Vandaag is de yoga minder erg dan de afgelopen weken. Ik dacht vorige week: misschien moet ik wel een gesprekje met de yoga-juf aangaan, dat ik er zo diep ongelukkig van word, van al die houdingen met de neus op de knieën, die ik niet kan, of ze er nog enige progressie in ziet... Maar ik ben bang dat ze me dan het zeventig-plus klasje gaat adviseren ('Rustige Hatha Yoga'), waar ik de eerste keer was, en dat wil ik echt niet.
Zondag op bezoek bij Brecht&Erik kregen we het over yoga. Brecht zit ook op een yoga, en zij kon ook niet met de neus op de knieën, en hoe het je kwelt dat het héle klasje voorover gebogen zit met de neus op de knieën en jij als enige rechtop. Je er niks van aantrekken is een hele kunst. We houden vol. Bobby en Erik waren hogelijk verbaasd hoe hun dames ineens op de grond hun nachtmerrie-yoga-oefeningen zaten voor te doen.
De laatste yoga-lessen gaat het steeds over ademhalen. Oedjai versta ik. Ik vind dat lastig en weet niet precies wat ze bedoelt. Je moet doen alsof je tegen een spiegel ademt, met geluid, om te wasemen, maar dan met de mond dicht. Maar dat snap ik inmiddels. Vandaag deden we een andere ademhalingsoefening met een lange wonderlijke naam, waarbij je je onderbuik in- en uit klapt, dat moet nog komen, maar die naam ben ik vergeten. Op zoek op internet vind ik dat je de eerste manier als ujjayi schrijft. Het moet heel heilzaam zijn. De tweede manier het geloof ik kapalabhati, de vereenvoudigde vorm van de bhastrika (blaasbalg). Ga er maar aan staan.
Ujjayi met Adrienne:
Kapalabhati met Sandra:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten