De bloembollen

Zo’n twee jaar geleden hadden buurman Jeroen en ik een geveltuin laten aanleggen op de kop van ons rijtje. Zo’ tuintje van een stoeptegel breed. De straat werd om onduidelijke reden vernieuwd, zowel de stoep als de rijbaan waren in hun geheel overhoop getrokken, dus konden de stratenmakers bij het terugleggen van de trottoirstenen niet een tegel open houden? Dat kon. En ze vervingen ook nog het zand door tuinaarde. Waar hadden we dat aan verdiend?

Er was een provinciale subsidie uitgeloofd voor mensen die hun straat/buurt wilden vergroenen en zo kregen we 500 euro voor plantjes. 

Op de een of andere manier lukte het om alles te láten doen, zonder al te veel inspanning. De plantjes betrokken we via de hovenier die belast is met ons plantsoen via een boomkwekerij in Oud-Maarsseveen. Voor die 500 euro zette hij ze er nog in ook. En dan had hij nog wat over. €50, te besteden in 2018. 

Dat tegoed waren we even vergeten, dus ik vraag of ik misschien voor dat bedrag nog wat bloembollen kan krijgen. Vorig jaar had ik een zak goedkope bloembollen in de uitverkoop bij Intratuin gekocht, maar die hadden niet veel gedaan.

Die bloembollen zijn geweldige handel. In het tuincentrum zijn ze in kleine hoeveelheden verpakt met prachtige foto’s op de verpakking om ons te verleiden. 

Bij deze boomkwekerij doen ze daar niet aan. Die zijn op het gebied van marketingcommunicatie nog vooroorlogs. Het bedrijf ligt bijna onvindbaar achter Fort Maarsseveen. Terwijl tuincentra als Intratuin en Vechtweelde hun waren en gastvrijheid de wereld in tetteren is dit bedrijf vrijwel onvindbaar. Er zijn wat kassen en veel planten staan buiten op tafels. Er lopen ook heel veel kippen(soorten). ‘Hallo-Is-Er-Iemand?-Volk!!’  In een schuur vind ik wat kisten met grote netten met bloembollen. Geen kleine zakjes natuurlijk, of labels en een pen. Hoe houd ik thuis die bollen uit elkaar? 

Het is steeds maar koud en nat. Bloembollen poten is een soort hel. Eerdere jaren stelde ik het uit tot de eerste week van januari. Het moet voor de Kerst. Wil je over een paar maanden genieten van lentevreugde en de wonderen der natuur, dan moet je nu bollen poten, Lucie Theodora.

Fotoboeken

Vroeger maakte ik volop foto’s met een camera, en fotoboeken, maar sinds de iPhone is dat er steeds meer bij ingeschoten. De foto’s hangen nu ergens in de iCloud en komen daar niet meer uit. 

Afgelopen zondag waren we na de herdenking van Schoonmama koffie gaan drinken bij een trouwe vriend van haar, een voormalige buurjongen, die elke vrijdagavond bij haar kwam. Ik dacht altijd dat hij jong was, maar dat bleek relatief, hij is met pensioen. Deze jongen van tegen de zeventig maakt fietsvakanties in Spanje zijn uppie en legt zijn uitzichten  na afloop vast in mooie fotoboekjes. Hij had heel veel vakantieverslagen in allemaal dezelfde vorm fotoboekjes. Ik herinner me ineens dat ik tot enige jaren geleden ook prachtige beeldverslagen van de vakanties maakte. 

Ik moest maar eens de iCloud gaan leegtrekken en weet fotoboeken maken, bijvoorbeeld te beginnen met 2019. Tenslotte is het al bijna weer december en tijd voor reflectie. 

Ik maak nog steeds veel foto’s die ik tegenwoordig vaak weggooi nadat ik ze gebruikt heb voor Facebook of Museumkijker. Mijn iPhone heeft niet zoveel geheugen en loopt door de vele apps die erop staan en regelmatig vol en dan kan ik ineeens getergd alle foto’s uit de Whatsapp weg gaan gooien.

2019. Jaar van het overlijden van Schoonmama. Jaar Van de vakantie naar Schotland. Jaar van de polsbreuk.  Veel tekeningen van Nichtje en de Bébé’s. Van voetballers ook. Práchtige foto’s van Schotland ook. Die heb ik al die maanden na de polsbreuk aldaar nog nooit bekeken. Wat een mooie vakantie was dat.

Hristina

Soms stuit je op een wondermooie film, zoals de documentaire ‘De huizen van Hristina’, uit 2008 alweer. Het verhaal van een Bulgaarse jonge vrouw die illegaal in Nederland is en huizen schoonmaakt. Het ene huis na het andere. 

Van opleiding is ze landbouw-econome, maar daar kon/kan ze geen werk in vinden. Ze is heel fijngevoelig en toegewijd. Maar ze ziet eigenlijk niemand, de mensen wier huizen ze schoonmaakt willen de werkster liever niet zien, ze communiceren met nietszeggende briefjes, zij waarderen schoonmaakwerk eigenlijk niet, maar het moet nu eenmaal gebeuren. Voor haar is het werk en daardoor het leven heel leeg, zo anoniem als ze is in die lege huizen. Toch doet ze het werk met alle aandacht en liefde. Anders kan ze niet. Het is mooi gefilmd, mooi om naar te kijken, filosofisch, pijnlijk ook. 

De documentaire is gemaakt door Suzanne Raes. Hristina was haar illegale werkster.  Nadat Bulgarije in 2007 EU werd kreeg Hristina uiteindelijk een verblijfsvergunning en kon ze legaal in Nederland verblijven.

Wel jammer dat je niet ziet waar ze zelf woont, met wie, hoe ze met haar familie in Bulgarije omgaat, of ze belt, of ze op en neer vliegt. Of ze genoeg verdient om op zich een beetje prettig van te leven.

https://www.human.nl/speel~POW_00159190~huizen-van-hristina-holland-doc~.html

Utereg

Terwijl we een paar weken geleden nog bij een pizzeria in de Pijp in Amsterdam hadden zitten snikken van het lachen over hoe stom Utrecht is en hoe leuk Amsterdam wil Will nu ineens een rondje Utrecht doen. Ze komt met de trein en we spreken af op de Mariaplaats. En dan kuieren we de singels af en we eten bij een niet zo dure Vietnamees Kimmade in een werfkelder aan de Oudegracht en ze vindt alles even leuk. Die werfkelders zijn ook leuk, daar beneden aan het water waan je je ineens in Venetië. De Vietnamees is ook nog eens erg lekker. Ja als Will naar Utrecht zou verhuizen zou dat mijn perceptie van de stad wel veranderen. Zij is zo vertrouwd. Ik stuur meteen wat tips van Funda.

Douche-wc

En toen zat ik ineens op een douche-wc ofwel Japanse wc. Ik vind het een beetje een raar maar toch weer boeiend onderwerp om hier te behandelen. Vanwege het taboe van de details van de wc-gang. Irene zei dat een column van columnist Paulien Cornelisse haar op het idee gebracht had. De douche-wc schijnt enorm in de mode te zijn.

Ik kreeg alleen de instructie dat als je kórt op de afstandsbediening drukt je anus gereinigd wordt en dat je meer dan twee twee seconden op de afstandsbediening moet drukken om zeg maar je plasgedeelte te douchen. O! Welke woorden gebruik je ervoor. Ik had me niet verdiept en ik had geen idee over het mechaniek.

Ik deed een plasje en drukte volgens mij meer dan twee seconden (‘eenentwintig, tweeëntwintig’) op de afstandsbediening en toen begon het ding mijn anus heet te besproeien. Dat was wel niet nodig maar wat nu? Ik bleef maar zitten en wachtte de dingen af. Na verloop van tijd ging het over in heet föhnen. Het was allemaal niet per se onaangenaam, maar na een tijdje mocht het van mij wel stoppen. Maar hoe? Ik had geen instructie gekregen over hoe het te stoppen. En op de gang riep Irene wanneer ik nu eens van die wc af kwam. Ja eh, riep ik terug, hij stopt niet. Je moet opstaan, dan stopt-ie vanzelf, zei ze.

Mennen

Het leven is heel anders te Heeg dan te Zuilen. Te Heeg zijn pauwen, kippen, parelhoenders, goudfazanten, paarden, ossen, honden en een kater, om maar te zwijgen van de muizen- en rattenplaag hier. Ik ben met de trein gekomen. Station Heerenveen. Dat is al een ommelandse reis. Omdat Hani501 rond etenstijd naat menles moet vraag ik of ik mee mag en of ik misschien kan blijven slapen. 

Zo heb ik mijn eerste bezoek aan de manege. Mensen en hun paarden en hun rijtuigjes. Vrouwen en paarden.  Als leek weet je niet goed waar je maar moet kijken. Ze rijden figuren in de bak. Vierkantjes, rondjes, achtjes, slingers. Langzaam en in galop. Het is de kunst volledige controle over je paard te hebben en te houden. Heel geconcentreerd. 

Ik ga me wel een beetje een sukkeltje voelen met mijn vijf maanden herstel van een polsbreuk achter de rug.

The Rose

En dan is het nòg een keer herdenken van de-ons-ontvallenen, nu in het verpleeghuis in Vlaardingen. De herdenking begint om 19u. Buiten de spits om is Vlaardingen drie kwartier rijden. Nu vertrekken we om 15.44u en doen we er bijna drie uur over. Ik herinner me vorig jaar november toen we in De Ergste File-dag Ooit zaten, dat was nog naar het revalidatiecentrum, ook te Vlaardingen. Daar moest ze toen weg.

De normale route over Gouda en Rotterdam wordt afgeraden, ga maar via de A27 naar de A15 onder Rotterdam door, en dan door de Benelux-tunnel, zegt Google. Maar dat zegt Google tegen iedereen, dus daar loopt het ook helemaal vast.

Toch geen spijt. De herdenkingsdienst is aandoenlijk. Vier maanden ben ik toch wekelijks daar geweest, van november 2018 tot maart dit jaar. Er liggen heel wat herinneringen aan de ruimtes, de schilderijtjes overal, de medebewoners, de kapster. Aan de géuren ook, appt Bobby's zus. Schoonmama was er ongelukkig. Ze wilde in een verzorgingshuis in Maassluis. Maar daar was en kwam geen plek. Alle kwesties in de falende ouderenzorg kwamen aan bod. Daar konden de mensen die hier te Vlaardingen werk(t)en ook niets aan doen. ‘Doe aardig!’ zeiden we af en toe tegen haar.

Nu stamelen de geestelijk verzorger, de verzorgsters en de vrijwilligster gedichtjes en liedjes. Die doen een beetje zelfgeschreven aan. Een man in het koor heeft geen enkel toongevoel. Ik vermoed dat niemand dat tegen hem durft te zeggen. Ze hebben elektrische kaarsjes en echte witte rozen. Weer worden de namen opgenoemd en stappen een voor een de nabestaanden naar voren. Als er niemand opstaat voelt het kaal. Als ik 80 word, wie komt er dan voor mij, denk ik regelmatig. Daar moet je maar niet aan denken.

We lopen nog even naar de afdeling waar Schoonmama op het laatst woonde. Er zwerft een mevrouw in nylon nachtpon door de gang. Ze wijst op haar horloge. ‘Het is kwart voor negen’, zegt ze paniekerig. ‘Maar is het nu het begin of het einde van de nacht?’ Als we antwoorden: ‘Het begín van de nacht’ haalt ze opgelucht adem. En ze draaft terug naar haar kamer.

De podcast

Constant ben ik op zoek naar manieren om mijzelf bewegingloos bezig te houden terwijl ik mijn rechterpols een stukje verder buig dan zij eigenlijk wil. Ik moet dat eigenlijk minstens een uur lang doen, liever nog de hele nacht, maar dat lukt me niet. Ik heb het hier geloof ik al eerder over gehad. Ik ben te beweeglijk / onrustig om een uur stokstijf stil te zitten. 'n Boek in de linkerhand gaat niet, sowieso niet, ik weet niet waarom niet. 

Dus denk ik: laat ik het fenomeen podcast weer eens proberen, maar vind in die wildgroei van podcasts maar eens een die je werkelijk boeit. Het is veel gebabbel, informeel is het sleutelwoord, daarin onderscheidt het zich van radio dat tegenwoordig veel via straffe korte formats werkt. Ik kan inmiddels hele bomen opzetten over het métier van podcasts, en over de hedendaagse radio, ik luisterde een uur naar Jort Kelder, naar Man met de Microfoon Chris Bajema, maar echt geboeid ben ik niet. Nee.

Tot ik stuit op de vierdelige podcast over Thomas Rueb over Laura H. Rueb is NRC-journalist en schreef een boek over het 'kalifaatmeisje' uit Zoetermeer dan via haar man in IS-gebied terecht kwam en er ook weer uit wist te ontsnappen. Ze heeft sinds ze terug was in Nederland een jaar in het gevang gezeten (nota bene in e cel naast de moordenaar van Theo van Gogh) en is nu weer vrij. Nu heeft ze har Havo-diploma gehaald. Rueb heeft haar verhaal opgetekend en vele malen geverifieerd. De podcast vertelt over hem, over het boek, over haar, haar vader, de zoektocht van Thomas, de dilemma’s van Thomas etcetera. Het luistert als een spannend boek. Het boek, uitgegeven bij Das Mag, heeft al allemaal prijzen gewonnen. Ze zeggen dat dat ook léést als een spannend boek. 

De podcast ‘Laura H.’ is gemaakt door drie jonge dames gespecialiseerd in podcast. Zij noemen zich Van Schik Audioproducties en ik vind ze echt goed. Thomas mag het nu ook zelf voor NRC gaan doen, dat heeft sinds een paar maanden elke dag podcasts. Wie weet wordt het uiteindelijk toch wat tussen mij en de podcast.

Ingangen voor podcasts via de speciale podcast-app op de telefoon, via Spotify, en bijvoorbeeld via

https://podcastluisteren.nl/pod/Laura-H-de-podcast

We’ll remember Thee

Bij de kerk in Maassluis doen ze het gedenken van de doden niet met Allerzielen, maar op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, zoals dat heet. Dat kerkelijk jaar begint met Advent - volgende week dus. Alle namen van de overledenen uit de goegemeente worden opgenoemd en de nabestaanden mogen dan naar voren komen en een kaarsje aansteken. Dat vind ik mooi.

Verder word ik echter heel iebel van deze kerk. Zo protestants. Dat mag ik zijn, iebel, want zelf ging Schoonmama er ook niet graag naar toe sinds te Maassluis de Hervormden zich verenigd hadden met de Gereformeerden tot PKN. Zij was van oorsprong van de Hervormden. De laatste jaren kon ze niet meer naar de kerk en keek ze thuis op zondag altijd naar de eucharistie. Dat deed ze sinds wij haar in Amsterdam eens meegenomen hadden naar de katholieke Nicolaaskerk bij Amsterdam CS. Wat vond ze dat mooi.

Maar ja deze dominee leidde de uitvaart zowel van Schoonpapa als van Schoonmama. Hij galmt bij het voorgaan. Hij zal zijn opvattingen over het dominee zijn hebben, maar voor mij speelt hij het toneelstukje dominee. daar kan ik niet tegen. Zijn normale stem klinkt heel anders. Dat weet ik van die gesprekken aan de keukentafel.

Ere wie ere

De grafsteen op het graf van Schoonmama (en Schoonpapa) is al een tijdje geleden teruggeplaatst, maar omdat ik niet meer meeging naar Maassluis had ik die nog niet gezien. Ik schrok ervan. Een graf moet uitstralen dat er nog mensen komen om te verzorgen, om respect en eer te tonen, vind ik. Verwaarloosde graven zijn treurig.

Het graf van Vati en Mutti in Emmen ziet er nog mooi uit. Af en toe gaat een van de Geschwister kijken en die zet er dan vaak een nieuw plantje bij. Ooit maakte ik een tekening van hun verlovingsfoto en liet die op perspex afdrukken. Dat ziet er heel lief uit. 

Dus nu heb ik voor Maassluis wat cyclaampjes gekocht, een helleborus, en nog wat grijs (kwijt). Zilver struikje (calecephalus brownii).

Actie

Bij de herinrichting van ons plantsoen voor de deur, die al jaren duurt, zit ook in de pijplijn dat het water van de Vecht verbonden wordt aan onze vijver. En over het nieuwe water komt dan een brug. Dat vind ik prachtig. Het project is steeds weer uitgesteld, maar nu zijn ze eindelijk aan de werkzaamheden begonnen. Die zijn gekoppeld aan de herinrichting van de Prinses Irenelaan. Daar wordt nu veel te hard gereden en die wordt een 30 km-weg.

Nu heeft de Provincie in al haar wijsheid een nieuw openbaar vervoerplan gemaakt en nauwelijks bekend gemaakt, en daar blijkt in te staan dat Bus 4 over de Prinses Irenelaan opgeheven wordt. Dat valt nu dus samen  met het bouwen van die brug. De laan is nu maandenlang niet begaanbaar en de bus komt niet meer terug. Het een heeft niet direct met het ander te maken, maar voor de mensen die van de pannen makerij allemaal niet weten - en dat zijn de meesten - valt het wel samen.

Nu is een aantal oudere dames uit de wijk een actie begonnen om Bus 4 te behouden. Zij hebben handtekeningenlijsten gemaakt en delen die rond in het winkelcentrum en het buurthuis. Ze zetten mijn Facebookpagina van het plantsoen ook in om medestanders te vinden. Vooral een Japanse dame is daarmee bezig. omdat de bushalte midden in ons plantsoen ligt en ook de naam van het plantsoen draagt vind ik dat ik ze moet ondersteunen.

Ze hebben ook de wijkzender ‘U in de Wijk’ ingezet. Die heeft een interview gemaakt met de dames bij de bushalte. En als je dan hoort van een 87-jarige die gebruik maken van de bus - onder andere om naar het ziekenhuis te gaan - of naar haar zuster aan de andere kant van de stad - die niet helemaal naar de Prins Bernhardlaan kan lopen, dan word je toch wel geraakt. Ik woon een paar honderd meter bij deze bushalte vandaan en vlakbij de Prins Bernhardlaan, dus mij treft de provinciale maatregel nauwelijks. Dus dan haal je al gauw je schouders op. Maar voor die dames is het heel belangrijk. Het is hun vrijheid.

Klein leed op buurtniveau. Het zal de DUIC of het AD vrees ik niet halen.

Vaarwel

Eigenlijk wilde ik naar de nieuwe film van Loes Luca, maar de telefoon ging en toen werd het de film The Farewell van de Chinees-Amerikaanse regisseuse Lulu Wang. Even dacht ik dat de Chinees-Nederlandse schrijfster die ooit een bestseller schreef met de roman ‘Het lelietheater’ (jaren tachtig) een mega carrière-switch had gemaakt maar dit is een andere Lulu Wang. Erg leuke film. Ook wel ontroerend. er is best veel over China te zien tegenwoordig. ik las laatst een verklaring waarom Chinese films en boeken zo populair zijn, dan zou zijn omdat Chinezen zo ver van ons afstaan en toch ook zo net als wij. Ruben Terlouw met zijn nieuwe documentairereeks ’Chinese dromen’ is ook weer práchtig.

In deze film staat een jonge Chinees-Amerikaanse vrouw Billi centraal. Haar ouders vertellen dat haar oma in China vergevorderde longkanker heeft en snel zal sterven. iedereen wil nog graag oma zien, maar oma weet niet dat ze dood gaat. Dat vertelt niemand haar. Dat is gebruik. De gedachte is dat mensen doodgaan van de angst wat er gaat gebeuren als ze kanker krijgen. Als je het niet weet leef je gewoon door. Nu hebben ze bedacht dat een neef maar gaat trouwen en dat iedereen voor het huwelijksfeest naar China komt. Billi mag van haar ouders niet mee, want zij zou té Amerikaans en te emotioneel zijn. Ze gaat natuurlijk wel.

Het is een leuk levendig inkijkje in het leven in China. Door de dagelijkse beelden over de opstand in Hongkong krijg je hele andere inprentingen in je hoofd. Er is enorm veel repressie in de Volksrepubliek, maar er is ook dagelijks leven. Hier in deze film zie je de gebruiken, de overwegingen, de gewoonten. 'gewone' mensen. Zoveel te zien, gewoon de steden en straten en winkels en appartementencomplexen, de interieurs, de maaltijden. Oma die áán tai chi doet. Het neefje en zijn vriendin die tot bruidspaar gebombardeerd zijn. Het bruiloftsfeest met toespraken en karaoke. Het is heel gelaagd en ook opgewekt ondanks het treurige thema. daar is dan ook all reden toe, want op de aftiteling wordt verteld dat oma zes jaar na de diagnose nog steeds leeft.

Georginio

Nieuw in de reeks voetbalhelden: Georginio Wijnaldum. Ik vind dat een speler eerst moet excelleren voor hij in de reeks mag. Dus als ik naar Oranje kijk, of naar Ajax, dan overweeg ik elke keer wie ik zal gaan portretteren, maar dan vind ik dat een speler het pas verdient als-ie iets speciaals heeft gedaan.

Dan kunnen we nu van Wijnaldum wel zeggen, die maar liefst drie goals maakte tegen Estland, en die afgelopen maandag zo prominent in de bres sprong voor Excelsior-speler Mendes Moreira die racistisch werd bejegend door de aanhang van FC Den Bosch. Ik begin er wel oog voor te krijgen, ik zie dat hij van alle Oranje-beoordelers het hoogste cijfer van de hele ploeg krijgt.

Misschien ga ik ook trainers doen, die hebben doorgaans bijzonder karakteristieke koppen.

Hoek

Terwijl Bobby zijn dingen doet in het huis van zijn moeder ga ik een poosje naar het strand bij Hoek van Holland. Zo’n fascinerende werkelijkheid daar. De elementen, het strand, de pier, de grote zeeschepen, loodsbootjes, meeuwen, het uitzicht op de Europoort... vandaag zijn er allemaal bulldozers op het strand. Ze verschuiven zand. Verderop richting Kijkduin is een heel nieuwe kustlijn gemaakt met een landtong en een binnenzee. Ik ben vergeten welk doel daarmee gediend wordt, als we denken aan de verhoging van de zeespiegel. Zouden ze hier het strand ophogen? Bij Egmond doen ze dat wel, daar is het strand ook veel smaller dan hier bij Hoek van Holland.

Een herfstwandeling in een bos is wat kleuriger dan dit. Maar ik moet zeggen: dit koude grijze lege strand ruimt de geest erg op. Een waddeneiland doet dat denk ik nog meer, maar het komt in de richting. 

En dan totaal verkleumd een geroosterd broodje zalm eten in een warme strandtent met heerlijk vuur op tafel. 

De laatste dingen

Het huis van wijlen Schoonmama is bijna leeg. De voortuin ligt vol blad van de bomen aan de straat. Het terras in de achtertuin zit weer vol hoog onkruid. Dat is nu aan het eind van de middag weer iets netter. Lijkt me wel fijn voor de buurvrouw.

Er komt nog een buurvrouw langs boeken halen die ze gaat verkopen voor Amnesty. En een oude kennis die wat laatste prulletjes meeneemt: een bamboe-bootje uit Indonesië, een groen geverfd houten dienblad met een roodborstje erop geschilderd en een gele vintage barometer. Dat het nog maar maart was dat ze overleed. Kerst 2018 waren we nog gewoon bij haar. Het voelt allemaal zoveel langer geleden. 

We maken foto’s van de oude beetje ontstemde piano... zou daar nog iemand voor zijn die hem wil? U kunt zich melden. Wel zelf ophalen in Maassluis.

Louise

Blij dat ik rij. Ik ben echt niet van het vroem-vroem-volk, 100km/u is goed voor mij, ik wil best met het OV, maar soms is de auto echt wel handiger. Zo was ik weer naar Wassenaar naar Museum Voorlinden om de tentoonstelling van Louise Bourgeois  te zien. Zij is een grote naam in de kunstwereld, maar ik heb nog nooit een overzichtstentoonstelling van haar werk gezien. Van de zomer stonden beelden van haar - vooral spinnen - in de tuin van het Rijksmuseum. Deze tentoonstelling te Wassenaar opent ook  met een enorme spin voor de ingang van het museum. Onder haar lijf hangt een mandje met haar eieren. 'Maman' heet de spin.

Die spinnen heeft ze in groten oplage gemaakt. Bij een tiental musea door de hele wereld staat de spin. Voor Bourgeois is de spin een metafoor voor de kunstenaar. De spin die uit haar eigen lijf een draad spint symboliseert voor haar het scheppingsproces van de kunstenaar. De ouders van Bourgeois hadden een restauratiewerkplaats voor tapijten, ook daarom zijn de spinnen, die immers webben weven, een begrijpelijke metafoor.

Louise Bourgeois (1911-2010) was een Frans-Amerikaanse kunstenares. Ze werd geboren in Parijs. Haar vader was een charmante maar ook zeer dominante man, hij had een langdurige affaire met de gouvernante van zijn dochter, iedereen wist dat, en haar moeder leed daar zeer onder. De moeder overleed jong. Louise ontmoette in 1938 de Amerikaanse kunstcriticus Robert Goldwater en trouwde met hem, waarna ze naar New York verhuisde, waar ze drie zoons kregen. Terwijl hij een snelle academische carrière maakte volgde zij een kunstopleiding, voedde zij de zonen op en probeerde ze met haar kunst aan de weg te timmeren. Ze exposeerde vanaf 1947, maar ze paste in geen enkele stroming. Uiteindelijk kwam de erkenning wel. Ze was de eerste vrouw die een solotentoonstelling kreeg in het Museum Of Modern Art (MOMA) in New York, maar dat gebeurde pas toen zij zeventig was. Nu is zij een beroemde naam, een iconisch kunstenaar.

Ze maakt een soort psychologisch autobiografisch abstract werk. Haar leven is elke dag weer een vereffening van het verleden. Al haar werk geïnspireerd door haar jeugd en haar opvoeding. En daarin volstrekt eigenzinnig. In de beschrijvingen van haar levensloop kom je steeds weer tegen dat haar werk in eerste instantie niet opgepikt werd omdat het niet op iets anders leek. Er zit veel pijn in haar werk. In de tweede zaal het werk 'Foret (Night Garden)'uit 1953, geïnspireerd is op de nachtelijke tuinwandelingen die ze als kind maakte, waarin een bosje zwarte stelen staat te wapperen. Doorwaakte nachten zijn een rode draad in haar leven en werk. Als je niet kunt slapen dan worden je waarnemingen en je besef van de dingen anders, zwaarder, dramatischer, ongrijpbaarder, mysterieuzer. Dat komt in haar werk terug.

Het meest troffen mij de cellen, de kamertjes met een bed, symbool voor de plek waar iemand alleen de nacht doorbrengt. Waar de particuliere gedachten en dromen opduiken en de overhand nemen. Je kon er net inkijken, maar niet in. Ze was soms drie, vier nachten aaneengesloten op en was alleen maar aan het tekenen. Zij had last van angstaanvallen. Dat is hier voelbaar, sommige werken kruipen onder je huid. Wordt vervolgd als ik mijn stuk voor Museumkijker maak. Ik zal tzt een linkje zetten.

Creatief met spalk

Het gaat eindelijk echt wat beter met de pols/hand. We zijn er nog lang niet, maar het gaat de goede kant op. Hèhè. Maar er moet nog steeds consequent doorgestrekt en -gebogen worden, om de vingers weer recht te krijgen en de buigingen van de pols (alle kanten op) weer net zo goed als de goede hand. Twee keer per week mag ik nog steeds komen, waarbij de fysio gedurende max 25 minuten de stijve pols en de dikke vingers een beetje extra doorduwt en forceert, en verder moet ik dat zesmaal daags thuis doen. En niet verzaken. Zucht.

Vanochtend meet het wrede meisje me een nieuwe spalk aan, vanwege de oefeningen die zij mij geeft om thuis de pols nog verder te buigen. Omdat ik de oefeningen die zij mij opgeeft almaar niet wil (zoals mijn rechterarm met een sjaal een uur aan de tafel binden of aan een stoel) omdat ik mij dan zo gevangen voel, heeft ze nu een spalk bedacht. Zij is zeg maar creatief-met-spalk. Eerst moet ze dan een kunststof op maat knippen en warm maken (vergeten te vragen hoe. in een magnetron?) en dan naar mij arm vormen, en dan gaan we samen bedenken hoe ik vervolgens de gewenste strekking ik in mijn hand krijg.  Het lukt niet zo. We worden er allemaal wat mies en moedeloos van.

Wilde koeien

Het is erg mooi weer en met Zus3 ga ik wandelen op de Hoorneboegse Heide. Het naastgelegen restaurant van Vliegveld Hilversum is eindelijk weer open, na 10 maanden gesloten te zijn geweest na een faillissement. Het is krankzinnig druk daar op de heide, deze laatste zondagmiddagwandeling van het jaar voor honderden gezinnen, lijkt het wel.

Een beetje doorlopen zit er dus niet in, telkens word je opgehouden door groepen wandelwagens en troepen hondenliefhebbers met honden. Tja, als je dat niet wilt, dan moet je maar door-de-weeks gaan lopen. Pas aan het eind van de middag, als alle jongeren en kinderen weer naar huis zijn en er vooral nog zestig-plussers vertoeven, kun je een beetje genieten.

Het bos staat ineens vol met ‘grazers’. Durven we erlangs? Ja, wij durven erlangs. Een avontuurlijke zondagmiddag.

Mozzarella

Mijn laatste eenvoudige en heerlijke recept (voorlopig) van Pascale Naessens. Ik had haar kookboek geleend van de bieb en kon het niet verlengen. Want het was alweer gereserveerd. Tomaten, spinazie, mozzarella, kappertjes en Provençaalse kruiden. Ik vertelde K. over Pascale en die bleek ook fan van haar te zijn. Vanwege haar kookkunsten en haar keramiek. Echt opvallend eenvoudig en smakelijk.

Nu heb ik deel 2 gereserveerd. Ik vind de boeken als boek beetje duur e pompeus, de vele paginagrote foto’s van de graatmagere kokkin in haar beeldschone keuken en tuin hoeven voor mij niet zo. Ik wil liefst alleen de recepten - en één plaatje van het recept zodat alleen al bij het zíen het water je in de mond loopt. 

De site van Pascale is heel aantrekkelijk, vooral op de computer te bezoeken, werkt niet zo op de telefoon, daar verwijst wel alles naar die boeken, koop-mijn-boeken, maar er staan ook recepten op. Dan zie je alleen maar verrukkelijke plaatjes zonder titel en als je erop klikt klapt het recept tevoorschijn. 

Gospel

Ja, ik was bij de film Amazing Grace. Eindelijk. Heel bijzonder. Een filmopname bij een plaatopname van Aretha Franklin in een baptistenkerk in Los Angelos. 1972. Ze was al heel beroemd toen. Ze was opgegroeid met gospel, was in de soul-muziek terecht gekomen, Queen of Soul heette ze, en ging hier weer even terug naar de gospel. 

De film is nooit eerder (af)gemaakt omdat regisseur Sydney Pollack (toen nog beginneling) vergeten was de opnames te nummeren, zodat ze beeld en geluid niet bij elkaar konden krijgen. In het predigitale tijdperk. 

Het is heel bijzonder om zomaar in zo’n kerk in 1972 te zijn. Geweldig ook het koor, de kerkleden, de muzikanten. Allemaal heel uitgesproken types, vaak behoorlijk bijzonder uitgedost. Levendig, vrolijk, expressief. De zang van Aretha is prachtig maar de reacties van koor en gehoor daaraan toegevoegd maken het tot een wel heel bijzondere belevenis. Als je nog niet geweest bent: gaat dat zien.

Ik zei tegen K: 'Als ze zó kunnen zingen, met zo'n overgave en schoonheid, dan zou je er bijna bij willen horen.' Maar dan kijk je naar de grote dikke zweterige  luidrichtige reverent, en naar de jonge sexy dirigent van het koor, en dan denk je: waarom zouden zaken als machtsvertoon en misbruik niet ook daar hebben gespeeld. Zoals ze in alle kerken hebben gespeeld. Aretha kreeg toen ze twaalf was al haar eerste baby.

Even wat biografische gegevens gezocht. Als kind zong Aretha met haar zussen, Carolyn en Erma in de in de New Bethel Baptist Church waar haar vader Clarence LaVaughn Franklin dominee was. Haar eerste plaatopnamen maakte ze toen ze 14 jaar oud was. Ze had een tumultueus leven. Ze is twee keer getrouwd geweest. Ze had vier zonen, van vier verschillende vaders. Haar eerste zoon kreeg ze toen ze twaalf was en haar tweede op haar veertiende. De kinderen werden opgevoed door haar oma en een van haar zusters. Toen ze in de twintig was, kreeg ze nog twee zoons. Er is een - ongeautoriseerde biografie over haar -  getiteld Respect. The Life of Aretha Franklin - waarin alles staat wat ze niet wilde vertellen. Daarin wordt een beeld geschetst van een excentrieke en promiscue vader, de sektarische praktijken in kerk in Detroit, haar moeder die het gezin verliet toen Aretha zes was, haar tienerzwangerschappen, en het huiselijk geweld dat tijdens haar eerste huwelijk met Ted White plaatsvond. 

Autumn leaves

Stuk afgemaakt over Engelbert L’hoëst uit Amersfoort en naar Zwaze gestuurd, die er blij mee is want zij zit ze ook een beetje in de lappenmand en dan ga je niet zo op stap tentoonstellingen bezoeken. En een paar keer per week willen we toch wel een nieuw stuk. 

Dit stuk publiceert ze zondag, belooft ze, want dan hebben we de meeste bezoekers. Dat is ook weer af.,

Nu is de keuze: ‘n eind wandelen? Shoppen? Fietsen? Wassen? Maar het is zo koud buiten... Het wordt tekenen, met de verwarming aan en op de achtergrond Nocturnes van Chopin. Die muziek is zo verlichtend en verhelderend.

Het artikel: https://www.museumkijker.nl/honderd-jaar-engelbert-lhoest-in-museum-flehite-colorist-van-formaat/

100 maal Engelbert L’hoëst

Soms doe je een onverwachte ontdekking in wat kleinere musea. Vandaag gebeurt dat in Museum Flehite in Amersfoort, waar momenteel honderd schilderijen te zien zijn van de honderd jaar geleden in Amersfoort geboren schilder Engelbert L’hoëst (1919-2008). Het grootste deel van leven opereerde hij vanuit Soest en omstreken, maar ook was hij veel in Zuid-Europa en woonde hij in Frankrijk, Spanje en Portugal.

Zijn werk is expressionistisch en coloristisch. Tijdens zijn leven was hij vooral regionaal bekend, in Soest. Weinig mensen kennen hem meer. Bij leven was hij lid van de Amersfoortse kunstenaarsvereniging De Ploegh en hij had twee maal een grote overzichtstentoonstellingen: in Singer Laren (1989) en in Museum Flehite in Amersfoort (2006 en 2011) en . Ook nam hij wel deel aan groepstentoonstellingen. Waarschijnlijk omdat hij veel in het buitenland en niet zo deel uitmaakte van het kunstcircuit hier werd hij niet zo bekend.

Er hangt hier in Flehite prachtig krachtig kleurig werk, vooral uit de jaren vijftig en zestig, waarin je verwantschap opvalt met Cobra kunstenaars als Corneille en Appel. Het zijn landschappen, zowel Nederlandse alsook Zuid-Europese.

De liefhebbers

Gezien in het Springhaver: de film ‘De liefhebbers’. Ik had er niets overgelezen of gehoord, maar hij draaide op een aantrekkelijk tijdstip. Zeer onderhoudende film met veel herkenbaar familie-gedoe. Vader (architect, gespeeld door Jeroen Krabbé) is dement aan het worden en wil dat voor zijn omgeving niet weten. Zijn vrouw (gespeeld door Beppie Melissen, daar is ze weer) steunt hem. Ze willen graag een groepsfoto van het hele gezin en een weekend / weekje in een huisje op de wadden, maar dat zit er allemaal niet in. 

De kinderen zijn allemaal niet erg gelukkig en verstrikt in hun eigen gedoe. De oudste zoon, neurochirurg, gespeeld door Theo Maassen, is depressief en een stiekeme homo. Een andere zoon Casper is ook architect en volstrekt workaholic. Hij is de 40e verjaardag van zijn vrouw vergeten, waarop zij een vakantie in haar eentje boekt en hem met de drie dochtertjes achterlaat. Dan is er nog een dochter die in het buitenland werkt, ziet er uit als een carrièrevrouw. En de jongste dochter Maria is kapster, alleenstaande moeder met een allerschattigst roodharig dochtertje. Daar komt de Britse vader (een oud-collega van haar vader) op de proppen die van het kind niet wist en het nu wil leren kennen. Kortom: allemaal crisis en chaos en onbegrip en woedes. En tenslotte zitten ze allemaal samen in dat huisje op een Waddeneiland. 

De liefde overwint en eind goed al goed. Ik heb er wel van genoten, maar het was wel iets teveel drama. Van het goede. Soap, zeg maar.

Sint Maarten

In de straat-app wordt het ‘s morgens al aangekondigd: wil iedereen die mee wil doen aan Sint Maarten een lichtje in zijn/haar raam zetten? Half vijf komen we terug uit de Hunsrück, nog net tijd om bij de winkel een zak met 20 mini-snickers te halen. Het is tamelijk onvoorspelbaar hoeveel kinderen er aan de deur komen. Soms niets, en dan zit je mooi met al die snickers. 

Een van de moeders schrijft dat de kinderen al dagen opgewonden zijn. Bobby kent het niet, Sint Maarten. Dat hadn ze niet in Maassluis. Ik leg uit dat er dan kinderen met een lampionnetje en een plastic tas aan de deur komen, heel hard zingend: ‘Sint Martinus Bisschop, met je hoge hoed op...’ of ‘Elf november is de dag, dahat mijn lichtje, dahat mijn lichtje...’ Voor mij was 11 november vroeger een superfeest. Ik ben haast net zo opgewonden als die kindertjes. 

Maar wie komen er zingen: drie hele kleine bleue dreumesjes met hele dunnen stemmetjes, zo verlegen dat ze de snickers nauwelijks durven aannemen. Een half uur later komt er nog een groepje van zeven, iets groter, iets luider. Ja zo komen die snickers niet op. 

In onze wijk is er met Sint Maarten een optocht met drumband. En daar dan honderd kindjes met soort van lampionnetjes er achteraan. 

Vogelbeobachtung

We wandelen in het Ruwertal. Er zijn mooie wandelroutes overal. Ook bewegwijzerd en gerangschikt, deels per dorp, maar ook regionaal. Heel handig. Vandaag doen we Wanderweg RuT2. Een deel van de route is geflankeerd door educatieve borden. Een daarvan gaat over vogels. Veel vogels heb ik niet gezien, maar mijn Duits heeft wel weer een boost gekregen. 

Doet u even mee. De Zilpzalp is de ‘tjiftjaf’. De Neuntöter is de ‘grauwe klauwier’. De Mäusebussard is de ‘buizerd’. De Wiesenpieper is de ‘graspieper’. De Mönchsgrasmücke is de ‘zwartkop’. De Zaunkönig is het ‘winterkoninkje’. De Bekassine is de ‘watersnip’. Het Braunkehlchen is een ‘paapje’. Dat u het weet. Morgen overhoring.

Klarinette und Klavier

Nog een keer naar Trier, waar vanavond in de Welschnonnenkirche een concert is van twee jonge musici uit Hannover, zich noemende Duocology. De pianiste Yang Tai en de klarinettiste Franziska Embach. Ze spelen muziek van Johannes Brahms, Carl Nielsen, Witold Lutowslawski en Astor Piazzolla. Wat houd ik toch van die kleine concertjes Unterwegs. De live muziek waar je bijna bovenop zit. De trotse vrijwilligers die het allemaal organiseren, de begeesterde muzikanten, de kerkleden, de familieleden en de onverwachte vreemden die langskomen. De voorzitster is heel trots op alles en schenkt na afloop een glaasje Riesling van de Rewe. 

http://duocology.de/videos-2/

Gnadebild

En wat ik ook niet gekocht heb: dit icoon. Ik zag de afbeelding al als ansichtkaart in diverse toeristieke winkeltjes in Trier hangen, en toen in de Sint Mathias Abdij in het echt, en toen ingelijste reproducties in diverse afmetingen in hun winkeltje. Het zou prachtig passen in mijn kapelletje. Het is wel een ongewoon Maria-icoon, zo zonder kindeke op de arm. Mooi devoot. Een Gnadebild. Ook alweer zo’n mooi woord. Maar ik heb me voorgenomen niet meer elke koopimpuls op te volgen. Dat scheelt een hoop.

Meer informatie over het schilderij bij Ellen Brouwers en haar Maagdenkabinet:

https://www.hetmaagdenkabinet.nl/het-maagdenkabinet-assemblages/de-maagden-uit-de-kast/lucia/theresia-van-lisieux/trier-gnadebild/

Gastgeberinnen

Wat is Duits toch een geweldige taal. In de boekhandel in Trier zie ik voor slechts 5 euro een prachtig boek liggen: Legendäre Gastgeberinnen. Nooit van dat woord gehoord maar je weet onmiddellijk waar het over gaat. Voor mezelf zou ik het niet kopen, maar ik moet onmiddellijk aan Sabien denken die haar culinaire / gastvrouwelijke carrière begon met table d’ hôtes, en toen een aantal restaurants / lunchrooms in Amsterdam en Haarlem heeft uitgebaat. Al jaren ben ik haar uit het oog verloren, als zie ik wel via Facebook haar dagelijkse zeegezichten. Ze woont op Texel nu. ‘n Dagje Texel is ook best mijl op zeven. Dan kun je beter twee of drie dagen. Maar ik mail haar maar even, of ze Duits leest. Nee, niet goed, maar desondanks zou ze het geweldig vinden als ik het langs kwam brengen, schrijft ze terug.

Even googelen naar de auteur brengt mij op een bijzondere schrijfster Claudia Lanfranconi, Duitse, van 1971. Een titel van haar is in het Nederlands vertaald: Vrouwen met groene vingers. Dat vind ik de minst leuke. Mijn eigen aflevering in dit genre was Schrijfsters in de jaren vijftig.

Trier

Een paar jaar geleden logeerden we vlakbij Saarburg, een stadje aan het riviertje de Saar, en deden we vanuit daar een dagje regenachtig Trier, dat door dat weer weinig positieve indrukken achterliet. Nu logeren we aan de bronnen van de Ruwer, een riviertje dat net als de Saar ook bij Trier in de Moezel uitkomt. Alle reden dus voor weer een dagje Trier, ditmaal te beginnen bij de monding van de Ruwer. De Ruwer zei mij niets, maar volgens Bobby, wijnkenner, heb je het wijngebied van de Mosel-Saar-Ruwer, en daarom wil hij graag de monding van de Ruwer zien.

Die is bij het plaatsje Ruwer, een voorstadje van Trier. Best een aardig platjes met in de aanloop er naar toe allemaal prachtige Weingüter, maar die monding is echt niets. Die ligt onder een snelweg langs de Mosel. Zo’n plek om criminele handeltjes af te maken. ‘Ik had het me ook heel anders voorgesteld’, zegt Bobby.

Enfin, na dit hoogtepunt spreken we af om in Trier een paar uur elk ons weegs te gaan. Ik ga shoppen en Bobby gaat kerken bezoeken. En misschien gaat hij naar het geboortehuis van Karl Marx, te Trier geboren en getogen. 

Wat is Trier vandaag mooi en vrolijk en levendig. Hoe het kan verkeren. 

Samen lopen we uiteindelijk naar de Sint-Matthias-Abdij in het zuiden van de stad, via de kilometerslange Saarweg, een soort Amsterdamsestraatweg in al zijn oneindigheid en rare winkels. En daarna lopen we al die kilometers langs de Mosel weer terug. Leuk is dat, een stad voor de tweede keer bezoeken. Al die herinneringen die je niet wist dat je ze had. De boekhandel. De Dom. De kerstmarkt. De Romeinse poort Porta Nigra. De brug over de Mosel.

En we dineren verrukkelijk in Weinstube Zum Domstein op de Hauptmarkt en ik overhoor Bobby over Karl Marx, want wat weet ik eigenlijk van Karl Marx. Ik associeer hem met Lenin en Stalin, maar dat klopt natuurlijk niet, hij was van ver voor hen, zij hebben zijn gedachtengoed misbruikt.

Rouw

Gelezen: De Rouwclub van Vrouwkje Tuinman. (‘Heb jij wel eens wat gelezen van Vrouwkje Tuinman vraag ik aan Bobby, terwijl ik het antwoord al weet. Nee. Hij leest nu Godfried Bomans. ‘Ik vind Vrouwkje zo’n aanstellerige naam’, zegt hij, ‘In plaats van Froukje.’) Ik stuitte op het boek in de bieb, en was al wel nieuwsgierig naar haar omdat zij veel geprezen wordt als dichteres en omdat ik zij de ‘weduwe’ was van de dichter F. Starik. Wat ik aangenaam aan het boek vind ik dat de wereld in De rouwclub niet louter uit echtgenoten, ouders, grootouders en kinderen bestaat, maar ook en vooral uit vrienden en collega’s die hecht samenleven. en in de periferie spelen ook ouders, en (ex-) geliefden een rol.

In deze roman, die de muziekfestivalwereld als decor heeft, verliest Harold, de oprichter en baas van het festival, het leven op een ander festival waar het met de veiligheidsvoorschriften niet zo nauw genomen werd. In de drukkende en vastgelopen massa worden mensen doodgedrukt, waaronder Harold. Hij ligt enkele dagen in coma en dat wordt niets. De collega’s en familieleden moeten alles opvangen en regelen. Tot na de uitvaart is het hecht en saamhorig, dan lopen er dingen uit de hand. Hoofdpersoon is Emma, zijn beste vriendin en rechterhand. En ook belangrijk is Victor, zijn beste vriend. Die heeft een echtgenote die er niet tegen kan dat haar man geheel onderdompelt in een wereld buiten haar. En Jan zijn vader. Er zijn tantes, ex-minnaressen, buurvrouwen, stagiaires, mededirecteuren, en wat al niet met allemaal hun eigen particuliere betrokkenheid bij de dode. Het is met flair en verve geschreven, het is niet treurigstemmend, iedereen die de afronding van een leven en een uitvaart heeft meegemaakt kent de kwesties en de taferelen.

Ik lees niet veel dit jaar. Even tellen. Op 27 boeken zit ik nu. 

Sauerkraut

De tweede dag van onze Duitse vakanties maakt Bobby altijd Sauerkraut, ofwel Duitse zuurkool met casselerrib en braadworstjes. Het spek heeft hij dit keer gelukkig achterwege gelaten. Zo houden wij wederzijds onze kook- en leefstijlen in evenwicht. En zo maak ik morgen weer een vegetarisch en koolhydraat-arm recept van Pascale Naessens.

Woudwandeling

Er ontspringt hier vlakbij een riviertje, de Ruwer, dat na veel gekronkel uitkomt in de Moezel bij Trier, en verderop weer in de Rijn, en uiteindelijk bij ons in Holland dus. En een van de wandelingen vanuit het huisjespark voert naar de Ruwerquelle, je denkt: de bron van de Ruwer. Die wandeling wordt het.

Altijd fascinerend zo’n wandeling. Geen idee wat je aantreft. In elk geval geen cultuur, geen huizen, geen horeca, geen vertier, alleen maar woud. Hochwald. En hoe afwisselend dat dan blijkt te zijn. En hoeveel meer je steeds ziet. Zo’n wandeling over natte blaadjes, gladde bruggetjes en glibberige boomwortels is een goede oefening in Mindfullness, in aandacht in het moment. 

De Ruwerquelle is een bron, dat wel, maar niet het begin van het riviertje.

Vindeling

Gelezen: Vindeling van Vonne van der Meer. Mooi ontroerend boek. Over vinden en gevonden willen worden. Het verhaal van een vrouw Jutka die als Hongaars kind in 1956 met haar moeder naar Nederland kwam. Haar vader bleef in Hongarije. Als meisje gaat Jutka dingen vinden en terugbezorgen aan de rechtmatige eigenaars. Ze heeft een bochel, wat verklaard wordt uit het gegeven dat ze alsmaar op de grond loopt te turen om dingen te vinden. Haar moeder verdient de kost met pianospelen in een bar op het Rembrandtplein. Haar moeder praat nooit over haar vader, die niet meegekomen is op de vlucht omdat hij een minnares gehad zou hebben. Tegen de tijd dat Jutka achttien is blijkt haar moeder alle kaarten die haar vader gestuurd heeft achtergehouden te hebben. Jutka vertrekt naar Parijs waar ze als au pair gaat werken, een Algerijnse vriend krijgt en voor het eerst haar vader ontmoet. Het is een moeizaam leven van iemand met een negatief zelfbeeld die zo graag gevonden wil worden dat ze alleen maar wantrouwig is. Het is een mooi gevoelig veellagig boek. Veel mensen, veel geschiedenissen, veel gevoeligheden, veel wijsheden.

November Urlaub

De November-Urlaub begint na een eerste regenbui toch mooi en we doen een prachtige wandeling om het Park heen. We zitten aan een stuwmeer waar een enorme zwerm Grote Canadese Ganzen snaterend neerstrijkt. Er zijn productienaaldbossen met toch ook knaloranje doorkijkjes. Wat een hoop Duitse frisse lucht.

In ons dorp - Kell am See - is een Rewe-supermarkt waar ik een bloemkool, champignons, feta en bieslook scoor om nog geheel in de geest van Pascale Naessens weer een gezond herfsthapje te maken. En dan kijken we de krankzinnige wedstrijd Chelsea-Ajax (4-4) om de eerste vakantiedag af te ronden. 

Tent

We hebben een vakantiehuisje in de vorm van een tent. Dat leek ons leuk toen we het bestelden. Geen gewoon doorsnee huisje, maar eentje die je je later herinnert. Zoals twee jaar geleden in de Ardennen een rond huisje. Rapunzel, Rapunzel, grapten de ex-collega’s toen.

Omdat we vaak voor de koopjes gaan bij onze najaarsvakantie is het altijd afwachten wat het wordt. Dat het een stom huisje zal zijn staat eigenlijk bij voorbaat al vast. Dit huisje hadden we dus uitgekozen op de tent-vorm en de houtkachel. Je weet: er zullen ook tegenvallers zijn. Het heet een zespersoons huisje, dus het heeft van álles zes, maar dat betekent in dit geval ook dat alles heel krap is. Te beginnen bij het halletje en de ouderslaapkamer bij de voordeur. Je kunt er je kont niet keren. En door die schuine wanden stoot je steeds je hoofd. Au!

De kinderslaapkamers zijn boven, te bereiken via een steile trap áchter de houtkachel. Wij gebruiken de kinderslaapkamers voor onze koffers, en nu moeten we dus voor elk wissewasje die steile trap op. En af. En op. En af.

En verder is er nog te mopperen:: in de badkamer zijn geen handdoekhangers/-dragers. Die zijn trouwens  nergens. Nergens zijn ook vensterbanken om je spullen neer te leggen. Er is ook geen nachtkastje of een stoel naast het bed. De keukeninrichting is ook een ding. De waterkoker en het koffiezetapparaat hebben een veel te kort snoer. En dan de onlogische ingedeelde keukenkastjes. Waar is de theepot? Er is geen koekenpan! Waar zijn de eierdopjes? Natuurlijk wen je uiteindelijk aan alles.

Het ronde huisje in de Ardennen:

http://lucietheodora.blogspot.com/2017/11/rapunzel.html?m=1

Exotik

We zijn weer in Duitsland, in de Hunsrück nu. De heenweg (ik rijd weer helemaal zelf, hoera) gaat zeer voorspoedig. Lunch doen we op tweederde, niet in Prüm ditmaal maar in het stadje Kyllburg. Op het eerste gezicht wildromantisch, maar al gauw blijken alle café’s en winkels dicht en wordt ons bezoek dieptreurig. Maar uiteindelijk vinden we toch wat te eten in de Bahnhofgaststätte, waar we wel meer dan een half uur op onze Gulaschsuppe moeten wachten. In dat cafe wordt nog stevig gerookt. Het stinkt er als de ziekte. Blijkbaar zijn ze hier niet bang voor handhaving van de anri-rook-wetten.

Allerzielen

Door een verjaardagsfeest op 2 november heb ik dit jaar het Allerzielen gemist. Ik stel het toch wel op prijs: gezamenlijk met de mensen een kaarsjes branden ter nagedachtenis van de overledenen. Dat Schoonmama dit jaar maart overleden is: onvoorstelbaar, het voelt veel langer geleden. En Margs einde en uitvaart: dat is nu geloof ik anderhalf jaar geleden. Ik raak het besef ervan kwijt. 

In de Kerk-op-Zuilen hebben ze deze zondagochtend nagedachtenis van de doden. Om toch een beetje bij het Allerzielen aan te sluiten. Het is heel mooi. Een paar weken geleden waren we er ook en er is een nieuw gezin met twee jonge blonde dochtertjes (6 en 9 schat ik) die als hoop voor de toekomst volop ingezet worden bij de dienst. Zij doen onder meer het kaars opsteken en collecteren. Wat zijn die meisjes hartverscheurend serieus en toegewijd en leuk.

De kerk van Schoonmama in Maassluis heeft ons ook weer uitgenodigd, komende 24 november, voor de jaarlijkse nagedachtenis van hun overleden gemeenteleden. Daar zullen we vast wel naar toe gaan. 

Hier zijn ook veel mensen uitgenodigd om hun overleden geliefden te gedenken. Mensen die daar nooit komen. Leger des Heils-soldaten. Surinamers. Ook worden er namen genoemd voor wie er niemand is komen opdagen. Voor die mensen mogen de twee blonde meisjes een kaarsje neerzetten. Het is heel mooi gedaan en ontroerend. Ik schiet bijna vol. Brand zelf ook een kaarsje, één, voor Marg en Schoonmama samen. 

Nog eenvoudiger

Ik haal wel eens recepten van de site ‘Chicks Love Food’ die daar heerlijke recepten hebben met maar vijf of zes ingrediënten, nu stuit ik in de bieb op hun Vlaamse evenknie Pascale Naessens, die in België heel populair is maar hier iets minder beroemd. Slechts víer ingrediënten en toch heel bijzonder en lekker? Dat lijkt me wel wat voor de doordeweekse dagen dat je geen zin hebt in al te veel gedoe.

Het is een heel aantrekkelijk en uitnodigend boek, makkelijke recepten, mooie fotografie, je krijgt overal zin in. Ze deelt het in in kooktijd: 15 minuten, 20 minuten, 25 minuten.... grappige indeling. En ze gaat uit van een goed gevulde voorraadkast met kruiden, olie, mosterd, sojasaus, citroen en meer van die smaakmakers.

Wel is het koolhydraat-arm, dus als je denkt dat het niet helemaal genoeg is kan je er ook wat brood of aardappelen naast verzinnen. 

Mijn eerste recept is een ‘Dikke kikkererwtensoep’ met prei en kikkererwten dus, groene Thaise curry en oosterse ras-el-hanout-kruiden, en bovenop de soep zacht uitgebakken licht gecaramelliseerde uienringen. Erg verrassend. Ik serveer er dus wat ciabattabrood bij.

Het is ook nog eens je reinste budgetkoken: je hoeft alleen twee preien, een blikje kikkererwten en twee ciabattabroodjes aan te schaffen, ervan uitgaande dat je de kruiden in je keukenkast hebt staan. Vooralsnog is dit kookboek een aanrader.

Weer een jaar voorbij

Misschien denkt u: Hoe zou het met haar moestuin zijn? Misschien denkt u dat ook helemaal niet. Hoe dan ook: ik had een moestuintje op het terrein van Utrecht Natuurlijk. En het was 30 juni dat ik mijn pols brak. Het genezen gaat niet voorspoedig. Een van de projecten die niet doorgezet danwel afgemaakt kon worden was de moestuin.

Vandaag mogen we de sleutel inleveren. Ik overweeg om helemaal niet te gaan kijken, zo erg lijkt het me, maar ik ga toch maar, voor het blog, en tussen het onkruid vind ik toch nog twee witte kolen, een piepklein rood kooltje en twee preitjes. Mooi. Snik. 

Amazing

Eigenlijk wil ik vanmiddag naar de film 'Amazing Grace', maar eerst moet ik voor evaluatie en behandelplan naar de fysio, ik wil mijn stuk voor Museumkijker schrijven en de illustraties vergaren en systematiseren, en ik krijg een telefoontje, dus de middagfilm haal ik niet. Dan maar naar het album luisteren en haar tekenen. De film komt wel.

Twee tekeningen maak ik tegenwoordig. Tegelijk. Terwijl de ene droogt kan ik verder met de andere. Om en om. En nu de verwarming weer aangaat gaat dat drogen extra snel.

Wat ik confronterend vind is dat ik haar liefst teken als je jong en mooi is. Later wordt ze zó zwaarlijvig, dat vind ik niet zo leuk om te tekenen. Misschien toch ook eens proberen.