Gisteravond overwoog ik nog of ik misschien vandaag met de Flixbus op stap zou, naar Antwerpen ofzo, of naar Keulen, maar ik heb het toch maar niet gedaan. Even rust in de tent. Het is een uitgelezen dag om achterstallige kwesties af te handelen. Een van die zaken is een stuk van de notaris inzake de VvE, betreffende het achterterrein van onze straat. Daar waren bij oplevering - 3,5 jaar geleden alweer - allemaal toestanden mee en nog is het juridisch niet rond. Nu ligt dat mede aan ons, want iedereen moet die brief voor akkoord ondertekenen. En daar komt het maar niet van. Bij het schrijven van de notaris zitten 3 bijlagen, waarvan 1 van 31 blaadjes. (Van een vorige versie herinner ik me nog dat daar alle geboortedata van onze straatgenoten in stonden en ik de oudste van de straat bleek te zijn. Maar dit terzijde.)
Een van de taakjes van vandaag is dus dat stuk te printen. Want op scherm lees je het niet. Mijn printer print nogal traag, over 31 blaadjes doet hij eíndeloos. Halverwege de printopdracht is het papier op, dus manoeuvreer ik een nieuw stapeltje papier in de printer. Niet te dik, niet te dun, zoals altijd op mijn hoede. Hapt die printer dat héle stapeltje papier in een keer op! U begrijpt het al: de printer loopt vast, en is niet meer los te wrikken. Na een uur heel voorzichtig trekken en wrikken en instructies bestuderen, weglopen en verdringen besluit ik dan maar weer naar de BCC te gaan, waar ik het kreng gekocht heb. The Wall langs de A2, het meest mislukte winkelcentrum ooit ever. Maar de medewerkers hebben alle tijd voor je, want er komt bijna niemand.
Ik sta nog schrap van de vorige reparatie aan de printer, dat het toen een paar maanden duurde voor ze me een nieuwe apparaat gaven. Wat ik direct al voorgesteld had. Maar nu zit een aardige meneer die niets te doen heeft een beetje aan mijn apparaat te frutten en na enige minuten krijgt hij de stapel wel los. Hij blij, ik blij.
Je kan alleen betaald op het bovendek van dat winkelcentrum parkeren, maar het eerste uur is gratis. Wel moet je parkeerkaartje door alle apparaten heen om er weer van af te komen en nu willen de slagbomen van de afrit niet meer open. Er zijn twee monteurs bezig met de twee slagbomen in de snijdende kou. Ik kom zo bij u, zeggen ze. Het is maar wat je onder ‘zo’ verstaat. Achter mij vormt zich een rij, dus kan ik ook niet meer a achteruit.
Nu nog alles teruginstalleren. Ik hou mijn hart vast. Was ik maar met de Flixbus naar Brussel gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten