend van hem. Zijn Duitse vriendin is een jaar geleden bij hem komen wonen. 

Dus in de pauze vraag ik haar: ‘Een beetje een rare vraag hoor, maar ben jij toevallig de vrouw van Auke?’ En ja hoor. 

Het zijn zeer welbespraakte vrijmoedige vrouwen, die na afloop meegaan naar het café. De twee Duitsen voegen een goeie politieke laag toe aan de conversatie. Heerlijk om hier deel van uit te maken. 

De levensloop

Al jaren voel ik soms de aandrang om een autobiografie-schrijfcursus of zoiets te gaan volgen. Niet omdat ik mijn autobiografie wil publiceren, maar om mij meer te herinneren en er enige lijn in te ontdekken. Of diverse lijnen. Steeds vaker kan ik niet op namen komen en ik denk dan: Wanneer was dat? Hoe zat het ook alweer?  Ik google wat op cursussen, maar vind vooralsnog niets interessants. Jaren geleden zag je zulke cursussen aangeboden in het antroposofische Ita Wegmanhuis aan de Weteringschans in Amsterdam, maar die hebben dat niet meer. 

Mijn oud-collega RoRo7 ging na haar vertrek bij het Vakblad een opleiding Biografiek volgen, die was ook antroposofisch. Ik hoorde laatst dat zij af en toe een cursus geeft aan haar Umfeld lesbische vrouwen. Maar ja, daar hoor ik niet meer bij. En nu woont ze ver weg in Noord-Groningen,

Van de week kijk ik naar een nieuwe reeks op tv van Margriet van der Linden 'How to be Gay' (wonderlijk genoeg van de KRO-NCRV). Er is geloof ik nog maar één officieel uitgezonden, nu ben ik weer op het vooruitkijken aan het binge-watchen. In een van de afleveringen heeft ze een ontmoeting met de schrijfster Rita Mae Brown, Indertijd (jare tachtig) heel belangrijk als auteur van Ruby Fruit Jungle,  ooit vertaald als De avonturen van Molly Bolt. Net zo belangrijk als Oranges are not the only fruit van Jeannette Winterson. Mooie romans over de meisjes en de meisjesliefde. Ze sloegen in als een bom. Eerste aflevering How to be Gay. Terwijl ik kijk realiseer ik me dat ik daarbij hoorde en nu meer dan toen jaar niet meer. Die boeken staan wel in mijn boekenkast maar onze boekenkasten (en cd-kasten) zijn totaal gescheiden werelden.

De serie triggert me. Bobby leest momenteel een boek over levensloop en spiritualiteit. Zat ik ook even door te bladeren. Bij levensloop gaat het vaak over mannen, vrouwen, trouwen, kinderen krijgen, al dan niet scheiden, werk, vrije tijd, kleinkinderen, na het werk, pensioen, lichamelijk ongemak, het einde. Ik realiseer me dat ik bij de categorie 'oudere mensen' begin te horen. Niet over mensen zonder kinderen. Daar had ik ooit ook al last van toen ik het boek van Bernard Lievegoed over De levensloop van de mens las. Nu krijg je weer levenslopen van homo/lesbisch, tegenwoordig LGTB. Of val ik onder de B van Bi? dat gevoel heb ik zelf niet.

Het lijkt me boeiend, zo'n autobiografische cursus. Hoe er je eigen invulling aan te geven. De thema's die er het hele leven al zijn benoemen. Om te beginnen  maak ik vandaag een begin met alle facts op een rij. Ik weet maar heel weinig facts. Maar ben er toch al uren mee bezig. Namen en rugummers. Zal ik Roro7 eens bellen en op bezoek? Zit er lijn in mijn levensloop? Móet er lijn in een levensloop?

ik geloof niet dat dit een congruente aflevering is van mijn blog. Maar toch laat ik stukjes zien van de  eerste aflevering van 'How to be gay' van Margriet van der Linden.

 

Ujjayi en kapalabhati

Vandaag is de yoga minder erg dan de afgelopen weken. Ik dacht vorige week: misschien moet ik wel een gesprekje  met de yoga-juf aangaan, dat ik er zo diep ongelukkig van word, van al die houdingen met de neus op de knieën, die ik niet kan, of ze er nog enige progressie in ziet... Maar ik ben bang dat ze me dan het zeventig-plus klasje gaat adviseren ('Rustige Hatha Yoga'), waar ik de eerste keer was, en dat wil ik echt niet.

Zondag op bezoek bij Brecht&Erik kregen we het over yoga. Brecht zit ook op een yoga, en zij kon ook niet met de neus op de knieën, en hoe het je kwelt dat het héle klasje voorover gebogen zit met de neus op de knieën en jij als enige rechtop. Je er niks van aantrekken is een hele kunst. We houden vol. Bobby en Erik waren hogelijk verbaasd hoe hun dames ineens op de grond hun nachtmerrie-yoga-oefeningen zaten voor te doen.

De laatste yoga-lessen gaat het steeds over ademhalen. Oedjai versta ik. Ik vind dat lastig en weet niet precies wat ze bedoelt. Je moet doen alsof je tegen een spiegel ademt, met geluid, om te wasemen, maar dan met de mond dicht. Maar dat snap ik inmiddels. Vandaag deden we een andere ademhalingsoefening met een lange wonderlijke naam, waarbij je je onderbuik in- en uit klapt, dat moet nog komen, maar die naam ben ik vergeten. Op zoek op internet vind ik dat je de eerste manier als ujjayi schrijft. Het moet heel heilzaam zijn. De tweede manier het geloof ik kapalabhati, de vereenvoudigde vorm van de bhastrika (blaasbalg). Ga er maar aan staan.

Ujjayi met Adrienne:

Kapalabhati met Sandra:

Printen

Gisteravond overwoog ik nog of ik misschien vandaag met de Flixbus op stap zou, naar Antwerpen ofzo, of naar Keulen, maar ik heb het toch maar niet gedaan. Even rust in de tent. Het is een uitgelezen dag om achterstallige kwesties af te handelen. Een van die zaken is een stuk van de notaris inzake de VvE, betreffende het achterterrein van onze straat. Daar waren bij oplevering - 3,5 jaar geleden alweer - allemaal toestanden mee en nog is het juridisch niet rond. Nu ligt dat mede aan ons, want iedereen moet die brief voor akkoord ondertekenen. En daar komt het maar niet van. Bij het schrijven van de notaris zitten 3 bijlagen, waarvan 1 van 31 blaadjes. (Van een vorige versie herinner ik me nog dat daar alle geboortedata van onze straatgenoten in stonden en ik de oudste van de straat bleek te zijn. Maar dit terzijde.)

Een van de taakjes van vandaag is dus dat stuk te printen. Want op scherm lees je het niet. Mijn printer print nogal traag, over 31 blaadjes doet hij eíndeloos. Halverwege de printopdracht is het papier op, dus manoeuvreer ik een nieuw stapeltje papier in de printer. Niet te dik, niet te dun, zoals altijd op mijn hoede. Hapt die printer dat héle stapeltje papier in een keer op! U begrijpt het al: de printer loopt vast, en is niet meer los te wrikken. Na een uur heel voorzichtig trekken en wrikken en instructies bestuderen, weglopen en verdringen besluit ik dan maar weer naar de BCC te gaan, waar ik het kreng gekocht heb. The Wall langs de A2, het meest mislukte winkelcentrum ooit ever. Maar de medewerkers hebben alle tijd voor je, want er komt bijna niemand.

Ik sta nog schrap van de vorige reparatie aan de printer, dat het toen een paar maanden duurde voor ze me een nieuwe apparaat gaven. Wat ik direct al voorgesteld had. Maar nu zit een aardige meneer die niets te doen heeft een beetje aan mijn apparaat te frutten en na enige minuten krijgt hij de stapel wel los. Hij blij, ik blij. 

Je kan alleen betaald op het bovendek van dat winkelcentrum parkeren, maar het eerste uur is gratis. Wel moet je parkeerkaartje door alle apparaten heen om er weer van af te komen en nu willen de slagbomen van de afrit niet meer open. Er zijn twee monteurs bezig met de twee slagbomen in de snijdende kou. Ik kom zo bij u, zeggen ze. Het is maar wat je onder ‘zo’ verstaat. Achter mij vormt zich een rij, dus kan ik ook niet meer a achteruit. 

Nu nog alles teruginstalleren. Ik hou mijn hart vast. Was ik maar met de Flixbus naar Brussel gegaan.

Sleep my son

Oefenen. De dirigente was een beetje verstoord vorige week dat niet iedereen goed gestudeerd had. Zong ze daarvoor al die audiobestanden in? We hebben allemaal complexe Kerstliedjes gekregen en natuurlijk moeten we die wel voor Kerst kúnnen. 'Sleep my son, o slumber softly, while thy mother watches o'er Thee...' De tekst is van Elizabeth Barrett Browning, de muziek van Edward Elgar. De bladmuziek ziet er ingewikkeld uit, maar ik geloof dat t wel meevalt.

Dat ik zulke zoete liedjes zing.  Heerlijk is het. Je kan op zo'n zoet filmpje niet zien hoe ónzoet ook de koorleden zijn.

Lullaby (Edward Elgar)


Lacrimoso son io (Diepbedroefd ben ik, want ik verloor mijn geliefde)


Three lullabies door Henryk Mikolay Górecki

Tot slot

Het is een beetje drukken achter de organisator en de fotograaf aan, maar dan kunnen we dit Festivalblog afsluiten. Ik ben helemaal leeg. Geef ik de man nu het laatste woord of moet ik nu ook nog persoonlijk evalueren? Al mijn gepruttel is wel doorgekomen denk ik. Het is goed zo. Ondanks eng gepruttel was het hartstikke leuk en verrijkend om te doen, ik was even tien dagen deel van een flow, leerde nieuwe mensen kennen en heb prachtige muziek genoten. Nu maar even paar dagen stil zitten, en dan komt er wel weer wat nieuws. 

Zie hier het slot-interview met de organisator.

Lady Madonna 3

Should I stay or should I go? Er zijn nog te concerten te gaan en dan is het Festival weer over. Wat een dilemma. Ik wil héél graag vanmiddag naar het concert van 14u, maar en ik wil ook héél graag thuisblijven.

Het wordt thuisblijven, want het bezoek aan Nichtje gisteren heeft weer inspiratie opgeleverd voor een nieuwe aflevering in de serie 'Lady Madonna'. En dat wordt meteen een tekening. Ik blij.

Nichtje vroeg gisteren: waarom kijkt de Madonna-met-kind toch altijd zo treurig? Ze heeft toch net het Kindeke Jezus ter wereld gebracht. Waarom kijkt ze niet wat blijer? Daarom maak ik deze reeks, zeg ik. Nichtjes man vraagt waarom niet hun béide Bébé's op de tekening kunnen, maar met twee vind ik Lady Madonna toch minder Madonna. 

Klanken van het licht

De 12e-eeuwse Hildegard von Bingen heeft velen geïnspireerd, en doet dat nog steeds. Ze inspireert niet alleen met haar muziek, maar ook met haar teksten. Ik wist het niet - ik weet zoveel niet - maar veel meer componisten hebben een muzikaal antwoord op de teksten van Hildegard geschreven. 

Vanavond worden in de Nicolaikerk twee componisten uitgelichte: de Amerikaanse Frank Ferko met ‘The Hildegard Organ Cycle’ (1990-1991) en de Duitse Enjott Schneider met ‘Hildegard-Oratorio - Klänge des Lichts’ (1993). Lees verder op het Festivalblog.

Landgoed Duno

Bébé van Nichtje wordt twee alweer, en heeft verjaardagsfeestje. Ik heb mooie dikke antroposofische kleurpotloden mee, waar Bébé uit volle borst mee kan krassen. De familie woont tegenwoordig aan de rand van Oosterbeek, aan de uiterwaarden van de Nederrijn. Zus3 (Bébé's omama) is er ook, en na afloop van de party (13u sharp) gaan wij na afloop spontaan samen wandelen in de bos- en heuvelrijke omgeving. Met uitzicht op de Neder-Rijn. Wat is het daar beeldschoon. Landgoed Duno bij Doorwerth en Heveadorp. Heeft u er ooit van gehoord?

Catharina van Siena

Uit de bibliotheek van het klooster neem ik een boek mee over Catharina van Siena (14e eeuw, Siena). Zij was het 25e (sic!) kind van haar moeder. Al op haar 7e wist ze dat ze geen echtgenote en moeder wilde worden, maar op zichzelf leven en Christus navolgen. Ze had er erge ruzie over met haar ouders, maar uiteindelijk gaven ze haar haar zin. Maar ze wilde geen kloosterzuster worden en zo kreeg ze een cel/kluis in haar ouderlijk huis. Van daaruit deed ze goede weken. Onder anderen mensenadvies geven, tot hoge vorsten en geestelijken aan toe. Later werd ze ook verzorgster van mensen met pest. Ik moet nog even een hagiografie in gewone-hedendaagse-mensentaal vinden.

Pulcherrima rosa

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik heb het ‘ochtendgebed’ en ontbijt achter de kiezen. In Hof Zevenbergen waar wij vertoeven wonen nog maar vijf zusters en een echtpaar. Zij ‘doen’ dit retraitecentrum. De zusters zijn al aardig op leeftijd en doen naar de huishoudelijke taken drie maal daags hun gebedendienstje. Met bibberstemmetjes, een bibberharmonium en oude stencilblaadjes. Die psalmen, daar gaan die diensten over, ik kan er niet zo goed tegen. Het heeft alles in zich om grapjes over te maken, maar waarom zou je. Het is mooi dat zij dit doen, er is veel behoefte aan stilte en stiltecentra. Er zijn diverse mensen mee die alleen leven en zich afvragen: waarom ga ik hier stil zitten zijn terwijl ik thuis ook stil alleen ben? Maar toch is het anders, stil in een groep. Je bent je hier alles heel erg bewust, er is goede aandacht.

Na de introductie gisteravond had ik van de ‘cadeautafel’ een kleurplaat meegenomen met rozen. Toen ik die ‘s in de duisternis ging inkleuren en ik al mijn kleur- en tekenboeken om mij heen zag ben ik na vijf rozen gestopt. Too much, Lucie Theodora. Muziek op mijn hoofd gezet: het Hilliard Ensemble. En heel toepasselijk kwam het ‘Pulcherrima rosa’ langs, een 15e eeuws motet.

https://m.youtube.com/watch?v=vMEAMfIoMqg&feature=youtu.be

Papier hier

Wat heeft België toch leuke winkels. Vandaag verhuizen we van de Eifel naar Ranst bij Antwerpen, naar Hof Zevenbergen, voor de jaarlijkse stilteretraite. En omdat ik nodig ander papier nodig heb voor mijn ecoline doen we een tussenstop in Hasselt, in Belgisch Limburg, bij de firma Schleiper. Kunstenaarsbenodigheden, hobby-artikelen, ambachtsartikelen, inlijstingen, you name it. Drie verdiepingen! Er zijn een stuk of tien van deze winkels in Vlaanderen. Een familiebedrijf. Sinds mensenheugenis. Geweldig! Ik sla er allerlei papier in en leuke oefenboeken. 

In Utrecht heb je Swaak voor de kunstenaarsbenodigdheden en Pipoos voor de hobby-crea-bea’s. In Duitsland en België vind je dat allemaal tezamen in grote winkels. 

Met een veel te volle tas ga ik naar de retraite.

Lezen

Ik lees in De hemel bestaat niet van Jannetje Koelewijn. Al zeg ik tegen Bobby dat het van Suzanne Janssen is. En dat ik het zo bijzonder is dat ze over haar familiegeschiedenis twéé boeken geschreven heeft. Amsterdam Noord, Bunschoten-Spakenburg. Maar hoe zat het ook alweer met dat boek over een Noord-Hollandse bollenkwekersfamilie?  Het is wel een fenomeen: die auteurs van in de vijftig die hun familiegeschiedenis optekenen en die daar heel populair mee zijn. De juiste gegevens zijn: De Hemel bestaat niet van Jannetje Koelewijn, Het zwijgen van Maria Zachea van Judith Koelemeijer, en Het pauperparadijs van Suzanne Jansen. Ik heb ze alle drie gelezen. Ook De hemel bestaat niet. In 2011, bij verschijnen. Dat ik ik op dit blog terugvinden. Heel bijzonder dat ik me een heel ander boek herinner en dat ik het nu opnieuw geboeid opnieuw kan lezen alsof dat voor het eerst is.

Bobby herinnert zich nog een kwestie van het ongeluk van Prins Friso en dat Jannetje Koelewijn (toen NRC-journaliste) daar onwaarheden over geschreven had in NRC. Haar man, chirurg, had van een Oostenrijkse confrère gehoord dat Friso helemaal geen schedelbasisfractuur had en dat het wel meeviel. En zijn schreef dat in de krant. En het was niet waar. Het werd een maanden durende affaire. Jannetje nam ontslag bij NRC en trok dat later weer in.

Het boek vertelt dus over haar ouders en grootouders. Bunschoten-Spakenburg, Tuindorp Oostzaan, Osdorp. Nu ze oud zijn wonen de ouders - apart - in Heerenveen, moeders dementerend, vaders slechtziend. Hoe zeer je als dochter betrokken bent bij je ouders, hoe weinig je eigenlijk weet. Deze dochter verzamelt de familieverhalen en de vader gaat vertellen. Zijn leven is mislukt, vindt hij, omdat zijn vrouw niet meer bij hem woont. Nadat hij haar er decennialang onder gedrukt heeft. Uiteindelijk wonen ze in hetzelfde verzorgingshuis in Heerenveen.

Mariawald

Weer een uitje naar een klooster. Mariawald heet deze abdij. Ligt op drie kwartier rijden. Kloosters zijn een beetje Bobby’s hobby. Hij wil héél graag kloosters bezoeken. Er zijn er in de Eifel enorm veel van. Dit klooster is anderhalve maand geleden verlaten door de laatste monniken, die allemaal boven de tachtig waren. Maar alles is nog intact, in elk geval de boekhandel en de Gaststube. Er wordt gezocht naar een nieuwe invulling. In de Gaststube bestellen we een portie Apfelstrudel mit Vanillesosze und Sahne en brengen ze erwtensoep. Zo slecht is mijn Duits toch niet?

Vanaf het klooster wandelen we naar het dorpje Heimbach. 450 meter hoogteverschil. Eerst 3 km naar beneden en daarna weer 3 km omhoog. We lopen door een bos. De herfstkleuren zijn nu op hun allermooist. Heimbach heeft een burcht en een riviertje de Rur, dat in België ontspringt en bij Roermond de Maas in stroomt. Fijn weetje.

Bij het klooster strompelt een oud echtpaar. Of eigenlijk: de vrouw strompelt. Zij heeft een pijnlijke heup en loopt rechts met een stok en links aan de arm van haar echtgenooot. Bij een trap wil hij haar helpen maar ze wil los, ze wil het zelf doen. Ze doet een beetje kribbig tegen hem. Ik kijk toe en zij snibt tegen mij: kijk niet! Tenminste, dat denk ik. ‘Ich habe es auch’, zeg ik in mijn beste Duits en wijs op mijn heup. En dan begint ze een heel verhaal tegen me dat de ouderdom met gebreken komt. Ik versta maar de helft maar lach er lief bij. En zij wil zo haar hebben en houen rond die heup bij mij uitstorten.

ij mij helpt gelukkig de paracetamol aardig.

Bad Münstereifel

We gaan een dagje naar Bad Münstereifel, gewoon om te kijken. De route er naartoe door de groene glooiende heuvels is al schilderachtig en die stad is helemaal   onverdragelijk pittoresk. De stad prijst zichzelf nu vooral aan met outlet-merkwinkeltjes in de oude straatjes. Maar achter de historische geveltjes is intussen alles enorm highbrow en up to date. We bezoeken twee boekwinkels, twee kerken, en slenteren wat over de stadsmuur. Alles is even beeldschoon. En vol bejaarden, en een bus scholieren op schoolreis. In deze tijd van het jaar zijn die goed te omzeilen.

In de outlet koop ik wat kleren: een herfstjas/-vest en een sjaal in de tinten roze-grijs. Voor bij mijn haar.

Ecoline

Gisteren heb ik een tekening gemaakt met de ecoline brushpen, maar het papier van mijn schetsboek is er geloof ik niet direct geschikt voor. Als je het goede papier hebt (ik denk iets als echt aquarelpapier) dan vloeit die inkt door en over als je er water aan toevoegt. Hier lukt dat niet zo, bij teveel nat en kwasten dreigt het papier kapot te gaan. Bij de mandBastel-winkel en kijken of ze in Duitsland ook ecoline kennen.

ala’s op eenvoudig printerpapier ging dat overvloeien beter. Vandaag werk ik dus maar weer met mijn oude vertrouwde ‘aquarelverf’, waar ik mijn eigen stijl en handschrift ook beter in herken. Gauw maar naar een stadje met een

Syrië

Ik heb zes boeken mee van de bibliotheek. Bij de bibliotheek ben je ook maar afhankelijk van wat er toevallig ligt, vaak zijn het onbekende auteurs. Na mijn feel good-roman van eergisteren heb ik nu wat zwaardere kost die allesbehalve feel good is: Geen weg terug. Leven verlies en hoop in Syrië, geschreven door Rania Abouzeid. Inmiddels heb ik toch maar WiFi genomen want het is té ergerlijk als je alsmaar tevergeefs je rituelen op de blog, Facebook en Whatsapp probeert te doen. Ik ben toch erg gewend even te googelen hoe het allemaal zit. 

Deze Rania is een Libanees-Australische, dochter van Libanezen die in de jaren zeventig naar Nieuw Zeeland emigreerden. Nu journalist, voor papier en tv. Meer dan andere journisten, zegt zij, weet zij dat het leven in de oorlog doorgaat. Zij spreekt vloeiend Arabisch en heeft de afgelopen vier jaar de verhalen van enkele tientallen Syriërs opgetekend.. In Syrië, in Turkije, strijders, vluchtelingen, gevangenen, vooral mannen maar ook een paar meisjes. Het is heel goed geschreven en heel afschuwelijk allemaal, het leven in een oorlog die niet ophoudt in een dictatuur die mensen bij duizenden gevangen zet en martelt, en ik voel me verplicht er kennis van te nemen en een journaliste die volhoudt de verhalen te schrijven te volgen. Ik geloof alleen niet dat ik het hele boek aan kan.

Over de auteur:

https://www.raniaabouzeid.com/about/

Naar Stadtkyll

We doen vandaag wandeling 2 naar het dorpje Stadtkyll. Stadtkyll ligt aan twee riviertjes: de Kyll en de Wirt. Ons huisjespark heet Wirttal, dat ligt aan de Wirth. Er zijn veel bewegwijzerde wandelingen, dat is prettig. De hellingen zijn goed steil hier. Ik merk dat nogal omdat ik sinds twee weken last heb van mijn linkerheup. Bij traplopen en hellingen voel ik het het ergst. Het huisje staat ook tegen een helling op dus we hebben zelfs in de woonkamer een trap. Eerst dacht ik: we kijken het even aan, maar omdat het nu al twee weken duurt krijg ik allemaal visioenen van heupoperaties. (Schoonzus Mieke suggereert dat het een peesontsteking kan zijn en dat ik ibuprofen moet slikken. Tegen de ontsteking. Wat ik doe, en ‘s avond google ik nog even ‘peestontsteking’ en lees ik dat dat geen ontsteking is maar een irritatie van een pees, waarvoor je vooral géén inbuprofen moet slikken maar paracetamol. Gék word je van dat zelfdokteren!)

Het bos op de hellingen is prachtig oranje-geel-groen. Stadkyll zelf is nogal saai, zo op een novembermaandag. De supermarkt is er geweldig, maar verder? Gisteren was het ook al geen succes. Toen probeerden we het Balkanrestaurant, vanwege dat we zo van de Balkan houden, maar het eten was erg vet en niet lekker, en ze hadden de tafels en stoelen van de gesloten Chinees overgenomen. Vandaag gaan we in Stadtkyll lunchen bij de Konditorei. Ik neem Gulaschsuppe, en krijg iets uit een blikje uit de magnetron. Ping-ping, hoor ik. Zo schitterend als het buurdorp Kronenburg is, waar we vrijdag en zaterdag waren, zo niksig is Stadtkyll.

Bachverein

Vanwege een aangekondigde Vesper door de Düsseldorfer Bachverein rijden we naar de Basilik van Steinfeld, die onderdeel blijkt te zijn vam een prachtig kloostercomplex. Het klooster met ook een Gymnasium, en een groot gastenverblijf. De Bachverein uit Düsseldorf heeft hier een week geoefend en treedt nu als dank gedurende anderhalf uur op. 

We zijn ruim van tevoren aanwezig en kunnen dus alles volop genieten. Er is een prachtige oude Stiltetuin en een Labyrint. Ook is er een Klostercafé en een Klosterladen, maar mandalakleurboeken hebben ze niet in het assortiment. Wel diverse boeken over labyrinten. Ik besluit dat labyrinten er zijn om te lopen. Terwijl ik het labyrint loop wordt het (en word ik) door diverse bezoekers gefotografeerd. Veel mensen hebben een drempel zo’n labyrint daadwerkelijk te betreden. Zelf heb ik als enige drempel dat je van buiten niet goed kunt zien hoe láng een labyrint is. Of je er een half uur, een uur of anderhalf uur voor moet uittrekken. 

Ik ben gek op labyrinten en labyrint lopen. Je komt onmiddellijk in een andere staat van zijn. Zonder dagelijkse gedoetjes. Wilde dat er een in de buurt was. We hebben een labyrint in Overvecht (bij het Johannescentrum), in Hilversum (bij Huize Casela) en in Werkhoven (bij Samaya), en de kunstenares in mijn buurt werkt aan een labyrint bij ons aan de Vecht.  

Funkloch

We zitten midden in een Funkloch en ik heb nauwelijks bereik. Geen telefoon, geen 4G en af en toe éven 3G. Meestal te kort voor effect. Maar een WiFi-inlog kost hier voor een week 32 euro, en dat vind ik dan ook weer zo wat. Je kunt er met 6 Geräte tegelijk op, maar dat hoef ik niet. Het effect van mijn zuinigheid is dat ik uren bezig ben met posten, wat ook weer niet de bedoeling kan zijn van deze vakantie. Maar ik kleur wel de ene mandala na de andere in en met die ecoline-brushpennen worden ze behoorlijk psychedelisch. We moeten nodig naar een Bastel-winkel en/of naar een kloosterboekhandel, zeg ik tegen Bobby, want mijn  mandala-kleurplaten raken op. Dat is natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. 

Feel good

Bij een feel good-vakantie hoort ook een feel good-boek. Eigenlijk ken ik dat genre niet, alleen bij films, en tv-series, daar heet dat romcom. Maar ik heb nu al een paar keer een verkeerd boek voor Schoonmama meegenomen. De laatste was een historische roman over Jacoba van Beieren als ik het wel heb. Dat leek mij uitermate geschikt, maar zij had het terzijde geschoven omdat er nogal veel en lange expliciete sterfscènes in staan, zei ze. Je verzint het niet. Ze wil graag gezéllige boeken. Dat snap ik. Nu heb ik voor mijzelf ook een gezellig boek. Iets tussen Harkequin en weet ik veel in.

Dit boek gaat over een New Yorkse kinderloze maar verder zeer succesvolle carrièrevrouw Lily  die in een schoen van haar man Daniel een gelamineerde foto vindt van een ander gezin van hem. Zij is van slag, gaat op zoek en komt erachter dat het in een stadje in Italië is waar ze naar toe afreist. Daar zijn heel heel veel verwikkelingen en misverstanden maar uiteindelijk is het allemaal eind goed al goed. 

Eifel

Het is hier heerlijk en prachtig en exotisch en dat op maar drie uur rijden van huis. Ik kan het iedereen aanbevelen. Bij onze gesprekken over waarheen-leidt-de-weg telt nu ook de afstand. Bobby wil per se over de grens en exotisch, en ik wil niet zo ver. Dus niet meer de Moezel en de Sahr. Twee jaar geleden deden we Ahrweiler aan de Ahr, vorig jaar Wallonië, en nu wonen we een weekje te Stadtkyll aan de Kyll. Stadtkyll is niet heel bijzonder, maar 5 km verderop ligt het schitterende Kronenburg. Ik heb wel 20 foto’s gemaakt van het stadje, want het is behoorlijk tekenwaardig. Gezien de waarschuwende regulerende verkeersborden in het stadje komen hier ‘s zomers horden en ook bussen toeristen, maar nu in november is het er vrijwel leeg. Af en toe een wandelaar. Mooi mooi mooi. 

Leeg

De november-mist-vakanties beginnen altijd met vrijdagavond het hoofd leegmaken. Met een of meer mandala’s. De ecoline-brushes blijken er bijzonder geschikt voor. Je kunt met al die 30 kleuren prachtig ton-sûr-ton werken. Drie blauwen zitten hier in. En nu is het hoofd leeg.

De Vulkaneifel

Zus4 noemt de november-weekjes-weg van Bobby en mij altijd onze ‘mist’-vakanties, omdat we ooit een weekje in de Vogezen waren waar de hele week een dichte mist hing, dus nu heb ik mijn best gedaan dat we begin november te gaan in plaats van eind november. 

En kijk: we hebben nog blaadjes aan de bomen en de zon schijnt. Het is wel goed fris. Eerst moeten we altijd een daag afkicken van alles. Bobby is ditmaal maar in zijn eentje naar de REWE gegaan en thuisgekomen met een grote boodschappentas vol speciale biertjes, worstjes, kaasjes, brood, wijn. Om mij te sparen heeft hij geen nootjes meegenomen.

Allerseelen

Omdat het net vandaag Allerzielen is wil ik graag naar een kerkje om Marg te gedenken. Het was 21 maart dat we afscheid van haar namen. Zeven maanden nog maar. Het voelt veel veel veel verder geleden al. Ik mis haar vaak. Mutti mis ik ook. Daar is Allerzielen voor. Allerseelen heet het hier. We wonen een weekje in Stadtkyll, in de Eifel, en een Allerseelen-dienst vind ik in het nabijgelegen Kronenburg, een middeleeuws ‘burgdorp’ boven op een berg. Het is een beetje haasten zo op de eerste vakantiedag om er op tijd te zijn. En Kronenburg lijkt heel oud en pittoresk, ook al zien we geen hand voor ogen in het novemberdonker. Morgen gaan we gewoon nog een keer.

Het is erg fijn om weer eens een H Mis bij te wonen. Dat is al een tijdje geleden. Ik versta er niet veel van, en ze doen niet aan namen noemen, maar het geeft niet. Ik heb mijn geliefden herdacht.

Mosselavond

Van de week was het al op het nieuws: de files zijn langer dan ooit en zullen alleen maar erger worden. Ik heb er gelukkig niet zoveel meer mee te maken, maar vanavond hebben we er weer een te pakken. De grootste file ever, geloof ik: 1100 km rond 17.30u. We zijn op weg naar Vlaardingen voor een afspraak met Schoonmama en een dame van de Bank. Die afspraak is om 19u. Beetje dom. Voor alle zekerheid vertrekken we al om 16u. Bij Gouda stuurt Google me richting Den Haag, en bij Zoetermeer richting Pijnacker. In de regen stapvoets door een snel duisterend Zuid-Holland. 

‘Waar zijn we en waarom rijden we hier?’ vraagt Bobby die lag te slapen. ‘Omdat Google zegt dat dit hoe dan ook de kortste route is.’ Hij heeft het niet zo op Google. Achteraf blijkt dat de Beneluxtunnel dicht is èn dat er een motorongeluk is op de Van Brienenoordbrug. De mensen moeten ergens de Maas over. Het staat muurvast op de A4, A13, A20, A12, A16. Het is een wonder dat we er überhaupt langs komen. De Bankmevrouw uit Maassluis weet te vertellen dat Maassluis ook potdicht zit met auto’s die denken dat het slim is om met de pont over te steken naar Rozenburg. Niet dus.

Gewoonlijk, búiten de spits om, is Vlaardingen 50 minuten rijden. Vandaag is het heen 2u en 15 minuten. Gelukkig kunnen we nog net snel wat eten in het revalidatiecentrum. Het is er mosselavond. Mosselen met patat. Het is mijn vastendag, maar na zo’n rit vál ik aan op al dat verboden eten.

Dit is voorlopig ons laatste bezoek aan dit Vlaardings revalidatiecentrum. Schoonmama moet er uit, ze moet plaatsmaken voor andere patiënten uit het ziekenhuis. Maandag verhuist ze naar een woonzorgcentrum te Vlaardingen. Voorlopig voor tijdelijk. Want het streven is een woonzorgcentrum in Maassluis. Maar daar is geen plek. ‘Het Vlaardings woonzorgcentrum ziet er op de foto’s op hun site wel veel gezelliger uit dan het revalidatiecentrum’, zeggen we opbeurend. ‘Eigenlijk kan het alleen maar beter worden.’ Maar Schoonmama is weer behoorlijk van de leg. ‘Ik was net een beetje gewend’, zegt ze.  Wel is ze oneindig blij met weer drie nieuwe Grote Letter Boeken. 

Om 21 uur als we terugrijden staan op de A20 nog steeds de eindeloze files naar de Beneluxtunnel en de Van Brienenoordbrug. Wij schuiven er voorzichtig langs.

Bébé 5

Van de week was ik op bezoek bij Nichtje en haar beide Bébé’s. Nichtje wil niet hebben dat ik foto’s plaats. Tekeningen mogen wel. De verslaglegging heeft daardoor enige vertraging. Niet dat u dat veel uitmaakt. Het is niet erg, want zo móet er een tekening komen.

Ik had erg leuke foto’s van het boodschappen doen met twee baby’s. Maar die zijn te complex om te tekenen. Wat zijn ze leuk. En lekker. En beeldschoon.

Ik heb de grootste Bébé (bijna 2) voorgelezen uit een prentenboek van Charlotte Dematons . Veel ervaring heb ik niet met het voorlezen uit prentenboeken. Zonder tekst hè. Maar Nichtje deed het mooi voor. Dematons platen staan boordevol grappige details. Die wijs je dan aan en dam zegt de Bébé hoe dat heet. Ze kan er geen genoeg van krijgen. En dan gaat ze genoegen bovenop het boek liggen kroelen.

Brush pen

Ecoline. Ik weet niet of het u iets zegt. Het zijn/waren altijd van die vierkante potjes felgekleurde inkt. Waterige inkt, heel anders dan de dikke vette oostindische inkt. Ik werk niet met inkt, want het wordt zo snel een knoeiboel.

Maar onlangs werd ik attent gemaakt op het relatief nieuwe fenomeen ‘brushpen’, veel handzamer dan potjes en minder kans op vlekken. Ik bekijk er wat filmpjes over van tekenaars die er érg enthousiast over zijn. We gaan binnenkort weer een weekje weg en tijdens die weekjes weg is tekenen een belangrijke tijdsbesteding. Ik heb het idee dat ik misschien wat ‘losser’ kan werken met zo’n brushpen. Zo ik al bezwaren heb, dan betreffen die de kleuren. Die vind ik té. Te fel, te helder. Ik houd meer van vale kleuren. 

ik koop zulke zaken niet op internet. Eerst zíen. Van de week te Amsterdam liep ik langs Van Ginkel Kunstenaarsbenodigdheden. Die had ze niet. (Stemmetje: Dit is meer iets voor de hóbbywinkel, Lucie Theodora. Je voelt je gelijk op je plek gezet.) Dus vandaag dus maar naar de hobbywinkel Pipoos aan de Oudegracht. Ik zou ook naar Swaak kunnen gaan, maar dat is een stuk verder en ons bint beetje lui. Pipoos heeft inderdaad een grote afdeling met brushpennen: per stuk, per 10, per 20, per 30. 

Raak in gesprek met de verkoopster, dat is toch zo leuk van échte' winkels, zij is kunstgeschiedenisstudente en aquarelleert zelf. Zij heeft de brushpennen ook uitgeprobeerd, verteltze, maar is er weer van afgestapt inderdaad vanwege die felle kleuren. Ik twijfel erg. Ze laat me op een papiertje knoeien en dan hak ik maar de knoop door: ik koop ik een set van 30. Best duur, 50 euro. Cadeautje voor mezelf. We gaan het zien. 

Vanaf ongeveer minuut 10.